Με το βιβλίο αυτό ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι όλα σχεδόν τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας τα οποία φέρονται ως επινοήσεις ανακαλύψεις, εφευρέσεις κλπ, των Ευρωπαίων, των Αμερικανών, των Ασιατών και γενικά άλλων λαών, είναι ελληνικά επιτεύγματα, τα οποία αντιγράφηκαν από τους άλλους λαούς και ''επαναπροσφέρθηκαν'' στην οικουμένη ως δικά τους.
Τον Κο Μπίλλη ομολογώ πως δεν τον γνώριζα, το παρουσιαστικό του αρχικά με φόβισε, (ότι θα έχουμε να κάνουμε ακόμη κάποιον γραφικό), αλλά το πλούσιο βιογραφικό...
(οικονομολόγος-κοινωνιολόγος με πάνω απο 24.600 ώρες διδασκαλίας) και ο λόγος του από το πρώτο λεπτό, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης ή ενδοιασμών, ώστε να παρακολουθήσεις τουλάχιστον το βίντεο:
Από τις οικονομικές θεωρίες των επιχειρήσεων, το λεγόμενο Μάνατζμεντ, μέχρι το ποιος ανακάλυψε την Αμερική... Από το ποιοι εφεύραν τον αυτόματο πωλητή μέχρι την καταγωγή του ζεϊμπέκικου... Από το ποιοι κατασκεύασαν το πρώτο ατομικό υποβρύχιο μέχρι την καταγωγή της πίτσας και του μπακλαβά... και πλείστες όλες όσες επιστημονικές θεωρίες και τεχνικές εφευρέσεις μας μαθαίνουν ψευδώς ότι επινοήθηκαν από άλλους λαούς, αποδεικνύεται ότι είχαν επινοηθεί από τους Έλληνες προγόνους μας, πολύ πριν από την εποχή του χριστιανικού ημερολογίου.
Τί να πρωτο-απαριθμήσω εξ αυτών των πνευματικών αγαθών που προσφέραμε απλόχερα στους βάρβαρους λαούς της Ανατολίας;
Την αρχιτεκτονική; Την γλυπτική; Την ζωγραφική; Την τέχνη του λόγου; Την μουσική; Το θέατρο και την υποκριτική ή την βαθύτερη σκέψη της ελληνικής φιλοσοφίας;
Τί να πρωτο-απαριθμήσω από τα αθλητικά αγωνίσματα και τα παίγνια που τους μάθαμε; Από τις επιστημονικές γνώσεις που τους μεταδώσαμε εξηγώντας τους την λογική των φυσικών φαινομένων
τα οποία αντιμετώπιζαν με δεισιδαιμονίες και μάγια. Διδάξαμε στους βαρβάρους αστρονομία και γεωμετρία. Τους εξηγήσαμε την ερμηνεία των κλιματολογικών μεταβολών και από την μαθητεία
τους κοντά στους τοπογράφους και τους μηχανικούς μας για την κατασκευή διάνοιξης διωρύγων, δημιουργίας λιμένων και οδοποιίας, ωφελήθηκαν πολύ.
Αλλά και ως προς την τεχνική του πολέμου τους δείξαμε τη σημασία των παραινέσεων του στρατηγού στο παραταγμένο στράτευμα πριν απ` τη μάχη για την εμψύχωση και ενδυνάμωση
των μαχητών κι όχι τον βούρδουλα που χρησιμοποιούσαν οι αξιωματικοί τους για να εξαναγκάσουν τα δουλικά τους στρατεύματα να μας πολεμήσουν. Κυρίως τους μάθαμε ότι ο ηγέτης ανεξαρτήτου ιεραρχίας πολεμά μπροστά στην πρώτη γραμμή δίνοντας το παράδειγμα στους άντρες του και δεν στέκεται πίσω παρατηρώντας και διατάζοντας.
Αυτά και άλλα πολλά που ο δοκιμασμένος μου νους δεν ενθυμείται αποτέλεσαν το μεγαλείο του πολιτισμού που διαδώσαμε.
Ο Λεωνίδας ο Μπίλλης, ο εκ Βορείου Ηπείρου καταγόμενος και γεννημένος στην Αθήνα το 1958, είναι διδάκτορας του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, πτυχιούχος του Οικονομικού τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και πτυχιούχος μελετητής οικονομικών μελετών και μελετών επιχειρησιακής έρευνας. Είναι Σύμβουλος στη Διοίκηση του Ιδρύματος Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης και επί δώδεκα συναπτά έτη έχει διατελέσει καθηγητής στις Σχολές μετεκπαίδευσης της Ελληνικής Αστυνομίας.
Τηλ. επικοινωνίας με τον συγγραφέα Λεωνίδα Μπίλλη: 6977225644
Ηλεκτρονική διεύθυνση: llbillis@hotmail.gr
To μάνατζμεντ έχει τις ρίζες του στην ελληνική διανόηση των αιώνων του προ χριστιανικού ημερολογίου κι όχι στον 19ο αιώνα. Ονομαζότανε ''Δεσποτική'' κι είχε εκφραστεί θεωρητικά πλήρως από τους Ξενοφώντα, Πλάτωνα, Αριστοτέλη τόσο για τα της Πολιτείας θέματα, όσο και για τις μονάδες παραγωγής-επιχειρήσεις. Το δε πλήρες ''πάντρεμα'' θεωρίας και πρακτικής του μάνατζμεντ, έφτασε στον κολοφώνα της δόξας του, πρώτα από τον Μέγα ηγεμόνα του Κοινού των Ελλήνων, τον Φίλιππο και εν συνεχεία από τον γιο του τον Αλέξανδρο και τους άλλους πενήντα περίπου πρωτοκλασάτους συνεργάτες του, που σχεδόν όλοι μαζί είχαν μαθητεύσει (περί το 343 π. α. χ. χ.) στη Σχολή της Μίεζας κι είχαν διδαχθεί την τεχνική της Διοίκησης και της Στρατηγικής από επίλεκτους και επιφανείς δασκάλους ώστε να την ασκήσουν στα πέρατα της οικουμένης ιδρύοντας και ηγεμονεύοντας την μεγαλύτερη αυτοκρατορία του κόσμου.
1.Ο Πλάτωνας ήταν της άποψης ότι προκειμένου να παραχθεί αξιόλογο έργο, ο εργαζόμενος πρέπει να διοικηθεί αυταρχικά ενώ ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό και πολιτικό ον, απαιτεί ένα μέτρο συμμετοχής στα θέματα που επηρεάζουν το μέλλον του. Συνεπώς ο εργαζόμενος για να αποδώσει και να παράξει έργο, πρέπει να διοικηθεί συνεργατικά και όχι αυταρχικά.
Στη δεκαετία του `60, ο Αμερικανός κοινωνικός ψυχολόγος Douglas Mc Gregor(1906-1964), αντέγραψε! τις δύο αυτές θεωρίες των Ελλήνων διανοητών και τις παρουσίασε ως δικές του δίνοντάς τους τον τίτλο: ''Θεωρία Χ και Θεωρία Υ'' (Theory X and Theory Y). Σύμφωνα με την Θεωρία Χ (του Mc Gregor), οι περισσότεροι άνθρωποι-εργαζόμενοι δεν επιθυμούν να εργάζονται και να αναλαμβάνουν ευθύνες γι` αυτό και χρειάζονται αυστηρό τρόπο διοίκησης. Ενώ σύμφωνα με την Θεωρία Υ οι περισσότεροι εργαζόμενοι επιθυμούν να εργάζονται και να παράγουν έργο ευθύνης γι` αυτό πρέπει να τους επιτρέπεται η αυτοκαθοδήγηση.
2. Tον Νοέμβριο του 1988 ο Βρετανός John Adair, παρουσιάζει στον τύπο το έργο του σύμφωνα με το οποίο ο ηγέτης πρέπει να ''επικυρωθεί'' στις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων που θα δουλέψουν γι` αυτόν διαφορετικά είναι ένας τυπικός αλλά όχι ουσιαστικός ηγέτης. Μόνο που αυτό δεν περιμέναμε να το μάθουμε από τον John Adair, διότι το είχε διδάξει κάτι αιώνες πριν, ο Αρχιπαιδαγωγός της Σχολής της Μίεζας, Λεωνίδας ο Ηπειρώτης, στον Αλέξανδρο και τους συμμαθητές του, λέγοντάς τους ότι: «Σωστός ηγεμών είναι εκείνος, που δεν διακρίνεται από τη θέση που κάθεται ή από τα ρούχα που φοράει, αλλά εκείνος που κάνει τους συντρόφους του να νοιώθουν ομότιμοί του».
Ο Αριστοτέλης επίσης τους είχε διδάξει, ότι αν ήθελαν να παρακινήσουν και να προτρέψουν το στράτευμα που θα τους ακολουθούσε, να ενστερνιστεί τις ιδέες τους προς εκπλήρωση του σκοπού τους ο οποίος ήταν η Μεγάλη Ελλάδα, θα έπρεπε να δίνουν πρώτοι το παράδειγμα της διακινδύνευσης. Γι` αυτό και σε όλες τις επιχειρησιακές ενέργειες τόσο ο Αλέξανδρος όσο και οι επιτελείς του, αναλάμβαναν πρώτοι τον κίνδυνο και δεν περιορίζονταν απλά σε εντολές. Μ` αυτό τον τρόπο είχαν ''επικυρωθεί'' στις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων που τους ακολουθούσαν.
ΦΠΑ από την ειδική επιτροπή του καθηγητή Νeumark, ή από την εποχή του στρατηγού Χαβρία και του οικονομολόγου Λύγδαμη;
Υποτίθεται ότι ο Φόρος Προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) επινοήθηκε το 1957 από την ειδική επιτροπή φορολογικής εναρμόνισης του καθηγητή Neumark την οποία διόρισε η Κομμισιόν (Ευρωπαϊκή Επιτροπή), προκειμένου να υπάρξει μία ενιαία εναρμόνιση στην έμμεση φορολογία των τότε κρατών-μελών, της τότε ΕΟΚ.
Ο ΦΠΑ ο οποίος εφαρμόστηκε σταδιακά με υπουργικές οδηγίες (ντιρεκτίβες) από το 1967 μέχρι το 1977, ως κοινό σύστημα φόρου κύκλου εργασιών στα κράτη-μέλη της ΕΟΚ. Στην δε Ελλάδα υποτίθεται ότι ιστορικά, καθιερώθηκε για πρώτη το 1987 επί οικονομικής υπουργίας του Δ. Τσοβόλα. (Νόμος 1642/21-8-1986).
Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) πρωτοεφαρμόστηκε εκτενώς σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, από έναν εκ των οικονομολόγων της εκστρατείας των Ελλήνων στην Ασία, τον Λύγδαμη τον καταγόμενο από την Νάξο. Και λέγω ''εκτενώς σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες'', διότι πριν από τον Λύγδαμη, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ''Οικονομικός Β΄1351α.1-20'', ο ΦΠΑ αναφέρεται ως φόρος επιβαλλόμενος επιπλέον της τιμής του σιταριού, από την εποχή του πρωτεργάτη της Β ΄ Αθηναϊκής Συμμαχίας, Χαβρία του Αθηναίου, αρκετά χρόνια πριν από την εκστρατεία και τον Λύγδαμη.
«Του δε σίτου του πωλουμένου χωρίς της τιμής διδόναι τον πωλούντα και ωνούμενον από της αρτάβης τον οβολόν». Δηλαδή, «όταν πουλήθηκε το σιτάρι, οι αγοραστές και οι πωλητές έπρεπε να πληρώσουν, εκτός της τιμής, έναν οβολό για την κάθε αρτάβη». (Η αρτάβη ήταν περσικό μέτρο χωρητικότητας).
Για τον σίτο λοιπόν, επί εποχής στρατηγού Χαβρία, ο ΦΠΑ ήταν ένας οβολός. Όσο αφορά τον Λύγδαμη, σύμφωνα πάλι με τον Αριστοτέλη ''Οικονομικός Β ΄ 1346β.33-35'', «Τοις δ` ωνουμένοις τι έταξαν χωρίς της τιμής διδόναι το επιδέκατον». Δηλαδή, σε κάθε αγορά προϊόντων οι αγοραστές θα έπρεπε να πληρώνουν την αξία του προϊόντος συν 10% επιπλέον, ως φόρο προστιθέμενης αξίας.
Ασφάλειες Ζωής
Tην ιστορική πρωτοκαθεδρία επινόησης και εφαρμογής των ασφαλειών ζωής, διεκδικεί η ολλανδική εταιρεία Netherlands Insurance Company που ιδρύθηκε το 1845. (Ασφαλιστικός Όμιλος ING Group N.Y. All rights reserverd 2001-2006). Αυτή ακριβώς η ''ιστορική'' άποψη αναπαράγεται και στα εκπαιδευτικά προγράμματα-σεμινάρια των νέων ασφαλιστικών συμβούλων εκ μέρους των ασφαλιστικών εταιρειών.
Ωστόσο η ιστορική αλήθεια του θεσμού των ασφαλιστικών συμβολαίων ζωής, απέχει μακράν του 1845, έτους ίδρυσης της ολλανδικής Netherlands Insurance Company. Η ιστορική αλήθεια για τα πρώτα ασφαλιστικά συμβόλαια ζωής, χρονολογείται ανάμεσα στο 479 και στο 450 π. α. χ. χ. όταν ο βασιλιάς της Κύπρου Ιδαλίος και ο γιατρός Ονάσιλλος, συμφώνησαν και κατήρτισαν το πρώτο νοσοκομειακό πρόγραμμα της ιστορίας, σύμφωνα με το οποίο ο Ονάσιλλος και το επιστημονικό του επιτελείο θα αναλάμβαναν την περίθαλψη των στρατιωτών που ενδεχομένως να τραυματίζονταν σε επερχόμενη μάχη εναντίων των Περσών και των Φοινίκων. Τα δε ασφάλιστρα στην προκειμένη περίπτωση αποτιμώντο σε χρήματα και γη. Η προαναφερόμενη συμφωνία για το εν λόγω νοσοκομειακό πρόγραμμα ασφάλισης, είναι χαραγμένη σε επίγραμμα χάλκινης πλάκας γνωστής ως πινακίδας του Ιδαλίου η οποία φυλάσσεται στην Εθνική βιβλιοθήκη των Παρισίων.
Αλλά και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ''Οικονομικός Β ΄ 1352-1353'', κατά την περίοδο της ελληνικής εκστρατείας στην Ασία (εκατό χρόνια αργότερα από το πρώτο νοσοκομειακό πρόγραμμα του Ιδαλίου), αναφέρονται ασφαλιστικές και αντασφαλιστικές μάλιστα! εταιρείες που ασφάλιζαν τους πολυπληθείς δούλους των στρατοπέδων με όρους όπου στο ασφαλιστήριο συμβόλαιο ήταν σαφείς και ξεκάθαροι. ''.τελείν δε του ενιαυτού οκτώ δραχμάς αποτίσαι. Απογραφέντων ουν πολλών ανδραπόδων ουκ ολίγον συνετέλει αργύριον.''. Δηλαδή, ''.το ετήσιο ασφάλιστρο που έπρεπε να καταβληθεί ήταν οκτώ δραχμές. Το ασφάλιστρο αύξανε ανάλογα με τους δούλους που ασφαλίζονταν.''.
Επίσης γινόταν αναπροσαρμογή των ασφαλίστρων ανάλογα με την επικινδυνότητα των στρατοπέδων όπου απασχολούντο οι δούλοι. Πράγμα που γίνεται σήμερα με τις ειδικές ασφαλιστικές κατηγορίες. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες ασφαλειών ζωής, ασφαλίζονταν σε κάποια άλλη, δηλαδή αντασφαλίζονταν για την μείωση των κινδύνων τους από το ενδεχόμενο συνεχών ζημιών. (Για περισσότερα, Γ. Ζώρζος, Περί Δούλων Διαλεγόμενοι, τόμος Α ΄, σελ. 77-79, εκδόσεις Έλλην 2000).
Μετά τα ανωτέρω, κάθε επιπλέον διαπίστωση για το ποιος είχε την πλέον συγκροτημένη σκέψη περί των οικονομικών ζητημάτων, της εκ θεμελίων ανεγειρόμενης οικονομικής επιστήμης, θα ήταν περιττή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου