Την ίδια εβδομάδα επίσης τα συνδικάτα στις ακτοπλοϊκές που τόσο απερίσκεπτα έδεσαν τα πλοία, διέκοψαν όπως-όπως την απεργία, υπό τις απειλές των...
παραγωγών της Κρήτης, με πρόσχημα τις γραπτές εγγυήσεις της υπουργού όσων τους είχε πει την προηγουμένη προφορικά. Η απόφαση της αναστολής ελήφθη με ψήφους 9 έναντι 5.
Πριν μερικές εβδομάδες το σωματείο του εργοστασίου της Χαλυβουργίας Βόλου κατήγγειλε το ΠΑΜΕ, πως προσπάθησε να παρεμποδίσει τους εργαζόμενους να προσέλθουν στις εργασίες τους. Οι τελευταίοι δεν είχαν αποφασίσει απεργία, αλλά το ΠΑΜΕ θεωρεί δικαίωμά του να κλείσει τα εργοστάσια παρά τις αντίθετες αποφάσεις των εργαζόμενων σε αυτά.
Δεν είναι κάτι παράδοξο, έτσι αποφασίζει και διατάσσει στη χώρα μας η συνδικαλιστική νομενκλατούρα συνολικά με βάση κάποιο εγκεφαλικό ιδεολογικό "επαναστατικό" δίκαιο. Έτσι γέμισε την Ελλάδα με «κουφάρια» εργοστασίων.
Είναι αλήθεια πως από την μιά, οι επιδοτήσεις σε ημέτερους «επιχειρηματίες» που άφησαν «σκελετούς» από μπετόν και επένδυσαν σε Πόρσε και βίλες και από την άλλη μια μειοψηφία που ήλεγχε τα συνδικάτα, αποσάρθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Όσο υπήρχαν δανειστές πρόθυμοι να δανείσουν τις ελληνικές τράπεζες, αλλά κυρίως το ελληνικό κράτος για να πληρώνει αργομισθίες και προνοιακά επιδόματα σε όποιον είχε «δόντι», οι αντιδράσεις όσων έχαναν τις δουλειές τους ήταν μηδαμινές και εξαφανίζονταν στην μακαριότητα της ευημερίας με δανεικά.
Το κράτος διόριζε δεξιά και αριστερά, πληρώνοντας με δανεικά. Όταν μπήκε λουκέτο π.χ. στην Πιρέλι, ένα σημαντικό μέρος απορροφήθηκε στην τοπική αυτοδιοίκηση της περιοχής και εκτόνωσε τις πιέσεις.
Έτσι πορεύτηκε το σύστημα της χρεοκοπίας μας για δεκαετίες. Την ώρα που ήρθε ο λογαριασμός, οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας φωνάζουν για τους σκληρούς όρους των δανειστών και τη συνωμοσία του διεθνούς κεφαλαίου.
Έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε αυτή τη στήλη, στην ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στη χώρα μας, που έχει επιβάλλει την αυθαίρετη άποψη πως ο μόνος νόμος που ισχύει, είναι το δίκιο του εργάτη. Φυσικά χωρίς βιομηχανία, όπως απαιτούν οι γραφές και άρα εργατών, το ρόλο του υποκειμένου της ιστορίας ενδύθηκε η πελατεία της δημοσιοϋπαλληλίας.
Μάλιστα, με σύμμαχο την βοήθεια κάποιων, αντιμνημονιακών τώρα, εργατολόγων, που πλούτισαν μέσω της βιομηχανίας νομικών προσφυγών που έστησαν, πιθανόν σε συνέργεια με το διεφθαρμένο κράτος, κατάφεραν να εκτινάξουν τις δαπάνες και τα ελλείμματα στον «ουρανό» της χρεοκοπίας
Κ. Στούπας
Επίθεση Χαλυβουργών κατά ΠΑΜΕ και ΚΚΕ
Σοβαρές καταγγελίες για «μισθοφόρους διαδηλωτές»
Νέα επίθεση κατά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ από το Σύλλογο Εργαζομένων στη Χαλυβουργία .
Οι Χαλυβουργοί του Βόλου επισημαίνουν πως η παραγωγική διαδικασία συνεχίστηκε απρόσκοπτα και χωρίς προβλήματα, παρά τις προχθεσινές κινητοποιήσεις του τοπικού Συνδικάτου, στη δύναμη του οποίου το Σωματείο της Χαλυβουργίας δεν ανήκει και καταγγέλλουν ότι παραποιείται η αλήθεια όταν το «Μήτσος Παπαρήγας» μιλά για εκατοντάδες απεργούς όταν στην προχθεσινή 24ωρη απεργία η συμμετοχή δεν έφτασε ούτε διψήφιο ποσοστό.
«Πάνω σε ένα ισχυρό «ανάχωμα», αναφέρεται στην ανακοίνωσή τους- που το έχτισε η ατσάλινη θέληση των Χαλυβουργών του Βόλου και σύσσωμη η τοπική Κοινωνία που βρέθηκε στο πλευρό τους και τους ενίσχυσε ηθικά, αλλά και αγωνιστικά, συντρίφτηκαν οι πολιτικές επιδιώξεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, να αποκομίσουν κομματικά κέρδη, πάνω στο κουφάρι άλλης μιας ντόπιας βιομηχανίας.
Δυστυχώς για τους σχεδιαστές των... μεγάλων επαναστάσεων πάνω στο δράμα ολόκληρων εργατικών οικογενειών και μιας περιοχής που δίνει τη μάχη της επιβίωσης, για να μην υπάρξουν άλλη ΒΙΟΣΩΛ, ΚΟΝΤΙ, ΚΑΝΑΚΗΣ, ΒΜΤΕ, κ.ά, αυτές οι επιδιώξεις τους δεν τους βγήκαν.
Ούτε οι «στρατιές» των κομματικών...εφέδρων, που συνέρρευσαν από κάθε μεριά της Ελλάδας, έξω από τα δυό εργοστάσια της Χαλυβουργίας, ούτε το σύμφυρμα των κομματικών στελεχών τους (κάθε βαθμίδας και ιεραρχίας, που ξεκινούσε από την τοπική ΝΕ του ΚΚΕ και έφτανε ως τα υψηλότερα κοινοβουλευτικά δεκανίκια τους!), ούτε η μαθητιώσα νεολαία, που παρουσίασαν ως...εργατιά, μπόρεσαν να ανακόψουν την ισχυρότατη θέληση των εργαζόμενων της Χαλυβουργίας να μην παρασυρθούν από τις ντουντούκες τους, αλλά να υπερασπισθούν το ψωμί τους και το δικαίωμα αυτής της περιοχής να μη θρηνήσει άλλα εργοστασιακά κουφάρια.
Και όταν είδαν και απόειδαν, ότι και οι δυο κομματικές τους φιέστες (μέσα σε λίγες μόνο μέρες) δεν απέφεραν τα προσδοκώμενα, οι αγωνισταράδες του ΚΚΕ, κατέφυγαν -σε τι άλλο;- στη γνωστή τακτική της κατασυκοφάντησης, των ύβρεοον και των αήθων ανακοινώσεων, παρουσιάζοντας -κατά τα αλήστου μνήμης σταλινικά πρότυπα- κάθε μη... Κουκουέ, ως συνεργάτη των βιομηχάνων, εχθρό της εργατικής τάξης, και άλλες τέτοιες παρωχημένες μπαρούφες, που βαρέθηκαν οι άνεργοι και τα θύματα της ισοπεδωτικής τακτικής τους, ακόμη και στους δικούς τους χώρους, να ακούν!
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, το γεγονός, ότι ένας τέτοιος «επαναστάτης» τους, αφού εκπλήρωσε την κομματική εντολή του, και ξεδίπλωσε κατά την ημέρα της κηρυχθείσας 24ωρης απεργίας από το Συνδικάτο Μήτσος Παπαρήγας τα κομμουνιστικά λάβαρα έξω από τη Χαλυβουργία, εμποδίζοντας τους συναδέλφους να πιάσουν δουλειά, το απόγευμα ο ίδιος έσπασε την απεργία, πηγαίνοντας, στα μουλωχτά στη δουλίτσα του, για να μην στερήσει από τα δικά του παιδιά το.. .ψωμί τους! Το γνωστό, δηλαδή, «μπρος παιδιά, πίσω Χαρίλαε», και αυτή τη φορά σε όλο το μεγαλείο του! Με τη διαφορά, όμως, πως αυτή τη φορά τα «παιδιά» ξύπνησαν και δεν τρώνε πια κομμουνιστικά φούμαρα, αλλά δίνουν τη μάχη τους χωρίς χρώματα, χωρίς πατροναρίσματα και χωρίς «κομματικά αφεντικά» για να τους πληρώνουν τα χαμένα τους μεροκάματα. Ελπίζουμε το πάθημα και η γενική κατακραυγή που ξεσήκωσαν μετά τους... λεονταρισμούς τους, να τους γίνει μάθημα. Εάν όχι, εμείς εδώ είμαστε για να τους απαντήσουμε ξανά, υπερασπιζόμενοι οι ίδιοι και για λογαριασμό μας τα δικά μας ζητήματα! Δυστυχώς για το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, η Χαλυβουργία του Βόλου δεν αποδεικνύεται «πεδίον δόξης λαμπρόν». Ας βρουν αλλού επιχειρησιακό χώρο για να μαζώξουν... κουκιά. Στο «ατσάλι» θα ξανασπάσουν τα μούτρα τους...»
Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα
ΠΑΜΕ για διάσπαση στη Χαλυβουργία
Διάσπαση καταγράφεται το τελευταίο διάστημα, ύστερα από πέντε μήνες απεργίας, στο μέτωπο της Ελληνικής Χαλυβουργίας και τορπιλίζει την «ταξική» πολιτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Το πιο προχωρημένο μέτωπο εργατικού αγώνα εναντίον του μνημονίου φαίνεται να κλυδωνίζεται από μέσα, καθώς το αμφισβητεί ένα μεγάλο κομμάτι των ίδιων των εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας:
«Όπως υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία, υπάρχει και το δικαίωμα στην εργασία» λένε όσοι αντιτίθενται στην πολιτική του ΠΑΜΕ.
Οι καταγγελίες είναι επώνυμες και κάνουν λόγο για κλειστές γενικές συνελεύσεις, χωρίς να τηρούνται οι διαδικασίες, ψυχολογικές πιέσεις για υπογραφή δηλώσεων αποκήρυξης και για πλήθος άλλες παραβάσεις της εργασιακής αλλά και της ηθικής νομιμότητας. Ηδη κατατέθηκαν τα πρώτα εξώδικα από τους διαφωνούντες κατά της ηγεσίας του σωματείου, υπάρχει ανάμειξη μεγάλων δικηγορικών γραφείων και απειλούνται αγωγές και μηνύσεις, ενώ σε μία περίπτωση καταγγέλλεται και προπηλακισμός εργάτη από απεργούς επειδή θέλησε να εργασθεί.
Η κυρία Ελένη Καταβάτη, γραμματέας Διοικητικού, οι κκ. Ευ. Δάρας, ηλεκτροτεχνίτης, Π. Πατσιαούρας, εργάτης, Σωτ. Λεμονής, χειριστής γερανού, Π. Λογγίδης, εργάτης, Μιχ. Νικολουδάκης, προϊστάμενος μηχανουργείου, Στ. Σαμπάνης, προϊστάμενος ελάστρων, και η κυρία Ιωάννα Κατσούλα, εργάτρια, μέλη του σωματείου «Η Ενότητα» της Ελληνικής Χαλυβουργίας, καταγγέλλουν ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται στις γενικές συνελεύσεις για συνέχιση της απεργίας γίνονται διά βοής και όχι με μυστική ψηφοφορία, ότι στις γενικές συνελεύσεις αυτές μετέχουν και κομματικά στελέχη που δεν έχουν σχέση με τη Χαλυβουργία, ότι δημιουργείται κλίμα τρομοκρατίας εναντίον τους και ότι «το ΠΑΜΕ - που στηρίζει την απεργία - θέλει να την κρατήσει ως τις εκλογές ως σημαία εναντίον του μνημονίου για να κερδίσει μερικές ακόμη ψήφους. Δεν μπορεί όμως με τη σημαία της Χαλυβουργίας, την οποία τελευταίως περιφέρει και στο εξωτερικό, να κάνει τον αγώνα κατά του μνημονίου» λένε συγκεκριμένα.
Ενα στοιχείο που πιέζει τους διαφωνούντες με το σωματείο είναι ότι ύστερα από πέντε μήνες απεργίας δεν βλέπουν φως, ενώ παράλληλα έχουν απολέσει ο καθένας κατά μέσον όρο αμοιβές 5.000 ευρώ, συν το δώρο του Πάσχα που δεν θα το εισπράξουν, όπως λένε. Αισθάνονται, όπως αναφέρουν, έρμαια μιας στείρας απεργιακής τακτικής στο όνομα μιας αφηρημένης ταξικής μάχης που δεν δέχεται ως τώρα κανέναν συμβιβασμό και συζήτηση. Παλαιότεροι συνδικαλιστές σχολίαζαν ότι ακόμη και ο Λένιν είχε αναγκασθεί να προβεί σε συμβιβασμούς προκειμένου να σώσει τον απώτερο στόχο που είχε, ενώ οι νεότεροι «νεολενινιστές» οδηγούν το καράβι της απεργίας στα βράχια.
Και τούτο με δεδομένο ότι στις 29 Φεβρουαρίου έληξε η περίοδος που έδωσε η εργοδοσία για να εφαρμοσθεί το πεντάωρο, όπως συνέβη στην αδελφή βιομηχανία στον Βόλο, όπου οι εργάτες δέχθηκαν το πεντάωρο, δεν απήργησαν και από τις 29 Φεβρουαρίου αμείβονται πλέον με οκτάωρο. Το μόνο θέμα το οποίο παραμένει ανοιχτό και αιτία για συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων είναι ότι δεν έχει προσληφθεί κανένας από τους 93 απολυμένους.
Αυτό άλλωστε είναι και το κεντρικό σύνθημα του σωματείου για συνέχιση της απεργίας. Ο πρόεδρος του σωματείου κ. Γ. Σιφωνιός καταγγέλλει με τη σειρά του ότι ο εργοδότης κ. Μάνεσης «προσπάθησε μέσω των ανθρώπων του να στήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό. Εξαπάτησε συναδέλφους και τους έβαλε να υπογράψουν ενάντια στο σωματείο μας. Ως ΔΣ χαιρετίζουμε τους συναδέλφους που πήραν πίσω τις υπογραφές τους και στηρίζουν το σωματείο και την απεργία». Επιπλέον υποστηρίζει ότι η εργοδοσία πιέζει με κάθε τρόπο ώστε να σταματήσει απεργία και δηλώνει ότι «θα αντιμετωπίσουμε τις απειλές τους εκβιασμούς τις προβοκάτσιες της εργοδοσίας και την πίεση μέσω των εξωδίκων. Εχουμε 93 συναδέλφους απολυμένους, δεν έχουμε δικαίωμα να τους προδώσουμε».
Οι επτά προαναφερθέντες εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι η ανάκληση των υπογραφών ήταν «αποτέλεσμα μεγάλων ψυχολογικών και άλλων πιέσεων». Σε αυτό προστίθεται και η καταγγελία (το όνομα του καταγγέλλοντος βρίσκεται στη διάθεση της εφημερίδας) για προπηλακισμό, στην είσοδο του εργοστασίου, εργάτη που εξέφρασε την πρόθεσή του να εργασθεί.
Οι «δηλώσεις μετανοίας» θυμίζουν, όπως λένε οι εργαζόμενοι, άλλες εποχές και είναι απορίας άξιον πώς συνδικαλιστές μιας αριστερής ιδεολογίας υποχρεώνουν συναδέλφους τους σε «δηλώσεις μετανοίας», πολιτική που καταδικάζει επί χρόνια η Αριστερά. Στην πραγματικότητα οι συνολικά 77 εργαζόμενοι προχώρησαν σε εξώδικα εναντίον του σωματείου, κάτι που ενόχλησε την ηγεσία του σωματείου, και εν συνεχεία κλήθηκαν να υπογράψουν τέτοιου είδους δηλώσεις.
Τη «δήλωση μετανοίας» προς τον πρόεδρο και τα μέλη του ΔΣ του σωματείου με την επωνυμία «Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων Ελληνικής Χαλυβουργίας ΑΕ " Η Ενότητα"» δίνουν στη δημοσιότητα οι διαφωνούντες και σ' αυτήν αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Το γεγονός ότι υπέγραψα "κείμενο" που κυκλοφόρησε στον χώρο του εργοστασίου καθόλου δεν αναιρεί την παραπάνω δήλωσή μου. Δηλώνω ότι υπέγραψα το "κείμενο" αυτό χωρίς να το γνωρίζω, ότι έρχεται σε αντίθεση με τις ως σήμερα αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου και των γενικών συνελεύσεων του σωματείου μας, πολύ περισσότερο χωρίς να γνωρίζω ότι θα εμφανιστώ εκπροσωπούμενος από τρεις συναδέλφους, που υπογράφουν από τις 24.2.2012 εξώδικη διαμαρτυρία κατά του σωματείου μας. Συνάδελφοι, σας καλώ να θεωρήσετε ως μη υπάρχουσα την υπογραφή μου στο "κείμενο" το οποίο επικαλούνται οι τρεις συνάδελφοι στην παραπάνω εξώδικη διαμαρτυρία».
Η απεργία εν τω μεταξύ συνεχίζεται εν μέσω διαφωνιών, καταγγελιών, εξώδικων, ενίοτε και προπηλακισμών. Φως στον ορίζοντα δεν φαίνεται, αλλά και το ίδιο το εργατικό κίνημα μοιάζει να μην μπορεί να ρυθμίσει τα του οίκου του.
Αντιπαράθεση
Οι «δηλωσίες» και το επίδομα αλληλεγγύης
Ο ταμίας του σωματείου κ. Δ. Λιάκος χαρακτηρίζει τις «δηλώσεις μετανοίας» πλαστές και εξηγεί ότι οι γενικές συνελεύσεις διεξάγονται με άκρως δημοκρατικές, όπως τις χαρακτηρίζει, διαδικασίες και ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται με άκρως νόμιμο τρόπο. Οι δηλώσεις ωστόσο υπάρχουν και διακινούνται ελεύθερα στον χώρο του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο.
Οι διαφωνούντες ωστόσο καταγγέλλουν και κάτι ακόμη: «Αν δεν υπογράψεις αυτή τη δήλωση, δεν λαμβάνεις το επίδομα των 100 ευρώ αλληλεγγύης την εβδομάδα (συν τα έξοδα για μαναβικά) που χορηγεί το σωματείο σε κάθε απεργό. Και ύστερα από τόσους μήνες απεργίας τα χρήματα αυτά είναι αναγκαία για μας. Ετσι ορισμένοι από εμάς αναγκαστήκαμε να γίνουμε δηλωσίες, αλλά όχι όλοι» λένε και οι επτά διαφωνούντες.
Ο κ. Λιάκος ωστόσο υποστηρίζει ότι τα ποσά που χορηγεί το σωματείο προέρχονται από την αλληλεγγύη του κόσμου και κατανέμονται ισόποσα σε όλους τους απεργούς. Με σύνθημα «το 2ευρω είναι βόλι, είναι όπλο στα χέρια της τάξης μας», το ΠΑΜΕ, διά του κ. Γ. Πέρρου, παρέδωσε προς τους απεργούς οικονομική ενίσχυση 36.400 ευρώ, ως πρώτη δόση, «από τα χρήματα που συνεχίζουν να συγκεντρώνουν σωματεία, εργατικά κέντρα, εργαζόμενοι» και άλλοι, όπως είπε ο ανωτέρω εκπρόσωπος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου