Είναι αλήθεια πως πολλοί νομίζουν πως αν χαριστούν τα χρέη σε αυτούς που τα χρωστάνε, θα είναι σαν να χαρίζουν σε αυτούς την ελευθερία, στην κοινωνία την ευημερία και στην οικονομία την ανάπτυξη.
Οι δοξασίες αυτές εκπορεύονται από αναλφάβητους οικονομικά και ιστορικά ακροαριστερούς και...
ακροδεξιούς που έχουν για τον καπιταλισμό τη στρεβλή εικόνα της γεμάτης χρήματα πισίνας του θείου Σκρουτζ.
Δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα το κλειδί της ευημερίας, ατομικής και κοινωνικής, είναι η εμπιστοσύνη στις συναλλαγές και η ελευθερία στην προσπάθεια αυτοεκπλήρωσης έστω και μέσω ψευδαισθήσεων. Αυτά όμως δεν είναι για το νηπιαγωγείο...
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή...
Η δουλειά που κάνουν οι τράπεζες είναι να μαζεύουν καταθέσεις με 3% επιτόκιο και να δίνουν δάνεια με 4%. Μαζεύουν δηλαδή από 1.000 άτομα από 100 ευρώ για τα οποία πληρώνουν 100.000 Χ 3%= 3.000 ευρώ. Και τα δανείζουν με 4%, δηλαδή εισπράττουν 4.000 ευρώ το χρόνο. Μείον τα 3.000 που είναι το κόστος, τα 1.000 ευρώ είναι το κέρδος...
Τα 100.000 ευρώ τα δανείζουν σε επιχειρηματίες που τα επενδύουν παραγωγικά ή σε ιδιώτες για να αγοράσουν σπίτια και αυτοκίνητα που πάλι έχουν θετικό αντίκτυπο στις επιχειρήσεις και την οικονομία...
Αυτός που επενδύει με δανεικά πληρώνοντας 4% το χρόνο πρέπει να υπολογίσει πως πρέπει να κερδίζει πάνω από 4% (περιθώριο κέρδους) για να μπορεί να πληρώσει τουλάχιστον το χρέος... Μια τράπεζα το εξετάζει αυτό πάντα, το κράτος ποτέ...
Αυτός που αγοράζει αυτοκίνητο ή σπίτι με δανεικά, επί της ουσίας αγοράζει σήμερα αυτό που θα μπορούσε να αγοράσει αύριο, κάνοντας οικονομία και συσσωρεύοντας μετρητά. Γι’ αυτό πληρώνει τόκο...
Στην ουσία οι καταθέσεις των καθημερινών ανθρώπων αντί να κάθονται σε σεντούκια κλειδωμένες χρησιμοποιούνται με ένα σύνθετο τρόπο που δημιουργεί θέσεις εργασίας, μισθούς, φόρους και κέρδη για καταθέτες και μετόχους των τραπεζών...
Αυτό σημαίνει πως η βάση της οικονομικής ευημερίας μιας κοινωνίας είναι οι αποταμιεύσεις των ανθρώπων της και όχι η γεμάτη λίρες πισίνα του θείου Σκρουτζ...
Κάποιοι θα αναρωτιούνται γιατί οι τράπεζες δανείζουν περισσότερα απ΄ όσα έχουν σε καταθέσεις. Αυτό είναι μάθημα άλλη τάξης, αλλά δεν έχει κάτι το μυστήριο ή το ύποπτο. Η βάση του συστήματος είναι αυτή που είπαμε.
Φερεγγυότητα...
Για να λειτουργούν οι τράπεζες σωστά και να μην φοβάται ο κόσμος να χάσει τα λεφτά του υπάρχουν κανόνες. Ένας από αυτούς είναι η κεφαλαιακή επάρκεια. Δηλαδή π.χ. για να δώσει μια τράπεζα δάνεια 100.000 ευρώ οφείλει να έχει 10.000 ευρώ ίδια κεφάλαια. Να αξίζει δηλαδή η ίδια και ότι κατέχει μαζί με τα λεφτά που έχει στα ταμεία της 10.000 ευρώ.
Προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί κάποιοι έχουν μελετήσει στατιστικά μοντέλα που υπολογίζουν πόσα λεφτά μπορεί να χάσει μια τράπεζα...
Το σημαντικότερο πρόβλημα για μια οικονομία και κατά συνέπεια και για την ευημερία της κοινωνίας είναι να χάσουν οι άνθρωποι την εμπιστοσύνη στις τράπεζες. Αν συμβεί αυτό οι τράπεζες δεν θα έχουν καταθέσεις και αν οι τράπεζες δεν έχουν καταθέσεις δεν μπορούν να δανείσουν...
Αν δεν μπορούν να δανείσουν δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική δραστηριότητα, θέσεις εργασίας, μισθοί, φόροι, τόκοι και μερίσματα... Όλα αυτά δηλαδή τα επιθυμητά ή απλώς απαραίτητα...
Αυτός είναι ο λόγος που κατά τη χρεοκοπία της Ελλάδας ένα από τα πρώτα μελήματα ήταν να μην χάσουν οι καταθέτες την εμπιστοσύνη στις τράπεζες. Αν οι καταθέτες έχαναν τις καταθέσεις, θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να επανερχόταν η εμπιστοσύνη προς το τραπεζικό σύστημα.
Αυτό θα είχε σαν συνέπεια να χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια χωρίς καμιά ελπίδα για βελτίωση του κλίματος στην οικονομία.
Τελευταία φορά που περάσαμε τέτοια κατάσταση (έλλειψης εμπιστοσύνης) ήταν μετά τον πόλεμο όταν οι Έλληνες δεν εμπιστευόντουσαν τράπεζες και δραχμή και τις σοβαρές συναλλαγές τις πραγματοποιούσαν με χρυσές λίρες.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στις δεκαετίες του ’70-80 για να πάψουν οι λίρες να γοητεύουν τους συμπατριώτες μας.
Η χρεωκοπία
Είπαμε λοιπόν πως τις καταθέσεις οι τράπεζες τις κάνουν δάνεια ή τις τοποθετούν σε ομόλογα.
Πάντα υπάρχει ένα ποσοστό «κόκκινων» δανείων, δάνεια δηλ. που δεν πληρώνονται. Τις ζημιές αυτές όπως και άλλες που προκύπτουν τις καλύπτουν οι τράπεζες από τα κέρδη ή τα ίδια κεφάλαια.
Λόγω της χρωκοπίας της Ελλάδας τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που είχαν, «κουρεύτηκαν». Επίσης λόγω της χρεωκοπίας τα «κόκκινα» δάνεια αυξήθηκαν πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο σε φυσιολογικές εποχές.
Οι ζημιές από τα ομόλογα και τα «κόκκινα» δάνεια που υπέστησαν οι ελληνικές τράπεζες ήταν τόσο μεγάλες που εκτός από τα κέρδη δεν επαρκούσαν να τις καλύψουν ούτε τα ίδια κεφάλαια. Κάποιες απέκτησαν αυτό που οι λογιστές ονομάζουν αρνητική θέση... Δηλαδή αυτά που τους έλειπαν ήταν περισσότερα από αυτά που διέθεταν.
Αυτό σε συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού και σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς, όπου ο καθένας πρέπει να κερδίζει ή να χάνει ανάλογα με τις επιλογές του, σημαίνει πως έπρεπε να πτωχεύσουν και οι άνθρωποι που είχαν καταθέσεις εκεί να τις χάσουν. Οι κανόνες της αγοράς λένε πως ο τραπεζίτης που είχε ελληνικά ομόλογα και είχε δώσει επισφαλή δάνεια θα πρέπει να πληρώσει τα κόστος. Το ίδιο και ο καταθέτης που επέλεξε λάθος τράπεζα ή λάθος χώρα... Αυτά, όμως είναι αγνός, σκληρός καπιταλισμός και δεν συμβαίνουν πουθενά.
Ο φόβος του ντόμινο...
Η κατάρρευση των τραπεζών λοιπόν θα είχε αρνητικό αντίκτυπο μεγαλύτερο από το να βάλει το σύστημα τα κεφάλαια που χρειάζονται και να τις ανακεφαλαιοποιήσει. Έτσι, η τρόικα και η κυβέρνηση αποφάσισαν να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες με όσα κεφάλαια χρειάζονταν...
Τα κεφάλαια αυτά μας τα δάνεισαν οι εταίροι και προστίθενται, προς το παρόν, στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Με απλά λόγια δανειστήκαμε από τα παιδιά μας τα κεφάλαια για να μείνουν οι τράπεζες όρθιες και να μη χάσουν οι καταθέτες τις καταθέσεις τους και να μπορέσει η οικονομία να ανακάμψει. Αυτό γιατί κρίναμε πως αν χανόταν η εμπιστοσύνη οι συνέπειες θα ήταν χειρότερες και θα διαρκούσαν περισσότερο.
Αυτό, επί του πρακτέου σημαίνει κρατικοποίηση των τραπεζών, αλλά τρόικα και κυβέρνηση δεν ήθελαν, σωστά κατά τη γνώμη μου, να διοικούν τις τράπεζες κομματικοί αργόσχολοι και απατεώνες συνδικαλιστές. Ποιος θα εμπιστευόταν τα χρήματά του σε τέτοιες τράπεζες; Όχι πως δεν υπάρχουν και τραπεζίτες τέτοιοι, αλλά το άλλο είναι η εγγύηση της «αυτοκτονίας»... Βλέπετε τι έχει συμβεί με τις ΔΕΚΟ, τους ΟΤΑ και τις δημόσιες υπηρεσίες που τους έχουμε εμπιστευτεί.
Προσπάθησαν λοιπόν να βρουν τρόπους να μείνουν οι τράπεζες στα χέρια επαγγελματιών τραπεζιτών και ιδιωτών μετόχων, γιατί σε όλο τον κόσμο αυτό έχει αποδειχτεί το λιγότερο χειρότερο σύστημα.
Εσχάτως έχουν αυξηθεί οι πιθανότητες τα χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην προστεθούν στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, αλλά να το αναλάβουν οι Ευρωπαίοι. Άλλο να το μοιραστούν τα παιδιά 10 εκατ. και άλλο 350 εκατ. ανθρώπων...
Αλλά και αν προσετίθετο στο ελληνικό δημόσιο χρέος το πλέον πιθανό είναι να το πλήρωναν πάλι οι Ευρωπαίοι καθώς το ελληνικό χρέος δεν μοιάζει βιώσιμο και έτσι θα «κουρευτεί» ή θα κατανεμηθεί με τέτοιο τρόπο που θα το πληρώσουν (ένα μέρος σίγουρα) πάλι οι δανειστές. Δηλαδή οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι.
Ακόμη και όταν η ΕΚΤ τυπώνει χρήμα, κάποιοι το πληρώνουν. Όλοι όσοι έχουν ευρώ, αφού η αύξηση του αριθμού των νομισμάτων μειώνει την αξία τους, όταν δεν είναι ίδια με την αύξηση του ΑΕΠ.
Κούρεμα χρεών ιδιωτών...
Υπάρχουν αρκετοί, ιδίως δημαγωγοί που προτείνουν να «κουρευτούν» τα χρέη των ιδιωτών. Δηλαδή κάποιος που χρωστάει π.χ. 100.000 να χρωστάει 50.000 ευρώ. Αυτό ακούγεται καλά στα αυτιά, ιδίως απελπισμένων ανθρώπων που έχουν χάσει τη δουλειά τους λόγω κρίσης.
Εμπεριέχει όμως κάποια πρακτικά και κάποια ηθικά προβλήματα. Ποιος θα πληρώσει το κόστος αυτού του «κουρέματος»...
Όπως είπαμε πριν, για να συνεχίσουν να λειτουργούν οι τράπεζες χρειάστηκε να ανακεφαλαιοποιηθούν με μερικές δεκάδες δισ. ευρώ. Αν προσθέταμε νέο «κούρεμα» οριζόντιο θα χρειαζόμασταν ίσως και τα διπλάσια κεφάλαια απ’ όσα έχουμε χρειαστεί μέχρι τώρα...
Και καλά στα καθ’ ημάς, τα παιδιά μας είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν τι τους έχουμε κάνει, αλλά οι ξένοι θα μας δάνειζαν τα υπόλοιπα;
Δεν υπάρχουν «τζάμπα» χρήματα πουθενά. Μεγαλύτερο «κούρεμα» σημαίνει ανάγκη και άλλων κεφαλαίων για ανακεφαλαιοποίηση. Αν δεν βρεθούν αυτά σημαίνει κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, απώλεια καταθέσεων και οικονομία της εποχής της κατοχής...
Εκτός του πρακτικού προβλήματος υπάρχουν και μερικά ηθικά. Με ένα οριζόντιο «κούρεμα» όλων τα χρέη να μειωθούν το ίδιο και αυτών που δεν έχουν να πληρώσουν και αυτών που έχουν και ενδεχομένως τα έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό.
Τις συνέπειες μιας κατάρρευσης μετά θα τις πληρώσουν όσοι δεν έχουν φυγαδεύσει χρήματα στο εξωτερικό.
Επιπλέον κάποιος εργαζόταν και μάζευε χρήματα και αγόρασε ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο τοις μετρητοίς.
Κάποιος άλλος το αγόρασε με δανεικά αλλά μπορεί ακόμη να πληρώνει τις δόσεις. Γιατί θα πρέπει να «κουρευτούν» του δεύτερου τα χρέη;
Θα πρέπει να αφήσουμε τις τράπεζες να κάνουν τη δουλειά τους και να ανακαλύψουν ποιος μπορεί να πληρώνει και ποιος δεν μπορεί. Σε αυτόν που δεν μπορεί πρέπει να αναπροσαρμόσουν τους όρους...
Αυτό οι τράπεζες θα το κάνουν για το συμφέρον τους, με βάση τη λογική της μεγιστοποίησης του οφέλους που καθοδηγεί τους ανθρώπους. Αν μια τράπεζα στην οποία εγώ χρωστώ 100 ευρώ διαγνώσει πως από μένα μπορεί να πάρει 30 ή τίποτα, θα επιλέξει τα τριάντα παρά το τίποτα...
Την άποψη του οριζόντιου «κουρέματος» την υποστηρίζουν όσοι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει ή όσοι αδιαφορούν για τις συνέπειες αρκεί να επωφεληθούν έστω και προσωρινά.
Αυτοί που υποστηρίζουν την άποψη αυτή ιδεολογικά είναι διάφοροι μαρξιστές ή ναζιστές που δεν πιστεύουν στην οικονομία της αγοράς, αλλά σε ένα οικονομικό σύστημα σαν της σοβιετίας ή της ναζιστικής Γερμανίας όπου είναι οι κομισάριοι και παραστρατιωτικοί διοικητές που σχεδιάζουν και επιβλέπουν την οικονομική δραστηριότητα.
Στα συστήματα αυτά η κατανομή και αξιοποίηση των πόρων δεν γινόταν με τον βέλτιστο τρόπο και γι’ αυτό η οικονομία τους σπάνια εξασφάλιζε επάρκεια αγαθών σε σύγκριση με το σύστημα της προσφοράς και της ζήτησης και τη μεσολάβηση των τραπεζών.
Η βιομηχανική επανάσταση και η σημαντική βελτίωση των οικονομικών συνθηκών τους τελευταίους αιώνες μετά την Αναγέννηση σε ένα σημαντικό βαθμό οφείλεται στο μεσολαβητικό ρόλο των τραπεζών μεταξύ καταθετών και δανειζομένων.
Η σύγχρονη τραπεζική έχει τις ρίζες στη Φλωρεντία και την Ολλανδία. Στην αρχαιότητα οι ναοί έπαιζαν ρόλο καθώς διέθεταν χρυσάφι από τα αφιερώματα των πιστών. Επίσης οι Ναϊτες ιππότες έστησαν το πρώτο διεθνές τραπεζικό δίκτυο...
Τα «κουρέματα»
Τέλος, «κουρέματα» ιδιωτικών χρεών θα γίνουν πολλά, αλλά το πιθανότερο είναι πως θα τα κάνουν οι τράπεζες με τα κριτήρια που είπαμε.
Με τρόπο δηλαδή που δεν θα προκαλέσει συστημικές αναταράξεις. Αυτό σημαίνει πως πολλοί θα ταλαιπωρηθούν για να μην χάσουν το σπίτι τους. Οι τράπεζες όταν θα μπορούν να κατάσχουν σπίτια και αυτοκίνητα γιατί θα μπορούν να τα πουλήσουν σε καλή τιμή θα το κάνουν.
Δεν θα κατάσχουν σπίτια όταν δεν θα μπορούν να κερδίσουν από αυτά περισσότερα από όσα μπορεί να αποπληρώσει ο δανειζόμενος.
Η επιλογή ας καταρρεύσουμε και ας μου μείνει το σπίτι χωρίς το δάνειο ίσως δεν συμφέρει ούτε αυτόν που δεν θα πληρώσει το δάνειο. Αυτό λέει η ιστορική εμπειρία.
Τα περιουσιακά μας στοιχεία έχουν αξία χρήσης όσο υπάρχει οικονομικός και κοινωνικός ιστός σε λειτουργία.
Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι χρήσιμα για να καταλάβουμε πως θα λυθεί τα επόμενα χρόνια το ζήτημα του αυξημένου χρέους της Δύσης.
Κατά περίπτωση και με ένα μεικτό τρόπο «κουρέματος», λιτότητας και πληθωρισμού...
Κ. Στούπας / capital.gr
Σχόλιο:
Αγαπητέ κ. Στούπα
Διάβασα διάφορα σχόλια κάτω απ το άρθρο σας «Πως και πότε θα "κουρευτούν" τα χρέη των ιδιωτών...»
Ένας λέει «Οι αποταμιεύσεις είχαν το πολύ 3, 5% και οι πιστωτικές κάρτες 16-18%. Αυτό με απλά λόγια λέγεται τοκογλυφία.»
Σχολιάζω: Φίλε δεν καταλαβαίνεις απλά μαθηματικά: Έστω ότι είμαι τράπεζα, κι έχω δανειστεί απ τον καταθέτη 100 ευρώ με επιτόκιο 3.5% και με αυτά τα 100 ευρώ δανείζω ΧΩΡΙΣ ΕΝΥΠΟΘΗΚΕΣ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ δηλαδή χωρίς καμία εξασφάλιση 10 άτομα από 10 ευρώ τον καθένα. Έστω επίσης, ότι είναι συνεπείς και με πληρώνουν πίσω οι εννέα, και μόνο ο ένας δεν με πληρώνει. Αναμενόμενο ποσοστό και διόλου απίθανο, έτσι;
Για να αναπληρώσω λοιπόν τα 10 ευρώ που έχασα απ τον δέκατο, γιατί τα οφείλω στον καταθέτη, θα πρέπει να χρεώσω τους υπόλοιπους 9 με ένα επιπλέον ποσό 10/9= 1,11 ευρώ . Αυτό το ποσό, μεταφραζόμενο ως επιτόκιο στα 10 ευρώ που έχει δανειστεί έκαστος, είναι ήδη 11,11%
Προσθέστε εκεί πάνω και τα 3,5% που πρέπει να γυρίσω ούτως ή άλλως στον καταθέτη που με δάνεισε, και ήδη βρισκόμαστε στα 14,61% (κόστος δανεισμού για τη τράπεζα).
Λεπτομέρεια: Φυσικά πρέπει να πληρώσω 3,5% τόκο στον καταθέτη, πάνω στα 100 ευρώ, άσχετα αν εγώ ως τράπεζα τελικά εισέπραξα 90. Διότι ο μπαταχτσής δεν πλήρωσε ούτε το κεφάλαιο, ούτε βεβαίως τους τόκους που αναλογούν.
Οπότε τα 35 λεπτά των τόκων του, επιμεριζόμενα στους υπολοίπους 9 δίνουν άλλα 0.389%
Ήδη λοιπόν το κόστος -απλά και μόνο λόγω του μη συνεπούς 10ου πελάτη- , βρίσκεται στα 15% για τη τράπεζα και τους υπόλοιπους 9 πελάτες.
Εδώ είναι το νεκρό σημείο όπου οι 9 συνεπείς θα γυρίσουν το κατοστάρικο στον καταθέτη μαζί με τα 3,5 ευρώ των τόκων του.
Υπολογίστε τώρα εκεί πάνω και την επιβάρυνση από το λειτουργικό κόστος της τράπεζας, και ότι ως τράπεζα δικαιούται εν τέλει και κάποιου κέρδους και θα καταλάβετε ότι τα επιτόκια του 16-18% δεν είναι τοκογλυφικά, τουναντίον στη σημερινή κατάσταση η τράπεζα μπορεί να γράφει και ζημιές…
Μη σας περιγράψω του εκτοξεύεται το πράγμα αν οι μπαταχτσήδες γίνουν 2 στους 10
Γενικότερα θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν τοκογλυφικά επιτόκια.
Τι ακριβώς θα πει τοκογλυφικό; Τόσο αξιολογώ δανειζόμενε τον κίνδυνο να μη πληρώσεις πίσω τα λεφτά που σου δίνω. Αν δεν σου αρέσει το επιτόκιο που σου ζητώ, σε ελεύθερη αγορά είμαστε, πήγαινε δανείσου από αλλού, με χαμηλότερο επιτόκιο.
Α μάλιστα, πιο έξω δεν σε δανείζουν καθόλου και κανένας...
Συνεχίζω με κάποια ακόμα σχόλια, με φειδώ γιατί αλλιώς θα έπρεπε να γράψω σεντόνια
Λέει κάποιος άλλος σχολιαστής
«Δεν μας λένε ότι διέλυσαν την αγορά ακινήτων , δίνοντας άφρονα δάνεια και δημιούργησαν μία εικονική ζήτηση , η οποία εκτόξευσε το κόστος της γης και το κόστος των υλικών και προφανώς την τιμή των σπιτιών και τώρα σφυρίζουν αδιάφορα .
Αν πηγαίνατε με την παρέα σας σε μια ταβέρνα και κάποιες άλλες παρέες έφευγαν χωρίς να πληρώσουν , θα δεχόσαστε εσείς να πληρώσετε μέρος του λογαριασμού τους ? Όχι βέβαια !!! Θα λέγατε ας έπαιρνε τα μέτρα του ο εστιάτορας .
Δεν σχολιάζετε όμως , ότι αυτή ακριβώς την παγαποντιά κάνουν οι τράπεζες με τις πιστωτικές κάρτες , επειδή έχουν μεγάλες επισφάλειες . Φορτώνουν στους συνεπείς το χρέος των απατεώνων , ενώ οι ίδιοι που είναι φυσικοί συνένοχοι και ηθικοί αυτουργοί της απάτης .»
Αγαπητέ φίλε, οι τράπεζες πουλάνε χρήμα και είναι λογικό να θέλουν να πουλήσουν το εμπορευμά τους σε όλους όσους είναι μέσα σε αποδεκτά πλαίσια ρίσκου.
Το ζήτημα είναι ότι στην οικονομία τα πάντα είναι πλέον τόσο αλληλένδετα και πολυσύνθετα και αλληλοεπηρεαζόμενα που η μέτρηση του ρίσκου είναι πολύ σχετική όταν συμβαίνουν τέτοιες συθέμελες αναταράξεις. Δες ένα παράδειγμα Και πες μας πόσο φταίνε οι τραπεζίτες που τάχα τον υπερδάνεισαν:
Το 2006 κάποιος έστω ότι μπορεί να είχε 200.000 σε ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου και άλλες 200.000 σε μετοχές του ΧΑ και άλλες 200,000 σε ένα ακίνητο που ιδιοκατοικεί με την οικογενειά του
Είχε επομένως ένα εισόδημα από τόκους και μερίσματα της τάξης των 12,000 και έστω άλλα 30.000 απ τη μισθωτή εργασία του δηλαδή ετησίως 42,000.
Έστω ακόμα στο παράδειγμα μας αποφασίζει να ανοίξει το 2006 με τη συζυγό του μια επιχείρηση.
Σε ένα τέτοιο προφίλ όπου η περιουσία δείχνει να έχει μια σταθερή, ασυμπίεστη βάση τουλάχιστον στα 500,000 (θυμίζω τι έβλεπαν τότε: εγγυημένα ομόλογα, και ανοδικά κινούμενα ακίνητα και μετοχές) είναι λογικό να δώσει η τράπεζα ένα επιχειρηματικό δάνειο 200,000 (κεφάλαια κίνησης κλπ) με εγγύηση πχ τα ομόλογα ελληνικού δημοσίου (θεωρητικά μηδενικού ρίσκου τότε).
Δανεισμός πέντε φορές τα ετήσια έσοδά του και 30-40% της ήδη υπάρχουσας περιουσίας του, δεν είναι παράλογος δανεισμός, ίσως μάλιστα είναι συντηρητικός αφού δεν υπολογίστηκε κάποιο εισόδημα απ τη νέα επιχείρηση.
Έστω ότι ο φίλος μας τελικά απολύθηκε λογω της κρίσης απ την επιχείρηση όπου δούλευε (διόλου πρωτότυπο).
Σήμερα η οικογενειακή επιχείρηση τους -παρά την επένδυση των 200,000 και τη προσωπική του εργασία - δεν πάει τόσο καλά και είναι στο όριο, δηλαδή βγαίνει –δεν βγαίνει, λόγω πεσμένου τζίρου, και διότι χρεοκόπησαν μερικοί πελάτες του και του αφήσαν ακάλυπτες επιταγές.
Η κατάσταση του είναι οικτρή: Ενώ έχει να πληρώσει το δάνειο στη τράπεζα, να πληρώσει εφορίες και χαράτσια, απ την άλλη:
Τα μερίσματα απ τις εισηγμένες μετοχές έχουν εξαφανιστεί, Τα έσοδα απ το μισθό του επίσης. Τα ομόλογα μετά το PSI σήμερα αποτιμώνται στα 25,000 και άλλα τόσα ή και λιγότερα οι μετοχές. Το ακίνητο των 200,000 ευρώ σήμερα δεν πουλιέται ούτε 140.000.
Η τράπεζα τον πιέζει να αποκαταστήσει κατά το δυνατόν το collateral έως του ύψους του ποσού που χρωστάει, υποθηκεύοντας την υπόλοιπη περιουσία του.
Ο άνθρωπος αυτός σήμερα έχει καταστραφεί διότι όλη του η σεβαστή το 2006 περιουσία, αξίζει σήμερα λιγότερο απ το δάνειο, και αν τη ρευστοποιήσει για να το κλείσει το δάνειο, δεν θα έχει ούτε έσοδα ούτε που να μείνει.
Όσο για το παράδειγμα με τη ταβέρνα και τον εστιάτορα, να είσαι σίγουρος αγαπητέ συνομιλητή ότι αν υπήρχε το φαινόμενο να εγκαταλείπουν κάποιοι απλήρωτο το λογαριασμό, και να τη κοπανάνε, τότε και ο ταβερνιάρης σίγουρα θα σε χρέωνε ακριβότερα για να βγάλει τα απλήρωτα, καθώς και το μεροκάματο των μπράβων που θα φύλαγαν μη φύγει κανείς χωρίς να πληρώσει….
Κάτι τελευταίο :
Παρακαλώ να καταλάβετε κάτι πρακτικό:
Όταν γίνεται κούρεμα ιδιωτικών δανείων, σε τράπεζες που δεν έχουν κέρδη, που πλέον έχουν αρνητικά ίδια κεφάλαια και είναι πτωχευμένες όπως οι Ελληνικές, και ήδη οι μέτοχοι έχουν χάσει τα λεφτά τους, ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΧΑΣΟΥΡΑ.
Δεν γίνεται η χασούρα να εξαφανιστεί με κάποιο μαγικό τρόπο.
Αυτός ο κάποιος θα είναι λοιπόν
-είτε το δημόσιο ταμείο που θα βάλει κεφάλαια έναντι μετοχών, για κάλυψη των ζημιών απ το κούρεμα (επιβαρύνοντας τελικά όλους μας)
-είτε πρέπει να κουρευτούν αντιστοίχως και ισόποσα οι καταθέσεις.
Το δεύτερο δεν παίζει, (εκτός του ότι δεν είναι και δίκαιο για τους καταθέτες, που φυσικά θα επαναστατήσουν) διότι αμέσως μόλις τις κουρέψεις, οι καταθέτες θα προσέλθουν στο γκισέ της τράπεζας για να αποσύρουν το όποιο κουρεμένο υπόλοιπο θεωρητικά τους έμεινε, που κι αυτό όπως αντιλαμβάνεσαι δεν υπάρχει στα ταμεία, αφού έχει χρηματοδοτήσει δάνεια, (ακόμα και αν αυτά εξυπηρετούνται κανονικά).
Άσε που μετά κανείς δεν θα ξανακαταθέσει τις οικονομίες του στις τράπεζες, (οπότε σταματάει η λειτουργία του τραπεζικού συστήματος).
Το δεύτερο που θα συμβεί θα είναι να σταματήσουν να αποπληρώνουν τα δάνειά τους και οι υπόλοιποι που ως τώρα πλήρωναν, ζητώντας ευλόγως να κουρευτούν και τα δικά τους δάνεια.
ΥΓ. Στη πρώτη περίπτωση, αν τελικά ορθοποδήσει η οικονομία και καταφέρουν οι τράπεζες να ξανακάνουν κέρδη, μπορεί τελικά το δημόσιο ταμείο (δηλαδή όλοι μας) να μην υποστούμε όλη τη ζημιά, αφού οι τραπεζικές μετοχές που θα έχει λάβει το κράτος, κάτι θα αξίζουν πάλι. . .
Τώρα ενδεχομένως θα μου πείτε: καλά ο μέτοχος της τράπεζας, καλά ο δανειολήπτης, αλλά είναι θεμιτό να πάρει κομμάτι της ζημιάς και ο πολίτης ο οποίος ουδέποτε δανείστηκε;
Θα απαντήσω ότι πρώτον δεν υπάρχει άλλη λύση, και δεύτερον -όσο και αν δεν είναι προφανές-, ο κάθε πολίτης έχει ωφεληθεί απ το γεγονός ότι υπάρχει πιστωτική μόχλευση (δάνεια) στην οικονομία όπου ζει:
Διότι τα δάνεια παράγουν αυξημένη ζήτηση προϊόντων, άρα αυξάνουν έτσι την απασχόληση, τις θέσεις εργασίας. Επίσης αυξάνουν το βιοτικό επίπεδο συνολικά και επιτρέπουν τη πραγματοποίηση παραγωγικών επενδύσεων που αλλιώς δεν θα ήταν βιώσιμες αν αγοράζονταν προϊόντα μόνο τοις μετρητοίς.
Αυτό ισχύει ακόμα και αν τα προϊόντα εισάγονται.
Παράδειγμα, πόσες εκθέσεις αυτοκινήτων, πόσα βενζινάδικα, συνεργεία, πλυντήρια αυτοκινήτων, καταστήματα ανταλλακτικών, βουλκανιζατέρ, αυτοκινητοφόρες (φορτηγά μεταφοράς αυτοκινήτων), ασφαλιστές οχημάτων, τροχονόμοι κλπ θα υπήρχαν, αν τα αυτοκίνητα αγοράζονταν αποκλειστικά μόνο μετρητοίς (οπότε θα ήταν σαφώς λιγότερα);
Πόσοι Ευρωπαίοι εργάτες θα ήταν άνεργοι και δεν θα ερχόταν για τουρισμό στη χώρα μας. . .
Ελπίζω να μη σας κούρασα πολύ,
Με εκτίμηση,
Shareholder-cs
κατά κόσμον
Χρήστος Σαμαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου