Τώρα πρέπει οι πάντες να λουστούμε την κατάντια μας.
Γιατί οι Δήμοι δεν μας ανήκουν πλέον έτσι όπως τους καταστρέψαμε όλοι μας. Οι περιορισμένες εξαιρέσεις δεν μεταβάλλουν τον κανόνα και την γενική εικόνα.
Οι Δήμοι ανήκουν στον κομματικό στρατό και στους Δημαρχοφρουρούς... που ελέγχουν την τοπική αυτοδιοίκηση στο σύνολό της.
Ανήκουν σε αυτούς που μας κρατάνε αιχμαλώτους και κάθε τρεις και λίγο μας εκβιάζουν με την καθαριότητα.
Μας απειλούν με το κλείσιμο των Δήμων.
Μας παρέχουν υπηρεσίες ανάλογα με το πολιτικό κόστος ή το πολιτικό κέρδος των κομμάτων που εξυπηρετούν για καθαρά δικό τους όφελος.
Αυτή είναι η νοοτροπία της πλειοψηφίας των συντεχνιών που υπηρετούν και στους Δήμους και δεν υπολογίζουν όχι μόνο τους Δημάρχους αλλά και εμάς που τους συντηρούμε κατά 100%.
Γιατί μας χαρατσώνουν με τα τέλη που καθορίζουν οι ίδιοι ανεξέλεγκτα και υποχρεώνουν τους Δημάρχους να τα εφαρμόσουν.
Και μας φορολογούν έμμεσα αφού ο κορβανάς (όταν έχει βεβαίως) δίνει πρώτα στους Δήμους λεφτά και μετά φροντίζει για την παιδεία και ακόμη και για την υγεία.
Δανείζονται δε την νοοτροπία και την τακτική αντιδράσεων από τα «συμμαχικά» κομματικά στρατεύματα κατοχής στις ΔΕΚΟ που κατεβάζουν τους διακόπτες ρεύματος, ακινητοποιούν τα μέσα μεταφοράς, κλείνουν τα λιμάνια κατεβάζουν τα αεροπλάνα και βάζουν οδοφράγματα στους δρόμους επειδή νομίζουν ότι το κράτος τους ανήκει.
Και εδώ είναι η μεγάλη διάφορα από τα παρόμοια συλλαλητήρια άλλων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί εκεί διαμαρτύρονται (όταν χρειάζεται να διαμαρτυρηθούν) με τον ίδιο τρόπο αλλά όταν δουλεύουν εξυπηρετούν τον πολίτη και συμπεριφέρονται με τρόπο που αναγνωρίσει τα δικαιώματα των φορολογουμένων.
Στους Δήμους και στις ΔΕΚΟ της άλλης Ευρώπης δουλεύουν με όρους και συνθήκες ιδιωτικών επιχειρήσεων και όχι κρατικών που δήθεν είναι ιδιωτικές, όπως στην Ελλάδα, επειδή είναι μεν ΝΠΙΔ αλλά στην λειτουργία, στην νοοτροπία και στις αμοιβές επικρατεί ο κρατισμός, η σπατάλη και η γαϊδουριά σε όλο της το μεγαλείο καθώς η απόλυση είναι αδύνατη.
Αν σκεφτούν οι συντεχνίες των Δήμων να προβάλλουν ως αντίλογο για το ανεξέλεγκτο χαράτσωμα μέσω των Δημοτικών Τελών τις δημοτικές επιχειρήσεις και τα πιθανά κέρδη τους καλύτερα να μην τον χρησιμοποιήσουν γιατί η υπόθεση αυτή μυρίζει από απόσταση...
Αναδύει δε τις ίδιες «μυρωδιές» με εκείνες των αναθέσεων έργων και μελετών για την ανάπτυξη των Δήμων...
Ομολογώ βεβαίως ότι υπάρχει ο ισχυρός αντίλογος από το βαθύ κομματικό κράτος των Δήμων πως έτσι τους καλόμαθαν και τα κόμματα και οι Δήμαρχοι.
Έχουν δίκιο όσο και αν εδώ έχουμε να κάνουμε με το παράδειγμα του αυγού και της κότας...
Γιατί ναι μεν υπεύθυνοι είμαστε όλοι.
Ναι μεν οι πρωθυπουργικές δικτατορίες της μεταπολίτευσης δημιούργησαν προνομιούχους κομματικούς στρατούς στην τοπική αυτοδιοίκηση για να δείχνουν στους εκλογικούς χάρτες πόση Ελλάδα πρασίνισε ή κοκκίνισε ή έγινε μπλε. Αλλά, ειδικά στην τοπική αυτοδιοίκηση, το βαθύ κομματικό κράτος «γέμιζε» πάντα δύο ξεχωριστά στρατόπεδα. Εκείνο των κομμάτων και εκείνο της «προσωπικής φρουράς» και των υπηκόων του Δημάρχου.
Οι Δήμαρχοι στις περισσότερες περιπτώσεις εκπροσωπούσαν και εκπροσωπούν τα συμφέροντα της παράταξης η οποία φρόντισε και φροντίζει να τους παρέχει στέγη για επέκταση της πολιτικής τους σταδιοδρομίας όταν έκρινε ότι η χρησιμότητά τους στο κόμμα και στην κυβέρνηση είναι περιορισμένη ή και εξαντλημένη.
Ακόμη και κορυφαία ονόματα που πέρασαν από κεντρικούς μεγάλους Δήμους είχαν και έχουν να κάνουν με πολιτικό παρασκήνιο και κομματική στρατηγική.
Εύστοχη ορισμένες φορές αλλά ατυχή τις περισσότερες.
Και όλο αυτό το πολιτικό παρασκήνιο το εκμεταλλεύθηκε το βαθύ κομματικό κράτος με την δική μας βεβαίως «συμπαράσταση» που εκλέγαμε και εκλέγουμε ακόμη με κομματικά κριτήρια ή με πρόθεση «πολιτικής απάντησης» στο κόμμα μας και όχι με κριτήρια προσφοράς και δικαιωμάτων μας από την τοπική αυτοδιοίκηση.
Η αλήθεια είναι ότι το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου «ο λαός στην εξουσία» είχε πράγματι μέσα του την ελπίδα ουσιαστικής σχέσης και επικοινωνίας των Δημοτών με τους Δήμους και τους Δημάρχους.
Έπεσε όμως και ο Παπανδρέου έξω στους υπολογισμούς για το πώς θα αντιδρούσε ο κομματικός στρατός που κατέλαβε το 1980 τους Δήμους στήνοντας τα δικά του οχυρά.
Έτσι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε και με τους Δημάρχους αιχμάλωτους από τις συντεχνίες και το κομματικό κατεστημένο που έχει γνωρίσει πολύ καλά και έχει στα χέρια του και τις πολιτικές σκοπιμότητες αλλά και δημοτικές λοβιτούρες οι οποίες σε συγκεκριμένες γνωστές περιπτώσεις, ξεπέρασαν και το όρια της πολιτικής μαφίας...
Του Γιώργου Κράλογλου
Η Ελλάδα έχει ξεφύγει από το σημείο ασφαλούς επιστροφής...
Οι υπάλληλοι της τοπικής αυτοδιοίκησης ζουν σε άλλο πλανήτη καθώς φαίνεται πως περνούν την τύχη τους για ατυχία και αντιδρούν αναλόγως.
Ενώ ο κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα βρίσκεται μετέωρος στη μια περίοδο με 1,5 εκατ. ανέργους και την προσθήκη καθημερινά άνω των χιλίων νέων, οι της δημοτικής αστυνομίας αρνούνται να μεταταχθούν στην Ελληνική Αστυνομία και να συνεχίσουν να αμείβονται κανονικά.
Όχι μόνο αρνούνται, αλλά στο διάβα τους λυντσάρουν και το δήμαρχο της Αθήνας και απειλούν τους πάντες αν δεν υποχωρήσουν στα αιτήματά τους.
Οι απειλές και η γενικότερη συμπεριφορά καταδεικνύει την απογοήτευση από τη μονομερή αλλαγή των συνθηκών εργασίας τους. Η συμπεριφορά τους είναι χαρακτηριστική της «παρακρατικής» νοοτροπίας στην οποία έχει εκμαυλίσει το πελατειακό κράτος των πολιτικών και των συνδικαλιστών τα μέλη της προνομιούχας κάστας των πελατών του.
Τα «ρετιρέ» του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου έχουν εκπαιδευτεί δεκαετίες τώρα, συναλλάσσονται με τους πάτρωνες τους της πολιτικής και του δημόσιου συνδικαλισμού, άλλοτε εκβιάζοντας την κοινωνία με το κλείσιμο δρόμων, τα βουνά σκουπιδιών και κατέβασμα διακοπτών και άλλοτε με συναλλαγές κάτω από το τραπέζι... όπως π.χ. οι περίφημες επιδοτήσεις εκατομμυρίων της ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ.
Η ανάγκη μείωσης του προσωπικού των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης πηγάζει από την αδυναμία της πολιτείας να συντηρήσει το ύψος των κρατικών δαπανών στα τρέχοντα επίπεδα.
Η αλήθεια είναι όμως πως οι μετατάξεις και σε λίγο οι απολύσεις δεν γίνονται βάσει κάποιου σχεδίου ιεράρχησης των αναγκών του δημοσίου. Γίνονται τυχαία και ευκαιριακά. Για την ακρίβεια γίνονται με το «μαχαίρι στο λαιμό» από τους δανειστές προκειμένου να αιτιολογήσουν στους εαυτούς τους και τους ψηφοφόρους τους πως τα δισεκατομμύρια που δίνουν στην Ελλάδα δεν τα πετάνε σε μια «μαύρη τρύπα».
Η αλήθεια είναι όμως πως τα ρίχνουν σε μια «μαύρη τρύπα».
Η Ελλάδα χρεοκόπησε αλλά δεν ακολουθεί κάποιο σχέδιο εξόδου από τη χρεοκοπία, ούτε κάποιο εθνικό σχέδιο που έχει επεξεργαστεί η εγχώρια πολιτική ηγεσία και περιλαμβάνει κάποιου είδους κοινωνικό συμβόλαιο, ούτε κάποιο αξιόπιστο σχέδιο των δανειστών.
Αλήθεια είναι επίσης πως εκτός της πολιτικής ηγεσίας και των κυβερνήσεων την ευθύνη για τη μη ύπαρξη κάποιου εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο αφού με την συνδικαλιστική τους ηγεσία δεν επιτρέπουν εδώ και πολλά χρόνια, οποιαδήποτε διαδικασία αξιολόγησης και ανασυγκρότησης των υπηρεσιών.
Η αξιολόγηση και η πειθαρχία δια δεκαετίες ολόκληρες ήταν λέξεις απαγορευμένες στο ελληνικό δημόσιο. Τώρα, στο και πέντε, όλοι γκρινιάζουν πως οι μετατάξεις και απολύσεις δεν είναι προϊόν αξιολόγησης.
Επιπλέον η «παλαβή» αριστερά που κυριαρχεί ιδεολογικά στον τόπο για δεκαετίες έχει περάσει στην κοινωνία τα δόγματα «λεφτά υπάρχουν», το επίπεδο μισθών δεν εξαρτάται από την παραγωγικότητα αλλά την εκβιαστική ισχύ απέναντι στην κοινωνία και τις πελατειακού χαρακτήρα συναλλαγές με τους πολιτικούς.
Μοιραία η επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα μοιάζει με συνέπεια συνωμοσίας σκοτεινών κύκλων.
Κράτος σημαίνει δαπάνες. Όταν δεν έχει τα χρήματα να πληρώσεις, περικόπτεις δαπάνες. Όταν περικόπτεις δαπάνες οριζόντια, εξομοιώνεις τους άχρηστους με τους εργατικούς και εκμηδενίζεις τα κίνητρα και το ενδιαφέρον αμφοτέρων να αποδώσουν υπηρεσίες προς αυτούς που τους πληρώνουν. Δηλαδή τους φορολογούμενους πολίτες.
Μοιραία για κάθε ένα ευρώ χρηματικών περικοπών προκύπτει πολλαπλάσια μείωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Αν αναλογιστεί κάποιος πως το ελληνικό δημόσιο εισέπραττε από τους συνεπείς φορολογούμενους φόρους Γερμανίας και προσέφερε υπηρεσίες Ουγκάντας, τότε οι υπηρεσίες εκμηδενίζονται παντελώς.
Συνέπεια αυτού είναι τα δείγματα ανθρωπιστικής κρίσης που ήδη ζούμε και να βιώσουμε εντονότερα προσεχώς.
Και ηθικό θέμα...
Επιπλέον, η συμπεριφορά των μελών της δημοτικής αστυνομίας με τον προπηλακισμό του Δημάρχου των Αθηναίων, κ. Καμίνη δημιουργεί μέγα ηθικό θέμα. Πως μπορεί να απασχολεί η Ελληνική Αστυνομία άτομα τα οποία ενέχονται, μεθοδεύουν ή επικροτούν τραμπουκισμούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου