Όταν ένας οργανισμός είτε δημόσιος είτε ιδιωτικός θέλει να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές της δομής του, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλον τον κόσμο, ξεκινάει απο την υποβάθμιση των δραστηριοτήτων του. Αυτό φέρνει αρχικά μία ευφορία στους εργαζομένους που ξαφνικά δεν δέχονται την πίεση παραγωγικότητας και τους επιτρέπει να αρχίσουν να ασχολούνται με τις λεγόμενες "εξωσχολικές" δραστηριότητες όπως κοπάνες, σουλάτσα, ψώνια στα παρακείμενα μαγαζιά, ώρες στο facebook και...
άλλα γνωστά και πολλά άγνωστα στους αμύητους. Οι εργαζόμενοι, ακόμα και οι πιό επιμελείς μετατρέπονται σταδιακά σε αυτό που αποκαλούμε "κοπρίτες".
Όλα κυλάνε ωραία και καλά μέχρι που ξεσπάει η καταιγίδα.
Ανακοινώνεται ότι η επιχείρηση δεν πάει καλά, κλείνουν υποκαταστήματα, παύουν δραστηριότητες, πχ καταργείται ο τομέας έρευνας γιατί ήταν ζημιογόνος, προαναγγέλονται μετατάξεις, απολύσεις και όλα τα καλά και κακά που γνωρίζουμε.
Τότε λοιπόν έρχεται η περίφημη «αξιολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού», δηλαδή ποιός θα μείνει και ποιός θα φύγει. Αυτό που φαίνεται αρχικά στους απ΄ έξω απόλυτα λογικό είναι γιά τους από μέσα ο απόλυτος εφιάλτης. Αφού, χωρίς να φταίνε, έχουν μετατραπεί όλοι σε «κοπρίτες». Πώς θα γίνει αυτή η ρημάδα η αξιολόγηση; Πώς αξιολογούνται άραγε οι «κοπρίτες»;
Αφού οι υπάλληλοι χαζεύουν ή προσποιούνται πώς δουλεύουν, πάντα χωρίς την δικιά τους υπαιτιότητα λέμε αφού η διοίκηση το έχει ρίξει εδώ και καιρό στον χαβαλέ, πώς θα αξιολογηθούν; Το μόνο κριτήριο αξιολόγησης που μένει είναι αυτό που ονομάζεται «καταγεγραμμένη φυσική παρουσία». Αυτό που λέγεται κοινά «χτυπάει κάρτα». Επί πλέον σύσσωμος ο τύπος σιγοντάρει με άρθρα του τύπου «φεύγουν επιτέλους οι κοπανατζήδες απο το δημόσιο» και άλλα σχετικά.
Σημειωτέον ότι με την φυσική παρουσία σαν μοναδικό αξιολογικό κριτήριο οι καλύτεροι by far υπάλληλοι τελικά θα βγουν οι κλητήρες και οι θυρωροί γιατί αυτοί έχουν το προνόμιο να βρίσκονται πλησίον της εξόδου και των μηχανών ελέγχου της παρουσίας (Ρολόϊ και καρτοθήκη). Επιπλέον είναι εύκολα αντιληπτό ότι έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι, αυτοί , οι υποτίθεται πάντα παρόντες, είναι και οι πλέον αμαρτωλοί και απόντες.
Ας γυρίσουμε τώρα στο θέμα της αξιολόγησης, δεν σας κρύβω ότι έχω υπάρξει «κοπρίτης» παρ΄όλες τις καλές μου σπουδές και τον νεανικό μου ενθουσιασμό και σας διαβεβαιώνω ότι ουδείς ξεκινάει την καριέρα του ως τέτοιος.
Κοπρίτης γίνεσαι μέσα στα αναξιόπιστα, αναποτελεσματικά και κακοδιοικούμενα εργασιακά περιβάλλοντα, κυρίως του ελληνικού δημοσίου, αλλά και πιό σπάνια του ιδιωτικού τομέα.
Στην περίπτωση της ΕΡΤ, αλλά και στους οργανισμούς που έπονται, η ιδέα της εν λειτουργία αξιολόγησης με συγκεκριμένο business plan που προτάθηκε σαν λύση απο διάφορους ξερόλες είναι λύση επιστημονικής φαντασίας. Είναι η πιό άδικη και η προώθησή της θα εξαγριώσει σε σημείο απίστευτο τους εργαζόμενους που όχι μόνο χάνουν την δουλειά τους αλλά θα μείνουν και με την ρετσινιά του άχρηστου, του τεμπέλη και του κοπανατζή από ένα σύστημα που δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ σωστά τα προσόντα τις δεξιότητες και τις ικανότητες του. Μπορεί να φαίνεται αιρετικό αλλά, αξιολόγηση των υπαλλήλων του δημόσιου ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, εν λειτουργία, είναι πρακτικά αδύνατη. Αν συμβεί κάτι τέτοιο η δικαιολογημένη αντίδραση της μάζας των πραγματικά αδικημένων και απελπισμένων θα είναι βίαιη και καταστροφική.
Η μόνη δημοκρατικά αποδεκτή λύση που απομένει είναι η κατάργηση του οργανισμού, η αυτοδίκαιη απόλυση όλου ανεξαιρέτως του προσωπικού και η επαναπρόσληψη με αντικειμενικό τρόπο βάσει βιογραφικού, γνώσεων και εμπειρίας μόνον όσων είναι απαραίτητοι και ικανοί. Αυτό που έγινε ευτυχώς στην ΕΡΤ και δυστυχώς το κατακρίνουν οι περισσότερες δημόσιες φωνές.
Αυτό περιμένει η κοινωνία της αξιοκρατίας και αυτό ελπίζουμε να γίνει και με το υπόλοιπο δημόσιο.
Ν.Κ.
Μουσείο με μηνιαίες εισπράξεις δέκα ευρώ!
Θα σας πούμε σήμερα μία ιστορία σαν κι αυτές που μόνο στην Ελλάδα ζούμε. Για ένα μουσείο που κατόρθωσε να κόψει τον Απρίλιο μόλις πέντε εισιτήρια και να εισπράξει δέκα ευρώ. Θα μπορούσε το σημείωμα αυτό να τελειώνει εδώ ακριβώς. Πέντε εισιτήρια σε έναν ολόκληρο μήνα. Σαν κι αυτά που στέλνουν μία χώρα στον διάβολο...
Δεν θα σας πούμε ποιό είναι το μουσείο, διότι το θέμα μας δεν είναι να δημιουργήσουμε ένα ακόμη "σκάνδαλο". Πρόκειται για ένα από τα εκατοντάδες, ίσως από τα χιλιάδες παραδείγματα κατασπατάλησης δημοσίων πόρων. Είναι μία ακόμη υπηρεσία που "στήθηκε" για να βολευτούν φίλοι, συγγενείς και ψηφοφόροι.
Το πρόβλημα είναι να αρχίσουμε κάποτε να αντιλαμβανόμαστε ότι αν δεν σταματήσουμε τις σπατάλες δεν θα μπορέσουμε να βρούμε πόρους για να βοηθήσουμε αυτούς που πραγματικά τους έχουν ανάγκη. Κι οι σπατάλες αυτές δεν κρύβονται μόνο κάτω από το χαλί της κεντρικής διοίκησης...
Το αρχαιολογικό μουσείο, λοιπόν, στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτήριο που από μόνο του είναι ένα πραγματικό στολίδι για την επαρχιακή πόλη. Το "περίεργο" είναι ότι η τοπική κοινωνία αγνοεί την λειτουργία του μουσείου. Οπότε δεν θα πρέπει να μας προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ελάχιστοι από τους επισκέπτες της πόλης γνωρίζουν την ύπαρξή του και ακόμη πιο λίγοι το επισκέπτονται. Διαφορετικά δεν θα συνέβαινε να κόψει αυτό το μουσείο μόλις πέντε εισιτήρια τον μήνα Απρίλιο!
Δεν είμαι ο ειδικός για να σας πω αν θα έπρεπε να υπάρχει το μουσείο αυτό ή όχι. Μπορώ, όμως, να σας διαβεβαιώσω ότι δεν λειτουργεί σωστά! Το μουσείο, λοιπόν, έχει στην διάθεσή του 17 εργαζόμενους, οι περισσότεροι από τους οποίους προέρχονται από τον ΟΣΕ! Άλλη μία απόδειξη για το πως μπορεί να λειτουργήσει το μέτρο της μετάταξης...
Ας υποθέσουμε ότι το μουσείο λειτουργούσε σαν να πρόκειται για ιδιωτική επιχείρηση. Ποιός διευθυντής θα ανεχότανε να έχει για έναν μήνα έξοδα μισθοδοσίας για 17 υπαλλήλους, λειτουργικά έξοδα ενός μεγάλου κτιρίου, ΔΕΗ, νερό, για να εισπράξει στο τέλος δέκα ευρώ; Η διοίκηση αυτής της επιχείρησης δεν θα είχε κινητοποιηθεί για να βρει τι φταίει για το κακό αυτό αποτέλεσμα και για να βρει λύσεις θεραπείας;
Θα πείτε ότι μία καλή διοίκηση δεν θα είχε αφήσει τα πράγματα να εξελιχτούν σε αυτό το σημείο. Οπότε η συζήτηση μετατοπίζεται αυτόματα στο ποιός ελέγχει αν η διοίκηση του μουσείου έκανε την δουλειά της ή όχι.
Θα ρωτήσει κανείς τι θα μπορούσε να κάνει η διοίκηση ενός μουσείου για να αυξήσει τους επισκέπτες. Το πρώτο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να επιδιώξουν μία στενή συνεργασία με τον Δήμο και τους τοπικούς φορείς. Ας πούμε για να μπουν πινακίδες στην πόλη που θα έκαναν γνωστή την παρουσία του μουσείου. Να διοργανωθούν εκδηλώσεις που θα το έφερναν στο επίκεντρο της πολιτιστικής ζωής του τόπου. Να βρουν τους ξενοδόχους της περιοχής και να συζητήσουν για κοινές δράσεις. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν από μόνα τους. Χρειάζεται οι άνθρωποι να αγαπούν το αντικείμενό τους και να προσπαθούν.
Η δημόσια διοίκηση πάσχει κι αυτό είναι γνωστό. Το θέμα δεν είναι, όμως, να κόψουμε το κεφάλι του ασθενούς επειδή αυτός έχει πονοκέφαλο. Αλλά να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά και να αντιμετωπίσει την κάθε κατάσταση με τον τρόπο που της αρμόζει. Πρέπει κάποιος γνώστης του αντικειμένου να ασχοληθεί σοβαρά και να εξετάσει αν πράγματι χρειάζεται ή όχι το μουσείο σε αυτή την πόλη ή αν θα ήταν καλύτερο να συγχωνευτεί με κάποιο άλλο. Και στην συνέχεια πως αυτό το ίδρυμα θα μπορέσει να δικαιολογήσει την παρουσία του.
Κάθε δημόσια υπηρεσία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μία ξεχωριστή οντότητα που έχει τις δικές της ανάγκες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ζητούμενο είναι το κέρδος. Η δημόσια υπηρεσία, το μουσείο, το σχολείο, κάθε κύτταρο του δημοσίου θα πρέπει να επιστρέφει στην κοινωνία τα χρήματα που αυτή έχει δαπανήσει για την λειτουργία του και ακόμη περισσότερα. Αλλιώς καταλήγουμε στο παράδειγμα της ιστορίας μας, σε έναν οργανισμό που απασχολεί 17 εργαζόμενους, σπαταλά άπειρους πόρους των φορολογουμένων για να έχουμε ως αποτέλεσμα πέντε και μόνο εισιτήρια για έναν ολόκληρο μήνα και έσοδα δέκα ευρώ! Για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Το κέρδος δεν είναι μόνο οικονομικό, δεν αφορά μόνο απόλυτα ποσά. Ποιός μας είπε, όμως, ότι δεν κοστολογείται ο πολιτισμός ή η παιδεία;
Πόσα τέτοια "μουσεία νεοελληνικής φαυλότητας" λειτουργούν σε αυτή την χώρα; Πολλά, πάρα πολλά. Και θα υπάρχουν για πολλές ακόμη δεκαετίες, όσο το πολιτικό σύστημα αρνείται να κάνει την δουλειά του και αντί αυτού προτιμά να σπαταλά τους δημόσιους πόρους για να υπερασπιστεί, τελικά, την εκλογική του πελατεία.
Μεταρρυθμιστής δεν είναι εκείνος που βαπτίζει τον εαυτό του ως τέτοιον. Αλλά εκείνος που θα τολμήσει να δημιουργήσει θεσμούς και διαδικασίες που να προστατεύουν τόσο τους ανθρώπους της εργασίας, όσο και τα χρήματα των φορολογουμένων.
Θανάσης Μαυρίδης
Πηγή:www.capital.gr
Παραθεριστικό επίδομα σε ΔΕΚΟ - Νόμιμη ενέργεια ή όχι;
Αγαπητοί φίλοι, καλημέρα!
Σας στέλνω προς αξιολόγηση μια παρατήρησή μου.
Εννοείται ότι έχουν καταργηθεί όλα τα οικογενειακά επιδόματα, ήδη από το 2012, για το Δημόσιο και για τις ΔΕΚΟ.
Άλλα όμως περιγράφει η απόφαση του ΔΣ της ΔΕΘ-Helexpo που ακολουθεί.
Επαναλαμβάνει τη χορήγηση επιδόματος του 2012 και για φέτος.
Αναρωτιέμαι: είναι νόμιμο αυτό;
ΕΠΙΔΟΜΑ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΜΟΥ ΤΕΚΝΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΔΕΘ-HELEXPO
A.E.
ΑΠΟΦΑΣΗ 115/8/10.6.2013
………………………………………………………………………………………….
Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου σύμφωνα με την εισήγηση της Υπηρεσίας
αποφάσισαν την έγκριση του παραθεριστικού επιδόματος για 54 παιδιά των
υπαλλήλων της ΔΕΘ-HELEXPO Α.Ε. μέχρι ηλικίας 18 ετών.
Το χρηματικό ύψος πλέον κρατήσεων είναι 300,00 Ευρώ για κάθε παιδί όπως και το
2012.
Το ύψος του ποσού θα κυμανθεί ως εξής: (54 παιδιά Χ 300,00 Ευρώ) = 16.200 Ευρώ
πλέον κρατήσεων.
Παραγγέλλει στη Διεύθυνση Ανθρώπινου Δυναμικού και στη Διεύθυνση
Οικονομικών για τις απαραίτητες ενέργειες.
…………………………………………………………………………………………..
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΑΚΤΙΚΟΥ 8/10.6.2013 ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΔΕΘ-HELEXPO Α.Ε.
Θεσσαλονίκη 16.6.2013
___________________________
Θεόδωρος Σουμπάσης
Πρόεδρος ΔΕΘ - HELEXPO Α.Ε.
http://static.diavgeia.gov.gr/doc/%CE%92%CE%95%CE%96%CE%96469%CE%97%CE%A15-%CE%A5%CE%972
Ενδιαφέρον το πρώτο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή