Η εκλογική αποτυχία του ΚΚΕ & η προσφορά(;) του στην Ελλάδα

Το ΚΚΕ κατά τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, ζητώντας από τους Έλληνες «ισχυρό ΚΚΕ», ψηφίστηκε από 536.072 ψηφοφόρους ή το 8, 48%, παίρνοντας 26 έδρες. Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου οι ψηφοφόροι του γύρισαν την πλάτη και το ψήφισαν μόνο 277.090 ή το 4,50%, καταλαμβάνοντας στη νέα βουλή τις λιγοστές 12 έδρες.

Το ΚΚΕ δεν κέρδισε ποτέ σε εκλογές και δεν κυβέρνησε την Ελλάδα, εκτός από το «βρώμικο 1989», που συμμετείχε στις βραχύβιες κυβερνήσεις της Ν. Δ. Η μόνη επιτυχία του θεωρείται...
 η ανάδειξη της ΕΔΑ το 1958 στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όλες οι επιτυχίες του κόμματος στις εκλογές από το 1920, ήταν πάντα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και εκεί που κατάφερε να πάρει κάποια, λίγα ποσοστά, έγκειτο είτε στις ιστορικές συγκυρίες είτε λόγω συνεργασιών. Γιατί άραγε; Η απάντηση είναι ότι πάντοτε απουσίαζε από τα προβλήματα που απασχολούσαν την ελληνική κοινωνία, τους Έλληνες.

Στις 15 Απριλίου 2012 ο Γιάννης Πρετεντέρης έγραψε ένα άρθρο στο «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» με τίτλο «Ποια Αριστερά»;

Εκεί αναφέρει:
«Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα, που πιστεύει στο Στάλιν, που θαυμάζει τον Ζαχαριάδη, που καμαρώνει τον "Δημοκρατικό Στρατό", που σιχαίνεται την Ευρώπη, που θεωρεί κουρελόχαρτο το Σύνταγμα και ονειρεύεται μια «δικτατορία του προλεταριάτου».


Το Κ. Κ. Ελλάδας είναι το κόμμα με την πλέον μακρόχρονη ιστορία στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας. Ιδρύθηκε το 1918, ως Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ), το οποίο λίγο αργότερα μετονομάσθηκε σε Κ. Κ. Ε. Η ιστορία αυτού του κόμματος είναι γεμάτη με κάθε είδους αγώνες, ώστε δεν μπορεί κανείς να δει τη νεώτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, χωρίς να αναφερθεί σ’ αυτό.

Το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει τη σημαντικότερη οργάνωση απ’ όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα και ως εκ τούτου είναι βαθιά ριζωμένο μέσα στον ελληνικό λαό. Πέρα από τους διαρκείς πολιτικούς και συνδικαλιστικούς του αγώνες, έχει και τον μεγαλειώδη εθνικό αγώνα, γιατί αποτέλεσε τη βασική αντιστασιακή δύναμη της Ελλάδας, εναντίον της γερμανικής κατοχής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. (Σημείωση Krasoblog: Η όποια "αντίσταση" του ΚΚΕ ήρθε ΜΕΤΑ από την εισβολή των Γερμανών στην ΕΣΣΔ. Πριν γίνει αυτό κατηγορούσε την κυβέρνηση Μεταξά ότι διεξάγει ιμπεριαλιστικό κατακτητικό πόλεμο(!) εναντίον των Ιταλών φασιστών και των Αλβανών συμμάχων τους). Με δυο λόγια το ΚΚΕ έχυσε πολύ αίμα στον έναν αιώνα περίπου της πολιτικής του παρουσίας στη χώρα μας. Ως εκ τούτου, υποκλινόμαστε μπροστά στους αγώνες και τις θυσίες του.

Όμως το ερώτημα είναι τι επέτυχε και τι προσέφερε αυτό το κόμμα στη χώρα και στον ελληνικό λαό; Αν εξαιρέσουμε τη μεγαλειώδη αντίσταση κατά των ξένων κατακτητών του Β΄ Π. Π., το ΚΚΕ ουδέν προσέφερε. Αιματοκύλισε την Ελλάδα με τον εμφύλιο, ήταν πάντα έξω από τα προβλήματα, που ταλάνισαν τους Έλληνες και ταλαιπώρησε αφάνταστα τους οπαδούς του, που υπέστησαν τους άπειρους διωγμούς και τις κακουχίες από τη Δεξιά.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τη περίοδο, που οι συμπατριώτες μας αγωνιζόταν για το μεγάλο όνειρο του ελληνισμού και ο Βενιζέλος προσπαθούσε να καταστήσει την Ελλάδα χώρα των πέντε θαλασσών και των δυο ηπείρων, πολεμώντας εναντίον των προαιώνιων εχθρών μας, των Τούρκων. Εκείνη την εποχή τα μέλη του ΣΕΚΕ διάβρωναν τον ελληνικό στρατό λέγοντας ότι η αποστολή στρατευμάτων στη Μ. Ασία ήταν ιμπεριαλιστική πράξη και καλούσαν τους Έλληνες να έρθουν σε συνεννόηση με τον τουρκικό λαό.

Λίγα χρόνια αργότερα ο Ν. Ζαχαριάδης έγραψε στον «Ριζοσπάστη» (12/7/1935): «Αν δεν νικιόμασταν στη Μικρασία, η Τουρκία θά 'τανε σήμερα πεθαμένη κι εμείς Μεγάλη Ελλάδα. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δε λυπηθήκαμε για την αστο - τσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την επιδιώξαμε».

Όμως η εντυπωσιακότερη θέση του ΚΚΕ ήταν με τους Σλάβους, καθώς ακολουθώντας τις υποδείξεις της Comitern υποστήριζε στη δεκαετία του 1920 την «Αυτονομία της Μακεδονίας και Θράκης», ενώ το 1928 το Πολιτικό Γραφείο ήταν υπέρ της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας», υποστηρίζοντας τον αγώνα του «μακεδονικού λαού για αυτοδιάθεση» (Αλ. Δάγκας – Γ. Λεοντιάδης, Comitern και Μακεδονικό ζήτημα, Τροχαλία, Αθήνα 1997, σελ. 180 – 183).

Ο εμφύλιος διεξήχθη από τη μεριά του ΚΚΕ έχοντας στις τάξεις του μάλλον περισσότερους Σλαβομακεδόνες, παρά Έλληνες, ώστε όταν το 1949 ήρθε σε ρήξη με τον Τίτο, το Πολιτικό Γραφείο πήρε την ακόλουθη απόφαση: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα έδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας, που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του, για να την αποχτήσει». (ΚΚΕ, επίσημα κείμενα, τόμος 6 ος, σελ. 337/38).


Η ιδεολογία

Σήμερα, το ΚΚΕ, στον 21ο αιώνα, χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο του 19ου αιώνα, όπως καπιταλιστές, ιμπεριαλιστές, μονοπώλια, αστοί, τσιφλικάδες κλπ., και φαίνεται ωσάν να έρχεται από άλλον πλανήτη. Αυτό σημαίνει ότι δε συμβαδίζει ούτε με την κοινωνική εξέλιξη ούτε αντιλαμβάνεται τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Διακηρύσσει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει από τον ιμπεριαλιστικό στρατιωτικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ. Γεγονός, που σημαίνει ότι του λοιπού θα πρέπει να είμαστε εκτεθειμένοι στους άρπαγες γείτονές μας. Οι Σκοπιανοί θεωρούν το Σωλούν (Θεσσαλονίκη) δικό τους και έχουν θέσει τα σύνορά τους, στα Τέμπη του Ολύμπου. Η Αλβανία θεωρεί πως η Ήπειρος και η Θεσπρωτία είναι πατρίδα των Τσάμηδων, άρα δική τους και η Τουρκία θέλει τη Θράκη και όλα τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου. Ποιος θα φυλάξει λοιπόν τα σύνορά μας; Παλιά, το ΚΚΕ είχε ως στόχο να ενταχθούμε στη συμμαχία του συμφώνου της Βαρσοβίας, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα, πού θα βρει αποκούμπι η Ελλάδα;

Στη σημερινή μεγάλη οικονομική κρίση το ΚΚΕ επιδιώκει την έξοδο της χώρας μας από την Ε. Ε. των μονοπωλίων, για να μείνει μόνη και έρημη στην Ευρώπη. Αλλά ίσως σκέφτεται ότι θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε τόσο με την ατομική δύναμη της Βόρειας Κορέας, όσο και την Κούβα της Καραϊβικής. Όμως εκεί που οι του ΚΚΕ είναι εντελώς πελαγωμένοι, είναι το θέμα της οικονομίας, όταν η κραταιά Κίνα του 1,3 δις ανθρώπων, εγκατέλειψε την αναποτελεσματική μαρξιστική οικονομία και έχει στραφεί, χρόνια τώρα, στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Ακόμη και το Βιετνάμ των 90 εκατομμυρίων κατοίκων, που έχυσε ποταμούς αίματος για την ελευθερία του, ακολουθεί το οικονομικό μοντέλο της Κίνας. Η κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία εφαρμόζεται μόνο στη Βόρειο Κορέα, όπου το 1997 πέθαναν από την πείνα 2 εκατομμύρια άνθρωποι.
Σ’ αυτό το πλαίσιο των παγκοσμίων μεταβολών, το ΚΚΕ κατά τη διάρκεια του 18ου Συνεδρίου του, το 2008, πήρε απόφαση να ακολουθήσει τα βήματα της κολεκτιβοποίησης και γενικά της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης της δεκαετίας του 1930, που εφάρμοσε ο Στάλιν (Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, σελ. 18, Αθήνα 2008).

Όμως εκεί που το ΚΚΕ έχει πέσει έξω σε τραγικό βαθμό, είναι στον ιδεολογικό τομέα. Μπορεί να διακηρύσσει ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», αλλά οι θεωρητικοί του δεν ερμηνεύουν πλέον καλά τον Μαρξ και τον Ένγκελς.

Όταν ο νεαρός Κ. Μαρξ ξεκίνησε τους αγώνες του, ως νεανίας, είχε πάρει μόλις το πτυχίο της φιλοσοφίας και δεν είχε ασχοληθεί με την οικονομία. Η κριτική του κατά της καθεστηκυίας τάξης, αφορούσε τις αυθαιρεσίες του απολυταρχισμού και εν γένει της αστικής τάξης, που εκμεταλλευόταν τους εργάτες (προλετάριους), τους οποίους είχε φέρει σε κατάσταση εξαθλίωσης.

Εκείνη την εποχή υπήρχε σ’ όλη την Ευρώπη το κίνημα του Ουμανιστών (ανθρωπιστών), που στρεφόταν κατά των πλουσίων, που έπιναν στην κυριολεξία το αίμα του εργαζόμενου λαού. Όταν το 1848 η Ένωση των Κομουνιστών της Γερμανίας ανέθεσε στον Μαρξ και τον Ένγκελς να συγγράψουν το «Κομουνιστικό Μανιφέστο», αυτοί δεν επικεντρώθηκαν στις οικονομικές λεπτομέρειες του «Κεφαλαίου», που γράφθηκε είκοσι χρόνια αργότερα, όταν οι δυο πατέρες του Κομουνισμού, είχαν πάρει απόφαση να διατυπώσουν τον επιστημονικό Κομουνισμό. Με δυο λόγια η μαρξιστική ιδεολογία δεν διατυπώθηκε για να δικαιολογήσει την οικονομική θεωρία, που ανέπτυξε ο Μαρξ στα ύστερα χρόνια της ζωής του, αλλά αντίθετα. Δηλαδή, η οικονομική ανάλυση του «Κεφαλαίου» έγινε για να υποστηριχθεί η ανθρωπιστική ιδεολογία των δυο μεγάλων στοχαστών.

Το πρωτεύον στη ζωή των δυο Γερμανών γιγάντων της διανόησης του 19ου αιώνα, είναι ο ουμανισμός (η ανθρωπιά), και η προσπάθεια να βοηθήσουν τους δεινοπαθούντες εργάτες, που στην Αγγλία της βιομηχανίας, ο μέσος όρος ζωής τους, ήταν τα 27 χρόνια. Τα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς ξεχειλίζουν από ανθρωπισμό, από αγάπη για τον άνθρωπο και όχι για το αν η οικονομία θα λειτουργήσει με τον έναν ή άλλον τρόπο.

Κατά συνέπεια, ύψιστος στόχος των Κομουνιστών του 21ου αιώνα δεν θα πρέπει να είναι ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας, αλλά το αν η οικονομία παράγει πλούτο μέσα σε ανθρώπινα πλαίσια, χωρίς ουσιαστική εκμετάλλευση του εργαζόμενου από τον εργοδότη. Ο επιδιωκόμενος στόχος σήμερα είναι το κράτος δικαίου και πρόνοιας, που φροντίζει για όλους Και όπως έχει πει πρόσφατα ένας Κινέζος πρωθυπουργός: «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, το ζητούμενο είναι να πιάνει ποντίκια». Δηλαδή, η οικονομία οφείλει να παράγει πλούτο για όλους, γιατί αλλιώς οι ωραίες κουβέντες και οι καλές προθέσεις είναι «κούφια» λόγια. Άλλωστε τα αποτελέσματα της κατευθυνόμενης οικονομίας τα είδαμε για 70 χρόνια στη Σ. Ένωση και στις άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ. Δεν είχαν καταφέρει να καλύψουν ποτέ τις ανάγκες τους.


Θεόδωρος Αυγερινός ~ κοινωνιολόγος
vima.gr