Αυτό που χρειαζότανε να γίνει από την πρώτη στιγμή & δεν έγινε ήταν η απόλυση όσων προσλήφθηκαν στο δημόσιο τα τελευταία χρόνια δίχως να περάσουν από το ΑΣΕΠ

Με άλλα λόγια, να στείλουμε στο σπίτι τους όλους εκείνους που βολεύτηκαν με όπλο τις κομματικές τους ταυτότητες, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Αλλά αυτό δεν έγινε, κι έτσι επιλέχτηκε η οδός της αδικοπραξίας κατά ενός ολόκληρου λαού.





Σε άρθρο του στην εφημερίδα Καθημερινή o Στέφανος Μάνος απέδωσε την πραγματικότητα με την μέγιστη δυνατή πιστότητα. Είπε ότι Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν, αλλά ζητούν από τον λαό να αλλάξει. Αυτή είναι η εικόνα κι ο λαός καλείται να επιλέξει μεταξύ δύο αδιέξοδων προτάσεων: Του αντιευρωπαϊκού και λαϊκιστικού μετώπου από την μία και του ευρωπαϊκού και παλαιοκομματικού μετώπου από την άλλη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Ο χαμαιλέοντας αλλάζει λιγότερα χρώματα μέσα στην ημέρα απ’ όσες θέσεις αλλάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει. Από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ θα γίνει σταδιακά πιο συντηρητικός και θα βάλει αρκετό νερό στο κρασί του. Κι αυτό είναι ήδη ορατό. Όπως συνέβη, δηλαδή, και με το ΠΑΣΟΚ που από το «έξω οι βάσεις του θανάτου», φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα να είναι επί των ημερών του από τους πιο πιστούς συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στις λεγόμενες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Αυτές που δήθεν δεν χρειάζεται να κάνουν πειραματισμούς και ακροβατισμούς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και έχουν τις έτοιμες λύσεις. Το ερώτημα το έχουμε θέσει κι άλλη φορά: Τι θα κάνουν οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που δεν κατάφεραν να κάνουν τα προηγούμενα χρόνια;

Το μνημόνιο βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της κριτικής των πάντων. Για τους οπαδούς της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ελλάδας αυτό είναι απόλυτα λογικό. Αυτό θέλουν και δεν το κρύβουν. Όπως και κάποιοι εθνικιστικοί κύκλοι που πιστεύουν ότι η ΕΟΚ των 12 ήταν ένα σημάδι της αυτοκρατορίας του Αντίχριστου. Αλλά οι ευρωπαϊστές; Είναι δυνατόν να κατηγορούν κι αυτοί το μνημόνιο και στο μεταξύ να μην το έχουν εφαρμόσει και πολλοί εξ αυτών να μην το έχουν καν διαβάσει; Να μην έχουν προχωρήσει ούτε μία μεταρρύθμιση όλα αυτά τα χρόνια που ήταν στην εξουσία; Τόσα χρόνια και δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε καν τα αυτονόητα; Και τους φταίει τώρα το μνημόνιο;

Ακούμε συχνά για ανάπτυξη. Λείπουν, λέει, τα αναπτυξιακά μέτρα. Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας αναφερόμενος στην «ανάπτυξη». Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων ήταν μία επιλογή βλακώδης και αναποτελεσματική. Αυτό που χρειαζότανε να γίνει από την πρώτη στιγμή και δεν έγινε ήταν η απόλυση όσων προσλήφθηκαν στο δημόσιο τα τελευταία χρόνια δίχως να περάσουν από το ΑΣΕΠ. Με άλλα λόγια, να στείλουμε στο σπίτι τους όλους εκείνους που βολεύτηκαν με όπλο τις κομματικές τους ταυτότητες σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αλλά αυτό δεν έγινε και έτσι επιλέχτηκε η οδός της αδικοπραξίας κατά ενός ολόκληρου λαού.

Κι ερχόμαστε στο θέμα της ανάπτυξης. Η αίσθηση που έχουμε είναι ότι κάποιοι θεωρούν ότι η ανάπτυξη θα έρθει αν πέσουν μερικά ακόμη δισεκατομμύρια ευρώ ως μάννα εξ ουρανού από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Για να τα διαχειρίζονται οι ίδιοι, όπως τα διαχειριζόντουσαν χρόνια τώρα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα τους περάσει, δίχως αυτό να σημαίνει ότι έχουμε και δίκιο!

Δεν πρόκειται έτσι να κάνουμε κάτι. Η ανάπτυξη θα έρθει μόνο με επενδύσεις, με νέες θέσεις εργασίας. Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται ένας ουσιαστικός διάλογος με την κοινωνία για να ληφθούν αποφάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αν πράγματι θέλουμε επενδύσεις θα πρέπει να δημιουργήσουμε το σωστό περιβάλλον. Και δεν αναφερόμαστε σε μισθούς Κίνας και Βουλγαρίας. Δεν είναι το θέμα στους μισθούς, αλλά στο γενικότερο περιβάλλον. Στην γραφειοκρατία, την φορολογία, την διαφθορά. Θέλουν να κάνουν κάτι γι΄ αυτά οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις; Πολύ φοβόμαστε ότι ακόμη κι αν θέλουν, δεν μπορούν! Δεν διαθέτουν το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό για να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο έργο...

Δεν το διαθέτουν, αλλά υπάρχει. Μόνο που για να μπορέσουν οι άξιοι άνθρωποι της εργασίας να εισχωρήσουν στο πολιτικό σύστημα και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, χρειάζεται οι ανεπάγγελτοι να πάνε στα σπίτια τους. Χρειάζεται μία ριζική ανανέωση. Θα τολμήσουν; Αν κρίνουμε από το προσκλητήριο συμπαράταξης προς τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, δεν μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι...

Θανάσης Μαυρίδης