Η 30ετία του σοσιαλιστικού χαβαλέ

Ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ και η Πασοκική νοοτροπία επέτρεψε να εγκατασταθεί στην χώρα ένα κλίμα «αριστερισμού» και σύγχυσης που δεν ανταποκρίνεται σε καμία από τις υπαρκτές ιδεολογίες.

Ένας «αριστερισμός» που δεν λέει και δεν προσφέρει τίποτε σε αντίθεση με τις μόνιμες, συνεπείς και συγκεκριμένες θέσεις του ΚΚΕ για εκείνους βεβαίως που ακόμη το πιστεύουν και το στηρίζουν.

Αυτό το κλίμα που εγκατέστησαν οι αριστεροί του ΠΑΣΟΚ που όπως απέδειξαν δεν είχαν ιδέα από υπαρκτό σοσιαλισμό. Γνώριζαν όμως πολύ καλά την νοοτροπία του χαβαλέ, της απειθαρχίας, της αρπαχτής και του τσάμπα μάγκα...
 (όπως τους κατηγόρησε ακόμη και ο κ. Κ. Σημίτης, ως πρωθυπουργός μάλιστα, σε ομιλία του στην δεύτερη τετραετία της θητείας του).

Είναι ο σοσιαλισμός του χαβαλέ που έχει την ευθύνη για το ξεχαρβάλωμα της δημόσιας διοίκησης, του συνδικαλισμού, της παιδείας, των σχέσεων κράτους και επιχειρηματικής κοινότητας.

Ο ίδιος σοσιαλισμός που ξεχαρβάλωσε μέχρι και την άποψη των πολιτών για τα πραγματικά δημοκρατικά δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην Δημοκρατία.

Είναι η νοοτροπία που γέννησε τις μαϊμού - συντάξεις, τα ψεύτικα επιδόματα, την κατασπατάληση του κρατικού κορβανά και κάθε μορφής κρατικοδίαιτους.

Ας θυμηθούμε όσοι ζήσαμε, από τον επαγγελματικό μας χώρο, την 30ετία του σοσιαλιστικού χαβαλέ.

Τι προσέφερε πραγματικά το ΠΑΣΟΚ που δεν θα το προσέφερε ως ένα απλό αστικό κόμμα, ας πούμε, του Κέντρου; Διότι ασφαλώς και υπήρξαν πεπραγμένα στα 30 χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Πεπραγμένα όμως απλά καθημερινά μιας αστικής κυβέρνησης. Τι χρειαζόταν λοιπόν η αντάρα... του «σοσιαλισμού» και της δήθεν «αλλαγής»;

Ποια ήταν η πραγματική σοσιαλιστική μεταρρύθμιση που έκανε το ΠΑΣΟΚ;

Η διάλυση της κρατικής μηχανής με κατάργηση της ιεραρχίας και των αρμοδιοτήτων κάθε συγκεκριμένου υπουργείου που παρέδωσε σε χέρια συμβούλων ινστρουχτόρων του κόμματος;

Η ανάδειξη Δήμων και Νομαρχιών σε κομματικά φέουδα διαφθοράς, σπατάλης και τεμπελιάς;

Η εγκατάσταση στις ΔΕΚΟ καθηγητών, αφισοκολλητών και άλλων των κλαδικών του κόμματος με την σιωπηρή ανοχή να κάνουν και δωράκια στον εαυτό τους;

Η «αναβάθμιση» των εργατοπατέρων σε στρατό κατοχής του κράτους και των Οργανισμών υπό την εποπτεία του κόμματος;

Η ανάπτυξη των μεσαζόντων σε όλους τους επιχειρηματικούς κλάδους;

Η κατασπατάληση των χρημάτων των φορολογουμένων σε αποτυχημένες υπαρκτές και ανύπαρκτες επιχειρήσεις που εξασφάλισαν περιουσίες σε στρατιές κομματικών που μεταφέρθηκαν και ζουν ακόμη στα ακριβά Βόρεια και Νότια προάστια;

Σε αυτή την νοοτροπία αναφέρομαι και εγώ και όσοι μιλάνε για τον ιδιόμορφο «επαγγελματικό αριστερισμό» της χώρας.

Την νοοτροπία που δυστυχώς συντήρησε και η Νέα Δημοκρατία στα διαλείμματα... της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ.

Δικαιολόγησε μάλιστα την ανοχή της στον χαβαλέ και στο ξεχαρβάλωμα τους κράτους ως στρατηγική... για την πολυσυλλεκτικότητα του κόμματος... Κρύβοντας βέβαια έτσι την μέχρις εσχάτων... μάχη της για “ανακατάληψη” των εδαφών που έχασε από το ΠΑΣΟΚ στον κρατικό τομέα.

Μέχρις εσχάτων γιατί έφτασε στο σημείο να προσκυνάει εργατοπατέρες τύπου Φωτοπούλου και να «αδυνατεί» να προφυλάξει την Αθήνα από τα «αντάρτικα» της αληταρίας των Εξαρχείων.

Αλλά τα εδάφη, που μάτωσε να ανακαταλάβει η Ν.Δ., τα κέρδισε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα χωρίς να το επιδιώξει ιδιαίτερα.

Αυτό όμως είναι άλλο θέμα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και τα σχήματα που προηγήθηκαν του σημερινού μορφώματος ασφαλώς και δεν είχαν ευθύνες εξουσίας και κυβερνητικών αποφάσεων.    

Του Γιώργου Κράλογλου