Τον κακό του τον καιρό

Είναι κατασκεύασμα της τηλεόρασης και της πόλης. Δεν έχει σχέση με την πραγματική ζωή και δεν έχει ιδέα από πού έρχεται το νερό που πίνει και το φαΐ που τρώει. Με το πρώτο φτέρνισμα πλακώνεται στα φάρμακα. Και ξέρει μόνο έναν καιρό: Λιακάδα με 20 βαθμούς θερμοκρασία. Όλοι οι άλλοι καιροί είναι «κακοκαιρίες». Το λένε και οι μετεωρολόγοι! Τώρα ζει τον ιστορικό χιονιά! 

Οι πατεράδες του και οι παππούδες του ήξεραν ότι το χειμώνα κάνει κρύο και μπορεί και να χιονίσει. Αερόθερμα και air condition και καλοριφέρ δεν καλοείχαν, αλλά μια...

σόμπα ξύλου ή πετρελαίου ζέσταινε το σπίτι. Και μαγείρευε. Χωρίς γκρίνια.

Τότε το κρύο σκότωνε τα μικρόβια. Έτσι έλεγαν. Τώρα τα μικρόβια τα σκοτώνουν οι φαρμακευτικές.

Τότε ο κρύος καιρός που φύσαγε λεγόταν «καθαρός». Τώρα τον ξεβολεύει να πάει στην τράπεζα, να πάει στο καφέ, να πάει στο σούπερ μάρκετ. Κάθεται μέσα και βρίζει. Στον βρώμικο. 

Τότε τα χιόνια γεμίζαν τα πηγάδια και φορτώναν τα βουνά για να έχουν νερό τα ποτάμια. Τώρα  τα πηγάδια και τα ποτάμια είναι αξιοθέατα και δεν υπάρχουν αν δεν έχουν κοντά κανένα ξενώνα. 

Τότε από τα πηγάδια και τα ποτάμια καλλιεργούνταν η γη για να τρώνε τα ζώα που ταϊζαν το ζώο και για να τρώει το ζώο. Τώρα τα ζώα κρέμονται στο τσιγκέλι του χασάπη κι έχουν μεγαλώσει τυχαία, ενώ τα φρούτα και τα λαχανικά απλώνονται στους πάγκους του μανάβη κι έχουν φυτρώσει από μόνα τους στην Αργεντινή, το Ισραήλ, την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Βοιωτία, χωρίς νερά. Από θαύμα! 

Τότε, με το χιόνι οι πατεράδες του και οι παππούδες του πηγαίναν στο σχολείο ποδαρόδρομο με τρύπια παπούτσια ή στα χωράφια να γλιτώσουν το βιός από τον πάγο. Τώρα δεν πάει σχολείο ούτε άμα πέσει νιφάδα και οι μισοί από τους γονείς του δεν πάνε καν στη δουλειά τους. Ταλαιπωρία! 

Τότε, αν έπεφτε κανένα χιονάκι σαν αυτό που πέφτει σχεδόν κάθε χρόνο για μια- δυό μέρες στην Αττική (αυτό είναι όλο κι όλο) βγαίναν απλώς τα παιδιά στους δρόμους και στα σχολεία να παίξουν κανέναν χιονοπόλεμο κι αυτή η χαρά σπερνόταν σε όλη την πόλη. 

Τώρα υστερικοί πατεράδες και μανάδες τρέχουνε πίσω από τα βλαστάρια τους μην τύχει και σπάσουν κανένα πόδι ή γρατζουνίσουν κανένα χέρι «Γιαννάαακηηηη. Πρόσεχε παιδί μουουουου». Και προσέχει ο Γιαννάκης που μεγαλώνει υπερπροστατευμένος κάτω από τα φουστάνια της μάνας του κι έχουμε μετά απαιτήσεις να μην είναι αυτός που είναι σαν καρικατούρα πολίτη. 

Τότε δεν είχε κανέναν από τους υστερικούς δημοσιογράφους, που έμαθαν από τους υστερικούς διευθυντές τους ότι άμα πείς το χιονάκι «ιστορικό χιονιά» θα εντυπωσιάσεις περισσότερο! Γιατί τότε ό,τι καιρό και να’ κανε, η ζωή θα συνεχιζόταν το ίδιο απαιτητική και το ίδιο σκληρή, με τις ίδιες υποχρεώσεις. 

Τότε, αν έκλειναν  οι δρόμοι ο κόσμος ζοριζόταν πραγματικά. Γιατί τότε, κράτος και αφεντικά ήταν στ αλήθεια σκληρά και δεν σ’ έπαιρνε να κάνεις κοπάνα. Τώρα δεν είναι το αφεντικό που τον κυνηγάει. Είναι ο καλομαθημένος του πισινός που ξέρει μόνο να μουρμουρίζει. 

Τώρα τον καθοδηγεί μια ανεγκέφαλη πληροφόρηση, από την τηλεόραση μέχρι το διαδίκτυο. Κάνει ό,τι καιρό του λέει το δελτίο, όχι ό,τι καιρό κάνει έξω. Και τρέμει από την πληροφορία, όχι από την πραγματικότητα. Πραγματικότητά του είναι ό,τι του λέει το αποβλακοκούτι. 

Δεν έχει ιδέα πραγματικά τι γίνεται στον Καναδά, στην Αλάσκα, στη Νορβηγία, στη Σιβηρία, στη Φινλανδία, στην Πολωνία, στη Βρετανία, στην Αμερική το χειμώνα. Βλέπει απλώς κάτι εικόνες στην τυφλεόραση. Δεν έχει ιδέα ούτε τι γίνεται στη Φλώρινα, στο Αργος Ορεστικό, στο Βροντερό και στην Κλεισούρα. Δεν έχει ιδέα με τι σοβαρότητα και σεβασμό αντιμετωπίζεται ο καιρός εκεί που πραγματικά χρειάζεται.

 

Με λίγο χιονάκι και κρύο ζεί μέσα στον πανικό της υπερβολής και στη εγκληματική ανευθυνότητα πό το χαζοκούτι. Που μας πουλάει τις αλατιέρες και τα γκρέιντερ των δήμων λες και είναι οι σούπερ μηχανές του Star wars! Και επαίρονται οι πιο διεφθαρμένοι οργανισμοί του δημοσίου, που είναι οι δήμοι και οι περιφέρειες, όταν καταφέρνουν να κλείσουν την ανηφόρα της Πάρνηθας! Μωρ’ τι μας λές! 

Τότε, οι πατεράδες του και οι παππούδες του είχαν ένα σεβασμό για κάθε καιρό. Επειδή ήξεραν σε τι χρησιμεύει κάθε καιρός. Είτε στο χωριό είτε στην πόλη. Το σεβασμό τον γεννούσε η δυσκολία της ζωής. Η υστέρηση. Τότε άνθρωποι πεθαίναν από το κρύο. Δεν είχαν δομές φιλοξενίας. Τότε οι άνθρωποι, αγράμματοι ή μορφωμένοι, ήταν σοβαροί. Επειδή η ζωή δε συγχωρούσε τα νούμερα. Τους έστελνε για περίγελω των παιδιών στις πλατείες. 

Τώρα, αντί για περίγελως, τα νούμερα γίνονται αντιπρόσωποι του λαού και καθοδηγητές της πληροφόρησής του. Και σπέρνουν την έλλειψη σοβαρότητας που έχουν, σε όλο τον υπόλοιπο λαό.

Η περιττολογία με το χειμωνιάτικο χιόνι, που είναι ό,τι πιο φυσιολογικό για την εποχή, μονοπωλεί εδώ και μέρες τη ζωή μιας χώρας που έχει 300 μέρες το χρόνο ήλιο! Κι αντί να ευχαριστούν για το δώρο αυτοί που ζουν εδώ κι αυτοί που κρατάνε στα χέρια τους την πληροφόρηση, ουρλιάζουν και ξοδεύονται σε αγράμματες μεταδόσεις (ο αυτοκινητόδρομο, η διαρκή!) του κάθε αμόρφωτου που πήρε ένα ματσούκι στο χέρι του και σπέρνει την ανεγκέφαλη κουλτούρα αυτού που του το ‘δωσε.

Και τίποτε δεν θ’ αλλάξει αν δεν πάρει το ματσούκι στο χέρι της η μειοψηφία αυτού του λαού που έχει σοβαρότητα. Και που εξ αιτίας της σοβαρότητας τραβάει τα πάνδεινα σε μια ασόβαρη χώρα. 

Εύχομαι καλύτερη χρονιά.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης