O πραγματικός Μινώταυρος που τρώει τις σάρκες μας

Αφού μας πήρε πολλά χρόνια και τεράστια πίεση από τους δανειστές μας για να καταγράψουμε τον ακριβή αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, μετά διαπιστώσαμε ότι δεν γνωρίζουμε τον αριθμό των διαφόρων φορέων του δημοσίου. Οργανισμών, ΔΕΚΟ, Α.Ε., επιχειρήσεων, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Ινστιτούτων, Ιδρυμάτων και συναφών δημοσίων κατασκευασμάτων.

Στο επίπεδο των ΟΤΑ επικρατεί ανάλογη εικόνα.

Χιλιάδες επιχειρήσεις Δήμων και Περιφερειών. Δεν υπάρχει «σοβαρός» δήμος που να μήν έχει δημιουργήσει δημοτικές επιχειρήσεις νεκροταφείων, κυλικείων νεκροταφείων, μαρμαράδικων για κατασκευή τάφων, αφής καντηλιών και βέβαια κατασκευαστικούς βραχίονες και ΟΝΑ. Δεν υπάρχει περιφέρεια που να μην έχει κατασκευάσει φορείς διαχείρισης σκουπιδιών, που παρ΄όλα αυτά συνεχίζουν να θάβονται και να πληρώνουμε πρόστιμα για παράνομες χωματερές στην ΕΕ. Επιχειρήσεις ανακύκλωσης, διαδημοτικές εταιρείες αγνώστου αντικειμένου, φορείς προστασίας δασών και βουνών, που τελικά κατακαίγονται, αφού μένουν ακαθάριστα και παραμελημένα. Φορείς είπαμε φτιάχνονται. Για παρκάρισμα και καλοπέραση ημετέρων. Όχι για παραγωγή έργου και ουσιαστική προσφορά.

Όπως δεν υπάρχει κυβέρνηση που να σέβεται τον εαυτό της και να μην ανακαλύψει κατά την διάρκεια της θητείας της την ανάγκη για δημιουργία νέων φορέων. Η παρούσα κυβέρνηση πχ ανακάλυψε ότι χρειάζεται φορέας που θα ασχοληθεί με τους υδρογονάνθρακες (προσοχή: όχι υδατάνθρακες) και την εξ αυτών παραγόμενη ενέργεια. ‘Όταν και όποτε… παραχθεί. Κι έφτιαξε την ΔΕΠΕΝΕ. Διότι έχουμε προγραμματισμό ως χώρα. Είμαστε οργανωμένοι. Δεν θα περιμένουμε να παρουσιαστεί πρώτα η ανάγκη. Την προβλέπουμε και ετοιμαζόμαστε από νωρίς. Χτυπώντας στο μεσοδιάστημα μύγες. Και παρκάροντας στρατιές κολλητών. Και σπαταλώντας χρήματα  σε περήφανες αργομισθίες . Τώρα ο δρίτσας θέλει να φτιάξει την Δημόσια Αρχή Λιμένων. Δεν αρκούν το Υπουργείο Ναυτιλίας, το Λιμενικό, οι Οργανισμοί Λιμένων ανά την χώρα, απαιτείται και Αρχή Λιμένων. Σοφόν το σαφές.

Οι περισσότεροι από αυτούς (τους φορείς) απολαμβάνουν εκπληκτικά προνόμια και "κεκτημένα". Που τα κατέκτησαν με το σπαθί τους. Είτε εκβιάζοντας εκείνους που τους διόρισαν, είτε επιβραβευόμενοι από το πολιτικό προσωπικό για την … χρησιμότητα τους με νυκτερινές ντροπολογίες παραγωγής και συσσώρευσης κεκτημένων. Με τις πλάτες του πολιτικού προσωπικού καταφέρνουν να μην απογράφονται και να συνεχίζουν να επιβιώνουν με … λανθάνουσα παρουσία. Εξαιρούνται μάλιστα του ενιαίου μισθολογίου. Κι όσο πιο άχρηστοι είναι, όσο λιγότερο ή μηδενικό αντικείμενο έχουν, τόσο μεγαλύτερες οι δαπάνες τους για ... εκτός έδρας και υπερωρίες. Με αυτό τον τρόπο συνήθως έχουν καταναλώσει τους προϋπολογισμούς τους από το καλοκαίρι και μετά ζητούν πρόσθετα κονδύλια από το Γενικό Λογιστήριο. Δηλαδή από τους φόρους των  υποζυγίων του ιδιωτικού τομέα.

Θυμάμαι κατά τις συζητήσεις για το μεσοπρόθεσμο η τρόϊκα είχε εκφράσει στο ΓΛΚ την απορία γιατί δεν χωρίζονται οι προϋπολογισμοί όλων των φορέων του ευρύτερου δημοσίου σε δωδεκατημόρια και να εκταμιεύεται κάθε μήνα από ένα δωδέκατο. Και να τεθούν υπεύθυνοι οι επικεφαλής τους για οιαδήποτε υπέρβαση, με ποινή να την επιβαρυνθούν οι ίδιοι. Έτσι θα εξασφαλιζόταν η σταθερότητα των προϋπολογισμένων δαπανών και θα αποτρεπόταν η φάμπρικα των υπερβάσεων. Όσα κονδύλια προέβλεπε ο προϋπολογισμός για κάθε φορέα, τόσα  θα του δίνονταν σε δώδεκα μηνιαίες δόσεις. Ευρώ παραπάνω. Προς στιγμήν έπεσε παγωμάρα. Μετά ξεκίνησαν οι κόκκινες γραμμές και οι αρνήσεις. Ύστερα ήρθαν οι ... μέλισσες.

Ελάχιστοι γνωρίζουν τις διακλαδώσεις και τα δαιδαλώδη μυστήρια του λαβύρινθου των δημοσίων, λιγότερο δημοσίων, δημοτικών και λοιπών αυτοδιοικητικών παραμάγαζων. Και των σκοπίμως παραπλανητικών και ασαφών "κωδικών" του προϋπολογισμού και του ΓΛΚ , από τους οποίους χρηματοδοτούνται όλα αυτά τα σχήματα. Είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη επιβίωσης της οικονομίας η εκρίζωση του καρκινώματος των «φορέων». Προσκρούει όμως στη διακομματική απροθυμία του συνόλου των κοινοβουλευτικών κομμάτων να πλήξουν το κομματικό κράτος που με μεθοδικότητα έχτιζαν για δεκαετίες. Η διαπλοκή του πολιτικού προσωπικού με τους συνδικαλιστές του ευρύτερου δημοσίου και τους διορισμένους πελάτες του ίσως είναι το χαμερπέστερο είδος διαπλοκής και σίγουρα το πλέον κοστοβόρο.

 Αυτός είναι ο μινώταυρος που κατατρώει τις σάρκες της οικονομίας και των φορολογουμένων. Ο μινώταυρος του άκρατου κρατισμού. Και χρειάζεται ένας Θησέας για να τον εξοντώσει. Αλλά ω συμφορά μας εμείς προς το παρόν δεν έχουμε Θησέα, αλλά πάκη. Τον πάκη των δεκεμβριανών του 2008 και των 600 χιλιάδων διορισμών και μονιμοποιήσεων σε πέντε χρόνια. Τον πάκη της δημοσιονομικής εκτροπής και της χρεοκοπίας. Τον γνήσιο εκπρόσωπο του προσοδοθηρικού κρατισμού. Το πρόσωπο στο οποίο συμπίπτουν ο καραμανλικός κοινωνισμός και ο αριστερός με τον λαϊκοδεξιό κρατισμό. Που αντί να στοχοποιήσει τον μινώταυρο των φοροφαγάδων, κυνηγά ως άλλος Ιαβέρης με πάθος έναν εικονικό, φαντασιακό, μινώταυρο. Δικής του εμπνεύσεως. Εκείνον του επάρατου νεοφιλελευθερισμού. Που αποτελεί τον διαχρονικό και μόνιμο εχθρό όλων των κρατιστών.

Του Γιώργου Μπιλλίνη

liberal.gr