Ποιοί και πως μας χρεοκόπησαν;

Να απολύσουμε το μισό ή ολόκληρο το δημόσιο ή να πιάσουμε την φοροδιαφυγή.

Χρειαζόμαστε δωρεάν υγεία και παιδεία ή δωρεάν μισθούς για τα παιδιά του κόμματος;

Για το χρέος φταίει η κομματοκρατία και η σπατάλη για τα οποία δανειστήκαμε περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να πληρώσουμε ή οι ξένοι δανειστές που μας έδιναν;

Το χρέος είναι επαχθές και έχουμε δικαίωμα και συμφέρον να μην το πληρώσουμε ή μήπως...

 επαχθές σημείο αναφοράς έχουν γίνει το κοινό συμφέρον και η κοινή λογική;

Η χώρα έχει περισσότερο ανάγκη από κρατικό ρεύμα, νερό ή από κράτος δικαίου και ίσων ευκαιριών;

Όπως συνήθως ο "διάβολος" κρύβεται στις λεπτομέρειες. Συνήθως όμως στη ζωή όποιος καταφέρνει και θέτει τις σωστές ερωτήσεις, βρίσκεται στα μισά του δρόμου για να έχει τις σωστές απαντήσεις.

Το ίδιο ισχύει και στην παρούσα φάση με το πρόβλημα της ελληνικής χρεοκοπίας. Αν καταφέρουμε να εντοπίσουμε τις αιτίες που μας οδήγησαν στην ελληνική χρεοκοπία, θα μπορέσουμε να προσδιορίσουμε τις πιο λογικές λύσεις που προκύπτουν από την ίδια την υφή των προβλημάτων...


Τρείς είναι οι βασικές αιτίες της ελληνικής χρεοκοπίας που απειλεί να μας πετάξει μακριά από το ευρώ και την ευρωπαϊκή οικογένεια: Τα χαμηλά κρατικά έσοδα, οι μεγάλες κρατικές σπατάλες και ο αναιμικός παραγωγικός ιδιωτικός τομέας...

α) Τα χαμηλά κρατικά έσοδα

Το 2009 τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από φόρους εκτιμάται πως έφτασαν το 20% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν στο 29%.

Επιπλέον τα έσοδα του δημοσίου, σύμφωνα με παλαιότερη έκθεση της Eurobank, μειώθηκε από 27% του ΑΕΠ το 2000 στο 20% το 2009.


β) Οι υψηλές δαπάνες...

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση η Ελλάδα συντηρεί συγκριτικά το μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, αφού οι δαπάνες μισθών και συντάξεων του δημοσίου απορροφούν το 55% των εσόδων του δημοσίου σε σχέση με το 38% αντίστοιχα που απορροφούν στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου από 38% των καθαρών εσόδων του δημοσίου το 2000, το 2009 έφτασε στο 55%.

*Κατά τη στήλη οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις είναι μεγαλύτερες από το 55%, αν υπολογίσει κάποιος και τις «αθέατες» δαπάνες για μισθούς που διοχετεύονται πλαγίως μέσω διάφορων κωδικών του προϋπολογισμού που αφορούν λειτουργικές δαπάνες και επιδοτήσεις ζημιογόνων ΔΕΚΟ.

Συμπέρασμα...

Με απλά λόγια το α και το β αίτια σημαίνουν πως: α) αν πέρυσι το ΑΕΠ έφτασε π.χ. τα 240 δισ. ευρώ, τα κρατικά έσοδα ήταν τα 48 δισ. ευρώ, ενώ στον ευρωπαϊκό μέσο όριο θα έφταναν τα 69 δισ. ευρώ. Ήτοι, 21 δισ. ευρώ παραπάνω.

β) Οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις στο στενό δημόσιο τομέα σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης φτάνουν το 55% των 48 δισ. ευρ΄ω και είναι περί τα 26 δισ. ευρώ. Αυτό αφορά μόνο το στενό δημόσιο τομέα γιατί με τις επιδοτήσεις σε συγκοινωνίες και ζημιογόνες ΔΕΚΟ οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις είναι μεγαλύτερες. Σύμφωνα με των ευρωπαϊκό μέσο του 38%, οι δαπάνες αντί των 26,5 δισ. θα ήταν 18,2 δισ. Ευρώ. Όπερ, έχουμε μια διαφορά 8,3 δισ. Ευρω.

Από το α και το β συνάγεται πως κάθε χρόνο από τα λιγότερα έσοδα και τα μεγαλύτερα έξοδα έχουμε μια διαφορά 21 + 8,3 δισ. ευρώ ίσον 29,3 δισ. ευρώ. Αυτή η διαφορά σε λιγότερο από δέκα χρόνια μπορεί να αθροίσει ένα χρέος σαν αυτό που έχουμε. Η λογική λύση είναι η ταυτόχρονη μείωση της φοροδιαφυγής και η μείωση των δαπανών του δημοσίου. Υπάρχει όμως κι άλλο ένα πρόβλημα...

γ) Το τρίτο πρόβλημα...

Αν η ελληνική οικονομία ήταν ένα κουμπαράς του οποίου το περιεχόμενο σε δραχμές το 2000 μετατράπηκε σε ευρώ, συνεχώς θα είχαμε μείωση των ευρώ του κουμπαρά. Αυτό συμβαίνει γιατί το ισοζύγιο των συναλλαγών της χώρας είναι αρνητικό (δηλ. το τι μπαίνει και τι βγαίνει στο κουμπαρά είναι αρνητικό γιατί βγαίνουν περισσότερα απ’ όσα μπαίνουν).

Στην Ελλάδα ενώ ζούμε κοντά στο μέσο όρο του βιοτικού επιπέδου των χωρών της Ευρώπης, παράγουμε και εξάγουμε όπως χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.

Ενώ το ΑΕΠ ανά εργαζόμενο στην Ελλάδα (59.801,9 $) είναι υψηλότερο από αυτό της Πορτογαλίας (44.344 $), στα μεγέθη της Ισπανίας (59.930 $) και μπορεί να συγκριθεί ακόμη και με αυτό της Γερμανίας (68.281 $), στις εξαγωγές ανά εργαζόμενο υπάρχει πλήρης ανατροπή...

Τις υψηλότερες εξαγωγές ανά εργαζόμενο στην Ευρωζώνη τις έχει η Ιρλανδία (53.813 $), ακολουθεί η Γερμανία με (30.841 $) κλπ ενώ προτελευταία είναι η Πορτογαλία με 8.307 $ ανα εργαζόμενο και η Ελλάδα τελευταία με 4.237 $ ανά εργαζόμενο.

Είναι φανερό γιατί η Γερμανία με αφορμή την ιρλανδική χρεοκοπία λόγω της χρεοκοπίας των τραπεζών προσπαθεί να εξαναγκάσει την «κέλτικη τίγρη» να αυξήσει την φορολογία των επιχειρήσεων. Φανερό είναι επίσης πως για την Ιρλανδία είναι θέμα χρόνου να ξεπεράσει την δημοσιονομική κρίση.

Για την Ελλάδα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά καθώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει έχουν πολλές ομοιότητες με τα προβλήματα των σοβιετικών καθεστώτων, καθώς εκτός από μεγάλο και σπάταλο δημόσιο έχει αποσαρθρώσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας.


Ποιος φταίει;

Το παράδειγμα της φυγής της Pirelli και της Good Year στις αρχές της δεκαετίας του ’90 επειδή τα συνδικάτα δεν αποδέχτηκαν την κατά 10% μείωση του προσωπικού, ήταν χαρακτηριστικά του κλίματος που εγκαινίασε η εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου στη μεταπολίτευση.

Μέχρι τότε το 80% των ελαστικών που φορούσαν τα αυτοκίνητα κατασκευάζονταν στην Ελλάδα και υπήρχαν και εξαγωγές. Σήμερα εισάγονται όλα. Το παράδειγμα των παραπάνω επιχειρήσεων το ακολούθησαν εκατοντάδες άλλα...

Τις θέσεις εργασίας που χανόντουσαν με τα λουκέτα για ψηφοθηρικούς λόγους ανέλαβε το κράτος να τις καλύψει με αύξηση των φόρων και δανεισμό.

Έτσι φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο, αλλά και στο σύμπλεγμα κατοχής που έχουν δημιουργήσει στο κράτος τα κόμματα και οι πελάτες τους.

Είναι φανερό πως για να βγούμε από το αδιέξοδο θα πρέπει να μειωθεί και να αναδομηθεί δραστικά το κράτος έτσι ώστε να μειώσει τις δαπάνες, να αυξήσει τα έσοδα και να υπάρξει σταδιακή στροφή στην παραγωγική και εξαγωγική οικονομική δραστηριότητα.

Κατά τα λοιπά όσο και να αγανακτήσουμε ή να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο.

*Η στήλη εκτιμά πως οι δαπάνες του κράτους για μισθούς και συντάξεις μέσω της επιδότησης των ζημιογόνων ΔΕΚΟ και των ασφαλιστικών ταμείων φτάνει το 70% των συνολικών δαπανών του προϋπολογισμού. Τα παραπάνω στοιχεία αφορούν μόνο τις φανερές δαπάνες του στενού δημόσιου τομέα.

Κ. Στούπας ~ www.capital.gr