Η πολιτικά περιπετειώδης ψήφιση της δανειακής σύμβασης από την ελληνική Βουλή την Κυριακή, κάθε άλλο παρά απέμπλεξε το ελληνικό ζήτημα από το σκληρό ευρωπαϊκό παιχνίδι των πιέσεων.
Η κατάσταση παραμένει χαοτική, οι ευρωπαϊκές πιέσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση εστιασμένες στο θέμα των πολιτικών εγγυήσεων, ενώ συνεχώς προκύπτουν νέες απαιτήσεις για μέτρα και για δεσμεύσεις. Η αναβολή του Eurogroup παρατείνει την αβεβαιότητα και διευρύνει το σκηνικό των εκβιαστικών διλλημάτων που εμπλουτίζεται από δηλώσεις περί χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ. Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, η αξιοπιστία της χώρας έχουν καταρρεύσει και πλέον η επαφή με τους εταίρους είναι στα όρια του αδύνατου.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, φαντάζει τουλάχιστον παράδοξο, αν όχι παράλογο, να έχει δημιουργηθεί μείζον θέμα με την αναζήτηση περικοπών ύψους 325 εκατ. ευρώ, για τα οποία κατά ένα περίεργο τρόπο δεν μπορεί να επέλθει συμφωνία. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτά τα χρήματα δεν μπορούν να βρεθούν όταν όλοι, συμπεριλαμβανομένης της τρόικας, γνωρίζουν καλά ότι τα περιθώρια περικοπής δημόσιας σπατάλης παραμένουν μεγάλα.
Δεν είναι λογικό να επιλέγονται ως προτεραιότητα οι περικοπές για παράδειγμα κονδυλίων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και να υπάρχει τόσο σθεναρή αντίσταση υπουργών σε περικοπές κονδυλίων των υπουργείων. Και δεν μιλάμε για παραγωγικές δαπάνες, αλλά για περικοπές που έτσι και αλλιώς θα έπρεπε να γίνουν σε μία πολιτική δημοσιονομικού συμμαζέματος.
Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη αυτών των αντιστάσεων που οδηγούν σε καταστροφικές επιλογές με σοβαρές συνέπειες; Ποιος εμποδίζει, για παράδειγμα, τον εξορθολογισμό των δαπανών για μισθώματα που πληρώνει το Δημόσιο είτε στεγάζοντας υπηρεσίες φαντάσματα είτε νοικιάζοντας πανάκριβα κτίρια με παράλληλη διατήρηση εκατοντάδων αναξιοποίητων ακινήτων; Ποιος εμποδίζει το κλείσιμο υπηρεσιών του Δημοσίου που υπολειτουργούν, που δεν έχουν πλέον αντικείμενο, που επικαλύπτονται ή είχαν συσταθεί εξυπηρετώντας ανάγκες άλλων εποχών.
Υπηρεσίες και φορείς που επανειλημμένα έχουμε δεσμευτεί στην τρόικα ότι θα κλείσουμε, αλλά με κουτοπονηριά και εσκεμμένη ολιγωρία δεν το κάνουμε επιλέγοντας άλλες κινήσεις που κάποιοι θεωρούν πολιτικά πιο ανώδυνες, αλλά που τελικώς είναι πολύ πιο επιζήμιες για την οικονομία.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει η τρόικα θέλει αποτέλεσμα. Το αν και πώς θα διασώσουμε κρίσιμα κονδύλια για την ανάπτυξη ή την κοινωνική προστασία, είναι δική μας υπόθεση. Αλλά προφανώς κόμη και τώρα κάποιοι δεν θέλουν να συνετιστούν.
Κέρδος 15/2/2012
Ένα άχρηστο και ζημιογόνο κομμάτι του Δημόσιου Τομέα είναι η Βουλή. Να κλείσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτο, πρώτο μάλιστα!
ΑπάντησηΔιαγραφή