Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας πιστεύει σε παρωχημένες ιδέες που έχουν καταδικαστεί οριστικά και αμετάκλητα από την ιστορία ως αυταρχικές και αντίθετες με τα δημοκρατικά ιδεώδη; Ποιός άλλος ανά τον κόσμο...
αναπολεί σήμερα το καθεστώς του Κάστρο στην Κούβα ή του Τσάβες στη Βενεζουέλα; Σε ποιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα σήμερα στήνεται τόσο απροκάλυπτα δημόσια τηλεόραση-φερέφωνο της επαναστατικής κυβέρνησης ή κανάλι της Βουλής που είναι όχημα προσωπολατρίας του/της προέδρου της; Σε ποιά άλλη σύγχρονη οικονομία η κυβέρνηση "απαλλοτριώνει” τα αποθεματικά όλων των δημοσίων φορέων ετσιθελικά, λες και βρισκόμαστε στη Σοβιετική Ενωση που διαλύθηκε το 1991; Σε ποιά άλλη χώρα της ΕΕ δημεύονται χωρίς καμία δικαιολογία οι πόροι του ΕΣΠΑ που παρέχονται από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους για την μακρόπνοη ανάπτυξη της χώρας κι όχι για την καταβολή μισθών και συντάξεων στο τέλος του μήνα;
Η υποψία ότι κάτι τρέχει με τον Τσίπρα και, παρότι σαραντάρης στην ηλικία, πνευματικά δεν ανήκει στους σαραντάρηδες ενισχύεται από τις ενδείξεις ότι δεν έχει τις ανησυχίες ή τα προσόντα της γενιάς του. Αυτό προκύπτει, κατ'αρχάς, από κάτι το φαινομενικώς δευτερεύον. Πώς εξηγείται το γεγονός ότι, με την πληθώρα πιστοποιητικών γλωσσομάθειας στη σημερινή Ελλάδα, ένας νέος άνθρωπος μετά βίας έμαθε κολλυβοαγγλικά τα τελευταία χρόνια; Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας έχει βελτιωθεί αισθητά σε σύγκριση με τις πρώτες του απόπειρες να συλλαβίσει τα αγγλικά κείμενα που τού έγραφαν οι συνεργάτες του. Ωστόσο, βλέπουμε μέχρι και σήμερα με τί τρόμο πλησιάζει τα μικρόφωνα των ξένων δημοσιογράφων, λέει το ποιηματάκι του περί viable solution που επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση και απομακρύνεται γρήγορα, μη τυχόν και τού κάνουν καμιά ερώτηση. Αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό ως ασήμαντο.
Πιο ουσιαστικό πρόβλημα είναι η άγνοια που είχε μέχρι την ανάληψη της πρωθυπουργίας ο Τσίπρας περί των ευρωπαϊκών θεσμών και επιδείκνυε το επίπεδο κατανόησης της λειτουργίας τους που είχαν πολλοί Έλληνες πολιτικοί τη δεκαετία του 1980. Π.χ. μόλις πρόσφατα έμαθε πόσα μέλη έχει η Ευρωζώνη! Ας ελπίσουμε ότι έχει κατανοήσει επιτέλους πόσο σημαντική θεσμική θέση σε διεθνή κλίμακα στον σύγχρονο κόσμο του 2015 κατέχει ο Ντάϊζενμπλουμ, τον οποίο με τόσο άκομψο και εμπρηστικό τρόπο υποδέχθηκε στην Αθήνα ο Βαρουφάκης...
Αλλά το πιο σοβαρό απ'όλα είναι το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν συμπεριφέρεται ως πολιτικός εκπρόσωπος της γενιάς του. Η μάχη που δίνει η κυβέρνησή του δεν αφορά τόσο την άνεργη νεολαία που μεγάλωσε με προσδοκίες και πλήθος πτυχίων, για να βρεθεί σήμερα στο απόλυτο εργασιακό αδιέξοδο. Η "σκληρή διαπραγμάτευση” της κυβέρνησης αφορά κυρίως τη γενιά των σημερινών εξηντάρηδων, εβδομηντάρηδων και ογδοντάρηδων, πολλοί εκ των οποίων αποσύρθηκαν από την αγορά εργασίας – συχνά πρόωρα και ως επί το πλείστον από το Δημόσιο – έχοντας εξασφαλίσει αξιοπρεπέστατο βιοτικό επίπεδο. Το εξασφάλισε χάρη σε "αγωνιστικές διεκδικήσεις”, πάντα στο Δημόσιο, κι όχι επειδή οι συνεισφορές της δικαιολογούν το ύψος των συντάξεών της. Είναι εκπληκτικός ο παραλογισμός της κυβέρνησης να καταγγέλλει ως "παράλογες” τις απαιτήσεις του ΔΝΤ για ριζική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος της Ελλάδας, το οποίο απορροφά το 17,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο και δίνει μια αξιοσημείωτη πρωτιά της χώρας στην ΕΕ, παρά την οικονομική κρίση! Ή όταν οι Έλληνες εργαζόμενοι, πάντα με προεξάρχοντες τους δημοσίους υπαλλήλους, συνταξιοδοτούνται κατά μέσο όρο έξι χρόνια νωρίτερα από τους Γερμανούς!
Να το πούμε καθαρά. Η Ελλάδα της γεροντοκρατίας, με πάνω από 2,5 εκατ. συνταξιούχους, με 1,5 εκατ. ανέργους (εξ ολοκλήρου από τον ιδιωτικό τομέα) και τα 200.000 Ελληνόπουλα που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα την τελευταία πενταετία βρήκε τον ιδανικό ηγέτη της σε σαραντάχρονη συσκευασία. Η Ελλάδα της παρελθοντολογίας ανέθεσε στον Αλ. Τσίπρα την εντολή να γυρίσει τη χώρα πίσω στο χρόνο, σε εκείνη την ωραία και ανέμελη εποχή που όμως έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Με όλο το σεβασμό στην τρίτη ηλικία και την φροντίδα που ασφαλώς δικαιούται να έχει, είναι αφύσικο αυτή η γενιά και οι δικές της επιλογές να καθορίζουν τις τύχες της χώρας, όπως και το μέλλον του έθνους. Είναι δε εξίσου αφύσικο ένας νέος άνθρωπος και οι ομοϊδεάτες του που υποτίθεται ότι φέρνουν στη διακυβέρνηση της χώρας κάποια φρεσκάδα να αναπαλαιώνουν μουχλιασμένα πρότυπα. Φυσιολογικό θα ήταν οι νέοι άνθρωποι στην εξουσία να δείξουν φαντασία, περιέργεια για το καινούριο και όρεξη για καινοτομία, όχι να μένουν προσκολλημένοι στα παλιά. Θα περίμενε κανείς στην σύγχρονη εποχή της τεχνολογικής επανάστασης και της παγκόσμιας δικτύωσης ο σαραντάχρονος πρωθυπουργός και οι συνοδοιπόροι του να έχουν πολύ ευρύτερους ορίζοντες, όχι να συμπεριφέρονται ως απαίδευτοι επαρχιώτες. Ας αποδείξουν ότι είναι νέοι στις ιδέες και στις προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους, όχι μόνο ηλικιακά.
Υ.Γ.
Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι με τον Τσίπρα, οφείλουμε να πούμε ότι δεν είναι ο μοναδικός φταίχτης. Μέχρι να "ωριμάσει” ο σημερινός πρωθυπουργός, η ελληνική γεροντοκρατία-παρελθοντοκρατία ανέθεσε την ίδια εντολή και σε άλλους. Αρκεί να θυμηθούμε την εκτόξευση των δημοσίων δαπανών την πενταετία 2004-2009 επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή και την λεγόμενη "ήπια προσαρμογή”. Είναι η ίδια "προσαρμογή” που μεταφράστηκε σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας. Αρκεί να θυμηθούμε τους πανηγυρισμούς τον Οκτώβριο του 2009 για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, επτά μήνες πριν την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο. Είναι οι ίδιοι ψηφοφόροι που το 2004 φώναζαν "Γιώργο, άλλαξε τα όλα”, με το αίτημα ο ΓΑΠ να επιστρέψει στην ηρωική δεκαετία '80 του πατέρα του, Α. Παπανδρέου. Ή αρκεί να βρούμε στο YouTube σκηνές από τις εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ το 2009, όταν μισό εκατομμύριο γκριζομάλληδες εξέλεξαν τον Α. Σαμαρά πρόεδρο του δικού τους κόμματος. Τον ίδιο Σαμαρά που ξεκίνησε ως αντιμνημονιακός, κινήθηκε (ψευτο)μνημονιακά για δύο χρόνια, για να ξαναθυμηθεί ποιόν εκπροσωπεί μετά τις ευρωεκλογές του 2014 και να στρώσει στον Τσίπρα το δρόμο προς το Μαξίμου.
Του Πλάμεν Τόντσεφ / capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου