Συνελήφθησαν πέντε Αλβανοί για την ρίψη μολότοφ στο τουρκικό Προξενείο στην πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου. Το ρόιτερ σημειώνει, ότι πριν από τη ρίψη μολότοφ οι Αλβανοί έκαψαν και την τουρκική σημαία. Το περιστατικό συνέβη κατά την επέτειο των 104 ετών από την "απελευθέρωση της Αλβανίας από τον τουρκικό ζυγό".Εκείνο που δεν ξέρει το ρόιτερ είναι ότι οι Αλβανοί...
στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο δεν πολέμησαν για να απελευθερωθούν, αλλά είχαν πολεμήσει στο πλευρό των Οθωμανών εναντίον μας.
Τα συμφέροντα Ιταλών και Αυστριακών (που ήθελαν την αποκοπή των Σέρβων από την Αδριατική), οδήγησαν στην ίδρυση αλβανικού κράτους το 1913, με τη συνθήκη του Λονδίνου, παρά την θέληση των Αλβανών, με τον Εσάντ πασά Τοπτανί να κάνει κίνημα εναντίον της νεόκοπης αλβανικής κυβέρνησης, για να ξαναγυρίσουν στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Είναι η μοναδική περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία, λαού που πολέμησε για να… μην απελευθερωθεί!
Πηγή: http://voria.gr/index.php/article/i-episkepsi-tsipra-stin-kouva-ke-i-donkichotismi-me-ntaoulia
Ντοκουμέντο: Οι Αλβανοί συμπράττουν μετά των Τούρκων. Τα κακουργήματα των Τσάμηδων (Εφ. Πατρίς 18/10/1912)
Ο Εσάτ Πασά σε ελληνική εφημερίδα το 1913: Η Αλβανία είναι μια μικρή Τουρκία…
Η «L’Echo de Paris» δημοσίευσε την Τρίτη 25
Μαρτίου 1913 στη σελίδα 3, συνέντευξη του Εσά(ν)τ Πασά Τοπτάνι που την είχε δώσει στην ελληνική
εφημερίδα «L’ Acropolis»/ Ακρόπολις, για τη γνώμη του σχετικά με τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου
αλβανικού κράτους, όπως γράφει αλβανικό δημοσίευμα.
Το σχετικό
κείμενο είναι δανεισμένο από το blog του Αλβανού Αουρένς Μπέμπια, όπως αναφέρει το αλβανικό δημοσίευμα που έχει τίτλο:
«Ο Εσάτ
Πασά Τοπτάνι σε ελληνική εφημερίδα(1913): Δεν πιστεύω στη δημιουργία ενός αλβανικού
κράτους, είναι λαός με ελαττώματα και αδαής…».
Ερωτηθείς τι
σκέφτεται για τη δημιουργία αλβανικού κράτους, δήλωσε ο Εσάτ Πασά Τοπτάνι:
«Νομίζω ότι
ένα τέτοιο κράτος, ανάμεσα στο Μαυροβούνιο, τη Σερβία, τη Βουλγαρία και την
Ελλάδα, δεν θα μπορέσει ποτέ να ζήσει: η ανυπακοή είναι κάτι που υπάρχει στους Αλβανούς.
Αγαπούν την ακαταστασία και την κλοπή.
Πως μπορούν να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι
με τέτοια ελαττώματα, με άγνοια, χωρίς πολιτισμό και μουσουλμάνοι;
Καθώς διακατέχονται, με στοιχεία μιας άλλης φυλής και θρησκείας, μεταξύ εθνών που προωθούν τον
πολιτισμό και τις πολεμικές τέχνες. Η Αλβανία είναι μια μικρή Τουρκία. Όταν μια
μεγάλη Τουρκία δεν μπόρεσε να ζήσει στην Ευρώπη, πως θα μπορούσε να επιβιώσει
μια μικρή Τουρκία όπως η Αλβανία;
»Εάν η
Αυστρία και η Ιταλία, συνέχισε ο Εστάτ Πασά, επιδιώξουν τη δημιουργία μιας
ανεξάρτητης Αλβανίας, χάνουν το χρόνο τους, αλλά εάν θέλουν να δημιουργήσουν μια
αυστρο-ιταλική επαρχία, τότε αυτές οι δυνάμεις θα υποστηρίζουν αυτό το μικρό
κράτος, αλλά μάταια επιδιώκουν σε ένα μελλοντικό αλβανικό κράτος».
https://www.echedoros-a.gr/2019/11/1913.html
Όταν οι Αλβανοί έτρεχαν να υπερασπισθούν την Τουρκία
 |
| «Απελπισμένοι Αλβανοί αποστέλλονται να πολεμήσουν στην Τουρκία στη μάχη του Τσανάκαλε (γνωστή ως ‘μάχη της Καλλίπολης’)», |
Στην εικόνα παρουσιάζεται ο σιδηροδρομικός σταθμός Φεριζάι, όπου ένα μεγάλο πλήθος Αλβανών περιμένει να ανέβει στα τρένα για να πάει στην Τουρκία. Μάλιστα, κάποιος κρατά την τουρκική σημαία. Στη μάχη σκοτώθηκαν πάνω από 25 χιλιάδες Αλβανοί, για τους οποίους δεν γίνεται μνεία, ούτε από τους Τούρκους, αλλά ούτε και από τους Αλβανούς ιστορικούς, σα να μην θέλουν να την ξέρουν…
«Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αερογέφυρα Αλβανίας- Τουρκίας και έπρεπε οι Αλβανοί να ταξιδεύσουν για να βοηθήσουν τους Τούρκους και να προστατεύσουν το Ισλάμ.
Οι Σέρβοι ήταν αυτοί που έδιωξαν τους Οθωμανούς από την περιοχή της σημερινής Αλβανίας
Το μέτωπο με τη Σερβία
Η Σερβία συγκρότησε με γενική επιστράτευση ένα στρατό 255.000 ανδρών σε συνολικό πληθυσμό 2.912.000 κατοίκων. Το ποσοστό 8,76% της επιστράτευσης υπολειπόταν του βουλγαρικού αντίστοιχου, πλησίαζε όμως πολύ τα ανάλογα ισχυρών βιομηχανικών κρατών της εποχής. Ο εξοπλισμός περιλάμβανε 228 πυροβόλα και το σύνολο των δυνάμεων είχε διαρθρωθεί σε τρεις
στρατιές που αποτελούνταν από 10 Μεραρχίες, δύο Ταξιαρχίες Πεζικού και μία Μεραρχία Ιππικού. Ο πρώην υπουργός Στρατιωτικών της χώρας, Ράντομιρ Πούτνικ, ήταν ο επικεφαλής του σερβικού στρατού.
Ο κύριος όγκος του στρατεύματος, οι τρεις Στρατιές, θα προήλαυνε προς τα Σκόπια, όπου προσδοκούσε να δώσει την αποφασιστική μάχη με τον οθωμανικό στρατό. Μία Μεραρχία και μία ανεξάρτητη Ταξιαρχία αναπτύχθηκαν στο Σαντζάκ του Νόβι Παζάρ για να υποστηρίξουν τις επιχειρήσεις του μικρού στρατού του Μαυροβουνίου.
Η μεγάλη μάχη στο σερβικό μέτωπο έγινε στο Κουμάνοβο, όπου οι Σέρβοι ανέτρεψαν μια οθωμανική στρατιά με 6.000 ως 7.000 άνδρες εκτός μάχης για τον καθένα από τους εμπλεκόμενους στρατούς. Κατόπιν, ο σερβικός στρατός στράφηκε προς τα Σκόπια, το Μοναστήρι και το Κόσοβο, ανατρέποντας, σε διαδοχικές μάχες, τις δυνάμεις που έβρισκε μπροστά του. Μετά το Κόσοβο, είχε σειρά η Βόρεια Αλβανία, ως το ύψος του Δυρραχίου, με την ελπίδα ότι η ζώνη αυτή μπορούσε να κατοχυρωθεί στο Βελιγράδι, εξασφαλίζοντάς του την πολυπόθητη έξοδο στη θάλασσα. Αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν μια πρόσκαιρη κατάκτηση.
Απέμενε το μικρό Μαυροβούνιο. Ο πόλεμος εδώ ήταν κυρίως η πολιορκία του φρουρίου της Σκόδρας. Χρειάστηκαν πολλοί μήνες προσπαθειών, βαριές απώλειες και, τελικά, η ενίσχυση του σερβικού στρατού για να πέσει το φρούριο. Οι Οθωμανικές δυνάμεις Τούρκων και Αλβανών υπό το Χασάν Ριζά Πασά και τον Εσάντ Πασά Τοπτανί είχαν αντισταθεί για επτά μήνες στην περικύκλωση της πόλης από τις Μαυροβουνιακές δυνάμεις και τους Σέρβους συμμάχους τους. Τελικά ο Εσάντ (ο Χασάν είχε ήδη μυστηριωδώς σκοτωθεί σε μια ενέδρα μέσα στην πόλη) παραδόθηκε στο Μαυροβούνιο τον Απρίλιο του 1913, αφού όμως αυτό κατέβαλε τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, με πάνω από 10.000 απώλειες.
Αργότερα, οι συνθήκες της ειρήνης παρέδωσαν το σκληρά αποκτημένο λάφυρο στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας (!) Στο Μαυροβούνιο δεν συγχώρεσαν ποτέ αυτήν την εξέλιξη και η χώρα ήταν η μόνη που δεν επικύρωσε ποτέ τις συνθήκες ειρήνης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Πηγή: Ελλήνων Ιστορικά - 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης
Extra: Από τους "αλβανικούς εορτασμούς των 100 χρόνων της ανεξαρτησίας"
Τα προβλήματα των συνόρων της Αλβανίας και της τύχης των νησιών του Αιγαίου εξακολούθησαν να παραμένουν άλυτα, ενώ δεν υπογράφηκαν αμέσως συνθήκες των Βαλκανικών Κρατών με την Τουρκία. Η πρώτη απ’ αυτές υπογράφηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1913 στην Κωνσταντινούπολη, μεταξύ της Τουρκίας και της Βουλγαρίας, η οποία αναγνώρισε την Τουρκική κυριαρχία στην Ανατολική Θράκη, συμπεριλαμβανομένης και της Αδριανουπόλεως. Η συνθήκη Τουρκίας – Σερβίας υπογράφηκε στις 14 Μαρτίου του 1914 στην Κωνσταντινούπολη και η μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας στις 14 Νοεμβρίου 1914 στην Αθήνα, χωρίς και πάλι να καθορίζεται η τύχη των νησιών του Αιγαίου που με τη συνθήκη του Λονδίνου αφηνόταν στις Μεγάλες Δυνάμεις να αποφασίσουν. Η οριστική παραχώρηση των νησιών αυτών έγινε τελικά, στις 24 Ιουλίου 1923, με τη συνθήκη της Λωζάνης.
Στις 29 Ιουλίου του 1913 η πρεσβευτική συνδιάσκεψη των Μεγάλων Δυνάμεων στο Λονδίνο ανακήρυξε αυτόνομη ηγεμονία την Αλβανία, υπό κληρονομικό ηγεμόνα, με την υπόδειξη και εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων. Στις 8 Αυγούστου 1913 η συνδιάσκεψη καθόρισε τα νότια σύνορα της Αλβανίας, που θα περιλάμβαναν τις περιοχές Κορυτσάς και Αργυροκάστρου και την ακτή μέχρι το ακρωτήριο της Φτελιάς. Τα σύνορα μεταξύ Κορυτσάς και Φτελιάς θα καθόριζε Διεθνής Επιτροπή, με βάση τα εθνολογικά δεδομένα; τις γεωγραφικές συνθήκες και τη γλώσσα. Η Επιτροπή όμως αυτή μεταβαίνοντας εκεί, το Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1913, δεν έλαβε υπόψη της τη θρησκεία, την εθνική συνείδηση, την παιδεία και τη γλώσσα. Αγνόησε έτσι, ότι στο Αργυρόκαστρο, το Δέλβινο, τους Αγίους Σαράντα και τη Χειμάρρα οι κάτοικοι μιλούσαν μόνο την ελληνική, ενώ στην Κορυτσά και το Λεσκοβίκι μιλούσαν και τις δύο γλώσσες την Ελληνική και την Αλβανική.
Η Επιτροπή ξανασυνήλθε στη Φλωρεντία στις 17 Δεκεμβρίου του 1913 και με πρωτόκολλο αποφάσισε ότι ολόκληρη η Βόρεια Ήπειρος θα περιλαμβανόταν στο νεοσύστατο Αλβανικό Κράτος. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, στις 13 Φεβρουαρίου του 1914, γνώρισαν στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι θα παραχωρούνταν στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου πλην Ίμβρου, Τενέδου και Καστελλόριζου την ημέρα που ο Ελληνικός Στρατός θα αποχωρούσε από τη Βόρεια Ήπειρο. Η Κυβέρνηση υπέκυψε στον εκβιασμό και με αίτησή της ζήτησε προνόμια για τον πληθυσμό της Βόρειας Ηπείρου.
Αρχές Μαρτίου του 1914 αποβιβάστηκε στο Δυρράχιο ο ηγεμόνας της Αλβανίας Γερμανός Πρίγκιπας Γουλιέλμος του Βηδ, ενώ η χώρα βρισκόταν σε κατάσταση αναρχίας από τους φυλετικούς ανταγωνισμούς. Η Ελληνική Κυβέρνηση πιστή στις υποχρεώσεις της, άρχισε να εκκενώνει τα εδάφη της Βόρειας Ηπείρου, ο πληθυσμός της οποίας όμως εξεγέρθηκε, ανακήρυξε αυτονομία και σχημάτισε Προσωρινή Κυβέρνηση υπό το Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο με την εντολή να προβάλει ένοπλη αντίσταση. Έτσι, οργανώθηκε στρατός, τον οποίο στελέχωσαν πολλοί Έλληνες αξιωματικοί και υπαξιωματικοί και συγκροτήθηκαν αποσπάσματα Ιερολοχιτών, από άντρες και γυναίκες, για την ανακατάληψη του εθνικού εδάφους από τη Χειμάρρα μέχρι την Κορυτσά.
Κατά τις πρώτες συγκρούσεις επικράτησαν οι Αλβανοί, αλλά μετά τον Απρίλιο οι Βορειοηπειρώτες πέτυχαν πολλές νίκες και ανακατέλαβαν τα εδάφη που είχε εγκαταλείψει ο Ελληνικός Στρατός, φτάνοντας και πέρα από το Βεράτι. Για να σταματήσει η αναρχία επενέβη η Διεθνής Επιτροπή στην Προσωρινή Κυβέρνηση και με το πρωτόκολλο που υπογράφηκε στην Κέρκυρα, στις 17 Μαΐου του 1914, παραχωρήθηκαν στους Βορειοηπειρώτες προνόμια διοικήσεως, παιδείας, θρησκείας, περιουσίας και προσωπικής ασφάλειας.
Δείτε σχετικά για την πολιορκία της Σκόδρας:
https://en.wikipedia.org/wiki/Siege_of_Scutari_(1912%E2%80%9313)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου