Μπορεί ένας κοινός άνθρωπος να κάψει ένα κτίριο;

Καθημερινοί, κανονικοί άνθρωποι δεν μπορούν να κάψουν σαράντα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας σε δυο - τρεις ώρες. (Μια χαρά γίνεται...)

Απλοί άνθρωποι δεν ξεκινούν ένα απόγευμα από τα σπίτια τους και λένε «πάμε να κάνουμε πλιάτσικο σε 170 μαγαζιά στο κέντρο». Πεντακόσιες βόμβες μολότοφ δεν μπορούν να παραχθούν και να διακινηθούν μέσα σε σακίδια χωρίς να τις αντιληφθεί κανείς. Με αυτές τις απλές σκέψεις συνάγεται ότι αυτοί που έκαψαν τα κτίρια και λεηλάτησαν το κέντρο της πρωτεύουσας δεν είναι κανονικοί άνθρωποι. Αρα η αστυνομία...
 έπρεπε να τους γνωρίζει και να είχε αποτρέψει το έγκλημα πριν συντελεσθεί.

Το να κάψει κανείς ένα κτίριο δεν φτάνει ένα στουπί με πετρέλαιο. Κάπου πρέπει να έχει εκπαιδευτεί για αυτή τη δουλειά. Και την ώρα που εκπαιδεύεται, κάποια σημάδια θα αφήσει, κάποιο θόρυβο θα κάνει, κάποια αναποδιά θα του τύχει. Δεν έχει η αστυνομία καμία ιδέα για τέτοιες δράσεις; Το να φτάσει μια ομάδα πολιτών –κουκουλοφόρων ή ξεσκούφωτων– στο σημείο να πυρπολήσει μια πόλη δεν έγινε σε μια στιγμή. Υπήρξε προετοιμασία, οργάνωση, έξοδα, βαβούρα. Εδώ θέλουμε τις υπηρεσίες ασφαλείας να προτρέχουν του εγκλήματος. Δεν μπορεί λοιπόν εύκολα να γίνει πιστευτό ότι οι κουκουλοφόροι ήταν μερικές εκατοντάδες ατίθασοι νεαροί, οι οποίοι μαζεύτηκαν έτσι «για πλάκα» ένα απόγευμα και έβαλαν φωτιά σε δεκάδες κτίρια, χωρίς η αστυνομία να μπορεί να τους εντοπίσει, να τους σταματήσει και να τους συλλάβει. Και εν πάση περιπτώσει έκαψαν ένα δύο κτίρια αλλά στο τρίτο ή στο τέταρτο η «πλάκα» έπρεπε να είχε γίνει αντιληπτή και να είχε σταματήσει. Είναι ακατανόητες οι εξηγήσεις του υπουργού «Προστασίας» του Πολίτη, ο οποίος με φιλολογική γλαφυρότητα εξηγούσε πως μπήκαν 40 φωτιές, θαρρείς πως εξιστορούσε μυθιστόρημα για κάποια φανταστική χώρα, όχι για τη γειτονιά μας.

Και φτάνουμε στην περίπτωση της ενδεχόμενης προβοκάτσιας: Ψάχνουμε να βρούμε ποιος είχε όφελος να δείξει εντός και εκτός της χώρας ότι την ώρα της ψηφοφορίας στη Βουλή ένα μέρος του διαμαρτυρόμενου λαού ήταν τόσο απελπισμένο και αποφασισμένο ώστε έκαιγε στο πέρασμά του την Αθήνα. Εκτιμούμε όμως πως οι ενάντιες του μνημονίου δυνάμεις, αν πραγματικά ήθελαν να εμποδίσουν της ψηφοφορία, θα ήταν πιο εύκολο να εισβάλουν στη Βουλή, που ήταν ένας και μόνο στόχος, παρά να κατασπαταλιούνται σε 170 σημεία. Αρα οι αντιμνημονιακοί διαδηλωτές δεν έκαψαν την Αθήνα. Και ο στόχος δεν ήταν το μνημόνιο, αλλά ο διασυρμός της χώρας, το γνωστό μπάχαλο. Οπως κάθε φορά εδώ και πολλές δεκαετίες οι δυνάμεις της συντεταγμένης πολιτείας πιάστηκαν στον ύπνο.

Του Κ. Λουρόπουλου / express.gr