Την ημέρα αυτή υπογράφηκε το σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Ένα σύμφωνο που έχει εξωθήσει τους απολογητές του να καταφεύγουν σε ιστορικές ανακρίβειες.
Το βασικότερο επιχείρημα τους εδράζεται στην κατάχρηση της ύστερης γνώσης και υποστηρίζει πως ο Στάλιν κέρδισε χρόνο και οργάνωσε τον Κόκκινο Στρατό. Ουδέν αναληθέστερο.
Οι Σοβιετικοί συνελήφθησαν κοιμώμενοι. Μέσα σε 48 ώρες είχαν καταστραφεί όλα τα αεροδρόμια τους και μέσα σε λίγους μήνες οι Γερμανικές στρατιές έφτασαν στα περίχωρα του Λένινγκραντ και της Μόσχας, συλλαμβάνοντας εκατοντάδες χιλιάδες αιχμαλώτους.
Ο Στάλιν, στις αναφορές που του έδιναν οι στρατηγοί του για συγκεντρώσεις Γερμανικών στρατευμάτων στα δυτικά σύνορα της ΕΣΣΔ, τους καθησύχαζε γιατί εκτιμούσε πως το Γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο, ήταν ισχυρό. Πίστευε δηλαδή πως ήταν μια στρατηγική επιλογή του Χίτλερ για μοιρασιά της Ευρωπαϊκής ηπείρου.
Θα πρέπει να τονισθεί πως τον Απρίλιο του 1941, υπογράφηκε και σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Ιαπωνίας, το οποίο τηρήθηκε μέχρι τον Αύγουστο του 1945, όταν ο Κόκκινος Στρατός κήρυξε τον πόλεμο στην Ιαπωνία.
Στα μέσα Ιουνίου 1941, λίγες ημέρες πριν την εισβολή των ναζί, οι Σοβιετικοί πρότειναν την επέκταση της συμφωνίας και σε άλλους τομείς. Όλα αυτά τα αναμφισβήτητα γεγονότα, που έχουν τεκμηριωθεί πραγματολογικά, μαρτυρούν πως ο Στάλιν έβλεπε στην συμφωνία με τον Χίτλερ, την πραγματοποίηση της πάγιας θέσης της Σοβιετικής Ένωσης για απόκτηση ζωτικού χώρου.
Ο διαμελισμός της Πολωνίας, η προσάρτηση των Βαλτικών κρατών και της Φινλανδικής χερσονήσου της Καρελίας ήταν απότοκος αυτού του συμφώνου. Κυρίως όμως, οι απολογητές του δεν μπορούν να απαντήσουν στο ερώτημα: «τι θα γινόταν αν ο Χίτλερ δεν εισέβαλε στην ΕΣΣΔ;». Αν δηλαδή οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ευρωπαϊκή ήπειρο τερματιζόταν με την κατάληψη της Κρήτης.
Δεν θα παγιωνόταν το status quo της 21ης Ιουνίου 1941; Το Γερμανοσοβιετικό σύμφωνο δεν θα αποκτούσε μόνιμα χαρακτηριστικά; Και τα απανταχού της γης κομμουνιστικά κόμματα δεν θα υπερασπιζόταν την γραμμή της Κομιντέρν για ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο;
Αλλά και αν δεχτούμε το επιχείρημα τους πως επρόκειτο για μια κίνηση τακτικής, πώς θα δικαιολογήσουμε την παράδοση στην Γκεστάπο, Γερμανών κομμουνιστών που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ; Πώς θα δικαιολογήσουμε την παραχώρηση ναυτικής βάσης στο Μουρμάνσκ; Τι θα πούμε για την τροφοδοσία της Γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας με πρώτες ύλες;
Οι φανεροί και οι κρυφοί απολογητές αυτού του συμφώνου, αισθάνονται δικαιωμένοι εκ του αποτελέσματος, που διαμόρφωσε όμως, η επιθετικότητα του Χίτλερ και όχι η προνοητικότητα του Στάλιν. Βρίσκονται όμως σε αμηχανία, όταν συζητούμε τις συνέπειες του, στα καθ΄ημάς.
Ως γνωστόν όταν κατελήφθη η Ελλάδα, τον Απρίλιο του 1941, το Γερμανοσοβιετικό σύμφωνο ήταν σε ισχύ. Επίσης είναι γνωστό πως 2.000 περίπου κομμουνιστές ήταν στις φυλακές και στις εξορίες. Ο ηγετικός πυρήνας τους ήταν έγκλειστος στην Ακροναυπλία.
Τότε, με παρέμβαση της Βουλγαρικής πρεσβείας οι Ιταλικές αρχές κατοχής απελευθέρωσαν όλους τους Σλαβομακεδόνες κομμουνιστές μεταξύ των οποίων και τον μετέπειτα γραμματέα του κόμματος Α.Τσίπα.
Οι δε υπόλοιποι φυλακισμένοι, ενώ μπορούσαν να δραπετεύσουν λόγω της διάλυσης της Ελληνικής κρατικής μηχανής, δεν το έπραξαν διότι περίμεναν να τους απελευθερώσουν, με όλους τους τύπους, οι σύμμαχοι τους Ιταλοί και Γερμανοί.
Μετά την εισβολή των ναζιστών στην ΕΣΣΔ και την απόφαση της Κομιντέρν για εθνικά- παλλαϊκά- αντιφασιστικά μέτωπα, τον Ιούλιο 1941 συνέρχεται η 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ και αποφασίζει την υλοποίηση της γραμμής της Κομιντέρν. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ.
Από την αλληλουχία αυτή των ιστορικών γεγονότων προκύπτει πως, η αντιστασιακή του δράση του ΚΚΕ αφορούσε, αμιγώς, την εκτέλεση του διεθνιστικού του καθήκοντος και η αφετηρία της βρισκόταν στον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο των Σοβιετικών.
Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονούμε πως, τότε, όλα τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν τα τμήματα του επαναστατικού στρατού που υπαγόταν στο κεντρικό στρατηγείο της Επανάστασης, για την υπεράσπιση του μοναδικού προλεταριακού κράτους.
Κάτι που το πληρώσαμε πολύ ακριβά λίγα χρόνια αργότερα.
Του Σάκη Μουμτζή
Η 23η Αυγούστου καθιερώθηκε ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Κομμουνισμού και του Ναζισμού (γνωστή και ως Διεθνής Ημέρα της Μαύρης Κορδέλας σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης), με το ψήφισμα της 2ας Απριλίου 2009 του Ευρωκοινοβουλίου, για να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και ιδιαίτερα του Σταλινισμού και του Ναζισμού.
Το ψήφισμα έγινε δεκτό από την Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου με συντριπτική πλειοψηφία (533 ψήφοι «υπέρ», 44 «κατά» και 33 αποχές). Οι Έλληνες ευρωβουλευτές είτε καταψήφισαν (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ), είτε απείχαν της ψηφοφορίας (ΝΔ). Η 23η Αυγούστου, που επιλέχθηκε Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού, σχετίζεται με δύο γεγονότα: Το πρώτο συνέβη το 1939, όταν η Σοβιετική Ένωση και η Ναζιστική Γερμανία υπέγραψαν το σύμφωνο μη επίθεσης, γνωστό και ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ (από τα επίθετα των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών), με μεγάλο θύμα την Πολωνία.
Σε ένα από τα μυστικά πρωτόκολλα της συμφωνίας, η Πολωνία διαμοιραζόταν ανάμεσα στην κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και τη ναζιστική Γερμανία, ενώ οι Βαλτικές Χώρες (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία) προσαρτώνται στην Σοβιετική Ένωση. Το δεύτερο έλαβε χώρα το 1989 , όταν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία στάθηκαν πιασμένοι χέρι - χέρι στο δρόμο από το Βίλνιους ως το Ταλίν, σχηματίζοντας μία ανθρώπινη αλυσίδα, ζητώντας απόσχιση των κρατών τους από τη Σοβιετική Ένωση («Επανάσταση του Τραγουδιού»).
Την ίδια μέρα εκδηλώσεις συμπαράστασης έγιναν σε 40 πόλεις του δυτικού κόσμου. Πολλοί από τους διαδηλωτές φορούσαν μαύρες κορδέλες σε ένδειξη «πένθους» για τα θύματα του Κομμουνισμού και του Ναζισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου