Ποια είναι τα πραγματικά θύματα της ανεργίας στην Ελλάδα

Η ηλικιακή ομάδα 30 – 54 είναι ο μεγάλος χαμένος των μνημονίων.

Η ανεργία, την οποία στην Ελλάδα καταγράφουμε πάντα με σημαντική καθυστέρηση σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, παραμένει σε υψηλότατα επίπεδα και οι επισήμως άνεργοι είναι πάνω από 1,2 εκατομμύρια οικονομικά ενεργούς πολίτες.

Όπως όλοι γνωρίζουμε καλά οι πραγματικά άνεργοι είναι πολλοί περισσότεροι στη χώρα, καθώς...

πέρα από τους μη εγγεγραμμένους στις λίστες του ΟΑΕΔ που είναι επαγγελματίες ολόκληρων κλάδων, υπάρχουν και οι λεγόμενοι ημιαπασχολούμενοι.

Οι τελευταίοι τείνουν να γίνουν η πλειοψηφία των εργαζομένων, καθώς οι δραματικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων, μετέτρεψαν πραγματικά εργαζόμενους σε περιστασιακά ή περιορισμένα απασχολούμενους, που κάλλιστα αν κάποιος δει το ποτήρι μισοάδειο, μπορεί να τους κατατάξει στους άνεργους κι όχι τελικά στους εργαζόμενους.

Σήμερα, τα ποσοστά της πραγματικής ανεργίας στη χώρα ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις το 30%. Αυτό το ποσοστό είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα ως μέσος όρος πανελλαδικά, κι όπως λένε οι άνθρωποι του ΟΑΕΔ, αν δεν υπήρχε η εποχική εργασία, που άλλοτε αφορά στον πρωτογενή τομέα και άλλοτε στον τουρισμό, το ποσοστό θα τρόμαζε...

Όχι ότι τώρα δεν είναι τρομακτικό. Ακόμη και το ποσοστό ανεργίας του Ιουνίου (τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής) είναι στο 25,2%, όταν η δεύτερη Ισπανία είναι στο 22,2%, τρεις μονάδες κάτω από την Ελλάδα.

Η πρόβλεψη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, που κάνει εξαιρετική δουλειά στο συγκεκριμένο τομέα και δίνει μια εικόνα πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα, είναι εφιαλτική για το τέλος του έτους, καθώς δίνει την ανεργία σε ποσοστό 31,5%.

Στην κοινή γνώμη η εντύπωση που έχει καλλιεργηθεί είναι ότι αυτοί που πλήττονται από την ανεργία είναι κυρίως οι νέοι. Πράγματι, οι νέοι εμφανίζουν πολύ μεγάλα ποσοστά ανεργίας, όμως τα στατιστικά πολλές φορές κρύβουν την αλήθεια.

Οι νέοι πάντοτε είχαν υψηλότατα ποσοστά ανεργίας. Ακόμη κι όταν ζούσαμε τις χρυσές εποχές των παχέων αγελάδων. Αυτοί που πραγματικά είναι σε άθλια κατάσταση όμως είναι οι άνθρωποι της πλέον παραγωγικής (από άποψης προσφοράς ποιοτικού και ποσοτικού έργου) ηλικιακής ομάδας ανάμεσα στα 30 και τα 54 χρόνια.

Πρόκειται κυρίως για ανθρώπους που έχουν κατασταλάξει επαγγελματικά, έχουν γράψει ένας αξιοπρεπή αριθμό ενσήμων, οι περισσότεροι έχουν να θρέψουν οικογένειες και είναι σχεδόν ανεπιθύμητοι στις δουλειές. Σε αυτό πρέπει να συμπληρωθεί και ο τομέας εξειδίκευσής τους, που συνήθως ανήκει στους κλάδους που έχουν καταστραφεί από την κρίση.

Το μέλλον αυτών των ανθρώπων (κυρίως όσων είναι στην τελευταία δεκαετία 45 – 54) προμηνύεται πολύ δύσκολο. Αν βρουν την ευκαιρία να αλλάξουν επαγγελματικό προσανατολισμό ανήκουν στους τυχερούς. Ξεχνούν την εξειδίκευση, την εμπειρία, τη συσσωρευμένη γνώση και προσφορά και κάνουν τουλάχιστον μια νέα αρχή. Μπαίνει ένα εισόδημα στο σπίτι τους.

Εκείνοι που επιμένουν μέχρι να βρουν δουλειά στο αντικείμενό τους ή ζουν με την ελπίδα κάποια στιγμή να βελτιωθούν τα πράγματα δυστυχώς (αυτό το λένε οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα εργασιακά θέματα) δε θα έχουν καν την ευκαιρία να διεκδικήσουν θέση στην αγορά εργασίας, όταν αυτή ανοίξει. Κι αυτό επειδή κάτι τέτοιο με τους καλύτερους υπολογισμούς δεν μπορεί να γίνει πριν από το 2020 – 2022.

Οι περισσότεροι το έχουν συνειδητοποιήσει, γι' αυτό και έχουν στραφεί στην αυταπασχόληση ή περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να ανοίξουν μια δική τους μικρή δουλειά, για να εξασφαλίσουν αφενός τα προς το ζην, αφετέρου τα ένσημα για να μπορέσουν κάποια στιγμή να βγουν στη σύνταξη.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Έχουν αφεθεί από όλους στο έλεος του Θεού και κανείς δεν ενδιαφέρεται σε πολιτικό επίπεδο πραγματικά να κάνει κάτι για να τους βοηθήσει. Αντιθέτως, ανήκουν στα συνήθη θύματα των εφαρμοζόμενων πολιτικών, καθώς δεν τους επιτρέπεται ούτε να ζήσουν αξιοπρεπώς, βάσει των εισοδημάτων που βγάζουν. Είναι χαρακτηριστική η σύγκριση που γίνεται ανάμεσα στους φόρους που αποδίδει ένας δημόσιος υπάλληλος κι ένας αυτοαπασχολούμενος.

Τα περίφημα μπλοκάκια, χωρίς πολιτική εκπροσώπηση, πλέον έχουν στοχοποιηθεί και αποτελούν τα θύματα και του τρίτου μνημονίου.

Κι επειδή είναι μια πολύ κρίσιμη μάζα, όσο μένει ανοργάνωτη και δε διεκδικεί, όσο δεν απειλεί με το μόνο όρο που καταλαβαίνει το πολιτικό σύστημα (την πελατειακή σχέση), τόσο θα αποδεκατίζεται... Κοινωνική αντιστοιχία υπάρχει. Κοινωνική αντιπροσώπευση και έκφραση όχι. Πολιτική έκφραση επίσης δεν υπάρχει. Από παντού λοιπόν χαμένοι.

Όταν θα δούμε μια πορεία διαμαρτυρίας αυταπασχολουμένων τότε θα μπορούμε να ελπίσουμε ότι κάτι θα αλλάξει. Όσο τους βλέπουμε να περπατούν με σκυφτό το κεφάλι, παλεύοντας για το μεροκάματο...
Η ηλικιακή ομάδα 30 – 54 είναι ο μεγάλος χαμένος των μνημονίων. Η ανεργία σε αυτή την ομάδα ήρθε για να μείνει, αν παραμείνει χωρίς έκφραση.
Η ανεργία, την οποία στην Ελλάδα καταγράφουμε πάντα με σημαντική καθυστέρηση σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, παραμένει σε υψηλότατα επίπεδα και οι επισήμως άνεργοι είναι πάνω από 1,2 εκατομμύρια οικονομικά ενεργούς πολίτες. Όπως όλοι γνωρίζουμε καλά οι πραγματικά άνεργοι είναι πολλοί περισσότεροι στη χώρα, καθώς πέρα από τους μη εγγεγραμμένους στις λίστες του ΟΑΕΔ που είναι επαγγελματίες ολόκληρων κλάδων, υπάρχουν και οι λεγόμενοι ημιαπασχολούμενοι.

Οι τελευταίοι τείνουν να γίνουν η πλειοψηφία των εργαζομένων, καθώς οι δραματικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων, μετέτρεψαν πραγματικά εργαζόμενους σε περιστασιακά ή περιορισμένα απασχολούμενους, που κάλλιστα αν κάποιος δει το ποτήρι μισοάδειο, μπορεί να τους κατατάξει στους άνεργους κι όχι τελικά στους εργαζόμενους.

Σήμερα, τα ποσοστά της πραγματικής ανεργίας στη χώρα ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις το 30%. Αυτό το ποσοστό είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα ως μέσος όρος πανελλαδικά, κι όπως λένε οι άνθρωποι του ΟΑΕΔ, αν δεν υπήρχε η εποχική εργασία, που άλλοτε αφορά στον πρωτογενή τομέα και άλλοτε στον τουρισμό, το ποσοστό θα τρόμαζε...

Όχι ότι τώρα δεν είναι τρομακτικό. Ακόμη και το ποσοστό ανεργίας του Ιουνίου (τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής) είναι στο 25,2%, όταν η δεύτερη Ισπανία είναι στο 22,2%, τρεις μονάδες κάτω από την Ελλάδα.

Η πρόβλεψη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, που κάνει εξαιρετική δουλειά στο συγκεκριμένο τομέα και δίνει μια εικόνα πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα, είναι εφιαλτική για το τέλος του έτους, καθώς δίνει την ανεργία σε ποσοστό 31,5%.

Στην κοινή γνώμη η εντύπωση που έχει καλλιεργηθεί είναι ότι αυτοί που πλήττονται από την ανεργία είναι κυρίως οι νέοι. Πράγματι, οι νέοι εμφανίζουν πολύ μεγάλα ποσοστά ανεργίας, όμως τα στατιστικά πολλές φορές κρύβουν την αλήθεια.

Οι νέοι πάντοτε είχαν υψηλότατα ποσοστά ανεργίας. Ακόμη κι όταν ζούσαμε τις χρυσές εποχές των παχέων αγελάδων. Αυτοί που πραγματικά είναι σε άθλια κατάσταση όμως είναι οι άνθρωποι της πλέον παραγωγικής (από άποψης προσφοράς ποιοτικού και ποσοτικού έργου) ηλικιακής ομάδας ανάμεσα στα 30 και τα 54 χρόνια.

Πρόκειται κυρίως για ανθρώπους που έχουν κατασταλάξει επαγγελματικά, έχουν γράψει ένας αξιοπρεπή αριθμό ενσήμων, οι περισσότεροι έχουν να θρέψουν οικογένειες και είναι σχεδόν ανεπιθύμητοι στις δουλειές. Σε αυτό πρέπει να συμπληρωθεί και ο τομέας εξειδίκευσής τους, που συνήθως ανήκει στους κλάδους που έχουν καταστραφεί από την κρίση.

Το μέλλον αυτών των ανθρώπων (κυρίως όσων είναι στην τελευταία δεκαετία 45 – 54) προμηνύεται πολύ δύσκολο. Αν βρουν την ευκαιρία να αλλάξουν επαγγελματικό προσανατολισμό ανήκουν στους τυχερούς. Ξεχνούν την εξειδίκευση, την εμπειρία, τη συσσωρευμένη γνώση και προσφορά και κάνουν τουλάχιστον μια νέα αρχή. Μπαίνει ένα εισόδημα στο σπίτι τους.

Εκείνοι που επιμένουν μέχρι να βρουν δουλειά στο αντικείμενό τους ή ζουν με την ελπίδα κάποια στιγμή να βελτιωθούν τα πράγματα δυστυχώς (αυτό το λένε οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα εργασιακά θέματα) δε θα έχουν καν την ευκαιρία να διεκδικήσουν θέση στην αγορά εργασίας, όταν αυτή ανοίξει. Κι αυτό επειδή κάτι τέτοιο με τους καλύτερους υπολογισμούς δεν μπορεί να γίνει πριν από το 2020 – 2022.

Οι περισσότεροι το έχουν συνειδητοποιήσει, γι' αυτό και έχουν στραφεί στην αυταπασχόληση ή περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να ανοίξουν μια δική τους μικρή δουλειά, για να εξασφαλίσουν αφενός τα προς το ζην, αφετέρου τα ένσημα για να μπορέσουν κάποια στιγμή να βγουν στη σύνταξη.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Έχουν αφεθεί από όλους στο έλεος του Θεού και κανείς δεν ενδιαφέρεται σε πολιτικό επίπεδο πραγματικά να κάνει κάτι για να τους βοηθήσει. Αντιθέτως, ανήκουν στα συνήθη θύματα των εφαρμοζόμενων πολιτικών, καθώς δεν τους επιτρέπεται ούτε να ζήσουν αξιοπρεπώς, βάσει των εισοδημάτων που βγάζουν. Είναι χαρακτηριστική η σύγκριση που γίνεται ανάμεσα στους φόρους που αποδίδει ένας δημόσιος υπάλληλος κι ένας αυτοαπασχολούμενος.

Τα περίφημα μπλοκάκια, χωρίς πολιτική εκπροσώπηση, πλέον έχουν στοχοποιηθεί και αποτελούν τα θύματα και του τρίτου μνημονίου.

Κι επειδή είναι μια πολύ κρίσιμη μάζα, όσο μένει ανοργάνωτη και δε διεκδικεί, όσο δεν απειλεί με το μόνο όρο που καταλαβαίνει το πολιτικό σύστημα (την πελατειακή σχέση), τόσο θα αποδεκατίζεται... Κοινωνική αντιστοιχία υπάρχει. Κοινωνική αντιπροσώπευση και έκφραση όχι. Πολιτική έκφραση επίσης δεν υπάρχει. Από παντού λοιπόν χαμένοι.

Όταν θα δούμε μια πορεία διαμαρτυρίας αυταπασχολουμένων τότε θα μπορούμε να ελπίσουμε ότι κάτι θα αλλάξει. Όσο τους βλέπουμε να περπατούν με σκυφτό το κεφάλι, παλεύοντας για το μεροκάματο...

Πηγή: http://www.voria.gr/article/pia-ine-ta-pragmatika-thimata-tis-anergias-stin-ellada