Μετά από 30 και πλέον χρόνια ιδιότυπης εκδοχής "βαλκανοσοβιετικού" τύπου σοσιαλισμού ο παραγωγικός ιστός της χώρας στη μεταπολίτευση διαλύθηκε...
Τον άφησαν να διαλυθεί, καλλιεργώντας ένα κλίμα εχθρότητας προς κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα, εκτός της κρατικοδίαιτης που έδινε μέρισμα στα διεφθαρμένα στελέχη της κρατικής και κομματικής γραφειοκρατίας...
Προκειμένου να έχουν την αποδοχή και την ψήφο της κοινωνίας, μέσω πελατειακών διορισμών στο δημόσιο, πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και διαφθοράς στη βάση της κοινωνίας μοίραζαν τα δανεικά και τις επιδοτήσεις και προς τις χαμηλότερες βαθμίδες της πυραμίδας...
Αυτούς που μας χρεοκόπησαν εμείς τους ψηφίζαμε για δεκαετίες, κατά συνέπεια όσα ακούγονται για επαχθές χρέος είναι τουλάχιστον υπεκφυγές και ανήκουν στην κατηγορία των δικαιολογιών που χρησιμοποιούν οι ανώριμοι άνθρωποι και οι λαοί για να αιτιολογήσουν τα λάθη τους προκειμένου να συνεχίσουν να τα επαναλαμβάνουν μέχρι τελικής εξαφάνισης.
Το τραγικό της ελληνικής υπόθεσης είναι πως σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της χώρας, θωπεύει αυτή την ανωριμότητα και δημαγωγεί υποσχόμενη πως διαθέτει τη μαγική συνταγή η χώρα να ανακτήσει την προτεραία ευημερία με δανεικά...
Η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο, χωρίς να διαφαίνεται κάποιο σχέδιο πως ξέρει τι θέλει να το κάνει αν τελικά το κερδίσει. Σχεδόν δύο χρόνια μετά και ακόμη δεν υπάρχει κάποιο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Σχέδιο δεν υπάρχει ούτε από την αντιπολίτευση που ο στόχος εκμετάλλευσης της εξουσίας την αναγκάζει να προσαρμόζει τα τριτοκοσμικά γραφικά αριστερά συμφύρματα με σοσιαλδημοκρατικές κοινοτυπίες και επιπόλαια δείγματα υποταγής στις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον και όποιον νομίζει πως έχει λόγο στα μελλούμενα...
Μοιάζει με την δημαγωγική συνταγή που έφερε στην εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η οποία ξαναζεσταμένη παρουσιάζεται σαν επεξεργασμένο συνεκτικό πρόγραμμα.
Παρουσιάζεται σαν λύση του προβλήματος της ελληνικής χρεοκοπίας το μοντέλο που οδήγησε την χώρα στη χρεοκοπία και απειλεί να τη στείλει στο χάος του τρίτου κόσμου.
Επί της ουσίας, το σχέδιο της αντιπολίτευσης αποτελεί μια καθυστερημένη απομίμηση του μοντέλου με το οποίο ήρθαν στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι παλαιάς κοπής σοσιαλιστές της νότιας Ευρώπης.
Άξονας του μοντέλου αυτού είναι πως η λύση του ελληνικού προβλήματος περνά από ένα σχέδιο Μάρσαλ του Βορρά προς το Νότο και όχι η δημιουργία συνθηκών προσέλκυσης επενδύσεων και ανταγωνισμού των οικονομιών του Βορρά και των υπολοίπων γενικότερα όπως αρμόζει σε σχέσεις ισοτιμίας. Με τον ίδιο τρόπο ο Ανδρέας Παπανδρέου με την εξασφάλιση των ΜΟΠ έβαλε τη βάση για την διάλυση της παραγωγικής υποδομής και την ανάπτυξη της παρασιτικής ευημερίας με την εχθρότητα προς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Η εχρότητα προς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα και τον ανταγωνιμσό είναι η πηγή της φτώχειας που περιμένει τη χώρα και της εθνικής αδυναμίας.
Κανένα σχέδιο Μάρσαλ δεν μπορεί να σώσει εμάς και την αξιοπρέπειά μας, αν η χώρα δεν λύσει το ασφαλιστικό, δεν περιορίσει το κράτος και δεν συμφωνήσει σε ένα μακροπρόθεσμο ελκυστικό φορολογικό και οικονομικοπολιτικό περιβάλλον προκειμένου να προσελκύσει επενδύσεις.
Η αποτυχία του σοσιαλισμού
Οι «παλαβομάρες» που εμφανίζει σαν σχέδιο εξόδου από τη χρεοκοπία κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση, αποτελούν μια ακραία εκδοχή (αν υπάρχει κάποιο σχέδιο) του μοντέλου που προσπάθησε να εφαρμόσει τα δυο τελευταία χρόνια η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Ολαντ στη Γαλλία και παλιότερα ο Μιτεράν.
Την εβδομάδα που πέρασε, ενώ όλοι είχαν στραμμένη την προσοχή στην κρεβατοκάμαρα του Γάλλου προέδρου, λίγοι πρόσεξαν την εγκατάλειψη του μοντέλου του γαλλικού σοσιαλισμού που απέτυχε παταγωδώς τα δυο περίπου τελευταία χρόνια.
Πριν λίγες μέρες ο Γάλλος πρόεδρος ανέφερε τη φράση «L΄offre crée même la demande», το οποίο σημαίνει «η προσφορά στην πραγματικότητα δημιουργεί μόνη της τη ζήτηση».
Τούτο είναι στον αντίποδα της λογικής "Φέρτε λεφτά να τονώσουμε τη ζήτηση να έρθει η ανάπτυξη", που έχει κάνει σημαία το κόμμα του κ. Τσίπρα αλλά και η υπόλοιπη δεξιά και αριστερά. Η παραπάνω φράση του κ. Ολαντ σημαίνει πως πρώτα πρέπει να παραγάγουμε κάτι, να το πουλήσουμε και με τα έσοδα να δημιουργήσουμε ζήτηση.
Η στροφή της Γαλλίας θα έχει άμεσες επιπτώσεις στην περιφέρεια της Ευρωζώνης και δη την Ελλάδα που τρέφει ψευδαισθήσεις για τις εναλλακτικές επιλογές εξόδου από την κρίση που διαθέτει.
Η διακυβέρνηση Ολαντ στη Γαλλία μείωσε την ανταγωνιστικότητα της γαλλικής οικονομίας. Οι επιχειρήσεις κατέβαζαν ρολά και η ανεργία φαίνεται πως δεν ελέγχεται.
Πριν από λίγες μέρες π.χ. οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο παραγωγής ελαστικών της Goodyear στην πόλη Αμιέν της βόρειας Γαλλίας κρατούσαν ως ομήρους δύο από τα διευθυντικά στελέχη της εταιρείας, σε μια προσπάθεια να ματαιώσουν το κλείσιμο της βιομηχανικής μονάδας.
Το κλείσιμο της βιομηχανικής μονάδας στην Αμιέν είχε ανακοινωθεί τον Ιανουάριο του 2013, έπειτα από χρόνια σκληρών αντιπαραθέσεων μεταξύ της διοίκησης της εταιρείας και των εργατικών συνδικάτων. Τον περασμένο Νοέμβριο η επιχείρηση ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχει πλέον καμία δυνατότητα περαιτέρω λειτουργίας του εργοστασίου.
Σας θυμίζει κάτι; Με τον ίδιο τρόπο έκλεισαν στην Ελλάδα η Pirelli και η Goodyear στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μετά την πρώτη δεκαετία του σοσιαλισμού.
Λίγες μέρες νωρίτερα ένα άρθρο του Newsweek έκανε άνω κάτω τη Γαλλία. «Πώς ένα κράτος-κόκκορας έγινε κράτος-στρουθοκάμηλος» ήταν ο τίτλος του άρθρου, που έγραψε η Τζανίν Ντι Τζιοβάνι, μία αμερικανίδα δημοσιογράφος που ζει στο Παρίσι.
Στο άρθρο η δημοσιογράφος έλεγε για τον Μοσκοβισί: «ο τόσο μισητός (από τους Γάλλους) υπουργός Οικονομικών», υπογραμμίζει το ΄αστρονομικό΄ κόστος ζωής στο Παρίσι, όπου μισό λίτρο γάλα ΄κοστίζει 3 ευρώ΄, ενώ αναφέρεται στην αύξηση της ανεργίας, η οποία επισήμως αγγίζει 3 εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά ΄ανεπίσημα΄ αγγίζει τα 5 εκατομμύρια»...
Η παρένθεση του κατά Ολαντ σοσιαλισμού...
Ο πρόεδρος Ολαντ εξελέγη πρόεδρος το 2012 με σύνθημα την αντεπίθεση στη λιτότητα, την αύξηση της φορολογίας και την επιδίωξη της ανάπτυξης μέσω της τόνωσης της ζήτησης. Δυο χρόνια αργότερα η κατάσταση στη γαλλική οικονομία είναι χειρότερη απ’ ό,τι την παρέλαβε.
Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν, ανακοίνωσε πως θα περικόψει τις δημόσιες δαπάνες κατά 50 δισεκατομμύρια ευρώ την τριετία 2015-17, ποσό που ισοδυναμεί με μείωση 4% στις δαπάνες των εθνικών και τοπικών αρχών της χώρας.
"Το 2014, φέτος, θα εξοικονομήσουμε 15 δισεκατομμύρια", είπε ο Ολάντ στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε παρουσία 500 δημοσιογράφων και όλων των μελών της κυβέρνησής του. "Από το 2015 μέχρι το 2017 θα εξοικονομήσουμε άλλα 50 δισεκατομμύρια. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει", πρόσθεσε.
"Θέτω έναν καινούριο στόχο, ότι μέχρι το 2017 θα έρθει το τέλος των οικογενειακών εισφορών για τις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Αυτό ισοδυναμεί με 30 δισ.", είπε τονίζοντας ότι είναι επιτακτική ανάγκη "να ξαναβρεί η Γαλλία την οικονομική ορμή της".
Το δις εξαμαρτάνειν
Δύο φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια οι Γάλλοι ψήφισαν αριστερά, πιστεύοντας το όραμα μιας αριστερής λύσης για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου στα όρια των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης. Και τις δύο, το θαύμα δεν κράτησε παραπάνω από μια διετία... όσο χρειάστηκε για να έρθει η οικονομία στα όρια της κατάρρευσης και η ανεργία να εκτιναχθεί στα ύψη. Στην Ελλάδα που τα "θαύματα" κρατάνε περισσότερο, το κόστος είναι μεγαλύτερο...
Την πρώτη φορά επί προεδρίας Μιτεράν στις αρχές της δεκαετίας του ΄80...
Η κυβέρνηση Μιτεράν Κομμουνιστών αρχικά κρατικοποίησε πέντε μεγάλες βιομηχανίες, τριάντα έξι τράπεζες και δυο οικονομικούς οίκους.
Οι κοινωνικές δαπάνες εκτοξεύθηκαν, τα όρια συνταξιοδότησης μειώθηκαν. Οι αριστεροί πίστευαν πως η αύξηση της ζήτησης και οι συνταξιοδοτήσεις θα μείωναν την ανεργία. Παραμένει πάγια αυτή η θέση στην ευρωπαϊκή αριστερά για δεκαετίες.
Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική το έλλειμμα τινάχθηκε, το φράγκο υποτιμήθηκε τρεις φορές. η ανεργία αυξήθηκε.
Το αποτέλεσμα ήταν οι σοσιαλιστές να πάθουν πανωλεθρία στις δημοτικές εκλογές του 1983.
Το 1985 ο Μιτεράν ανέκρουσε πρύμναν, άλλαξε πολιτική και υπουργό οικονομίας, επιλέγοντας το φιλελεύθερο σοσιαλιστή Ζακ Ντελόρ, η αριστερή επανάσταση εγκαταλείφθηκε και η Γαλλία σώθηκε. Οι δαπάνες μειώθηκαν οι δημόσιες επιχειρήσεις αναδιαρθρώθηκαν και άρχισαν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Η κατάσταση στη Γαλλία δεν πέρασε απαρατήρητη από τους Έλληνες σοσιαλιστές. Το 1985 η στροφή του Μιτεράν αποτέλεσε μαζί με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους μετά τρια χρόνια παπανδρεϊκού σοσιαλισμού το άλλοθι για την ανάλογη στροφή του Ανδρέα Παπανδρέου. Μόλις κέρδισε τις πρόωρες εκλογές ανέθεσε στον κ. Σημίτη να συμμαζέψει την υπό κατάρρευση οικονομία.
Την ίδια εποχή η Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία έλεγε πως ο σοσιαλισμός διαρκεί μέχρι να τελειώσουν τα λεφτά των άλλων και δικαιωνόταν.
Καιροί μενετοί
Άξιο προσοχής είναι επίσης πως η στροφή Ολαντ γίνεται σε μια περίοδο που το ακροδεξιό ξενοφοβικό Εθνικό Μέτωπο εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις πρώτο κόμμα, επιβεβαιώνοντας την άλλη φιλελεύθερη ρήση πως φασισμός είναι αυτό που ακολουθεί όταν αποδειχτεί πως ο σοσιαλισμός ήταν ψευδαίσθηση.
Η σημασία της πρόσφατης στροφής του Ολαντ έχει αξία γιατί αποτελούσε την πλέον ισχυρή πολιτική δύναμη της Ευρώπης που εστίαζε στην στρατηγική εξόδου από την κρίση με την αύξηση της ζήτησης και όχι με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσω και της λιτότητας.
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα σύσσωμο από νεοκομμουνιστές, σοσιαλιστές, τα μεταστάντα στο ΣΥΡΙΖΑ λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και ΤΗ λαϊκή δεξιά, χάνουν και θεωρητικά άλλον ένα σύμμαχο της υπεράσπισης του παρασιτισμού μέσω της αντίληψης: Βοηθήστε μας να αυξήσουμε τη ζήτηση για να βγούμε από την ύφεση.
Πολιτική, η οποία στην πράξη μεταφραζόταν δώστε μας επιδοτήσεις και δάνεια να εισάγουμε προϊόντα και ανοίγουμε εμπορικά κέντρα και σουβλατζίδικα.
Η στροφή Ολαντ ενδέχεται να αλλάξει τα δεδομένα για όλη την Ευρώπη. Και τούτο σημαίνει πως χώρες δορυφόροι όπως η Ελλάδα ακολουθούν αναγκαστικά σε ανάλογη πορεία.
Τόχουμε πάρει χαμπάρι στην Ελλάδα πως συνεχίζουμε να αρμενίζουμε στραβά... ευθεία προς το παγόβουνο;
Ο κ. Τσίπρας πιστεύει πως είμαστε στο ΄85 για να κερδίσει τις εκλογές και να στρίψει το καράβι χωρίς να βρεθεί ο ίδιος και η χώρα στο κενό;
Κ. Στούπας / capital.gr
Και η είδηση:
Βόμβα από Σταθάκη: «Μόλις στο 5% του ΑΕΠ το επαχθές χρέος»
Σε συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό Στο Κόκκινο 105,5 - στον σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή - ο Γιώργος Σταθάκης είπε ότι το λεγόμενο επαχθές χρέος στην περίπτωση της Ελλάδας είναι περιορισμένο και ανέρχεται μόλις στο 5% του ΑΕΠ. «Είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ, που δεν έγινε ποτέ. Είναι περίπου στο 5%. Η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν υπάρχει νομική διαδικασία για να αμφισβητηθεί» είπε ο Γ. Σταθάκης.
Η δήλωση του Γ. Σταθάκη έρχεται σε σύγκρουση με τη βασική επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ περί αμφισβήτησης του χρέους.
Ο Γ. Σταθάκης χαρακτήρισε «μη βιώσιμο» το δημόσιο χρέος, τονίζοντας πως (το ελληνικό χρέος) έχει ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης 9 δισ. ευρώ για τα επόμενα 30 χρόνια.
«Η σημερινή κατάσταση», είπε ο Γ. Σταθάκης, «καθιστά το χρέος μη βιώσιμο, διότι, από τώρα μέχρι το 2020, αυτά το 9 δισ. ευρώ πρέπει να προκύπτουν από πλεόνασμα του προϋπολογισμού και από ιδιωτικοποιήσεις. Είναι κοινή πεποίθηση ότι αυτό είναι αδύνατο για τη σημερινή οικονομία και δεν έχει συμβεί ξανά και ιστορικά. Επίσης η μακρά αυτή περίοδος πρέπει να περιλαμβάνει και χρηματοδοτικούς πόρους για την ανάκαμψη της οικονομίας, που υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο να βρεθούν» πρόσθεσε.
Οπως τόνισε μάλιστα, μόνο με την ελάφρυνση του χρέους θα καταφέρει να απεμπλακεί η οικονομία από τη σημερινή «παγίδα χρέους».
Ο Γ. Σταθάκης είπε ότι «πρέπει να βρεθεί φόρμουλα βιώσιμου χρέους, που σημαίνει τεράστιες ελαφρύνεις έως και μηδενικά τοκοχρεολύσια, μέχρι να γυρίσει η οικονομία σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτό (θα) ισχύει για τα πρώτα τρία-τέσσερα χρόνια, και μετά, με μειωμένο το χρέος κατά 30-40%, να μπορεί να εξυπηρετείται στο μέλλον», ανέφερε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου