Υπάρχει αναπτυξιακός φόρος;

 

ΣΗΜΑΣΙΑ δεν έχει αν το κράτος είναι μεγάλο ή μικρό. Σημασία έχει τι σου προσφέρει και πόσο το πληρώνεις. Δωρεάν δεν υπάρχει τίποτε σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Ό,τι παρουσιάζεται από τους κρατιστές, δεξιούς κι αριστερούς, ως δωρεάν, έχει πληρωθεί ήδη από τους φόρους σου. Αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια τα σοβαρά κράτη την ξέρουν. Και κάθε χρόνο στέλνουν στον πολίτη λεπτομερή αναφορά, για το τι έκαναν με τα λεφτά του, όπως ο πίνακας που βλέπεις. «Αγαπητέ Τόμας από τις 15.000 λίρες που είχες πέρυσι εισόδημα, πλήρωσες φόρο 2.724 λίρες. Δες πού πήγαν αναλυτικά μέχρι την τελευταία πένα»


ΠΟΤΕ ΠΗΡΕΣ...
τέτοιο μήνυμα από το Ελληνικό Δημόσιο; Ποτέ! Γιατί; Διότι το κομματικό κράτος δεν σε φορολογεί για να σου προσφέρει υπηρεσίες. Σε φορολογεί γιατί τόσα χρειάζεται για να πληρώσει τους στρατούς των αφισοκολλητών που διόριζαν, εδώ και 40 χρόνια, ΟΛΑ τα κόμματα αγοράζοντας ψήφους. Αυτός όμως δεν είναι φόρος, είναι νταβατζιλίκι. Και μάλιστα χειρότερο: οι εκβιαστές της νύχτας φροντίζουν να παίρνουν τόσα ώστε να μην κλείσει το μαγαζί. Για να πάνε να εισπράξουν και τον επόμενο μήνα. Γιατί αν κλείσει, δεν θα ξαναεισπράξουν. Ούτε αυτή τη στοιχειώδη λογική δεν έχουν οι φορομπήχτες των ελληνικών κυβερνήσεων. Όμως, οι φόροι που βάζει το παράσιτο-κράτος στον ξενιστή του, την ιδιωτική Οικονομία, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την τελευταία σε πλήρη εξόντωση. Τι μπορεί να γίνει για να αντιστραφεί αυτή η πορεία;


ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ότι δεν ξέρουμε την απάντηση. Πού θα ψάξουμε να τη βρούμε; Σε κράτη που ευημερούν ή σε κράτη που έχουν χρεοκοπήσει; Εκεί που οι πολίτες είναι πλούσιοι ή εκεί που ψάχνουν στα σκουπίδια; Εκεί που ο μέσος μισθός είναι 5.100 ευρώ ή εκεί που είναι 11 ευρώ; Στην Ελβετία και στη Σιγκαπούρη ή στη Βενεζουέλα; Περιέργως η κυβέρνηση απαντάει: στη Βενεζουέλα. Αλλά δεν είναι η πρώτη που απαντάει έτσι. Το ίδιο έκαναν και οι προηγούμενες: ουδέποτε εφάρμοσαν έστω και έναν κανόνα των κρατών που ευημερούν. Αντέγραφαν τον κρατισμό του σοβιετικού μοντέλου και την παραλυτική επίδρασή του στην οικονομία, με τα γνωστά αποτελέσματα. Τι χαρακτηριστικά, λοιπόν, πρέπει να έχει ένα φορολογικό σύστημα για να είναι δίκαιο και αναπτυξιακό;

 
1 Να φορολογεί το εισόδημα και μόνον. Όχι τα ντουβάρια, όχι τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία, όχι τις τεκμαρτές φαντασιώσεις κάθε διεστραμμένου φορομπήχτη.

 
2 Να έχει χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία το να έχεις υψηλή φορολογία όταν όλοι οι άλλοι γύρω έχουν χαμηλή είναι καθαρή αυτοκτονία. Είναι σαν να ανοίγεις μαγαζί σε μια γειτονιά που ένα ζευγάρι παπούτσια κάνει 50 ευρώ και εσύ να το πουλάς 200 ευρώ και να είναι και χειρότερης ποιότητας.

 
3 Να είναι απλό, σύντομο, κατανοητό από όλους, χωρίς αντιφατικές διατάξεις και απρόοπτες παγίδες.

 
4 Να μην δημιουργεί αντικίνητρο για εργασία ή ροπή για “μαύρα”.

 
5 Να ισχύει για τους πάντες, χωρίς εξαιρέσεις, ειδικά καθεστώτα και προνομιακές μεταχειρίσεις.

 

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ σύστημα μ’ αυτές τις ιδιότητες είναι ο γραμμικός (χωρίς κλίμακες) φόρος (flat tax) με όλα τα έξοδα να αναγνωρίζονται και να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα.

 
ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ παραδοσιακά πλούσια κράτη όπως Ελβετία και Χονγκ Κονγκ, ανερχόμενα πρώην θύματα της σοσιαλιστικής παράνοιας όπως Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Ρωσία, Γεωργία, Καζακστάν, Τσεχία, Σλοβακία, Λευκορωσία, αλλά και όλη σχεδόν η «γειτονιά» μας: Βουλγαρία, Ρουμανία, Σκόπια, Σερβία, Μαυροβούνιο, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Κύπρος (σε νομικά πρόσωπα) με συντελεστές φόρου από 9% έως 16%. Ο ιδανικός συντελεστής για την Ελλάδα είναι 12% σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, με δύο κατηγορίες ΦΠΑ. Για παράδειγμα: μία χαμηλή 9% για είδη πρώτης ανάγκης και μία “κανονική” 15%.



ΤΙ ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΜΕ με ένα τέτοιο σύστημα:


1 Εξαλείφεται η φοροδιαφυγή. Όταν ΚΑΘΕ έξοδο εκπίπτει από το εισόδημά σου, έχεις κίνητρο να ζητάς αποδείξεις για τα πάντα, ακόμα κι από τη λουλουδού στο μπουζουξίδικο! Αυτό δημιουργεί με γενική κουλτούρα φορολογικής νομιμότητας. Από την μια μέρα στην άλλη, όλη η μαύρη οικονομία προστίθεται στη νόμιμη και το ΑΕΠ εκτινάσσεται πάνω από 250 δισ. ευρώ, με τεράστιο όφελος, συν τοις άλλοις, και για τους δείκτες του χρέους. Διότι ο μόνος τρόπος για να παταχθεί η φοροδιαφυγή είναι να καταστεί ασύμφορη. Μόνο ηλίθιοι πιστεύουν ότι θα συμφωνήσεις με τον υδραυλικό σου να χάσετε και οι δύο, εσύ πληρώνοντας ΦΠΑ κι αυτός φόρο, για να έχει λεφτά το γκουβέρνο να διορίζει καρανίκες. Σήμερα, τα περισσότερα έξοδα δεν αναγνωρίζονται. Αυτό, εκτός από άδικο, διότι σου ξαναφορολογεί χρήματα που έχουν ήδη φορολογηθεί μέσω ΦΠΑ, είναι και ανόητο διότι σε παρακινεί να συναλλάσσεσαι με μαύρα.


2 Τελειώνουν οι “μάχες” για το αφορολόγητο. Φορολογείσαι μόνο για όσα δεν ξόδεψες. Βγάζεις 10.000 ευρώ και ξοδεύεις τις 8.000; Θα φορολογηθείς για τις 2.000. Βγάζεις 100.000 ευρώ και τα ξοδεύεις όλα (σε αποδείξεις με ελληνικό ΑΦΜ); Δεν φορολογείσαι καθόλου! Είναι δίκιο αυτό; Φυσικά! Διότι το κράτος σε έχει φορολογήσει ήδη με τον ΦΠΑ. Επιπλέον, επιταχύνεται η κυκλοφορία του χρήματος και πέφτει χρήμα στην αγορά, αυξάνοντας και τα δημόσια έσοδα, διότι κάθε «γύρα» του χρήματος φέρνει και μία «γύρα» ΦΠΑ στα δημόσια ταμεία.


3 Ένας φορολογικός νόμος τριών αράδων που θα καταργήσει τις δεκάδες χιλιάδες νόμων, τροπολογιών, υπουργικών αποφάσεων, προεδρικών διαταγμάτων και εγκυκλίων για φορολογικα θέματα, απαλλάσσει από έναν τεράστιο όγκο εργασίας τους πολίτες, τις φορολογικές αρχές και τα δικαστήρια. Δεν θα χρειάζεται ο καθένας να επινοεί φοροτεχνικά τερτίπια για να πληρώσει λιγότερο, διότι τον ίδιο φόρο θα πληρώσει όποιου είδους εταιρεία κι αν έχει, όποιο επάγγελμα κι αν κάνει. Όσο πιο πολύπλοκη είναι η νομοθεσία τόσο αυξάνεται το διαχειριστικό δηλαδή το εντελώς αντιπαραγωγικό κόστος. Αν, για παράδειγμα, ένας νόμος φορολογεί τους αγρότες με ειδικό καθεστώς, δεσμεύει χιλιάδες ώρες εργασίας των αγροτών που θα πρέπει «να μαζέψουν τα χαρτιά» για να αποδείξουν ότι είναι αγρότες και ανάλογες ώρες εργασίας των υπαλλήλων της Δημόσιας Διοίκησης που θα πρέπει να τα ελέγξουν όλα αυτά. Δημιουργεί επίσης εστίες διαφθοράς: δώσε μου τόσα για να βεβαιώσω ότι είσαι αγρότης ή ότι αντί για 50 πρόβατα έχεις 500.


4 Πάνω απ’ όλα, η φορολογία με flat tax είναι αναπτυξιακή. Δημιουργεί κίνητρο για να αυξάνεις το εισόδημά σου. Η φορολογία με κλίμακες, που όσα περισσότερα βγάζεις τόσο περισσότερο φορολογείσαι, κάνει ένα τερατώδες λάθος: θεωρεί το εισόδημα δεδομένο. Δεν σκέφτεται ότι ο φόρος είναι μπούσουλας για το πώς θα δουλέψεις τον επόμενο χρόνο. Αν, από ένα σημείο εισοδήματος και πάνω, δεν σου μένει τίποτε ή σου μένουν ελάχιστα, δεν έχεις κανένα λόγο να το ξεπεράσεις. Θα βρεις κόλπα για να το αποφύγεις. Θα γράψεις τη μισή δουλειά στην κόρη σου. Θα ανοίξεις μια εταιρεία στη Βουλγαρία. Πάντως να συνεχίζεις να δουλεύεις σα σκύλος για να ζουν οι κομματικοί παρατρεχάμενοι, κόκκινοι, πράσινοι και μπλε, εις υγείαν του κορόιδου, χλωμό το βλέπω. Ενώ με 12% στα πάντα, ξέρεις ότι, για κάθε κατοστάρικο που βγάζεις, 12 ευρώ πάνε στο κράτος και 88 μένουν στην τσέπη σου.


Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ αυτού του φόρου σε άλλα κράτη εκτίναξε το ΑΕΠ, δημιούργησε αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης και αύξησε τα κρατικά έσοδα. Αλλά ας πάρουμε το χειρότερο σενάριο: ότι εδώ τα κρατικά έσοδα, στην αρχή της εφαρμογής του flat tax, μειώνονται. Τι θα πρέπει να κάνει το κράτος; Να μειώσει τις δαπάνες του ισόποσα! Τόσα έχει ο φορολογούμενος να σου δώσει, “αγαπητό” κράτος, με αυτά θα κάνεις το κουμάντο σου! Δημοσιονομική πειθαρχία λέγεται αυτό και κάποια κράτη το έχουν περιλάβει στο Σύνταγμά τους. Μια και το δικό μας κρατικό και φορολογικό μοντέλο απέτυχε παταγωδώς, αν θέλουμε να περάσουμε τις εξετάσεις της ανάπτυξης, πρέπει να… αντιγράψουμε. Τους καλούς μαθητές, όμως, της παγκόσμιας οικονομίας. Όχι τους σκράπες.


*Προέδρου του κόμματος «Δημιουργία Ξανά!» και περιφερειακού συμβούλου Αττικής

Πηγή: real.gr