Δεν ξέρει μυθολογία. Ή μάλλον, χειρότερα, ξέρει τόσα όσα του φτάνουν για να μπερδεύει πρόσωπα και πράγματα, τον Ιάσονα με τον Οδυσσέα. Κάτι του θυμίζουν όλ’ αυτά, κάτι έκανε ο Οδυσσέας με τις Σειρήνες, πέρασε από τα μέρη τους και δεν τις άκουσε. Ωραία, πολύ ωραία. Δεν έφτασε δα και το τέλος του κόσμου. Δεν τον ψήφισαν όσοι τον ψήφισαν για την ελληνομάθειά του. Τα μπερδεύει λίγο και με τη γεωγραφία...
Έφυγε από τη Λέσβο για να πάει στη Μυτιλήνη κι αποχαιρέτισε τη Γαλλία επειδή έφυγε από το Παρίσι για να πάει στο Στρασβούργο. Γελοιοποιείται όποτε ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει αγγλικά. Αυτό μπορεί να δυσκολεύει λίγο τους συνομιλητές του όταν διαπραγματεύεται μαζί τους, όμως είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας. Δεν είναι υποχρεωμένος να μιλάει «ξένα». Μιλάει τουλάχιστον ελληνικά. Ροδάνι η γλώσσα του. Τρέχει με τέτοια άνεση που καίει τις λέξεις σαν ξερόχορτα. «Θα θρέψουμε τους καρπούς», είπε, και πριν προλάβει να καθαρίσει η ατμόσφαιρα απ’ τους καπνούς, προσέθεσε για όσους δεν κατάλαβαν: «Θέσαμε το χρέος επί τον τύπον των ήλων».
Ο κ. Τσίπρας είναι ένα ολοκληρωμένο προϊόν της ημετέρας απαιδευσίας. Eνα παιδί που μεγάλωσε σε αστικό περιβάλλον, που πήγε σχολείο, που αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο και όλα αυτά τα πέρασε αβρόχοις ποσί. Κανένα ίχνος δεν άφησαν στη φαιά ουσία του. Κάτι δεν πάει καλά μαζί του. Κάτι δεν πάει καλά και με τα σχολειά που του έδιναν χαρτιά. Δεν είναι ο μόνος. Δεν είναι η εξαίρεση. Τον ακούμε να μιλάει και σκεφτόμαστε την ήττα της δημοκρατίας, την ήττα του πολιτικού συστήματος, τις τερατογενέσεις που παράγουν οι κομματικοί σωλήνες. Γιατί όμως δεν σκεφτόμαστε την ήττα της εκπαίδευσης; Γιατί αυτό πονάει περισσότερο. Κι αυτό μας πονάει όλους, θέτει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Οι δεκαετίες που πέρασαν έβγαλαν απαίδευτες γενιές. Κι όταν η δημοκρατία δεν νοιάζεται ή δεν μπορεί να καταλάβει την αμορφωσιά των επιλέκτων της, τότε, όχι μόνον την αποδέχεται, αλλά τη μοιράζεται μαζί τους.
Είναι η διαφορά της ψωροκώσταινας από τη σημερινή Ελλάδα. Στην ψωροκώσταινα ο αμόρφωτος ήθελε να μορφωθεί. Στη σημερινή Ελλάδα ο αμόρφωτος όχι μόνον περιφρονεί τη μόρφωση αλλά την αντιμετωπίζει με τη βροντώδη αυτοπεποίθηση του Ελληναρά που περιφρονεί ό,τι δεν καταλαβαίνει. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό. Είναι κοινωνικό και πολιτισμικό. Και ο Μελανσόν λέει τις ίδιες μπούρδες για τη Βολιβαριανή Δημοκρατία και τον Ροβεσπιέρο. Μόνον που ο Μελανσόν ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει Ροβεσπιέρος και πώς ακούγεται το όνομά του στο κοινό του. Ο δικός μας απλώς το άκουσε από τον Ζίζεκ, είπε. για να το λέει αυτός, κάτι θα ξέρει και το επανέλαβε.
Είναι η διαφορά του Ανδρέα Παπανδρέου από τον Τσίπρα. Ο πρώτος ήθελε να τον περιβάλλουν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τη μόρφωσή του. Ο δεύτερος μιλάει την ίδια γλώσσα με τον Καρανίκα. Ενδεχομένως δε να τον θαυμάζει για τις γνώσεις του.
Στο μυαλό μου είσαι ρε μπαγάσα.Λες και το'γραψα εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήμια και μοναδικη ειναι η αιτια για ολα αυτα
ΑπάντησηΔιαγραφήο καρκινος της αριστερας!
Ἡ ἐπικράτηση τοῦ καρκίνου τῆς ἀριστερᾶς στὴν Ἑλλάδα.
Γιὰ τὴν στροφὴ πρὸς τὰ ἀριστερὰ μίας παραδοσιακῆς κοινωνίας ὅπως ἡ Ἑλληνική, συνέβησαν πολλὰ λάθη ἀπὸ τὴν δεξιά. Λάθη τῶν ὁποίων τὶς συνέπειες πληρώνουμε ἀπὸ τὸ 1981 καί, σὲ μία ὅλο καὶ πιὸ ἔντονα αὐξανόμενη κλίμακα, μέχρι σήμερα. Δυστυχῶς αὐτὰ τὰ λάθη ἐπὶ τῶν λαθῶν ἔγιναν σὲ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα καὶ μὲ πλήρη ἄγνοια τῶν διαπραττώντων περὶ τῶν κατασροφικῶν συνεπειῶν τους. Ὁ ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος θὰ πρέπει νὰ ξοδέψει πολλὲς ὧρες ψάχνοντας πῶς καὶ γιατὶ ἀπὸ τὴν ἡρωϊκὴ ἀντίσταση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐναντίον τοῦ ἔξωθεν ὑποκινούμενου συμμοριτοπολέμου προκληθένοτος ὑπὸ τῶν ΕΑΜοβουλγάρων καὶ μίας ἐγχώριας μειοψηφίας παρατρεχάμενων, κατέληξε νὰ εἶναι σήμερα ἡ μοναδικὴ κομμουνιστικὴ κυβέρνηση στὴν Εὐρώπη. Ἡ ἀρχὴ τῶν λαθῶν ξεκίνησε μὲ τὴν ὑποχρέωση τῶν ἐπίδοξων μεταναστῶν τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 σὲ ὑποβολή δηλώσεως πιστοποιητικοῦ πολιτικῶν φρονημάτων. Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ βροῦνε τρόπο νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τοὺς ἐναπομείναντες ληστοσυμμορήτες ποὺ σκόρπισαν τὸν θάνατο μέχρι τὸ 1949, ἔδιωξαν τοὺς παραγωγικοὺς ἐργᾶτες, παριῶτες καὶ οἰκογενειάρχες. Τὸ δεύτερο τεράστιο λάθος ἦταν ἡ γενικὴ ἀμηστία ποὺ χορήγησε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος καὶ σήμανε τὴν λήξη τῶν διώξεων ἐναντίον τῶν κομμουνιστῶν. Ἔφτασε μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ ἀπελευθερώσει τὸν ἐπίδοξο δολοφόνο του, Ἀλέξανδρο Παναγούλη. Πρόκειται γιὰ τὸν μοναδικὸ ἠγέτη κράτους ποὺ προχώρησε σὲ μία τέτοια πράξη, ἀθωόνοντας οὐσιαστικὰ στὶς συνειδήσεις τοῦ κόσμου τὴν ἐγκληματικὴ φύση τοῦ κομμουνισμοῦ. Τὸ κερασάκι στὴν τούρτα ἦρθε ἕναν χρόνο ἀγότερα, ὅταν τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1974 ὁ «ἐθνάρχης» Καραμάν-Ἀλῆς νομιμοποιεῖ τὸ ΚΚΕ καὶ ἀμαυρώνει τὴν μνήνη τῶν ἐκατοντάδων χιλιάδων γυναικόπαιδων ποὺ σφαγιάστηκαν ἀπὸ τὰ ἀνθρωπόμορφα δίποδα κατὰ τὰ ἔτη 1944-1949. Ἡ δεξιὰ δηλαδὴ ἔκανε ὅ,τι ἦταν ἀνθρωπίνως δυνατὸ προκειμένου νὰ νομιμοποιήσει, ἐνδυναμώσει καὶ ἐγκαθιδρύσει μία ἐγκληματικὴ ἰδεολογία ἡ ὁποία ἐξαπλώνεται σὰν καλπάζων μεταστατικὸς καρκίνος σὲ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς κοινωνίας: τὴν παιδεία, τὴν ὑγεία, τὸν συνδικαλισμό, τὴν ἀγροτιά, τὸν στρατό, τὴν ἀστυνομία, τὸν ἀθλητισμό, τὸν δημόσιο τομέα, τὸ ἐμπόριο, τὴν βιομηχανία, τὴν οἰκονομία... τίποτα δὲν ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο στὸ πέρασμα τῆς κόκκινης λαίλαπας ποὺ ταλανίζει τὴν πατρίδα μας ἀπὸ τὸ 1974 μέχρι σήμερα. Καὶ ἐπειδὴ οἱ κομπογιανίτες πάντα θὰ προτείνουν ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες γιὰ τὸν καρκίνο, ἐμεῖς θὰ συνεχίζουμε χτυπώντας τὴν κομμουνιστικὴ ἀρρώστια μὲ τὰ ἀποδεδειγμένως ἀποτελεσματικὰ ὅπλα, μέχρι τὴν τελικὴ ΝΙΚΗ.