Προστατευόμενη τεμπελιά

Σύμφωνα με τον Κώδικα Κατάστασης Δημοτικών και Κοινοτικών υπαλλήλων, λόγω απόλυσης συνιστά η αδικαιολόγητη αποχή από την εκτέλεση των υπηρεσιακών καθηκόντων.

Λογικό;

Ναι, αλλά μόνο μέχρις εδώ. Μετά, αρχίζει ο παραλογισμός.:


Η αδικαιολόγητη αποχή από την εκτέλεση των υπηρεσιακών καθηκόντων πρέπει να υπερβαίνει τις 22 εργάσιμες μέρες συνεχώς ή τις 30 σε διάστημα ενός έτους. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς άφοβα να μην πατήσεις το πόδι στη δουλειά είκοσι μέρες μαζεμένες, να κάνεις ένα μικρό διάλειμμα εργασίας, και να εξαφανιστείς για άλλες οκτώ - εννιά. Το πολύ πολύ που μπορεί να κάνει η υπηρεσία είναι να σου επιβάλει στέρηση μισθού, μέσα από μια διαδικασία απίστευτης γραφειοκρατίας όπου αν κάτι δεν γραφτεί σωστά στο χαρτί, μπορεί η ποινή να ακυρωθεί για τυπικούς λόγους. Να σε στείλουν στο σπίτι, πάντως, δεν μπορούν. Άσε που και τις τριάντα μέρες να περάσεις, θα πάρεις ένα χαρτί από γιατρό και το κοντέρ θα γυρίσει όσο χρειάζεται πίσω.

Σε ποιο μέρος του κόσμου μπορείς να απουσιάζεις είκοσι μέρες αδικαιολόγητα από τη δουλειά και αυτός να μην είναι λόγος απόλυσης; Που-θε-νά! Μόνο στην Ελλάδα όπου μέσα στη γενική ιδεολογική σύγχυση, προοδευτικό θεωρήθηκε να μην τιμωρείται κανένας και για τίποτε και δημοκρατικό να κάνει καθένας ό,τι τραβάει η ψυχή του. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο η εργασία στο δημόσιο τομέα να επαφίεται αποκλειστικά στο φιλότιμο. Όποιος θέλει δουλεύει, όποιος θέλει κοροϊδεύει την κοινωνία. Τα βλέπουν στον ιδιωτικό τομέα και κοντεύουν να πάθουν εγκεφαλικό. Και αν αλλάζουν κανάλι όταν ακούνε για μετατάξεις, δεν είναι κοινωνικός αυτοματισμός. Απλώς, μιλάνε άλλη γλώσσα και δεν καταλαβαίνουν πού είναι το δράμα εάν, με τη δουλειά σου εξασφαλισμένη, σε πάρουν από την εδώ υπηρεσία και σε πάνε στην εκεί.

Μέσα σ' αυτήν την politically correct κατάντια, είναι θαύμα που το Δημόσιο εξακολουθεί να έχει τόσο πολλούς ανθρώπους οι οποίοι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αλλά ακριβώς αυτούς, τους ευσυνείδητους ανθρώπους προσβάλλει η θεσμοθετημένη προστασία της τεμπελιάς. Που καιρός είναι να πάρει τέλος, κι ας χαλάσει κόσμο η ΠΟΕ – ΟΤΑ.


ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ