Η κεφαλή του Αλή Πασά & το τρόπαιο - δώρο στην Δούρου

 Για να πεισθεί ο Σουλτάνος ότι οι βεζίρηδες και οι πασάδες του εκπλήρωναν με ακρίβεια το καθήκον τους ήθελε έμπρακτες και χειροπιαστές αποδείξεις. Ο Χουρσήτ, ο στρατάρχης της πολιορκίας των Ιωαννίνων και του ηγεμόνα τους Αλή Πασά, το ήξερε καλά αυτό και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες που μπορούσαν να στοιχίσουν το δικό του κεφάλι, άμα νίκησε τον Αλή, τον αποκεφάλισε, ταρίχευσε το πολιό τρόπαιο και το έστειλε πεσκέσι στον Μαχμούτ Β' στην Ισταμπούλ, την περιώνυμη Κωνσταντινούπολη. Την Πόλη των Ελλήνων - που άκουγαν οι Τούρκοι επιδρομείς τη φράση «εις την Πόλιν» και παρηχώντας την, είπαν τη βασιλίδα των πόλεων Ισταμπούλ, όπως έκαναν το «εις Σμύρνην» Ισμίρ και το «εις Αμισόν» Σαμψούς. Και το ωραιότερο είναι ότι θεωρούν τη χρήση των αληθινών ονομάτων ως υποκλοπή και ως αλλοίωση του αρχαιόθεν τουρκικού χαρακτήρα τους.



Όπως και οι ευμαθείς φιλόλογοι και ιστορικοί του κ. Γκρούεφσκι, οι οποίοι, αναλύοντες ετυμολογικώς το όνομα Αλέξανδρος, διαπιστώνουν ότι η σύνθεσή του βασίζεται στο γλωσσικό απόθεμα της γλώσσας τους, ήτοι της ομιλούμενης από αυτούς σλαβικής, την οποία μιλούσαν φαρσί και οι αρχαίοι Μακεδόνες και οι λοιποί Ελληνες, αφού προέρχεται από το ρήμα αλέξω και το ουσιαστικό ανήρ και σημαίνει ο «αντιμετωπίζων και κατανικών τους άνδρας». Το ίδιο συμβαίνει με το αλεξίπτωτο, χάρις στο οποίο προσγειώνονται χωρίς να σπάσουν το κεφάλι τους στα χθαμαλά της γελοιότητος και το αλεξιβόρβορον, που όμως δεν τους προστατεύει από τη λασποβροχή των διεθνών επιστημονικών σαρκασμών].


Ο Μαχμούτ Β', ο Σουλτάνος της ελληνικής επανάστασης, διαθρυλείται στις σελίδες της Ιστορίας, ως ανακαινιστής, παρά την ωμότητά του. Είχε πάντως δίκιο να μην εμπιστεύεται, λόγω της διαφθοράς τους, τους αξιωματούχους του και, ως εκπρόσωπος της απολυταρχικής κρατικής εξουσίας, να διαχειρίζεται τη ζωή τους ως ιδιοκτησία του. Πολύ περισσότερο, βέβαια, το ίδιο έκανε και με τη ζωή των υπηκόων του - μάλιστα των ραγιάδων. Η κεφαλή συνεπώς του ηγεμόνα της Ηπείρου, ως τρόπαιο και ως πειστήριο της νίκης του Χουρσήτ, θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως θεσμική επιβεβαίωση της ισχύος μιας συγκροτημένης κρατικής δομής και «έννομης τάξης», όσο κι αν το «έννομης» ηχεί ως τραγικός γέλωτας σε ένα καθεστώς μονόπλευρης και απόλυτης βίας.


Ομως αυτό το αποτρόπαιο τρόπαιο, αυτή η μνεία και η ανάμνηση της βαρβαρότητας του εξουσιαστικού συστήματος μιας ιστορικής περιόδου κατά την οποία ο Διαφωτισμός είχε αρχίσει να εξημερώνει τα ανθρώπινα ήθη, εισέβαλε με εντελώς διαφορετικό νόημα στην επικαιρότητα, μετά την επίσκεψη του προέδρου της ΠΟΕ-ΟΤΑ κ. Μπαλασόπουλου στην κ. Δούρου, τη νεοεκλεγείσα περιφερειάρχη Αττικής. Διότι το συνδικαλιστικό στέλεχος των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης, που είναι συντεταγμένος αντιπροσωπευτικός, αλλά «υπάλληλος», θεσμός του έννομου κράτους, κόμισε και πρόσφερε στη γοητευτική και τροπαιούχο των εκλογών περιφερειάρχη ένα πρωτότυπο δώρο ισοδύναμο με τρόπαιο.


Η εφημερίδα «Καθημερινή» της 11ης Ιουλίου δημοσίευσε στη δεύτερη σελίδα της σχετική φωτογραφία, όπου εικονίζεται η κ. Δούρου να το δέχεται και να το κρατάει στα χέρια της με ένα αινιγματικό μισό, αχνό χαμόγελο, ενώ η λεζάντα του κ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ, συντάκτη της πιο «Ροΐδειας» στήλης του ελληνικού Τύπου, αναγράφει: «Το αστυνομικό κλομπ που της προσέφερε ως δώρο ο Θ. Μπαλασόπουλος της ΠΟΕ-ΟΤΑ έκανε βαθιά εντύπωση στην κ. Δούρου…».


Επρόκειτο λοιπόν για ένα σύμβολο της απεχθούς αστυνομοκρατίας, η οποία δεν επιτρέπει σε ειρηνικούς διαδηλωτές να ξυλοκοπήσουν τον πρόξενο της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη, παρά μόνον να του πετάξουν αβγά κι ίσως μια ξώφαλτση γροθιά στο σβέρκο, τα οποία και νομολογιακώς εγγράφονται στις αποδεκτές μεθόδους εκδήλωσης της ελληνικής φιλοξενίας και αγωνιστικής αντιμνημονιακής έξαρσης.


Κατά ποια έννοια όμως το ένα τρόπαιο αντιπαραβάλλεται προς το άλλο; Το ασπρομάλλικο κεφάλι του διάσημου τυράννου της Ηπείρου, ο οποίος κατέχει μια θέση και στις σελίδες της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, όπως στον «Κόμητα Μοντεχρήστο» του Αλεξάνδρου Δουμά, πατρός, προσφερόμενο ως τρόπαιο, «οικοδομεί», όπως προαναφέρθηκε, την αυθεντία του κράτους και του αποκλειστικού κυριάρχου του - στην περίπτωση του Σουλτάνου. Αντίθετα και αντίστροφα, το αστυνομικό κλομπ, ένδοξο λάφυρο του αντιμνημονιακού αγώνα και σύμβολο της μαχητικής και -εν προκειμένω- νικηφόρας αντίστασης στα κρατικά όργανα που ασκούν την απορρέουσα από τη σύσταση του έννομου κράτους νόμιμη βία, αποδομεί την αυθεντία του κράτους. Προσφερόμενο δε ως τρόπαιο από εκπρόσωπο συντεταγμένου θεσμού προς άλλον εκπρόσωπο υπέρτερου θεσμού, πάντοτε όμως «υπαλλήλου» ως προς το κράτος, αποτελεί αναμφισβήτητο διαγνωστικό εύρημα της σχιζοφρενικής κατάστασης, στην οποία έχει οδηγήσει τα ήθη του συλλογικού μας βίου, ως λαού που ζει σε κοινωνία οργανωμένη και περιβεβλημένη το σχήμα διαχρονικής κρατικής οντότητας, η αναγωγή του άκριτου «αντί» σε κυρίαρχο μοτίβο του πολιτικού μας λόγου και των ιδεολογικών μας υπεκφυγών, «άλλοθι», αγκυλώσεων ή και φαντασιώσεων.


Διότι τι σήμαινε, χωρίς περιφράσεις και υποβαθμίσεις, η προσφορά και η αποδοχή αυτού του «δώρου», εκτός από την όχι μόνο ηθική και ιδεολογική, αλλά και πρακτική στο πεδίο της καθημερινότητας νομιμοποίηση της νομικά ξεκάθαρης «αντίστασης κατά της Αρχής»; Οι κοινωνικοί αγώνες και οι διεκδικήσεις των «εκμεταλλευόμενων» απέναντι στους «εκμεταλλευτές» τους έχουν ως παράπλευρες συνέπειες πλείστα παρόμοια περιστατικά, τα οποία όχι μόνο τα δέχεται άλλά και τα δικαιώνει η κοινωνική συνείδηση και ενίοτε τα παραβλέπει ο νόμος. Αλλο είναι αυτό όμως και άλλο η τελετουργική δικαίωση που γίνεται από φορείς, οι οποίοι μπορεί να εκφράζουν ένα αίτημα ή μια απαίτηση αλλαγής, αλλά δεν μπορούν να την εκφράζουν παρά μόνο στο πλαίσιο του ίδιου του κράτους. Διότι αλλιώς, εάν επιχειρούν να την εκφράσουν εκτός αυτού του πλαισίου, οφείλουν να το λένε - όπως τουλάχιστον πράττουν οι αναρχικοί κι οι αντιεξουσιαστές που προβάλλουν αμεταμφίεστες τις ιδέες και τις προθέσεις τους.


Κατά τούτο λοιπόν η τελετουργία της προσφοράς και της αποδοχής αστυνομικού κλομπ πέρασε την «κόκκινη γραμμή» κι ας φαίνεται σαν κάτι ασήμαντο. Τη γραμμή του «άγαν» φαίνεται ότι πέρασε και ένα δημοσίευμα του εκ Κοζάνης καταγόμενου διακεκριμένου δημοσιογράφου κ. ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ, στην «Καθημερινή» της 10ης Ιουλίου, με τον τίτλο «Οι διακρίσεις βλάπτουν σοβαρά την οικονομία». Στο άρθρο αυτό εκτίθενται με την ακρίβεια, τη σοβαρότητα και την ευρυμάθεια που διακρίνουν το συντάκτη του, ιδέες και πληροφορίες σχετικά με τα θετικά αποτελέσματα που έχει όχι μόνο στο κοινωνικό αλλά και στο οικονομικό πεδίο η ίση μεταχείριση της διαφορετικότητας - μια λέξη που λέει πολλά, αλλά κυρίως αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία. Η επιχειρηματολογία του είναι από εκείνες που πάντοτε πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και τούτο πράττει και ο υπογραφόμενος. Του κάνει όμως εντύπωση το αναγκαίο συμπέρασμα που βγαίνει από μια φράση του, ότι δηλαδή «[…] Και στην αρχαία Ελλάδα, που έγινε η μεγαλύτερη έκρηξη δημιουργικότητας στην παγκόσμια ιστορία, η ομοφυλοφιλία δεν ήταν ταμπού»]. Δηλαδή; Αν οι διακρίσεις βλάπτουν σοβαρά την οικονομία, μήπως θα πρέπει η ομοφυλοφιλία να συγκαταλεχθεί μεταξύ των παραγόντων που οφελούν την οικονομία κι η «εποικοδομητική» στάση απέναντί της να αναγνωριστεί ως ένας τουλάχιστον εκ των συντελεστών της «έκρηξης δημιουργικότητας;».


ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΙΧ. ΔΩΣΣΑ