Το πελατειακό κράτος ζητά την ψήφο μας και το θεσμικό επίσης. Τι θα επιλέξουμε;

Πως θα προχωρήσουμε; Με ένα κράτος πελατειακό, ξανά λάφυρο των κυβερνώντων ή με ένα επιτέλους θεσμικό κράτος, ανεξάρτητο από τα κόμματα και τις συντεχνίες, ικανό να εμπνεύσει ξανά εμπιστοσύνη στους πολίτες του και τους ευρωπαίους φίλους μας;

Η προεκλογική περίοδος άρχισε. Μαζί της επανήλθε και η γνωστή προεκλογική λογική της μεταπολίτευσης: προεκλογικά προγράμματα γραμμένα στο πόδι χωρίς μέτρο και λογική, που θα ξεχαστούν την επομένη και αστέρες της showbiz και του ποδοσφαίρου στα ψηφοδέλτια. Άλλον τρόπο δεν ξέρει το σύστημα του δούναι και λαβείν, της εξαγοράς ψήφων με υποσχέσεις και λαϊκισμό. Επαναλαμβάνει τον εαυτό του.

Μα και εν μέσω κρίσης; -Ναι, και εν μέσω κρίσης.:


Παραμερίζει το φθοροποιό γι αυτό ερώτημα "πως θα βγούμε από την κρίση" με το πραγματικά χρήσιμο ερώτημα "πως θα βγούμε στις εκλογές".
Γιατί το επίδικο δεν είναι οι λύσεις - είναι το κράτος.

Η άλωσή του, το βόλεμα των ανθρώπων μας και των συμφερόντων τους. Η μακροημέρευση της συντεχνίας μας, το να κατευθύνουμε εμείς και όχι οι άλλοι, τον κλεφτοπόλεμο με τις τρόικες και την ΕΕ για νέα δάνεια και υπερχρέωση και καμία αλλαγή στο παρασιτικό σύστημα. Κι αν είναι απαραίτητο κι ένα βολικό δίλημμα που να μας εξυπηρετεί σε αυτό το επίδικο, νάτο το ένα και μοναδικό: "με το μνημόνιο ή κατά;"

Δυο χρόνια τώρα το πελατειακό σύστημα, κάνει ότι μπορεί για να διατηρηθεί. Στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές ( γιατί υπάρχει διαπραγμάτευση και είναι πολύ σκληρή, ασχέτως αν προσχηματικά αυτό αμφισβητείται σβήνοντας μαζί ευθύνες και υπεύθυνους ) αρνείται πάντα τα έσοδα από διαρθρωτικές αλλαγές και καταπολέμηση του πελατειασμού/συντεχνιασμού και επιβάλλει πάντα στο τέλος, ως έσχατη λύση "δημοσιονομικής προσαρμογής" τα οριζόντια μέτρα φόρων και περικοπών. Ναι, τα επιβάλλει στην τρόικα! Την τρόικα καθρέφτη του... Τόσο απλά -αν και όχι για πάντα - η επιτροπεία είναι μια ιδέα που επανέρχεται ακριβώς γι αυτόν το λόγο: πως να ελέγξεις τα λαμόγια του ελληνικού πολιτικού συστήματος όταν έχεις απολέσει και την ανοχή του λαού εφαρμόζοντας τα μέτρα που εκείνα σου προτείνουν;



Σήμερα, με τις εκλογές αυτές, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία.

• Να κουρέψουμε το πελατειακό σύστημα.
• Να ενισχύσουμε την ανεξάρτητη και θεσμική λειτουργία του κράτους επιλέγοντας πολιτικούς εκπροσώπους και κόμματα εκτός πελατειακής λογικής.

Υπάρχει τρόπος όμως να το κάνουμε αυτό; Ποιο από τα παλιά ή "αναγεννημένα" κόμματα άλλωστε δεν έχει κολυμπήσει μέσα στο ανταλλακτικό σύστημα, την συντεχνιακή λογική των "δικών" μας και του "μέσου" στην εξουσία; Πως θα μπορούσε άλλωστε μέσα σε μια γενικευμένη ζώνη ανομίας, κλιμακωτής διαφθοράς και εξαγοράς συνειδήσεων όπως υπήρξε το μεταπολιτευτικό μας καθεστώς;

Θα μπορούσαμε ίσως γι αυτό, να αντιστρέψουμε το ερώτημα: ποιοι/ες γι αυτούς ακριβώς τους λόγους δεν επιβίωσαν πολιτικά αυτά τα χρόνια; Ποιοι/ες έμειναν από συνείδηση έξω από το πάρτι και πόσοι στο περιθώριο ως γραφικές φωνές επίγνωσης; Ποιο/ες χάθηκαν μέσα στα προσωπικά τους ζόρια για επιβίωση αποστρατευόμενοι από τους συχνά αμφίβολους επιδοματικούς "αγώνες" για το κοινό καλό;


Ας τους ανακαλύψουμε.
Ας τους επαναφέρουμε στο προσκήνιο.
Ας διακρίνουμε την παρουσία τους μέσα σε επίσης αμφίβολα κόμματα.
Ας δούμε και τους "νέους" των γενιών που φιμώθηκαν από την κατάχρηση ακτινοβολίας και προνομιακής επαφής με την εξουσία της γενιάς του πολυτεχνείου.

Δεν μπορεί αυτή η τόσο κρίσιμη προεκλογική περίοδος να μας αποκοιμίσει. Δεν μας παίρνει άλλωστε. Αύριο το πρωί θα βρεθούμε και οι υπόλοιποι χωρίς δουλειά και εισόδημα, αν το πελατειακό σύστημα συνεχίσει να ελέγχει το κράτος.


Ένα κράτος και μια οικονομία στην οποία δεν επενδύει κανείς γιατί δεν διακρίνει θεσμούς απέναντί του αλλά κόμματα και κομματάρχες, λοχαγούς και μοναχούς, συγγενείς και πατριωτάκια.

Ένα κράτος που δεν συνομιλεί κανείς γιατί απέναντί του δεν βλέπει θεσμικούς εκπροσώπους μιας συλλογικής οντότητας αλλά πολιτικούς αμφιβόλου ηθικής, σκοπιμότητας και βιωσιμότητας.

Οι προθέσεις των κομμάτων φαίνονται. Προσπαθώντας να κρυφτούν πίσω από το δάκτυλό τους ήδη προδίδονται από την πελατειακή τους ψυχή.

Όποιος κάνει εκπτώσεις και στρογγυλοποιήσεις για να αυξήσει την κομματική του πελατεία, συνεισφέρει στην διατήρηση του πελατειασμού.

Και όποιος επίσης διακηρύσσει ακόμα και τώρα αντιμνημονιακά μέτωπα στο κενό δεν μπορεί να κρύψει την νοσταλγία του για την παλιά "κατάσταση".

 
Γιώργος Παπασπυρόπουλος / aristeristrouthokamilos.blogspot.com