Η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε, ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, τη γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας.Tο δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο...
Tο ποτήρι μπορεί να είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Kαι οι εκβιαστικές απαιτήσεις των δανειστών μας, η βαναυσότητα των διλημμάτων που μας θέτει η τρόικα, επιδέχονται δυο θεωρήσεις, δυο ενδεχόμενες πολιτικές:
Tην εκδοχή της συμφοράς, δηλαδή της ποινής, και την εκδοχή της ευκαιρίας. Ποτέ μέσα στην Iστορία δεν κερδίζεται ανάσταση χωρίς πικρή γεύση θανάτου, ανάκαμψη δίχως να προηγηθεί απόγνωση.
H κυβέρνηση παλεύει, με νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Eπιλέγει την εκδοχή της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά. Tο καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των κομματανθρώπων ταμπού: Pωτήστε, πόσοι «ειδικοί σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολάζουν απράγμονες στο Mέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες» υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Bουλής, τι συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων.
O εξωφρενικός δανεισμός (εν ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει τη χώρα σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της εξουσίας. Kαι κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπείαν κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού κράτους. Eπιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Eτσι μεταβάλλει η κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε σισύφειο εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη ματαιοπονία. Tο υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει τη συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυσης του πελατειακού κράτους.
H τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή και την αθλιότητα της κομματοκρατίας –εξάλλου τηρεί και τα προσχήματα της μη-παρέμβασης σε όσες τυπικές-φορμαλιστικές (εντελώς ψευδιασθητικές) «ελευθερίες» μας επιτρέπουν να συντηρούμε. Όμως τα όσα εκβιαστικά απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας, επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Nα δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης, ανατροπής του πελατειακού κράτους.
Zητάει η τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. H κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά: Eντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα», δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία), αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην τρόικα.
O άλλος τρόπος, η διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης του κράτους». O πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Aν πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία, στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Kαι μια καθολική συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».
Kάτι ανάλογο θα μπορούσε να κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της τρόικας για απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων: H τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την «ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό, της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Mια ανιδιοτελής (και προπάντων οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.
Kόπτεται η τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Aλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Eλλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής» ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες, τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού κράτους.
Kοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας, δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε, ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, τη γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Tο δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο: Ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.
Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς, με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία. Όμως τουλάχιστον από την Iστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Kαι το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.
Oι εκπλήξεις γεννιώνται, δεν υπαγορεύονται...
Tου Χρήστου Γιανναρά
Η αξιολόγηση που δεν έγινε
Tου Πασχου MανδραβεληEχει ένα δίκιο ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης, όταν λέει ότι η απομάκρυνση υπαλλήλων από το Δημόσιο έπρεπε να γίνει ύστερα από αξιολόγηση. Αυτό γίνεται στις παραγωγικές ιδιωτικές επιχειρήσεις, και σε δημόσιους τομείς χωρών που λειτουργούν ορθολογικά. Δίκιο έχουν κι όλοι εκείνοι που έλεγαν ότι τα μέτρα περικοπής μισθών και συντάξεων που προβλέπονται από τα μνημόνια δεν έπρεπε να είναι οριζόντια.
Μόνο που το δίκιο όλων αυτών είναι πολύ αργοπορημένο. Σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης τα μέτρα που λαμβάνονται είναι πάντα με βάση κάποια χονδροειδή κοινωνικά κριτήρια. Δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος για λεπτές χειρουργικές επεμβάσεις. Οταν καίγεται ένα σπίτι, η Πυροσβεστική δεν ελέγχει αν το νερό μουλιάσει τα έπιπλα. Το ρίχνει σε όσο μεγαλύτερες ποσότητες μπορεί μέχρι να σβήσει η φωτιά.
Το δεύτερο πρόβλημα μετά τα οριζόντια μέτρα είναι ότι δεν θέλουμε να αλλάξουμε εκείνα που μας οδηγούν στα οριζόντια μέτρα. Ακόμη και μετά το 2010, όταν είδαμε τον χάρο με τα μάτια μας και αναγκαστήκαμε να πάρουμε τα πρώτα οριζόντια μέτρα, δεν θελήσαμε, και οι συντεχνίες δεν επέτρεψαν, να αλλάξει το παραμικρό, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε διαρκώς σε νέα οριζόντια μέτρα. Ακόμη και μέσα στη δίνη αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.
Αναρωτήθηκε κανείς γιατί δεν ξεκίνησε η αξιολόγηση το 2010, όταν η κρίση ήταν πλέον εμφανής;
Ας υποθέσουμε ότι είχαμε ακόμη το περιθώριο (και τα λεφτά), για να προηγηθεί η αξιολόγηση των δημοτικών υπαλλήλων που ζητεί ο κ. Καμίνης. Πιστεύει ο δήμαρχος Αθηναίων ότι ο «καπετάν Μπαλασόπουλος» και τα παλικάρια του στην ΠΟΕ-ΟΤΑ δεν θα καταλάμβαναν και πάλι τους παιδικούς σταθμούς; Δεν θα είχαμε πάλι συνδικαλιστές να κυνηγούν, στους διαδρόμους των δημαρχείων, τους «ανάλγητους αξιολογητές»; Οι κομματικοί μουσάτοι θα έμεναν άπραγοι; Δεν θα κάρφωναν με μαδέρια τις πόρτες των γραφείων που θα είχαν παραχωρηθεί στους εντεταλμένους να προχωρήσουν το έργο αξιολόγησης;
Νομίζει ο κ. Καμίνης ότι το συνδικαλιστικό κίνημα θα είχε την ωριμότητα να εκτιμήσει τη δυσχερή κατάσταση και να συμβάλει στην εξυγίανση των ΟΤΑ, όπως έπραξαν τα συνδικάτα της Δανίας, της Σουηδίας, της Νορβηγίας τα οποία συναίνεσαν σε περικοπές θέσεων και μισθών για να σωθεί η αεροπορική εταιρεία SAS; Θα δεχόταν το περήφανο συνδικαλιστικό κίνημα να αξιολογηθούν δομές και υπάλληλοι, όπως γίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο; Ας δούμε τις αντιδράσεις της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ στην προοπτική αξιολόγησης των εκπαιδευτικών δομών για να καταλάβουμε πόσο θα προχωρούσε η αξιολόγηση δομών και υπαλλήλων των ΟΤΑ.
Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή καίγονται και χλωρά μαζί με άχρηστους των ΟΤΑ οφείλεται αποκλειστικά στους κομματικούς μουσάτους που δεν επέτρεψαν να γίνει το παραμικρό βήμα εκσυγχρονισμού στη δημόσια διοίκηση. Το ότι πιθανότατα φεύγουν άξιοι υπάλληλοι ας χρεωθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια στη χώρα που μας έχει πνίξει σε αριστερές πομφόλυγες και αντιδραστικές πρακτικές.
Μια χώρα χωρίς λεφτά, αλλά με πλεόνασμα ανευθυνότητας των κοινωνικών και πολιτικών φορέων, οι οριζόντιες περικοπές είναι μια κάποια λύση. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε για πόσο θα την έχουμε. Αν, δηλαδή, χρεοκοπήσουμε μπορεί να μακαρίζουμε τις οριζόντιες περικοπές. Όπως τώρα μακαρίζουμε την αξιολόγηση που δεν έγινε, το ασφαλιστικό που δεν πέρασε κι όλα τα άλλα πράγματα που δεν κάναμε στην ώρα τους.
Το παραμύθι της ευρωπαϊκής τοκογλυφίας εις βάρος μας
Tου Στεφανου Κασιματη
Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος επανήλθε στις κατηγορίες που είχε προ καιρού διατυπώσει κατά της Ευρώπης: «Η Ελλάδα δεν νιώθει την αλληλεγγύη της Ευρώπης, αλλά μια τραγική τοκογλυφία από μέρους της», είπε έπειτα από συνάντησή του με εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εκκλησιών.
Ας δούμε κατά πόσον τα στοιχεία υποστηρίζουν τον ισχυρισμό του Αρχιεπισκόπου περί τοκογλυφίας. Με βάση την απόδοση των δεκαετών ομολόγων στις 15/11, οι Ευρωπαίοι δανειστές μας δανείζονται με τα εξής επιτόκια:
Γερμανία 1,35%,
Ολλανδία 1,63%,
Φινλανδία 1,64%,
Αυστρία 1,78%,
Γαλλία 2,09%,
Βέλγιο 2,25%,
Ιταλία 4,88%,
Ισπανία 5,88%,
Πορτογαλία 8,93%.
Με αυτά τα επιτόκια δανείζονται αυτοί και δανείζουν εμάς με 1,7%.
Με την εξαίρεση της Γερμανίας και οριακά της Ολλανδίας και της Φινλανδίας, όλοι οι άλλοι μπαίνουν μέσα για να χρηματοδοτούν εμάς – τόσο απλά!
Λαμβανομένου υπ’ όψιν μάλιστα ότι, λ.χ., η Γαλλία μας έχει δανείσει 11,38 δισ., ενώ την ίδια ώρα γαλλικά εργοστάσια βάζουν λουκέτο, η Ισπανία μας έχει δανείσει 6,6 δισ., ενώ δεν μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες της που χάνουν τα σπίτια τους, η δε Γερμανία μας έχει δανείσει 15,16 δισ., ενώ το 20% του πληθυσμού της βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, όχι μόνον είναι άτοπο να μιλά κανείς για τοκογλυφία, αλλά τα στοιχεία αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφισβητήσεως την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα.
Είναι κατανοητό και συγγνωστό να διατυπώνεται ένας εσφαλμένος ισχυρισμός άπαξ. Όταν όμως επαναλαμβάνεται, τότε μιλάμε για κάτι σοβαρότερο από ένα απλό λάθος. Ισως ο Μακαριώτατος θα όφειλε να προστατεύσει περισσότερο τον εαυτό του. Εχω την εντύπωση ότι είναι σοβαρότερος από αυτά που του βάζουν στο στόμα κάποιοι σύμβουλοί του...
Πηγή: Η Καθημερινή / 25 Νοεμβρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου