Παραμύθια πολιτικής και παρακράτους

Όλα ξεκίνησαν ως συνήθως με ένα δαχτυλίδι κι έναν πρίγκηπα.

Ο πρίγκηπας σπουδαγμένος και κοσμογυρισμένος ήταν “σαν έτοιμος από καιρό” να διεκδικήσει την εξουσία της μικρής χώρας του, και απλά περίμενε τη στιγμή. Αυτή η στιγμή ήρθε όταν ο αντιβασιλέας, που βασίλευε περιμένοντας την πολιτική του ενηλικίωση, ανακάλυψε πως...

 δεν θα κατάφερνε να παραμείνει άλλο στην εξουσία καθώς είχε χάσει τον έλεγχο της διεφθαρμένης αυλής και ο κόσμος το είχε καταλάβει.


Όμως πριν ακόμη το δαχτυλίδι περαστεί στο δάχτυλο του από τον προκάτοχό του, ο σημερινός πρωθυπουργός μας είχε καλλιεργήσει ιδανικά και όραμα να μείνει στην ιστορία ως ο τρίτος της δυναστείας των Παπανδρέου, που θα ήταν όμως εκείνος που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε δυτικού τύπου ελεύθερη οικονομία, θα ενσωμάτωνε σημαντικές ήπιες ενεργειακές τεχνολογίες στις υποδομές της χώρας απεξαρτώντας την από το πετρέλαιο (η Πράσινη Οικονομία), θα έχτιζε τη Δανιμαρκία του Νότου με τα ίδια του τα χέρια και θα έφερνε την ευημερία στο Λαό της για πολλές επόμενες γενιές.

Ίσως είναι καλό σημείο αυτό για να ξεκαθαρίσω ότι τόσο τα προηγούμενα, όσο και η ανάλυση-εξιστόρηση που επακολουθεί είναι προϊόν συμπερασμάτων λογικής επαγωγικής σκέψης (με λίγο αλατοπίπερο για να διαβάζεται κιόλας), και όχι εκμυστηρεύσεις κάποιου deep throat, ή κάποιου φίλου κουμπάρου μπατζανάκη της κολλητής της περιπτερούς που αγόραζα εφημερίδα. Ως εκ τούτου η εξιστόρηση στο υπόλοιπο κείμενο θα είναι για χάρη της εύκολης ανάγνωσης χωρίς υποθετικό λόγο, καθώς αυτό ξεκαθαρίστηκε εδώ, ενώ όμως η ροή της ιστορίας βασίζεται σε υποθέσεις επάνω στα γεγονότα, που θα μπορούσαν και να είναι (δυστυχώς) η πραγματικότητα.

Όταν ο Παπανδρέου ο 3ος έλαβε το χρίσμα της ηγεσίας από τον τότε απερχόμενο πρωθυπουργό, το Όραμά του μιας Ελλάδας ελεύθερης από τις παθογένειες που γνώριζε καλά, άρχισε να ξεκαθαρίζει μπροστά στα μάτια του. Είχε όμως δυο μικρά εμπόδια να προσπελάσει πριν ξεκινήσει να υλοποιεί τη μεγαλειώδη παλιγεννεσία της Ελληνικής κουλτούρας, του νέου Χρυσού Αιώνα της άμεσης δημοκρατίας και της καινοτομίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της οικονομικής άνθησης και της Δικαιοσύνης.

Το πρώτο εμπόδιο ήταν πως έπρεπε πρώτα να καταφέρει να επιβληθεί στην αυλή του ώστε να μπορέσει να κινητοποιήσει το κόμμα του για την υλοποίηση του Οράματος. Το δεύτερο εμπόδιο ήταν να καταφέρει να κερδίσει την εξουσία, καθώς τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο την εξουσία είχε η αντίπαλη παράταξη, η οποία χρησιμοποιούσε όλες τις παθογόνες μεθόδους παραμονής σε αυτήν. Αυτές τις παθογόνες μεθόδους ο Οραματιστής πρίγκηπας ήθελε να ξεριζώσει, για να απελευθερώσει στον ίδιο τους τον τόπο, για πρώτη φορά εδώ και δυόμιση χιλιετίες, την απίστευτη εργατικότητα και δημιουργικότητα που ο Έλληνας διαθέτει όπου μεταναστεύει, και που ο ίδιος υπήρξε μάρτυρας στα παιδικά και νεανικά του χρόνια, στις μεγάλες δημοκρατίες των ΗΠΑ και της Σουηδίας.


Όμως, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις...

Για να ξεπεράσει το πρώτο μικρό εμπόδιο έπρεπε να επιβληθεί στους διεκδικητές του κόμματος του ώστε να μπορέσει να το ελέγχει. Η λύση της απευθείας εκλογής από τη βάση, για πρώτη φορά στη Νεώτερη Ελληνική ιστορία, απετέλεσε ένα αναίμακτο και αριστοτεχνικό ελιγμό που ταυτόχρονα του έδωσε πρωτοφανές πολιτικό κύρος ακόμα και σε σχέση με τον τότε πρωθυπουργό, ενώ επέτρεψε στους διεκδικητές να παραμείνουν στο κόμμα χωρίς να μπορούν να ψέξουν κάποια ίντριγκα ή πολιτική παγίδευση για τη μη εκλογή τους. Κακές γλώσσες είπαν ότι υπήρξε νοθεία, όμως η νίκη του ήταν τόσο συντριπτική που ακόμα και αν είχε γίνει νοθεία δεν μπορεί να μετέβαλε ουσιωδώς το αποτέλεσμα.

Οπλισμένος με την ηγετική του υπεροχή, ο Παπανδρέου ο 3ος κίνησε να κατακτήσει την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, και το κατάφερε χάρη στην εκπληκτική του ευφράδεια στην μητρική του Αγγλική γλώσσα, μα περισσότερο χάρη στον παθιασμένο οραματισμό του, βλέποντας τις παθογένειες του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού.

Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα ήσαν δύσκολα για τον οραματιστή, καθώς ο τότε πρωθυπουργός αν και περικυκλωμένος από τη διαφθορά, αν και απέτυχε παταγωδώς να "Επανιδρύσει το Κράτος" της διαφθοράς, των εμποδίων στον Πολίτη και της λεηλασίας του δημοσίου πλούτου, κατάφερε να επανεκλεγεί το 2007 χρησιμοποιώντας εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις στο δημόσιο ως βατήρα. Με το τέχνασμα της "απογραφής" πλήγωσε βαθιά το κύρος της, εξίσου διεφθαρμένης με την τότε κυβέρνηση, αντιπολίτευσης, και απέδειξε ότι ο Ελληνικός Λαός δεν ήταν έτοιμος να αξιολογήσει το Όραμα του Γιώργου Παπανδρέου και να το μετατρέψει σε κυβερνητική εντολή.

Χάρη σε πιέσεις και στην κόπωση της μη παραγωγικής δεύτερης θητείας της ΝΔ, αλλά και στη σθεναρή και τυφλή αντιπολίτευση του Παπανδρέου σε όλες τις απόπειρες χρήσιμων μεταρρυθμίσεων (αφού είδε και αποείδε ότι το όραμα δεν αρκούσε για να εκλεγεί Πρωθυπουργός), ο Καραμανλής κήρυξε εκλογές για τις 4 Οκτωβρίου του 2009.

Ήδη από μήνες νωρίτερα ο Παπανδρέου γνώριζε για την κακή κατάσταση του Ελληνικού δημοσίου χρέους, και σκόπευε να την αξιοποιήσει για να πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: α) να φέρει προ τετελεσμένου την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που οραματιζόταν, και β) να ξηλώσει τη φαυλοκρατία στο ίδιο του το κόμμα που όμως θα του ήταν απαραίτητο ως τότε για να τον φέρει στην εξουσία.

Χρησιμοποίησε λοιπόν εκφράσεις όπως “Λεφτά υπάρχουν” στην προεκλογική του καμπάνια, και έταξε στους πολίτες ότι δεν θα διατάρασσε την επίπλαστη ευημερία τους, γνωρίζοντας ότι δεν ήταν δυνατόν να μην διαταραχθεί, ελπίζοντας όμως ότι δεν θα ήταν τόσο μεγάλο το ξεβόλεμα των πολιτών όσο των φαύλων συντεχνιών.

Ο μόνος τρόπος για να επιβληθεί στις πανίσχυρες συντεχνίες και σπείρες οργανωμένης λεηλασίας της Ελληνικής κοινωνίας, ήταν να βάλει την Ελλάδα σε καθεστώς επιτήρησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Με τη χώρα εκτός αγορών μπορούσε να εμφανίσει ως υπέρτατη έξωθεν επιβαλλόμενη εντολή την επανίδρυση του κράτους. Αυτό θα του επέτρεπε να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματός του στη διάρκεια των εξαιρετικά επίπονων αλλαγών, ώσπου να μπορέσει πάλι να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών χάρη στις διαρθρωτικές αλλαγές.

Περιστοιχιζόμενος από ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του που μοιράζονταν το όραμά του, και κάποιους φιλικά κείμενους παλαιοκομματικούς παράγοντες που του ήταν απαραίτητοι για να παραμείνει στην εξουσία, ξεκίνησε την διαδικασία για να φέρει το ΔΝΤ στην Ελλάδα μήνες πριν κερδίσει την εξουσία κατά τον απελθώντα Στρως-Κανν, και μεθοδικά οργάνωσε την επανίδρυση της Ελλάδας μέσα από τις διαρθρωτικές αλλαγές του Μνημονίου.

Με την επίτευξη της εξουσίας η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκίνησε σχεδόν αμέσως να διογκώνει τα έξοδα του 2009 απλούστατα ξεπληρώνοντας ταχύτατα τους προμηθευτές του δημοσίου προ του τέλους του έτους, και θέτοντας θέμα ακρίβειας των στοιχείων που έδιδε η Ελλάδα στη EuroStat. Ταυτόχρονα αύξησε τις ημέρες διαπραγμάτευσης των ομολόγων από 3 σε 10, δίνοντας έρεισμα στις αγορές να στοιχηματίσουν ενάντια στα Ελληνικά ομόλογα, και ανεβάζοντας τα spreads πέραν της δυνατότητας της χώρας να δανείζεται από τις αγορές (6% συνολικό επιτόκιο).

Το ΔΝΤ ήρθε όντως στην Ελλάδα, αλλά κάτι δεν πήγε καλά. Οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν ήταν δυνατόν να δεχθούν το ΔΝΤ να δρα ελεύθερο μέσα στην αυλή τους, και υποχρέωσαν την δημιουργία της Τρόικας, που συμπεριλαμβάνει εκτός του ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και την πολιτική πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ξαφνικά τα πράγματα ήταν πολύ λιγότερο ελεγχόμενα από τον νεοεκλεχθέντα πρωθυπουργό, καθώς η πολυφωνία και κωλυσιεργία της ΕΕ δημιουργούσε καθυστερήσεις στην υλοποίηση του μεταρρυθμιστικού του οράματος. Επιπροσθέτως, οι συντεχνίες και η παλαιοκομματική πτέρυγα του βαθέως ΠΑΣΟΚ που ήταν βυθισμένοι στη διαφθορά και τα προνόμια, απεδείχθησαν πολύ ανθεκτικότεροι αντίπαλοι στο όραμά του από οποιονδήποτε πολιτικό αντίπαλο, καθώς εκείνοι είχαν να χάσουν τα περισσότερα από τις σκοπούμενες μεταρρυθμίσεις του.

Έτσι, το αρχικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Μνημονίου που προέβλεπε 75% μειώσεις λειτουργικού κόστους, και 25% αύξηση της φορολογητέας ύλης από την πάταξη της φοροδιαφυγής, κατέληξε στα χαρτιά σε 50%-50%, ενώ στην υλοποίησή του απέφερε ως τώρα μηδενική μείωση των δαπανών (ή μάλλον αύξηση), και αύξηση 100% στη φορολόγηση των πλέον ευάλωτων κοινωνικών ομάδων που δεν είχαν καν τρόπο να αμυνθούν από αυτήν την επίθεση στα εισοδήματά τους μέσω κυρίως έμμεσων αλλά και άμεσων φόρων.

Η συνεπακόλουθη ύφεση αύξησε την ανεργία σχεδόν στο 20% (16,5% σήμερα επισήμως συν τους μη εγγράψιμους ελεύθερους επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες που έβαλαν λουκέτο αλλά δεν προσμετρούνται).

Μέσα στην κοινωνική κατακραυγή και την σθεναρή αντίσταση των συντεχνιών και των προνομιούχων, η στενή αδιάφθορη ομάδα υποστήριξης του Παπανδρέου έγινε βορά των παλαιοκομματικών, που ενορχήστρωσαν την επιστροφή τους στην εξουσία, συνδιοικώντας πλέον με τον πρωθυπουργό, και φροντίζοντας να διαφυλάξουν τα κακώς κεκτημένα τους και την ατιμωρησία των διεφθαρμένων παντός κόμματος. Το λεγόμενο "βαθύ" ΠΑΣΟΚ ακυρώνει κάθε απόπειρα επιστροφής στη λογική σε πλήρη σύμπνοια με το Ελληνικό παρακράτος. Τα παρακρατικά πλοκάμια του πελατειακού συνδικαληστικού μικροκομματισμού που έσπειρε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ίσως ο σπουδαιότερος πολιτικός αντίπαλος του Γιώργου Παπανδρέου, και αυτός που μέχρι στιγμής τον έχει κατατροπώσει. Η διαφθορά στο δημόσιο πάντα ατιμώρητη, συνεχίζει να είναι η αποδοτικότερη ενασχόληση των παρακρατικών, μαζί με αυτή των κρατικών προμηθειών.

Η απουσία αντίστοιχων οργανωμένων εγκληματικών οργανώσεων από την οικονομική ζωή της χώρας δείχνει όχι την έλλειψη οργανωμένου οικονομικού εγκλήματος τύπου Μάφιας, αλλά την διείσδυση και ενσωμάτωση αυτών των κυκλωμάτων στα κόμματα, τα πολιτικά γραφεία και τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό από τις δημοτικές υπηρεσίες ως τους διαδρόμους της δικαιοσύνης και της εκκλησίας που πλείστα σκάνδαλα έχουν αποκαλύψει αλλά όχι και τιμωρήσει.

Μεχρι στιγμής το παρακράτος είναι εξίσου ισχυρό όσο ποτέ, παρά το ευχολόγιο των πολιτικών αρχηγών, και η άτακτη υποχώρηση ακόμη και της Τρόικας στις αντιστάσεις του, δείχνει πως πιθανόν η χώρα θα καταρρεύσει αλλά το παρακράτος θα παραμείνει.

Το ενιαίο μισθολόγιο έγινε “εθνικό μισθολόγιο” με “προσωπικό” επίδομα, και οι χιλιάδες ανύπαρκτοι οργανισμοί, αργόμισθοι και λαθροσυνταξιούχοι και κακώς εννοούμενοι κρατικοδίαιτοι προμηθευτές συνεχίζουν να εισπράττουν φόρο αίματος από τον Ελληνικό Λαό.

Η γιαλατζί μεταρρύθμιση της Παιδείας ουσιαστικά διατηρεί το γελοίο μονοπώλιο του Κράτους στην Ανώτατη παιδεία ως να είμαστε Σοβιετική Δημοκρατία, και ο ιδιωτικός τομέας συνεχίζει να ασθμαίνει κάτω από τη μπότα του κρατισμού και του παρακρατισμού, με τον παράλογο Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων να καθορίζει την οικονομική λειτουργία δύο έτη μετά τη δέσμευση κατάργησής του από την κυβέρνηση, ενώ η διαφθορά και η λεηλασία δημοσίου πλούτου συνεχίζεται ακάθεκτη από τις συντεχνίες και το κομματικό παρακράτος. Επιπροσθέτως, τα περιουσιακά του Ελληνικού Κράτους ετοιμάζονται να βγουν στο σφυρί σε τιμές μικρότερες από το 1/10 της πραγματικής τους αξίας. Την ίδια στιγμή η γραφειοκρατία πνίγει οποιαδήποτε απόπειρα επιχειρηματικής δημιουργικότητας στην Ελλάδα, ενώ το περίφημο one-stop-shop δεν μειώνει τις γραφειοκρατικές απαιτήσεις, αλλά απλά τις συγκεντρώνει. Η Ελλάδα παραμένει 109η σε φιλικότητα προς το επιχειρείν, από σύνολο 120 που μετρώνται. Παραμένει τριτοκοσμική στην συμπεριφορά της προς τους νέους και φτωχούς επιχειρηματίες με τις μεγάλες ιδέες, που θα μπορούσαν να φτιάξουν την επόμενη Apple, ή την επόμενη Google.

Σε έκκληση βοηθείας του Παπανδρέου τον Ιούνιο ανταποκρίθηκε ο Β. Βενιζέλος, ο πλέον έμπειρος στην διαχείριση του κομματικού μηχανισμού, και τελικά πιθανόν ο μόνος που θα μπορούσε (ίσως) να φέρει εις πέρας το μεταρρυθμιστικό έργο που οραματίστηκε ο Γ. Παπανδρέου, και να συγκρουστεί επιτυχώς με τις παρακρατικές δυνάμεις των κεκτημένων και των προνομίων που έχουν διασφαλιστεί εδώ και δεκαετίες, εις βάρους του κοινωνικού συνόλου.

Σε όλη αυτή την διαδρομή, η κοινωνία βιώνει την πορεία προς την κόλαση με την κατακρήμνιση του βιοτικού της επιπέδου, και βλέποντας τις συντεχνίες και το παρακράτος να διαμαρτύρονται εκβιάζοντας για την διατήρηση των προνομίων τους, και να κερδίζουν τη μάχη επί του αποτελέσματος.

Για να δούμε, θα έχει καλό τέλος αυτό το παραμύθι με έναν επερχόμενο Χρυσό Αιώνα, ή για την ύβρι που διεπράχθει η Νέμεσις θα μας βυθίσει πάλι σε κάποιο εφιαλτικό Μεσαίωνα;

Του Άγη Βερούτη

gragissilaos@gmail.com
Πηγή:www.capital.gr