Μετά τη συγκομιδή...

Στο παρελθόν ήταν διαδεδομένη η πρακτική να αφήνουν αμάζευτους τους καρπούς που ξέφευγαν κατά τη διάρκεια της συλλογής της σοδειάς.

Φρούτα, ελιές, σιτηρά κ.λ.π. που έμεναν στα δέντρα ή στα χωράφια ήταν τα πολύτιμα περισσεύματα με τα οποία βολεύονταν οι ακτήμονες και οι άποροι.


Θυμάστε τη Σταχομαζώχτρα, την ηρωίδα του ομώνυμου  διηγήματος του  Α. Παπαδιαμάντη; Με αυτό τον τρόπο αποκτούσε το κυριότερο εισόδημά της.

Στους φτωχούληδες άφηναν τις γωνίες των χωραφιών ή και ολόκληρα χωράφια των οποίων η καλλιέργεια δεν απέδιδε.

Αυτή η πρακτική που έχει τις απαρχές της στην αρχαιότητα αποτελεί μια σοφή αντιμετώπιση του φόβου της πείνας, ανώδυνο μέσο αποτροπής κοινωνικών ταραχών, ενώ  συχνά εκπορεύεται από μια από τις σημαντικότερες αξίες, την ευσπλαχνία, την συντρόφισσα της αλληλεγγύης και το πέρασμα από το εγώ στο εμείς.

Ο αγρότης που άφηνε ό,τι παράπεφτε από το μάζεμα των σταχυών ή των ελιών στους φτωχούς συνανθρώπους του κατανοούσε βαθιά την απελπισία τους αφού σε αβέβαιους καιρούς μπορούσε να βρεθεί στην ίδια θέση.



Πηγή