Η φθορά του πολιτικού συστήματος και η άφθαρτη Αριστερά

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την φθορά του πολιτικού συστήματος, για την απαξίωση των θεσμών, των κομμάτων και των διαφόρων κοινωνικών φορέων...

Η αναφορά αυτή εξειδικεύεται σε πρόσωπα που άσκησαν εξουσία είτε μέσα από κόμματα, είτε μέσα από συνδικάτα, είτε μέσα από άλλες συλλογικότητες και αντιμετωπίζουν και το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής για την σημερινή κατάσταση της χώρας.

Πράγματι στην Ελλάδα ιδίως μετά την μεταπολίτευση, ο εκδημοκρατισμός του πολιτεύματος δεν επέφερε και τον αναγκαίο εκδημοκρατισμό στους θεσμούς, στο κράτος, τα κόμματα, τα συνδικάτα, όλους τους κοινωνικούς φορείς που το απαρτίζανε, με λίγα λόγια τον εκδημοκρατισμό της νοοτροπίας της κοινωνίας.:

Αντί αυτού δημιουργήθηκε ένα μοντέλο που στηρίχθηκε στην γιγάντωση του κράτους μέσα από τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ κομμάτων και των ψηφοφόρων, το ρουσφέτι, τις συναλλαγές, την ψηφοθηρία, την διαφθορά και την διαπλοκή, την ανομία, την εκταταμένη φοροδιαφυγή, και συντέλεσε στην δημιουργία μίας εθνικής πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που απαρτιζόταν από πολιτικούς-συνδικαλιστές και επιχειρηματίες, μία κρατικοδίαιτη αστική και εργατική τάξη που απομυζούσε τον δημόσιο πλούτο, ήλεγχε την οικονομία της χώρας και είχε ως στόχο όχι την εκμετάλλευση της μίας από την άλλη, αλλά την ανακατανομή της εξουσίας τους, την αύξηση της πελατείας τους και τελικά την απαραγωγή τους.

Θύμα αυτής της καχεκτικής πολιτικής ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, που υποεκπροσωπούνταν τόσο στο πολιτικό πεδίο όσο και στο κοινωνικό, χωρίς ομογενοποιημένη έκφραση και πρόσβαση στο κράτος, στους θεσμούς και άρχισε να απομακρύνεται από τα κοινά, και να προτιμάει την ιδιώτευση.

Έτσι τα χρόνια της μεταπολίτευσης η κύρια αντίθεση δεν ήταν ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά ανάμεσα σε όσους είχαν πρόσβαση στο κράτος, συντεχνείες, πολιτικούς, κρατικοδίαιτους επχειρηματίες, αεριτζήδες, κομπιναδόρους δημοσίους υπαλλήλους και όσους ήταν εκτός, τους ανέργους, τους μετανάστες, τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, τους αυτοαπασχολούμενους, τους κανοτόμους επιχειρηματίες.

Σήμερα πλέον είναι φανερό ότι αυτό το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας έχει χρεωκοπήσει την χώρα και αν δεν ξεπεραστεί τότε καμία εθνική στρατηγική και καμία συνάινεση δεν μπορεί μας πάει μπροστά.

Το μνημόνιο και η αντιδημοφιλής πολιτική του αποτέλσε μία καλή αφορμή ώστε οι δυνάμεις αυτές να τεθούν σε οπισθοφυλακή και να διατηρήσουν τα προνόμιά τους γνωστά ως κεκτημένα της μεταπολίτευσης. Μόνο που αυτά τα κεκτημένα δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία του μισθών και των συντάξεων, των συλλογικών συμβάσεων, της υγιούς επιχειρηματικότητας, του κράτους δικαίου αλλά με συντήρηση ειδικών ρυθμίσεων και τροπολογιών που εξασφάλιζε την αναπαραγωγή τους όπως οι στρεβλώσεις στο ασφαλιστικό, οι δαπάνες και η γραφειοκρατία στην δημόσια διοίκηση, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή και η προνομακή ασυλία συγκεκριμένων ομάδων, τα κλειστά επαγγέλματα, οι προνομιακές σχέσεις με την Εκκλησία, οι σπατάλες κα η κακοδιαχείρηση των δήμων και των νομαρχιών, η συντήρηση άχρηστων αλλά και ελλεμματικών δημοσίων οργανισμών, η καχεξία και η οπισθοδρόμηση των πανεπιστημίων, με λίγα λόγια η συντήρηση και αναπαραγωγή του πελατειακού κράτους, του δικού τους κράτους.

Η χρεοκοπία όμως του μοντέλου αυτού φανέρωσε και την χρεοκοπία της της μεταπολιτευτικής αριστεράς, μίας αριστεράς προσκολλημένης στον κρατισμό και την δημοσιουπαλληλική νοοτροπία που προτίμησε πάντα να επικαλείται ένα απροσδιόριστο σοσιαλιστικό παράδεισο και να καταγγέλει το σύστημα, τον δικομματισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό, τον φασισμό, έναν αόρατο ή ορατό εχθρό που θα κάλυπτε τις ιδεολογικές και πολιτικές της ανεπάρκειές της.

-Που τόνιζε τα δημοκρατικά ελλείμματα των θεσμών και την ίδια στιγμή δικαιολογούσε τις αντιδημοκρατικές εκτροπές στα πανεπιστήμια και άλλους δημόσιους χώρους, που χλεύαζε τις δημοκρατικές διαδικασίες των άλλων κομμάτων όταν η ίδια στενά συνδεδεμένη με έναν συγκεντρωτικό τρόπο οργάνωσης επικροτούσε πανηγυρικά συνέδρια, δαχτυλίδια και οδηγούσε στην έξοδο την αντίθετη άποψη.

-Που κατήγγειλε τις απολύσεις κι έκλεινε τις επιχειρήσεις μέχρι την ανάκλησή τους, την ίδια στιγμή που οι δικές της εταιρίες είχαν απλήρωτους τους εργαζομένους, μια αριστερά που ζητούσε διαγραφή χρεών και καμία θυσία για την πλουτοκρατία, την ώρα εκμεταλλευόταν νόμο του αστικού κράτους για να υπαχθεί σε πτώχευση και να γλιτώσει τα χρέη, φορτώνοντάς τα στους φορολογουμένους, αυτούς που υποτίθεται ότι στηρίζει.

-Που επιδίωκε την ανατροπή του δικομματισμού, όταν με την στάση της και την προγραμματική της ανυπαρξία φρόντιζε η ίδια να τον συντηρεί.

Μία τέτοια αριστερά όχι μόνο δεν συστοιχίζεται με τις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας και την σημερινή πραγματικότητα, αλλά μένοντας προσκολλημένη σε μία μεσαιωνική αντίληψη για την κοινωνία, τους θεμσούς, τον ίδιο τον άνθρωπο, δεν είναι χρήσιμη όχι μόνο για τον τόπο αλλά και για τις δυνάμεις που εκφράζει.

Αν θέλει λοιπόν να συμβάλει σε αυτό που ονομάζουμε δημιουργική διέξοδος από την κρίση, θα πρέπει να περάσει σε μία ριζική αναθεώρηση του τρόπου οργάνωσης και ερμηνείας για την σημερινή κατάσταση, να αποϊδεολογικοποιηθεί και να πολιτικοποιηθεί, με λίγα λόγια να εξανθρωπιστεί.

-Να αποδεχθεί ότι είναι μέρος του συστήματος αφού μπορεί να μην άσκησε εξουσία, αλλά ο θεσμικός ρόλος της αλλοιώθηκε από αδιέξοδους και φλύαρους κινηματισμούς ποου εμπόδιζαν κάθε μεταρρυθμιστική πνοή.

-Να αποκοπεί από βυζαντινολογίες και επαναστατικές ρητορίες και να μιλήσει για ανοιχτά τομές και μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, για την εξυγίναση του πολιτικού συστήματος και την οργάνωση του κράτους.

-Να θωρακίσει τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και να ζητήσει αποκατάσταση της νομιμότητας σε όλα τα επίπεδα.

-Να εργαστεί για την πάταξη της διαφθοράς, της οικογενειοκρατίας, και της διαπλοκής και να ζητήσει τον περιορισμό των προνομίων των αιρετών αρχόντων, την δήμευση περιουσιών όσων έχουν πλουτίσει παράνομα και ενάντια στο δημόσιο συμφέρον.

-Να ζητήσει την άρση μονιμότητας των Δ.Υ ως αναχρονιστική και άνιση επιλογή απέναντι στους άλλους εργαζομένους, ένα απλό και δίκαο φορολογικό σύστημα για την προσέλκυση επενδύσεων, τον διαχωρισμό κράτος-εκκλησίας και την φορολόγηση της.

-Να ανακαλύψει τον κυβερνητισμό και να χαράξει πρόγραμμα για την διακυβέρνηση της χώρας και να απογαλακτιστεί από την λογική του μικρού και καθαρού κόμματος που το ενδιαφέρει η καταγραφή της δυναμικής του και η κρατική επιχορήγηση, να μιλήσει για αποκέντρωση εξουσιών, ανακατανομή των δαπανών και δκαιοσύνη παντού, για αποκρατικοποιήσεις σε οργανισμούς που θα υπηρετούν καλύτερα το δημόσιο συμφέρον.

-Να σταματήσει να μιλάει σε ξύλινη γλώσσα και να αποδεχθεί ότι ο μαρξισμός δεν είναι η μοναδική λύση για την σωτηρία του πλανήτη, να αντιληφθεί ότι οι προτάσεις της πρέπει να αποσκοπούν σε μια κοινωνία όπου συνυπάρχουν ο ανταγωνισμός με την συνεργατικότητα, η εκμετάλλευση με την αλληλεγύη η προθυμία με την ραθυμία, σε μία κοινωνία όπου δεν κατοικούν άγγελοι, αλλά άνθρωποι με πάθη, αδυναμίες, ελαττώματα. Με λίγα λόγια να γίνει και πάλι χρήσιμη για τον τόπο και τις δυνάμεις που εκφράζει. Να γίνει και πάλι Αριστερά.


του Α.Γιάνναρου / e-flou.gr  
aristeristrouthokamilos.blogspot.com