Στην παγκόσμια οικονομική κοινότητα κυκλοφορεί μια ιστορία για την πιο επιτυχημένη επένδυση στην ιστορία του πλανήτη. Είναι, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, η εξαγορά του Μανχάταν από τον Ολλανδό άποικο Πίτερ Μίνουιτ, ο οποίος είχε μόλις φτάσει στην περιοχή ως κυβερνήτης. Ήταν το 1626 και για να ολοκληρωθεί η συναλλαγή ο Μίνουιτ κατέβαλε στους ινδιάνους που ζούσαν εκεί 60 φιορίνια, που αντιστοιχούσαν σε 24 δολάρια. Και μάλιστα εις είδος. Από την πρώτη στιγμή που οι Ευρωπαίοι πάτησαν το πόδι τους στο Νέο Κόσμο, το Μανχάταν τράβηξε την προσοχή τους. Είδαν ένα τεράστιο λιμάνι, φυσικά προστατευμένο από τις θύελλες του βόρειου Ατλαντικού, αλλά και από κάθε επίδοξο εισβολέα, χωρίς ακραίες καιρικές συνθήκες και με πρόσβαση στο εσωτερικό της αμερικανικής ηπείρου, μέσω του ποταμού Χάντσον. Είδαν δηλαδή το μέλλον μπροστά στα μάτια τους. Σήμερα το Μανχάταν είναι σταθερά μία από τις πιο ακριβές περιοχές στον πλανήτη, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα επιχειρηματικά και χρηματοοικονομικά επίκεντρα του κόσμου. Και ως φαίνεται θα παραμείνει επί μακρόν. Είναι σαφές ότι η επιλογή του Μίνουιτ τέσσερις αιώνες πριν ήταν σωστή, αφού από τότε δικαιώνεται συνεχώς.
Σε μια άλλη άκρη του κόσμου, στη μικρή Ελλάδα του βαλκανικού νότου, μια «επενδυτική» ιστορία έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Είναι η κληρονομιά των προγόνων, οι οποίοι έζησαν τους αιώνες πριν το Χριστό, καλλιέργησαν τη σκέψη, ίδρυσαν την πρώτη δημοκρατία, θεμελίωσαν τις επιστήμες και τις τέχνες, δημιούργησαν αρχιτεκτονικά θαύματα, διέδωσαν την ελληνική γλώσσα, τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό τους σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο μέχρι τα βάθη της Ασίας και αντιστάθηκαν στη βαρβαρότητα της Ανατολής, συμβάλλοντας ουσιαστικά και πολλαπλώς το σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο. Απ’ όλα αυτά κερδισμένη βγήκε η ανθρωπότητα, που χιλιάδες χρόνια παλεύει με αυτά τα «όπλα» να εδραιώσει την εποχή του πολιτισμένου ανθρώπου. Όσο για τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, τους νεοέλληνες που απέκτησαν κρατική υπόσταση με βάση την εθνική τους ταυτότητα πριν από 200 χρόνια, μπορεί να μην εισπράττουν το κοπιράιτ για την παγκόσμια πνευματική κληρονομιά των προγόνων, αλλά υποδέχονται κάθε χρόνο στη μικρή γεωγραφικά Ελλάδα εκατομμύρια ξένων επισκεπτών που διδάσκονται και θαυμάζουν το αρχαίο πνεύμα και τα επιτεύγματά του. Ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν για να κάνουν επισκέψεις στα μνημεία και να εισπράξουν –ή έτσι νομίζουν- ένα μέρος από την ενέργεια των τόπων που έζησαν και μεγαλούργησαν προσωπικότητες παγκόσμιας εμβέλειας. Ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Περικλής, ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος, ο Ιπποκράτης, ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης. Ο κατάλογος είναι μακρύς και το ειδικό του βάρος εξακολουθεί να αυξάνεται διαρκώς τα τελευταία 2000 χρόνια. Ένας πολυδιάστατος οικονομικός υπολογισμός είναι πιθανόν να καταλήξει ότι η κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων συνιστά την καλύτερη και πιο πολυδιάστατη επένδυση στην ιστορία του ανθρώπου, από την οποία κερδίζει όλο το ανθρώπινο γένος. Όσοι σκέφτονται με βάση τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, τα πανεπιστήμια, η ιατρική, η αρχιτεκτονική, το θέατρο, ο αθλητισμός. Κι αυτός ο κατάλογος είναι απέραντος…
Στην Ελλάδα όλα αυτά είναι γνωστά σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά «αφιλόξενος τόπος» στην καθημερινή πρακτική. Μέχρι και στο πιο αγοραίο πεδίο του απλού οικονομικού οφέλους η χώρα αποδεικνύεται κακός, κάκιστος διαχειριστής. Ακόμη κι αν ξεπεράσει κανείς τις δεκαετίες που χρειάστηκαν για να γίνει το μουσείο της Ακρόπολης, την σημερινή απαξίωση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, τις καθυστερήσεις για την αξιοποίηση των ευρημάτων στην Πέλλα και τη Βεργίνα και όλο το αντιπαραγωγικό πλαίσιο που διέπει την εθνική κληρονομιά, δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά στις ολιγωρίες που συμβαίνουν στην Αμφίπολη. Στο λόφο Καστά, όπου το καλοκαίρι του 2014 αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο ταφικό μνημείο έχει ξεκινήσει από την αρχή ένα… ματς, που ακόμη εξελίσσεται. Αιχμή του δόρατος της… τρέλας αποτέλεσαν οι δήθεν προοδευτικοί αρχαιολόγοι –κυρίως του νότου-, οι οποίοι απαξίωσαν από την πρώτη στιγμή τα ευρήματα, χωρίς καν να έχουν επισκεφθεί το χώρο. Φοβούμενοι (;) μήπως όντως έκρυβε στα σπλάχνα του έναν σπουδαίο νεκρό. Το θέμα εξελίχθηκε από την αρχή σε πολιτική και κομματική αντιπαράθεση, διότι για κάποιους όποιος μιλάει από τη Μακεδονία ως ελληνική περιοχή από πάντα και τα επιτεύγματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των συντρόφων του είναι περίπου… εθνικιστής. Και πάντως απέχει πολύ από το να θεωρείται προοδευτικός. Το πράγμα μπερδεύτηκε επειδή την ανασκαφή επισκέφθηκε το 2014 ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, κάτι που δεν άρεσε στην επερχόμενη εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε όλο αυτό το… μπέρδεμα, αν ξεπεράσει κανείς την ανεκτίμητη ιστορική, εθνική και πολιτισμική αξία κάθε σημαντικού νέου αρχαιολογικού ευρήματος στην ελληνική γη, η ευρύτερη περιοχή της Αμφίπολης διέγνωσε μια ευκαιρία οικονομικής ανάπτυξης. Μέσω της επισκεψιμότητας του μνημείου η ευρύτερη περιοχή μπορεί να γίνει διεθνώς αναγνωρίσιμη, να υποδεχθεί ιδιωτικές επενδύσεις και θέσεις εργασίας και να αυξήσει τον κοινωνικό της πλούτο. Μια θεμιτή προσδοκία, ιδιαίτερα σε μια περίοδο βαθύτατης ύφεσης και σε έναν τόπο με ελάχιστες εναλλακτικές πηγές πλούτου. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι οι δαπάνες για την ανάδειξη ενός αρχαιολογικού μνημείου είναι εξαιρετικά μικρές σε σχέση με τα οφέλη –πραγματικά… αστείες σε σχέση με το τι ξοδεύει το δημόσιο δεξιά κι αριστερά- θα περίμενε κανείς να κινηθούν όλοι και όλα γρήγορα.
Δυστυχώς, όμως, τίποτε δεν έγινε. Το υπουργείο Πολιτισμού τα δύο τελευταία χρόνια αδράνησε. Ο φάκελος που απέστειλε το υπουργείο στη διαχειριστική αρχή της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας ήταν γεμάτος παραλείψεις και κρίθηκε «ανώριμος», με αποτέλεσμα το έργο να μην ενταχθεί στο ΕΣΠΑ και το πρότζεκτ της Αμφίπολης να βρίσκεται στον αέρα.
Διότι εάν η αξιοποίηση αργήσει κι άλλο ίσως σύντομα να είναι αργά. Κυρίως όμως η περιοχή θα έχει νιώσει μία ακόμη απογοήτευση. Επομένως κάποιος πρέπει να κάνει κάτι! Ενδεχομένως ο πρωθυπουργός που ανεβαίνει στη Β. Ελλάδα τις επόμενες ημέρες. Άλλωστε σε μία χώρα όπως η δική μας, που στα χαρτιά ανήκει στη Δύση, αλλά συχνά στην πράξη συμπεριφέρεται σαν βαθύτατη ανατολή, τα πάντα στο τέλος περνούν από έναν άνθρωπο, τον εκάστοτε πρωθυπουργό, που θέλουμε να λειτουργεί ως… πατερούλης.
Υ.Γ. 1: Η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, απαντώντας από το βήμα της Βουλής σε επίκαιρη ερώτηση της βουλευτού Σερρών της ΝΔ Φωτεινής Αραμπατζή, διαβεβαίωσε ότι στις 20 Σεπτεμβρίου θα υποβληθεί εκ νέου ο φάκελος με τα επιπλέον στοιχεία για την ένταξη στο ΕΣΠΑ του έργου του Τύμβου Καστά στην Αμφίπολη. Τα χρήματα, περίπου 1,5 εκατ. ευρώ, είναι διαθέσιμα και περιμένουν. Αυτή τη φορά, λοιπόν, δεν δικαιολογούνται νέες «ανωριμότητες»...
Υ.Γ. 2: Το γιατί το έργο της Αμφίπολης με προϋπολογισμό 1,5 εκατ. ευρώ θα πρέπει να μπει στη δοκιμασία του ΕΣΠΑ και όχι στο σίγουρο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων είναι κάτι ακατανόητο, που όμως αποδεικνύει ότι βρίσκεται εκτός των προτεραιοτήτων των υπευθύνων.
Πηγή: http://voria.gr/article/kante-epitelous-kati-gia-to-protzekt-tis-amfipolis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου