Περιμένουν το τσουχτερό κρύο του χειμώνα πώς και πώς. Μόλις ο υδράργυρος πέσει κάτω από το μηδέν και μείνει σε καθοδική πορεία, ξέρουν ότι πλησιάζει η μεγάλη στιγμή. Γιατί ο δικός τους τρύγος έχει έναν επιπλέον συντελεστή δυσκολίας:
δεν μπορεί να ξεκινήσει αν η θερμοκρασία δεν βρίσκεται στους -8º C ή και χαμηλότερα για τουλάχιστον 24 ώρες - με την προϋπόθεση, φυσικά, τα σταφύλια, που ωριμάζουν τον Οκτώβριο και σκεπάζονται με ειδικά δίχτυα, να μην έχουν στο μεταξύ σαπίσει πάνω στο κλήμα. Οι οινοποιοί του Οντάριο -αλλά και οι Γερμανοί συνάδελφοί τους, επίσης εξαιρετικοί παραγωγοί Icewine- γνωρίζουν καλά πως αυτές οι απαιτητικές συνθήκες συγκομιδής εξασφαλίζουν στο κρασί τους τη μοναδικότητά του. O τίτλος «υγρό χρυσάφι» που συνήθως το συνοδεύει είναι τελικά και ο πιο ακριβής μέσα στην υπερβολή του.
Ο θρύλος θέλει το πρώτο Icewine στην ιστορία να παράχθηκε στη Φραγκονία της Γερμανίας στα τέλη του 18ου αιώνα, όμως πιθανολογείται ότι, εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα, και οι Ρωμαίοι έφτιαχναν κρασί από παγωμένες ρώγες σταφυλιού. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ορισμένες ποικιλίες τρυγιούνταν πάντα μετά τον πρώτο παγετό. Η διασημότερη πάντως σοδειά του παρελθόντος -και αυτή από την οποία αντλούμε τις περισσότερες πληροφορίες για τις πρώτες απόπειρες οινοποίησης Icewine- είναι αυτή του 1830 στο Μπίνγκεν της Ανω Κοιλάδας του Ρήνου στη Γερμανία. Εκεί ο δριμύς χειμώνας έδωσε σε κάποιους οινοποιούς την ιδέα να αφήσουν τα σταφύλια στα αμπέλια ως τροφή για τα πεινασμένα και εξαντλημένα από το κρύο ζώα τους. Οταν ανακάλυψαν ότι το γλεύκος που προερχόταν από τα συγκεκριμένα ήταν πολύ γλυκό, αποπειράθηκαν να φτιάξουν κρασί από αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ευγενές γλυκό κρασί, το γνωστό πλέον Icewine (Eiswein στα Γερμανικά).
Όταν το Eiswein πέρασε τον Ατλαντικό
Την τεχνογνωσία του μετέφερε στον Καναδά στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Γερμανός μετανάστης Βάλτερ Χάινλε, αντιμετωπίζοντας με ιδιοφυή τρόπο μια αναποδιά του καιρού: αντί να αφήσει να καταστραφούν οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς εξαιτίας του αιφνίδιου παγετού που έπληξε το αμπέλι του πριν προλάβει να το τρυγήσει, ανέτρεξε στη γερμανική παράδοση του Eiswein, συνέλεξε τις παγωμένες ρώγες και τις μετέτρεψε σε 40 λίτρα εξαιρετικού επιδόρπιου οίνου. Η κίνησή του δεν είχε εμπορικούς σκοπούς. Το μόνο που ήθελε ήταν να μην πάει η σοδειά του χαμένη.
Και ενώ ο Χάινλε ήταν αποφασισμένος να το μοιραστεί αυστηρά με τους φίλους του, όταν γεύτηκε τις πρώτες γουλιές, σκέφτηκε ότι το Eiswein που γνώριζε από την πατρίδα του θα ήταν το τέλειο κρασί για το καναδέζικο ψυχρό κλίμα. Τα πρώτα 178 μπουκάλια πουλήθηκαν έξι χρόνια αργότερα. Σήμερα, μία φιάλη από αυτό το ιστορικό -και σπανιότατο- νέκταρ μπορεί να πιάσει έως και 1,5 εκατομμύριο στερλίνες σε δημοπρασία!
Την ηγετική θέση του, πάντως, στον παγκόσμιο χάρτη των παραγωγών Icewine ο Καναδάς την οφείλει στο οινοποιείο Inniskillin της λίμνης Οντάριο, που τον έβαλε στο... χορό, με αποτέλεσμα σήμερα στη βορειοαμερικανική χώρα να παράγονται περίπου 900.000 λίτρα ετησίως. Το 1983, ο ιδιοκτήτης του Inniskillin Καρλ Κάιζερ τύλιξε τα αμπέλια του με δίχτυα, για να τα προστατεύσει από τα πεινασμένα πουλιά, και τα τρύγησε με τον πρώτο μεγάλο παγετό, ανοίγοντας το δρόμο για τη συστηματική οινοποίηση Icewine στο Οντάριο, κυρίως από ποικιλίες Vidal, Riesling και Cabernet Franc. Στις αρχές του 2000 ο Καναδάς είχε κατακτήσει την πρωτιά στην παγκόσμια παραγωγή.
Η τιμή μιας φιάλης Icewine των 375 ml είναι ομολογουμένως αλμυρούτσικη. Γι’ αυτό ευθύνεται κυρίως το μεγάλο ρίσκο που αναλαμβάνουν οι οινοποιοί σε κάθε σοδειά: αφήνοντας τα αμπέλια τους ατρύγητα, οι παραγωγοί περιμένουν να έρθουν τα χειμωνιάτικα κρύα. Στο μεταξύ, τα σταφύλια που μένουν πάνω στο φυτό μετά τον φθινοπωρινό τρύγο είναι εκτεθειμένα στους ισχυρούς ανέμους, σε πεινασμένα πουλιά και ζώα, σε χαλαζοπτώσεις και, βέβαια, είναι πιθανό να σαπίσουν πριν από την ώρα τους.
Απαιτητική όμως είναι και η ίδια η διαδικασία συγκομιδής: οι άνθρωποι που θα τρυγήσουν πρέπει να βρίσκονται σε ετοιμότητα, εν αναμονή των κατάλληλων θερμοκρασιών, ώστε να τα μαζέψουν με το χέρι, τις περισσότερες φορές πριν ξημερώσει. Οι ρώγες συνθλίβονται αμέσως μετά τον τρύγο, γιατί πρέπει να είναι παγωμένες. Τέλος, το κόστος ανεβάζουν και οι χαμηλές αποδόσεις: για ένα μπουκάλι Icewine των 375 ml χρειάζονται περίπου 3,5 κιλά σταφύλια της ποικιλίας Riesling ή 3 κιλά Vidal. Η ίδια ποσότητα σταφυλιών θα μπορούσε να δώσει 6 - 7 φορές περισσότερο επιτραπέζιο κρασί…
Πως το απολαμβάνουμε
Αν θέλουμε να συνοδεύσουμε με Icewine κάποιο επιδόρπιο, φροντίζουμε αυτό να είναι λιγότερο γλυκό από το κρασί μας. Προτιμάμε λοιπόν γλυκά με βάση τα φρούτα, όπως τσίζκεϊκ ή μηλόπιτα με λίγη ζάχαρη. Μπορούμε, επίσης, να το σερβίρουμε ως απεριτίφ με κάποιο πατέ ή φουά-γκρα. Εξίσου υπέροχο είναι και σκέτο, αλλά αξίζει τον κόπο να το απολαύσουμε και με φρέσκα φρούτα εποχής και μαλακά τυριά.
Που το βρίσκουμε
Στην κάβα Vinifera: Inniskillin 2004, από σταφύλια της ποικιλίας Vidal. Στις κάβες Cellier: Eisrebe 2006 και 2008 του Joseph Phelps, από σταφύλια της ποικιλίας Scheurebe.
δεν μπορεί να ξεκινήσει αν η θερμοκρασία δεν βρίσκεται στους -8º C ή και χαμηλότερα για τουλάχιστον 24 ώρες - με την προϋπόθεση, φυσικά, τα σταφύλια, που ωριμάζουν τον Οκτώβριο και σκεπάζονται με ειδικά δίχτυα, να μην έχουν στο μεταξύ σαπίσει πάνω στο κλήμα. Οι οινοποιοί του Οντάριο -αλλά και οι Γερμανοί συνάδελφοί τους, επίσης εξαιρετικοί παραγωγοί Icewine- γνωρίζουν καλά πως αυτές οι απαιτητικές συνθήκες συγκομιδής εξασφαλίζουν στο κρασί τους τη μοναδικότητά του. O τίτλος «υγρό χρυσάφι» που συνήθως το συνοδεύει είναι τελικά και ο πιο ακριβής μέσα στην υπερβολή του.
Ο θρύλος θέλει το πρώτο Icewine στην ιστορία να παράχθηκε στη Φραγκονία της Γερμανίας στα τέλη του 18ου αιώνα, όμως πιθανολογείται ότι, εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα, και οι Ρωμαίοι έφτιαχναν κρασί από παγωμένες ρώγες σταφυλιού. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ορισμένες ποικιλίες τρυγιούνταν πάντα μετά τον πρώτο παγετό. Η διασημότερη πάντως σοδειά του παρελθόντος -και αυτή από την οποία αντλούμε τις περισσότερες πληροφορίες για τις πρώτες απόπειρες οινοποίησης Icewine- είναι αυτή του 1830 στο Μπίνγκεν της Ανω Κοιλάδας του Ρήνου στη Γερμανία. Εκεί ο δριμύς χειμώνας έδωσε σε κάποιους οινοποιούς την ιδέα να αφήσουν τα σταφύλια στα αμπέλια ως τροφή για τα πεινασμένα και εξαντλημένα από το κρύο ζώα τους. Οταν ανακάλυψαν ότι το γλεύκος που προερχόταν από τα συγκεκριμένα ήταν πολύ γλυκό, αποπειράθηκαν να φτιάξουν κρασί από αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ευγενές γλυκό κρασί, το γνωστό πλέον Icewine (Eiswein στα Γερμανικά).
Όταν το Eiswein πέρασε τον Ατλαντικό
Την τεχνογνωσία του μετέφερε στον Καναδά στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Γερμανός μετανάστης Βάλτερ Χάινλε, αντιμετωπίζοντας με ιδιοφυή τρόπο μια αναποδιά του καιρού: αντί να αφήσει να καταστραφούν οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς εξαιτίας του αιφνίδιου παγετού που έπληξε το αμπέλι του πριν προλάβει να το τρυγήσει, ανέτρεξε στη γερμανική παράδοση του Eiswein, συνέλεξε τις παγωμένες ρώγες και τις μετέτρεψε σε 40 λίτρα εξαιρετικού επιδόρπιου οίνου. Η κίνησή του δεν είχε εμπορικούς σκοπούς. Το μόνο που ήθελε ήταν να μην πάει η σοδειά του χαμένη.
Και ενώ ο Χάινλε ήταν αποφασισμένος να το μοιραστεί αυστηρά με τους φίλους του, όταν γεύτηκε τις πρώτες γουλιές, σκέφτηκε ότι το Eiswein που γνώριζε από την πατρίδα του θα ήταν το τέλειο κρασί για το καναδέζικο ψυχρό κλίμα. Τα πρώτα 178 μπουκάλια πουλήθηκαν έξι χρόνια αργότερα. Σήμερα, μία φιάλη από αυτό το ιστορικό -και σπανιότατο- νέκταρ μπορεί να πιάσει έως και 1,5 εκατομμύριο στερλίνες σε δημοπρασία!
Την ηγετική θέση του, πάντως, στον παγκόσμιο χάρτη των παραγωγών Icewine ο Καναδάς την οφείλει στο οινοποιείο Inniskillin της λίμνης Οντάριο, που τον έβαλε στο... χορό, με αποτέλεσμα σήμερα στη βορειοαμερικανική χώρα να παράγονται περίπου 900.000 λίτρα ετησίως. Το 1983, ο ιδιοκτήτης του Inniskillin Καρλ Κάιζερ τύλιξε τα αμπέλια του με δίχτυα, για να τα προστατεύσει από τα πεινασμένα πουλιά, και τα τρύγησε με τον πρώτο μεγάλο παγετό, ανοίγοντας το δρόμο για τη συστηματική οινοποίηση Icewine στο Οντάριο, κυρίως από ποικιλίες Vidal, Riesling και Cabernet Franc. Στις αρχές του 2000 ο Καναδάς είχε κατακτήσει την πρωτιά στην παγκόσμια παραγωγή.
Η τιμή μιας φιάλης Icewine των 375 ml είναι ομολογουμένως αλμυρούτσικη. Γι’ αυτό ευθύνεται κυρίως το μεγάλο ρίσκο που αναλαμβάνουν οι οινοποιοί σε κάθε σοδειά: αφήνοντας τα αμπέλια τους ατρύγητα, οι παραγωγοί περιμένουν να έρθουν τα χειμωνιάτικα κρύα. Στο μεταξύ, τα σταφύλια που μένουν πάνω στο φυτό μετά τον φθινοπωρινό τρύγο είναι εκτεθειμένα στους ισχυρούς ανέμους, σε πεινασμένα πουλιά και ζώα, σε χαλαζοπτώσεις και, βέβαια, είναι πιθανό να σαπίσουν πριν από την ώρα τους.
Απαιτητική όμως είναι και η ίδια η διαδικασία συγκομιδής: οι άνθρωποι που θα τρυγήσουν πρέπει να βρίσκονται σε ετοιμότητα, εν αναμονή των κατάλληλων θερμοκρασιών, ώστε να τα μαζέψουν με το χέρι, τις περισσότερες φορές πριν ξημερώσει. Οι ρώγες συνθλίβονται αμέσως μετά τον τρύγο, γιατί πρέπει να είναι παγωμένες. Τέλος, το κόστος ανεβάζουν και οι χαμηλές αποδόσεις: για ένα μπουκάλι Icewine των 375 ml χρειάζονται περίπου 3,5 κιλά σταφύλια της ποικιλίας Riesling ή 3 κιλά Vidal. Η ίδια ποσότητα σταφυλιών θα μπορούσε να δώσει 6 - 7 φορές περισσότερο επιτραπέζιο κρασί…
Πως το απολαμβάνουμε
Αν θέλουμε να συνοδεύσουμε με Icewine κάποιο επιδόρπιο, φροντίζουμε αυτό να είναι λιγότερο γλυκό από το κρασί μας. Προτιμάμε λοιπόν γλυκά με βάση τα φρούτα, όπως τσίζκεϊκ ή μηλόπιτα με λίγη ζάχαρη. Μπορούμε, επίσης, να το σερβίρουμε ως απεριτίφ με κάποιο πατέ ή φουά-γκρα. Εξίσου υπέροχο είναι και σκέτο, αλλά αξίζει τον κόπο να το απολαύσουμε και με φρέσκα φρούτα εποχής και μαλακά τυριά.
Που το βρίσκουμε
Στην κάβα Vinifera: Inniskillin 2004, από σταφύλια της ποικιλίας Vidal. Στις κάβες Cellier: Eisrebe 2006 και 2008 του Joseph Phelps, από σταφύλια της ποικιλίας Scheurebe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου