Από πού πάνε στο Γκστάαντ;

«Όταν δεν είσαι ειλικρινής, πρέπει να υποκρίνεσαι. Και υποκρινόμενος στον εαυτό σου, καταλήγεις να πιστεύεις τον εαυτό σου. Και αυτό είναι η αρχή κάθε πίστης».
Αλμπέρτο Μοράβια, Ιταλός συγγραφέας.

Αυτό που απεχθάνομαι περισσότερο στους πολιτικούς είναι η υποκρισία. Ούτε οι κωλοτούμπες, ούτε η ιδεολογική ασυνέπεια, ούτε τα ψέματα, ούτε, ούτε…

Η υποκρισία. Γιατί, ενώ ξέρεις ότι το προσωπικό ή οικογενειακό σου παράδειγμα δεν συνάδει με αυτά που λες και πράττεις, δεν το βουλώνεις. Εξακολουθείς να λες άλλα, σαν να απευθύνεσαι σε χαχόλους.
Με αφορμή μια υπόθεση των ημερών, με το παιδί ενός πολιτικού, που από τη μια έγινε κουτσομπολίστικο θέ(α)μα (απαράδεκτο), και από την άλλη αντιμετωπίστηκε με υποκριτική σιωπή ως προς την ουσία της, θα πω ό,τι έχω να πω με παραδείγματα.

1. Ο νυν ή πρώην υπουργός, βουλευτής κ.λπ., που κόπτεται για την «αξιολόγηση» στο Δημόσιο, ενώ ο ίδιος ή συγγενείς του στο παρελθόν διορίστηκαν στο ίδιο Δημόσιο χωρίς καμία αξιολόγηση, αλλά από κομματικό, οικογενειακό κ.λπ. χάρισμα, τι είναι; Υποκριτής και εαυτούλης.
2. Ο βουλευτής (και κάτι παραπάνω στη Βουλή), που ψηφίζει απολύσεις στο Δημόσιο, αλλά διορίζει «στο τσακ» παιδιά, ανίψια κ.λπ. στο Βουλευτήριο, τι είναι; Υποκριτής και φαύλος.
3. Οι υπουργοί Παιδείας (διαχρονικά), που κόπτονται (εννοείται…) για τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια, τι είναι; Υποκριτές και καλοί γονείς.
4. Οι καθηγητές πανεπιστημίου, πρώην «σοσιαλιστές» και νυν «αριστεροί ριζοσπάστες», που ξιφουλκούν κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, αλλά στις διακοπές τους πάνε και διδάσκουν σε ιδιωτικά στο εξωτερικό, τι είναι; Υποκριτές (και) με αριστερή τσέπη.
5. Ο συνδικαλιστής, παλαιός «σοσιαλιστής» και νυν «αριστερός ριζοσπάστης» (κι αυτός), που πολεμάει το «τραπεζικό κατεστημένο»(σήμερα), αλλά εκμεταλλεύθηκε όλα τα καλά του και αποχωρώντας εισέπραξε μια κολοσσιαία αποζημίωση, τι είναι; Υποκριτής και καλός διαχειριστής.

Και τώρα στο πλέον επίκαιρο. Το παιδί ενός «αριστερού και ριζοσπάστη» πολιτικού αποκαλύπτετα ι(από δικές του -του παιδιού- φωτογραφίες και σχόλια στα άτιμα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) ότι πήγε διακοπές στο φημισμένο ελβετικό θέρετρο Γκστάαντ. Ε και; Καλή δουλειά έχει, λεφτά βγάζει, ας πάει όπου θέλει. Έκανε ζημιά στον γονιό-πολιτικό αυτή η αποκάλυψη; Δεν με νοιάζει. Αντίθετα, εκτιμώ πολύ ότι ο ίδιος σιώπησε. Θα ήταν πολύ υποκριτικό να αρχίσει να δίνει δεξιά κι αριστερά εξηγήσεις για κάτι που κάνει το, ενήλικο πλέον, παιδί του.

Η ουσία, λοιπόν, δεν βρίσκεται ούτε στο κουτσομπολίστικο του πράγματος ούτε στην υποκριτική αντιμετώπιση, ότι δήθεν, αν ασχοληθείς με το θέμα, υιοθετείς την «οικογενειακή ευθύνη».

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η ουσία είναι αλλού. Για να μπορείς να πας διακοπές στο Γκστάαντ (αν δεν έχεις πλούσιους γονείς), πρέπει να έχεις σπουδάσει σε (κατά προτίμηση αγγλικό) κολέγιο. Να έχεις δουλέψει στο City. Να δουλεύεις σε αλλοδαπή δικηγορική φίρμα, που αναλαμβάνει δουλειές εφοπλιστών ή προωθεί αποκρατικοποιήσεις (εσύ μπορείς να το λες «ξεπούλημα») ως σύμβουλος ελληνικών κυβερνήσεων (που εσύ, ο αρχηγός σου ή οι σύντροφοί σου μπορούν να αποκαλούν «ξεπουλητές»).

Μόνο έτσι πας στο σαλέ του Γκστάαντ. Απο το LSE του Λονδίνου ή το ΜΙΤ της Αμερικής και όχι από το αντίστοιχο της Βενεζουέλας ή της Αργεντινής, που τόσο θαυμάζεις. Από τη μεγάλη πολυεθνική, που κάνει δουλειές παντού και στη χώρα σου, αλλά εσύ θες να τη διώξεις επειδή «πίνει το αίμα του λαού». Αλλά τότε Γκστάαντ δεν θα έχει.

Μπορούμε να τα λέμε αυτά, σύντροφοι, χωρίς να συμμετέχουμε στα κουτσομπολιά και χωρίς να θεωρούμε ότι «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα»;

Καλά έκαναν και τα σπούδασαν στα καλύτερα πανεπιστήμια των μητροπόλεων του καπιταλισμού, καλά κάνουν και κάνουν καριέρες στις πολυεθνικές του, αλλά να τα ξέρουμε. Όσοι δεν τα ξέρουν, δηλαδή, και φαντασιώνονται «ρήξεις» και «ανατροπές».

ΥΓ: Όλα τα παραδείγματα που ανέφερα είναι υπαρκτά. Κατά καιρούς έχουν γραφτεί και τα ονόματα -κι εγώ τα έχω σχολιάσει με ονόματα. Αν δεν τα αναφέρω σήμερα, είναι γιατί δεν θέλω να αναφέρω το τελευταίο, επίκαιρο, όνομα (κι ας το ξέρουν πλέον πολλοί: αποδέχομαι ότι αυτό είναι μια δική μου, αποδεκτή ελπίζω, υποκρισία). Επειδή δεν με ενδιαφέρουν ούτε το κουτσομπολιό ούτε τα οικογενειακά κανενός.


 Γιώργος Καρελιάς