Μακάρι να κάνω λάθος εγώ που φοβάμαι πως η τύχη μας κρέμεται ακόμη από μια κλωστή και πως ένα «ατύχημα» θα μας γυρίσει αντί 10-15 χρόνια πίσω, 50 και... Ορίστε ένα από τα χθεσινά σχόλια.
«Είναι καταπληκτικοί οι υποστηρικτές των μνημονίων. Δεν έχουν κανένα επιχείρημα για να υποστηρίξουν την εξαθλίωση στην οποία οδηγούν χιλιάδες ανθρώπους. Το μόνο που τους έμεινε είναι ο φόβος, να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους... Δημήτρης Βαξ.»
Ώρες - ώρες αναρωτιέμαι αν ζούμε στην ίδια χώρα και μιλάμε τα ίδια ελληνικά ή έχουμε ταμπουρωθεί ο καθένας πίσω από κάποιο σχήμα που τον βολεύει και παριστάνουμε τους κουφούς.
Δηλαδή αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, δεν θα υπήρχαν άνεργοι; Ποιος και γιατί έχει καταφέρει να πετύχει τόση πλύση εγκεφάλου;
Περί χρεοκοπίας και μνημονίου...
Με τι θα δάνειζαν οι τράπεζες τις επιχειρήσεις ή τους καταναλωτές; Η χρεοκοπία έφερε το μνημόνιο, όχι το μνημόνιο τη χρεοκοπία.
Χρεοκοπία σημαίνει πως κανένας δεν δανείζει, ούτε το κράτος, ούτε τις ελληνικές τράπεζες. Χωρίς δάνεια το κράτος δεν έχει να πληρώσει και να παράγει ελλείμματα και οι τράπεζες δεν έχουν να δανείσουν σε ιδιώτες και επιχειρήσεις. Οπότε έρχονται οι απολύσεις...
Το μνημόνιο είναι μια προσπάθεια συντεταγμένης χρεοκοπίας για να μην έχουν συνέπειες οι ευρωπαϊκές οικονομίες, αλλά και για να αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη ελληνική κατάρρευση χωρίς οργανωμένη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Απλά και παραστατικά είναι, είναι σαν κάποιος να παθαίνει έμφραγμα και να τον βάζουμε στην εντατική. Δεν έπαθε έμφραγμα γιατί μπήκε στην εντατική αλλά το αντίστροφο.
Δεν φταίει η εντατική, αλλά η ζωή που έκανε τις τελευταίες δεκαετίες... Φυσικά ευθύνες μπορεί να έχει και αυτός που του πουλούσε τσιγάρα και ζωικά λίπη.
Τώρα αν στην εντατική δεν είχε γίνει σωστή απολύμανση και προστεθεί και κάποια νοσοκομειακή λοίμωξη ή δεν του έδωσε την σωστή αγωγή είναι άλλη ιστορία... Όταν φτάσει κάποιος στην εντατική το ρίσκο είναι ήδη αυξημένο.
Η θεραπεία συνίσταται στο ξεβούλωμα των φραγμένων αρτηριών και στην πειθαρχία σε ένα τρόπο ζωής που δεν θα δημιουργήσει ξανά τις προϋποθέσεις για έμφραγμα.
Όσο υπήρχαν δανεικά και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ανεξέλεγκτες, το οικοδόμημα επιβίωνε. Από την στιγμή που η διακυβέρνηση Καραμανλή έδωσε την χαριστική βολή εκτινάσσοντας τα ελλείμματα και το χρέος, σε μια περίοδο διεθνούς πιστωτικής αναταραχής και επιφυλάξεων, η Ελλάδα δεν έβρισκε πρόθυμους δανειστές.
Το 2009 είχε έλλειμμα πάνω από 35 δισ. ευρώ και άλλο τόσο εμπορικό. Χωρίς μνημόνιο, με έσοδα 45 δισ. ευρώ και έλλειμμα στα 35 δισ. ευρώ σημαίνει πως το 2010 θα ξεκίναγε θεωρητικά με 10 δισ. ευρώ για να πληρώσει περί τα 40-45 δισ. ευρώ μισθούς δημοσίου, συντάξεις δημοσίου και επιδοτήσεις ασφαλιστικών ταμείων.
Αν η ΕΚΤ δεν άνοιγε τις στρόφιγγες στις ελληνικές τράπεζες για να λάβουν 130 δισ. ευρώ περίπου, θα είχαν στεγνώσει και τα ΑΤΜ και οι άνεργοι θα ήταν από το 2010 διπλάσιοι συν των σημερινών. Επιπλέον αφού δεν θα υπήρχαν δανεικά να χρηματοδοτήσουν το εμπορικό έλλειμμα, οι εισαγωγές θα είχαν πέσει στο επίπεδο των εξαγωγών αυτόματα. Αυτό σημαίνει κλείσιμο εισαγωγικών επιχειρήσεων και αφαίρεση από τα δυνητικά κρατικά έσοδα των 45-50 δισ. ενός μεγάλου κομματιού λόγω στάσης εμπορίου...
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φωστήρας στα οικονομικά για να καταλάβει το ρόλο και την συνάφεια των παραπάνω αριθμών.
Είναι σωστό το μνημόνιο;
Η άποψή μου είναι όχι. Όχι είτε γιατί δεν το έχουν σχεδιάσει σωστά οι δανειστές, είτε γιατί η κυβέρνηση ΓΑΠ εφάρμοσε μια εκδοχή κάλυψης των ελλειμμάτων με αυξήσεις φόρων και οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων.
Εδώ ερχόμαστε στην ευθύνη της κυβέρνησης ΓΑΠ η οποία αν είχε πάρει τα σωστά μέτρα στις αρχές του 2010 ίσως είχε αποφύγει το μνημόνιο και είχε συμμαζέψει την κατάσταση. Ούτε η κυβέρνηση ήταν επαρκής όμως ούτε η κοινωνία για να δεχτεί την πραγματικότητα.
Σύγχυση...
Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας ζούμε μια καταιγίδα σύγχυσης, όπου προσπαθούμε με μοιρολατρικό τρόπο να αποφύγουμε το μοιραίο εκτρέφοντας ψευδαισθήσεις.
Το μοντέλο της ευημερίας με δανεικά έχει δημιουργήσει ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, ίσως και πλειοψηφικό, που διαβιώνει και ευημερεί παρασιτικά, είτε σαν αργόμισθοι πελάτες του δημοσίου, είτε σαν διεφθαρμένα στελέχη του δημοσίου και είτε σαν επιδοτούμενοι από το κράτος ιδιώτες ή επιχειρηματίες όχι με παραγωγικό και ανταποδοτικό τρόπο.
Το πλήθος αυτό τείνει ευήκοα ώτα σε διάφορες παράδοξες θεωρίες και ερμηνείες της κρίσης, αρκεί να μη περιλαμβάνουν το ίδιο σαν μέρος του προβλήματος και άρα και της λύσης.
Οι οργισμένοι πελάτες λοιπόν, είτε από απόγνωση, είτε από εκδίκηση στους εξωνημένους πολιτικούς της πελατοκρατίας που τους είχαν υποσχεθεί δια βίου ευημερία με αντάλλαγμα την ψήφο, τώρα απειλούν θεούς και δαίμονες, με κρεμάλες και με Γουδιά ή πως θα ψηφίσουν διάφορα σταλινικά ή ναζιστικά απολιθώματα.
Μοιάζουν με κακομαθημένα παιδιά που προσπαθούν να τιμωρήσουν τους ανίκανους γονείς κάνοντας κακό στον εαυτό τους...
Το πολιτικό σκηνικό είναι φαιδρό και η πλειοψηφία δεν είναι επαρκής ούτε για να σφουγγαρίζουν πολυκατοικίες.
Ο ένας το Φθινόπωρο διώχνει την τρόικα για να εκβιάσει επαναδιαπραγμάτευση και μετά παρακαλάει γονατιστός να επιστρέψει, γιατί δεν είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις επειδή καθυστερούσαν τη δόση. Ο φωστήρας της τακτικής διάλεξε τη δόση που πήγαινε σε αποπληρωμές ομολόγων αλλά κάλυπτε το έλλειμμα.
Ο άλλος νομιμοποίησε την αντιμνημονιακή αρλουμπολογία και από το περιθώριο την έφερε στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μετά, όταν αντίκρισε την άβυσσο, έγινε πιο μνημονιακός από τους μνημονιακούς.
Ο τρίτος αλλάζει θέσεις και προσανατολισμό 360 μοιρών δέκα φορές τη μέρα ανάλογα με το προς τα πού φυσάει ή νομίζει πως φυσάει.
Ο τέταρτος στον κόσμο του. Περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία και επαναλαμβάνει το ίδιο ποίημα βρέχει χιονίζει. Ούτε για την επανάσταση νοιάζεται το κόμμα και τα συνδικάτα να στέκουν καλά για να βγαίνει το ψωμί...
Ο πέμπτος, πάρ΄ τον και στο γάμο να σου πει και του χρόνου. Ξεκίνησε στις αρχές του 2010 με το περίφημο μύθος πρώτος χρεοκοπία δεν υπάρχει, αλλά η επίκληση είναι κόλπο για να περάσουν τα μέτρα και κατέληξε το 2012 πως, το PSI δεν πρόκειται να γλυτώσει τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία.
Ο έκτος φανατικός ευρωπαϊστής και υπέρ της παραμονής στο ευρώ, αλλά με μεταρρυθμίσεις τύπου ΓΑΠ τα τέλη του 2009. Ήτοι, να βάλουμε κλασική μουσική στης δημόσιες υπηρεσίες για να αυξηθεί η παραγωγικότητα.
Ο έβδομος μεταρρυθμίσεις και σωστές προτάσεις, αλλά με στελέχη που διακρίθηκαν στην εξάσκηση των λειτουργιών του πελατειακού κράτους...
Τα διάφορα θραύσματα των μεγάλων κομμάτων που συγκροτούνται σε μια αντιμνημονιακή ρητορική προσπαθούν απλώς να εκφράσουν το σκληρό πυρήνα των αγανακτισμένων πελατών.
Αυτή είναι η «γεωγραφία» το πολιτικού σκηνικού. Επί της ουσίας πρόκειται για αυτούς που μας χρεοκόπησαν. Δυστυχώς ο ελληνικός λαός όσους εδώ και πολλά χρόνια προειδοποιούσαν πως πάμε σε χρεοκοπία τους «εξόρισε» για να μη ακούει τα μηνύματα που δεν του άρεσαν.
Πετάει πετάει η δραχμή...
Εγώ μπορεί να πιστέψω όμως πως μπορεί να πετάξω. Μπορεί να πείσω και άλλα 10 εκατομμύρια πως από την κρίση θα βγούμε φτερουγίζοντας. Μπορεί μάλιστα να ψηφίσουμε πως θα βγούμε φτερουγίζοντας. Αυτό σημαίνει πως θα πετάξουμε;
Θέλω να πω λοιπόν άσχετα από τι πιστεύουμε εμείς, υπάρχει και η πραγματικότητα. Η οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας λέει πως μόνο με σκληρή δουλειά στον τομέα της παραγωγικότητας θα αρχίσουμε να βλέπουμε φως. Όσο καθυστερούμε οι άνεργοι θα αυξάνονται και οι μισθοί θα μοιάζουν με μισθούς Βουλγαρίας. Όσο καθυστερούν οι μεταρρυθμίσεις τόσο αυξάνεται το ρίσκο να πλησιάσουμε περισσότερο προς τα εκεί ή να την ξεπεράσουμε...
Κ. Στούπας Πηγή:www.capital.gr
Κουραστικός και χαμηλής πνευματικής ικανότητος ο συντάκτης. Θα ήταν ικανότατος πολιτικός σίγουρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή