"Τα νούμερα δεν βγαίνουν αν δεν σπάσουμε αυγά" δήλωσε στο Βήμα ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Στουρνάρας λίγες ώρες πριν από τη δεύτερη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών το απόγευμα της Τρίτης.
Το αναγκαίο και επιτακτικό σπάσιμο αυγών συνοδεύεται με ένα ερώτημα. Ποιών τα αυγά να σπάσουμε;
Αν είναι της κομματοθρεμμένης νομενκλατούρας της ΑΤΕ, μετά χαράς, αργήσαμε κιόλας.
Αν είναι αυτών που αδίκως απολαμβάνουν τα προνόμια των ειδικών μισθολογίων, ούτε λόγος.
Αν είναι όσων διορίστηκαν «παρανόμως» στο δημόσιο και με κομματικά κριτήρια, τα τελευταία 7-8 χρόνια, είμαστε μέσα.
Αν είναι τα χρυσά αυγά του πολιτικού συστήματος, δηλαδή βουλευτών, κομμάτων, συνδικαλιστών του δημοσίου, υπαλλήλων βουλής κλπ επιβάλλεται.
Αν είναι όσων εκατομμυριούχων φυγάδευσαν τον «ιδρώτα» τους στην Ελβετία, φωνάξτε και εμάς να σας βοηθήσουμε.
Αν όμως είναι να σπάσετε κι άλλο τα αυγά του μισθωτού ή του συνταξιούχου των 600 Ευρώ, του μικροϊδιοκτήτη, του άρρωστου ασφαλισμένου του ΙΚΑ, του πιτσιρικά του δημοτικού βρεφονηπιακού σταθμού, τότε φίλοι μου να ξέρετε ότι θα ξεσπάσει «πόλεμος» και ας πάμε στη δραχμή και στο γρόσι.
Είναι λιγάκι επικίνδυνο, ξέρετε, να παίζεται με το δίκιο και την αδικία. Ειδικά σε ένα τόπο όπου ο μέσος πολίτης «σκέφτεται» πρώτα και κύρια με το θυμικό. Ειδικά σε ένα τόπο, με 1.200.000 ανέργους και χιλιάδες (εκατομμύρια) εξαθλιωμένους (λάθρο)μετανάστες, στον οποίο απλώνεται καθημερινά η βία και οι ακραίες απόψεις εμπεδώνονται από τους νοικοκυραίους.
Κυρίες και Κύριοι, οι μαϊμού συντάξεις υπολογίζονται σε 20.000 αλλά εδώ και 6 μήνες τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν στείλει στην εισαγγελία στοιχεία μόνο για 13. Γιατί άραγε; Με τόση μηχανοργάνωση, τόσο θόρυβο και τόσο μεγάλη λογιστική αξία των κλεμμένων, γιατί τόση απραξία; Μήπως κάτι θέλουν να κρύψουν τα λαλίστατα κατά τα άλλα διοικητικά στελέχη ...των ταμείων; Γιατί παραμένουν ακόμα στη θέση τους οι κυρίες και οι κύριοι των οποίων η αβλεψία (τουλάχιστον) χρέωσε το δημόσιο με πολλά εκατομμύρια Ευρώ;
Ο κοσμάκης, του οποίου ετοιμάζετε την τελική καρατόμηση, θέλει να μάθει μερικά πραγματάκια.
-Γιατί είναι τόσο αργή η διαδικασία της ανακάλυψης των ενόχων και η επιστροφή των κλεμμένων;
-Γιατί είναι τόσο αργή διαδικασία, το κλείσιμο άχρηστων οργανισμών και η διακοπή της μίσθωσης πολυδάπανων κτηρίων;
-Γιατί τόση σπουδή με τα μισθολόγια των ΔΕΚΟ, των οποίων οι υπάλληλοι δεν είναι δα ούτε επιστήμονες του CERN, ούτε πιλότοι των F16;
-Γιατί είναι αδύνατο να εισπραχτούν τα δις των βεβαιωμένων φόρων από εύρωστες επιχειρήσεις;
-Γιατί τόσο γρήγορα απαγορεύτηκε με δικαστική απόφαση στα super markets να πωλούν βρεφικό γάλα, μέτρο που είχε επιφέρει μείωση της τιμής του μέχρι και 25%;
-Γιατί επαναλειτουργούν τμήματα των ΑΕΙ και ΤΕΙ που είχαν καταργηθεί;
-Γιατί τόσο γρήγορα ολοκληρώθηκε η «βελτίωση» του νόμου για τα ΑΕΙ που έθιγε τα προνόμια της συντεχνίας;
-Γιατί δεν προχώρησαν τα σχέδια της καθιέρωσης του πλαστικού χρήματος σε όλες τις αγορές και τις συναλλαγές, ώστε να περιοριστεί η φοροδιαφυγή και η μη απόδοση του ΦΠΑ;
Αλλά
-Γιατί είναι τόσο μα τόσο εύκολο να απαλλοτριώνει το κράτος του φτωχού το αρνί;
-Γιατί βρίσκει τόσο γρήγορα τρόπους να εισπράττει χαράτσια, να μειώνει στα 700€ το μισθό ενός νεοδιόριστου δασκάλου, ή να κλαδεύει αυστηρά μια σύνταξη πείνας;
-Γιατί υπάρχει, ακόμα, μόνο σαν ιδέα η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος; Γιατί αργεί τόσο πολύ η κατάργηση των εμποδίων στην έναρξη μιας επιχείρησης;
-Γιατί δεν ενοποιούνται όλα τα ασφαλιστικά ταμεία;
-Γιατί οι πόροι του ΕΣΠΑ λιμνάζουν ακόμα; Η Κωπαΐδα είναι; Μήπως κάποιοι εντός των μηχανισμών έχουν λόγους να αγαπούν τις λίμνες;
Θα μου πείτε ότι κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική, υπάρχει γραφειοκρατία, οι νόμοι στην Ελλάδα είναι έτσι πλεγμένοι ώστε να προστατεύουν το κράτος του άδικου και όχι του δικαίου.
Μα τρία χρόνια είμαστε σε κρίση, τρία χρόνια κάθε μέρα ζούμε και πεθαίνουμε, βγαίνουμε και μένουμε στο Ευρώ. Δεκάδες ιδέες ακούστηκαν και μελετήθηκαν, γιατί έμειναν πίσω μόνο όσες θα βοηθούσαν τους αδύναμους;
Γιατί ήμασταν τόσο large με το χρόνο, προκειμένου να μάθουμε αν θα μας κυβερνούσε ο ένας ή ο άλλος πολιτικός γίγαντας, αλλά αντιθέτως, είμαστε τόσο βιαστικοί όταν είναι να εξαθλιώσουμε τους ήδη εξαθλιωμένους;
Τα ερωτήματα τίθενται καθημερινά, από λίγους βέβαια, αλλά τίθενται.
Τα περισσότερα ΜΜΕ κάνουν ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν, ασχολούνται με δράκους, με δημάρχους που δεν θέλουν «σκουπίδια» στην αυλή τους, με πατριώτες που πήραν το νόμο στα χέρια τους και με ψυχανώμαλους που θέλουν να λυντσάρουν δολοφόνους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι και η κοινωνία ασχολείται με τα επουσιώδη, ότι περιμένει στωικά την αδικία που μαγειρεύεται. Κανένας λαός , καμιά κοινωνία δεν βγήκε από οποιαδήποτε κρίση, πόλεμο, λιμό, φυσική καταστροφή, χωρίς ομοψυχία. Και αυτή είναι ακόμα ζητούμενη για τη χώρα μας. Και όσο παίζεται η ομοψυχία, τόσο πλησιάζει ο εμφύλιος.
Ξέρετε, η Αριστερά εδώ και πολλά χρόνια φρόντισε να μετατοπίσει εικονικά τα ρήγματα και να αποκρύψει τις πραγματικές διαιρέσεις. Φρόντισε να εμπεδώσει το αίσθημα ότι οι αδικημένοι στον τόπο αυτόν είναι οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, τα κλειστά επαγγέλματα και τα ειδικά μισθολόγια. Ένα μέρος της το κάνει ακόμα. Λογικό, αφού ταξικά εκεί ανήκαν και ανήκουν τα περισσότερα μέλη και στελέχη της. Η Δεξιά και το Πασόκ αντίθετα φρόντισαν να εμπεδώσουν το αίσθημα ότι τη χώρα προάγουν οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, τα κάθε λογής λαμόγια, τα θαλασσοδάνεια. Αμφότεροι, δηλαδή σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, έδωσαν φωνή στους δυνατούς για να γίνουν δυνατότεροι και στρίμωξαν στα σχοινιά τους outsiders, να περιμένουν το έλεος των ισχυρών.
Αυτοί οι δυνατοί είναι που κάνουν τη φασαρία και «τρομοκρατούν» την εκάστοτε πολιτική ηγεσία που αναγκάζεται ή σπάνια θέλει να αποδώσει μια στάλα δικαιοσύνης. Είναι ο τρόμος του πολιτικού κόστους. Ξέρω ότι το εκλογικό αποτέλεσμα και η άνοδος των άκρων μεγεθύνει αυτόν το φόβο. Αλλά η κατάσταση δεν είναι κανονική για να έχετε τους κανονικούς φόβους του παρελθόντος. Καθήκον των ταγών είναι να σώσουν τη χώρα και όχι το επίδομα της συντεχνίας.
Δεν ταυτίζονται όλοι οι insiders με τους συνδικαλιστικούς ή πολιτικούς εκπροσώπους τους.
Οι περισσότεροι φαρμακοποιοί κατανοούν ότι κάποια δικά τους είδη θα μπορούσαν άνετα να πωλούνται και στο περίπτερο. Οι περισσότεροι υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών γελούν με το ύψος των απολαβών τους, όταν τις συγκρίνουν τις απολαβές άλλων ΔΥ. Υπάρχουν πολλοί επιχειρηματίες που θέλουν να παίξουν σε τραπέζι που τα χαρτιά δεν είναι σημαδεμένα και οι κανόνες του παιχνιδιού είναι καθαροί.
Όσοι μιλούν για δίκαιη λιτότητα, για περισσότερες, ελεύθερες και ανοικτές αγορές μιλούν και για περισσότερη και καλύτερη διακυβέρνηση. Δεν θέλουν ένα κράτος ανίσχυρο, έρμαιο των κάθε λογής συμφερόντων σαν και αυτό που ήδη έχουμε. Αντιθέτως, μιλούν για κράτος οικονομικά αποδοτικό και κοινωνικά δίκαιο, που θα ελέγχει αξιόπιστα την κάθε δραστηριότητα και θα εξασφαλίζει τη νομιμότητα.
«Ο καπιταλισμός δεν βγαίνει σε ένα και μοναδικό μοντέλο» γράφει ο Dani Rodrik.«H οικονομική ευημερία και σταθερότητα μπορούν να επιτευχθούν με διαφορετικούς συνδυασμούς θεσμικών διευθετήσεων όσον αφορά τις αγορές εργασίας, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, την εταιρική διακυβέρνηση, το κράτος πρόνοιας και άλλους τομείς.»
Στηριχτείτε σε όσους κατανοούν την κατάσταση και δέχονται να θυσιάσουν κάτι από το έχει τους, προκειμένου να διασωθεί το σύνολο.
Την ύφεση δεν θα τη βαθύνουν τα επιλεκτικά μέτρα που θα αφορούν αυτούς που έχουν και παραέχουν, αυτούς που ευνοήθηκαν τα μέγιστα στο παρελθόν και έχουν κάνει την καβάτζα τους. Θα τη βαθύνουν τα οριζόντια μέτρα που πλήττουν κύρια τους αδύναμους που είναι και οι περισσότεροι.
Είναι ατελέσφορο να περιορίσετε τις επιλογές σας στην εσωτερική υποτίμηση. Ανοίξτε όσο πιο γρήγορα γίνεται τις αγορές για να πέσουν οι τιμές και να δουλέψει η οικονομία. Τα οδικά έργα, μόνα τους, δεν θα φέρουν ανάπτυξη και το ξέρετε. Διευκολύνετε την επιχειρηματικότητα, μειώστε το ΦΠΑ, πληρώστε τα χρέη του κράτους προς τους ιδιώτες, αλλάξτε το νομοθετικό πλαίσιο.
Το θέμα δεν είναι να πάρει κάποιος την ΕΥΔΑΠ και να την κάνει ιδιωτικό μονοπώλιο. Το θέμα είναι να έχουμε 2-3, πολλές εταιρίες που θα συλλέγουν, θα επεξεργάζονται και θα πωλούν νερό, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, να πέσουν οι τιμές, αλλά και να απαλλαγεί το κράτος από το κόστος συντήρησης ενός ολόκληρου στρατού υποαπασχολούμενων.
Αυτοί που σας πιέζουν αφόρητα θέλουν να πάρουν πίσω ένα μέρος των δανεικών με τα οποία, τόσα χρόνια, το πολιτικό σας σύστημα έκανε «κοινωνική πολιτική». Αλλά δεν βλέπουν να θέλετε να αλλάξετε το παράδειγμα και όσο δεν το βλέπουν γίνονται πιεστικότεροι. Η έξοδός μας από το Ευρώ είναι πλέον ελεγχόμενη από αυτούς, σας το είπε ο Γιούνγκερ καθαρά. Μας πιέζουν μήπως και καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε πρώτα και κύρια μεταρρυθμίσεις και απελευθέρωση των αγορών. Αλλά εμείς μένοντας στα ίδια τους δίνουμε τα εργαλεία για να μας ταπεινώνουν και να μας οδηγούν στην εθελούσια έξοδο.
Μόνο που αυτή η έξοδος δεν είναι αδρά επιδοτούμενη, όπως του ΟΤΕ. Είναι η καταστροφή.
Καταλαβαίνω ότι και στη δραχμή θα υπάρχουν πολιτική εξουσία και insiders. Μήπως όμως θα υπάρχει και πόλεμος; Και τότε ποιος, ποιον; Τα στοιχήματα είναι ανοικτά. του Λεωνίδα Καστανά / aristeristrouthokamilos.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου