Στη Δημοκρατία οι πράξεις τιμωρούνται, όχι οι ιδέες

Η πολιτική ανοχής που επέδειξε έως τώρα η πολιτεία έναντι πρακτικών βίας, εκ μέρους τόσο ακροαριστερών όσο και ακροδεξιών(;) σχηματισμών, βρίσκεται στο επίκεντρο όσων διαδραματίζονται σήμερα στην πατρίδα μας.

Ο νόμος, πολύ απλά, δεν επιβαλλόταν στην Ελλάδα.


Η νομοθετική πρωτοβουλία που προανήγγειλε χθες ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη και Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας, σχετικά με την αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου για την αντιμετώπιση εγκληματικών συμμοριών είναι προφανώς ευπρόσδεκτη.

Όμως, νόμοι ήδη υπήρχαν στη χώρα μας για την αντιμετώπιση βίαιων ενεργειών και ουδέποτε εφαρμόστηκαν, όταν οι ενέργειες αυτές είχαν πολιτική χροιά.

Δεν εφαρμόστηκαν όταν κάηκε η Αθήνα το 2008, δεν εφαρμόστηκαν όταν (λάθρο)μετανάστες διώκονταν (από άλλους λαθρομετανάστες) και ξυλοκοπούνταν στη μέση του δρόμου και δεν εφαρμόστηκαν όταν ο κάθε ακραίος σχηματισμός, μαύρος ή κόκκινος, επέλεγε τη βία ως εργαλείο για την προώθηση των επιδιώξεών του.

Αντίθετα, αναπτύχθηκε μια διττή, άτυπη νομιμοποίηση των φαινομένων βίας, είτε μέσω της απόδοσής τους στη λαϊκή αγανάκτηση που συνόδευσε την κρίση και την ύφεση στην Ελλάδα, είτε ως μέσο για την κάλυψη της εκκωφαντικής κρατικής αδράνειας στην αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης.
Ουδεμία δικαιολογία, όμως, υπάρχει και όλοι οφείλουν να στέκουν ίσοι έναντι του νόμου.

Η μη αντιμετώπιση των φαινομένων βίας αυτού του είδους επέφερε ένα βαρύ πλήγμα στο κράτος δικαίου στην Ελλάδα.

Όταν άνθρωποι εγκληματούν και δεν τιμωρούνται για τις πράξεις τους, διότι ορισμένοι τρέφουν επιφυλάξεις πολιτικού χαρακτήρα και επιδεικνύουν ανοχή απέναντί τους, το κράτος δικαίου καταστρατηγείται και η κατηφορική πορεία του τόπου επιταχύνεται.

Εάν δεν υπάρξει ένας άμεσος τερματισμός της πολιτικής αυτής και εάν δεν επιδειχθεί μηδενική ανοχή έναντι φαινομένων βίας, από όπου κι αν αυτά προέρχονται, τότε το έδαφος είναι ανοικτό για την επανάληψη αποτρόπαιων δολοφονικών ενεργειών, όπως αυτή που σημειώθηκε χθες κατά του Παύλου Φύσσα.

Ουδείς, κάτω από οποιαδήποτε πολιτική σημαία, δικαιούται να καταφεύγει στη χρήση βίας για την προώθηση των πολιτικών του στόχων.
Τόσο απλά.

Στην Ελλάδα, όσο κι αν ορισμένοι πιστεύουν το αντίθετο, έχουμε ακόμη κοινοβουλευτική δημοκρατία και Σύνταγμα.

Η κυβέρνηση του τόπου είναι εκλεγμένη βάσει αυτού του Συντάγματος και των νόμων που απορρέουν από τις προβλέψεις του και ουδείς δικαιούται να τους παραβιάζει, δίχως την προσήκουσα νόμιμη τιμωρία, οποιοδήποτε λάβαρο κι αν κρατάει.

Αντίστοιχα, ουδείς νομιμοποιείται να παράσχει πολιτική κάλυψη στη χρήση βίας και να απλώνει ομπρέλα πολιτικής προστασίας σε αυτήν.

Αν η κοινωνία μας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι στρέψουν σήμερα τα νώτα τους σε αυτές τις θεμελιώδεις αρχές, τότε κινδυνεύουμε η χθεσινή αποτρόπαιη δολοφονία να αποτελέσει απλώς την απαρχή ενός νέου μαύρου κεφαλαίου στην ιστορία του τόπου.

Ταυτόχρονα, όμως, θα συνιστούσε ήττα της Δημοκρατίας στον τόπο μας η τυχόν απαγόρευση της λειτουργίας πολιτικών κομμάτων, όποια σημαία κι αν αυτά κρατούν.

Πράξεις τιμωρούνται, όχι ιδέες.

Όσο απεχθείς ή απορριπτέες κι αν είναι οι ιδέες ή η πολιτική θεώρηση των κομμάτων αυτών, το μεγαλείο του δημοκρατικού πολιτεύματος έγκειται στο ότι μπορεί να τις φιλοξενήσει.

Αυτό είναι που πρέπει να προστατέψουμε στην πατρίδα μας.

Τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες που η ίδια μεταλαμπάδευσε σε ολόκληρη την υφήλιο και σήμερα κινδυνεύει να χάσει εξαιτίας της υπερβολικής ανοχής που επέδειξε επί σειρά ετών έναντι των άκρων.
Για να το κατορθώσει όμως αυτό πρέπει κάποτε η βία, πολιτική ή άλλη, να τιμωρηθεί.



Του Ν.Γ.Δρόσου / euro2day.gr