Λίγα 24ωρα αργότερα αποδείχθηκε ότι κάθε φορά που "ο πρόεδρος λείπει ταξίδι για δουλειές" -Μόσχα, Βρυξέλλες, Ουάσιγκτον, Άγκυρα, Τελ Αβίβ και πάλι Βρυξέλλες- κάτι κακό θα μας βρει.
Η τουρκο-κοινοτική Σύνοδος Κορυφής για το «προσφυγικό», απέληξε σε μια από τις ατυχέστερες στιγμές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η απειρία, στην καλύτερη περίπτωση, του Πρωθυπουργού, άφησε να...
περάσει, το Σχέδιο Δράσης ΕΕ - Τουρκίας, χωρίς να διασφαλίσει ότι οι γείτονες δεν θα το ερμηνεύσουν ως δικαίωμα να αλωνίζουν στο Αιγαίο με το πρόσχημα της διάσωσης, χωρίς σύμφωνη γνώμη της Αθήνας.
Άλλωστε από το γνωστό "τουιτάρισμα" του Πρωθυπουργού προκύπτει ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι "αυτό που συμβαίνει στο Αιγαίο" δεν είναι απλώς "ανόητο και αδιανόητο", ούτε τεχνική διαδικασία παραβιάσεων και αναχαιτίσεων. Είναι αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας από την Τουρκία και παραβίαση του διεθνούς Δικαίου. Ή ότι με τη φράση του "δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τους διακινητές που πνίγουν αθώους ανθρώπους", εξισώνει τις δυο χώρες. Οι διακινητές έχουν εθνικότητα, άρα ποιοι "δεν μπορούμε";
Εκ παραλλήλου σ' αυτή τη σύνοδο οι μέλλουσες σχέσεις Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης μπήκαν πάνω από τις υπάρχουσες σχέσεις Ελλάδας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή μια χώρα-μέλος ηττήθηκε από μια χώρα υποψήφιο μέλος. Η διαπραγματευτική δεινότητα του "αγαπητού Αχμέτ", όπως αποκαλούσε ο Πρωθυπουργός τον Τούρκο συνάδελφό του, κατίσχυσε της αφασίας της ελληνικής διπλωματίας.
Για να άρει στο παρελθόν η Ελλάδα το βέτο στο περίφημο 4ο χρηματοδοτικό πρωτόκολλο ΕΟΚ-Τουρκίας χρειάσθηκαν χρόνια και η ένταξη της Κύπρου ως αντάλλαγμα. Τώρα οι τουρκο-κοινοτικές διαπραγματεύσεις ξεπάγωσαν σε μια συνεδρίαση και χωρίς να πέσει τουφεκιά από την ελληνική πλευρά. Από τα συμφραζόμενα του ανακοινωθέντος και των δηλώσεων όλων των πλευρών προκύπτει ότι ενώ ως τώρα η επίλυση του Κυπριακού έπρεπε να προηγηθεί την ένταξης της Τουρκίας, έχουμε αντιστροφή: η ένταξη θα προβληθεί ως προϋπόθεση της επίλυσης.
Άγνοια, επιπολαιότητα ή απλώς εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Γ. Παπανδρέου -με την αντίληψη του οποίου για την εξωτερική πολιτική ταυτίζεται συχνά ο Αλέξης Τσίπρας, τουλάχιστον στις ελληνοτούρκικες και ελληνοαμερικανικές σχέσεις; Ό,τι και αν είναι, ο Έλληνας Πρωθυπουργός πολιτεύεται μια ανεξήγητη μετριοπάθεια έναντι της τουρκικής πολιτικής που δεν έχει δώσει κανένα δείγμα ότι αλλάζει. Προφανώς παραβλέπει τον κανόνα του Χένρυ Κίσινγκερ στην εξωτερική πολιτική: "Η μετριοπάθεια είναι προσόν μόνο όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται ότι έχεις και άλλες επιλογές".
Του Γιώργου Λακόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου