Ας τιμωρηθούν κάποιοι!

Τέτοιες μέρες που μας αρέσει να σκεφτόμαστε Αγιοβασίληδες, κρυμμένους θησαυρούς κ.ά. παρόμοια, αναρωτιέμαι και εγώ αν υπάρχει κάπου κλεμμένο χρήμα που ανήκε στον ελληνικό λαό, αλλά πήγε σε λάθος τσέπες. Νομίζω ότι υπάρχει, ότι είναι άφθονο, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί (α) να βρεθεί, (β) να διεκδικηθεί από το ελληνικό Δημόσιο και (γ) να τιμωρηθούν αυτοί που εγκλημάτησαν για να το βγάλουν. Σε ποιους ανήκει; Πρώτα απ’ όλα, σε μια ειδική κατηγορία...
 προμηθευτών του Δημοσίου οι οποίοι λεηλάτησαν τη χώρα επί δεκαετίες, έχοντας εξασφαλίσει την ασυλία των πολιτικών και εκατοντάδων κρατικών λειτουργών, προφανώς με το αζημίωτο γι’ αυτούς. Είναι πάρα πολλές οι ιστορίες που ακούμε από ανθρώπους της πιάτσας, για προμηθευτές ιατρικού υλικού, μεσάζοντες εξοπλιστικών συστημάτων, εθνικούς προμηθευτές συστημάτων πληροφορικής ή του ΟΤΕ για να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει τέτοιο χρήμα. Το πρόβλημα είναι πως ένα μεγάλο τμήμα των χρημάτων αυτών βρίσκεται τώρα σε ασφαλή καταφύγια σε οφ σορ εταιρείες ή στην Ελβετία. Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι άπαξ και παραχθεί ο πλούτος, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί και να φορολογηθεί εφ’ όσον οι άνθρωποι που τον κατέχουν διαθέτουν τη γνώση και το επίπεδο που χρειάζεται για να τον κρύψουν καλά.


Παρ’ όλα αυτά, ένα σοβαρό κράτος μπορεί να τον κυνηγήσει, εφ’ όσον δεν έχει δηλωθεί για φορολογικούς σκοπούς. Μπορεί δε να αξιοποιήσει το υπάρχον κλίμα στην κοινωνία, που σίγουρα θα ωθήσει πολλούς νυν και πρώην κρατικούς υπαλλήλους να ανοίξουν το στόμα τους για τα σημεία και τέρατα που έβλεπαν επί χρόνια.

Η δεύτερη συνομοταξία που πλούτισε παράνομα ήταν αυτή στην οποία ανήκουν ορισμένοι πολιτικοί και τα συστήματα εξουσίας που ζουν από αυτούς. Είναι προφανές ότι οι μεγαλύτερες μίζες προήλθαν από μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα. Οι «πατριώτες-κλέφτες» έπαιρναν τα χρήματα σε μετρητά από ειδικούς επισκέπτες που έρχονταν για λίγο στη χώρα μας ή τους έβρισκαν σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τα πάρκαραν σε ασφαλείς «παραδείσους». Ομως, στοιχεία πλέον διαθέτουν οι αρχές, όπως για παράδειγμα για την οφ σορ TORCASO, η οποία εμφανίζεται, με πολλές συμπτώσεις, σε συναλλαγές που έχουν να κάνουν με όπλα αλλά και πολυτελή ακίνητα που ανήκουν σε πρώην πολιτικούς. Εστω και αν υπάρχει ασυλία για τους πολιτικούς αυτούς, ο φορολογικός μηχανισμός μπορεί και πρέπει να εντοπίσει το μαύρο χρήμα και τις φορολογικές απάτες που έχουν συντελεσθεί. Οι πολιτικοί αυτοί μπορούν, βέβαια, να εκβιάσουν νυν αξιωματούχους γιατί γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, ενώ διαθέτουν υποστηρικτές στα έγκατα των ελληνικών υπηρεσιών, εκεί όπου κάποτε κυβερνούσαν τα κόμματα και μόνο.

Αν ο κ. Παπανδρέου ήθελε, πάντως, να κάνει αυτόν τον λαό να νιώσει πως ναι μεν θυσιάζεται τώρα, αλλά ότι υπάρχει ελπίς για ένα κράτος δικαίου, θα έπρεπε να δώσει άμεσα εντολή στον κ. Παπακωνσταντίνου και στον κ. Καστανίδη να ψάξουν τέτοιες υποθέσεις μέχρι τέλους. Να ζητήσουν συνδρομή από ξένες κυβερνήσεις, να προσλάβουν έμπειρους ξένους ερευνητές, αλλά να βρουν την άκρη και να τιμωρήσουν τους ενόχους. Θα το κάνει; Μπορεί να το θέλει θεωρητικά, αλλά θα το μπλοκάρουν οι ίδιοι άνθρωποι που κρατούν μυστική τη σύμβαση του ΟΠΑΠ για το ΣΤΟΙΧΗΜΑ σαν να πρόκειται για κρατικό απόρρητο ή διαχειρίζονται με την ίδια αδιαφάνεια άλλες λεπτές υποθέσεις.

Το ελληνικό κράτος δεν χρεοκόπησε μόνον επειδή κάποιοι πολιτικοί ήταν κλέφτες ή επειδή οι προμηθευτές του Δημοσίου έκαναν το πάρτι του αιώνα για χρόνια. Μια ολόκληρη κοινωνία έκανε τα στραβά μάτια, άλλωστε, σε μεγάλο βαθμό, όσο βολευόταν με διορισμούς και εύκολο χρήμα. Τώρα, όμως, είναι θέμα αρχής αλλά και κάθαρσης να βρεθούν και να τιμωρηθούν ορισμένοι από τους πιο προκλητικούς κλέφτες της τελευταίας εικοσαετίας. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να τους κάνουμε και «μάγκες» όταν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους θα έρχονται να αγοράσουν «μεγάλες ευκαιρίες» στην πατρίδα μας με τα κλεμμένα λεφτά που θα έχουν διασφαλίσει έως τότε σε ασφαλείς παραδείσους.
Tου Αλεξη Παπαχελα