Την έσωσαν οι «φασίστες αστυνομικοί»

Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής πως:

1. Προέχει να αποθεραπευθεί η δικηγόρος κυρία Α. Τσουκαλά.

2. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά της να υπερασπίζεται όποιον θέλει. Είναι, εκ του επαγγέλματός της, υποχρέωση.

3. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά της να έχει τις όποιες ιδεολογικές προτιμήσεις.

4. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά της να παρίσταται όπου θέλει, όπως όλοι οι πολίτες, αρκεί να μην παρανομεί.

5. Και βέβαια, είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να την κρίνουμε.

Όλα αυτά είναι βασικά χαρακτηριστικά της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που αγωνίζονται να καταστρέψουν αυτοί τους οποίους υπερασπίζεται. Ακόμα ένα δείγμα του μεγαλείου και της ανωτερότητας του συγκεκριμένου πολιτεύματος.

Διαβάζοντας το βιογραφικό της και την ενασχόλησή της με τα ζητήματα της βίας των οργάνων της τάξεως κατά των πολιτών --διετέλεσε και σύμβουλος του Χρ. Παπουτσή στο υπουργείο Προστασίας του πολίτη το 2010-12— αποκομίζει κάποιος την εντύπωση πως πρόκειται για κάποια τεχνοκράτη που προσφέρει τις υπηρεσίες της.

Δεν είναι, όμως, ακριβώς έτσι. Δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών, αλλά αγωνίζεται για να αποφύγουν την σύλληψη και την τιμωρία οι δράστες αξιόποινων πράξεων.

Ποιες είναι αυτές οι αξιόποινες πράξεις; Εναντίον ποιου στρέφονται; Κατά του κράτους και των οργάνων του; Όχι βέβαια. Στρέφονται ενάντια στην περιουσία των απλών πολιτών, βάζουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα, τους εμποδίζουν να ασκούν βασικά συνταγματικά τους δικαιώματα.

Σε αυτή την κατάσταση ανομίας που χαρακτηρίζει συγκεκριμένες περιοχές της Αθήνας, η κυρία Α. Τσουκαλά έχει πάρει θέση, που εκφεύγει των ορίων των επαγγελματικών της καθηκόντων.

Είναι αλληλέγγυα με τους δράστες των ποινικά κολάσιμων πράξεων. Δεν τους υπερασπίζεται. Δεν προσπαθεί, με το κύρος που έχει σε αυτούς τους χώρους, να τους αποτρέψει από το να προβαίνουν στις πράξεις βανδαλισμού και καταστροφών. Επεμβαίνει μετά την τέλεσή τους επιδιώκοντας τη μη τιμωρία των δραστών και συμβάλλοντας έτσι— στο μέτρο των δυνάμεών της-- στη συντήρηση της ανομίας στην Αθήνα.

Έχει τοποθετηθεί απέναντι στο κράτος, από το οποίο όμως, κατά παράδοξο τρόπο, αμείβεται συγχρόνως. Αρκετά αντιφατικά όλα αυτά, που αποδυναμώνουν την ηθική διάσταση του έργου της.

Ως γνωστόν, ένα κομμάτι της ριζοσπαστικής Αριστεράς συμπλέει με την επαναστατική Αριστερά στην αμφισβήτηση του μονοπωλίου της βίας από το κράτος.

Και αυτές οι «συλλογικότητες» διεκδικούν μερίδιο στη βία που εκπορεύεται από την αντίληψή τους, πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Και, ως εκ τούτου, μπορεί να καταφεύγουν σε οποιαδήποτε πράξη που βοηθεί στην πραγμάτωση αυτής της αλήθειας.

Εξάλλου, αυτός ο πολιτικός χώρος δεν αναγνωρίζει τους θεσμούς και τους κανόνες που χαρακτηρίζουν τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Ως εκ τούτου η έννοια της παραβατικότητας είναι άγνωστη σε αυτούς. Τι παραβαίνουν με τις πράξεις τους, όταν δεν δέχονται τα όρια εντός των οποίων θα πρέπει αυτές ασκηθούν;

Πέραν όλων αυτών, το θύμα χαρακτήρισε συλλήβδην τους αστυνομικούς ως φασίστες, λόγω των αυξημένων ποσοστών που έλαβε η Χρυσή Αυγή σε συγκεκριμένα εκλογικά τμήματα, όπου αυτοί ψήφιζαν. Απέδωσε έτσι τις κατασταλτικές τους λειτουργίες στα ακραία ιδεολογικά τους φρονήματα.

Το πρόβλημα με το θύμα και με όσους ασπάζονται παρόμοιες απόψεις βρίσκεται στο ότι δεν δέχονται πως η καταστολή είναι μέρος της λειτουργίας των σωμάτων ασφαλείας. Θέλουν τον ευνουχισμό τους, κάτι που πέτυχαν επί συγκυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ευτυχώς βρέθηκαν κάτι παλικάρια από αυτά που αποκαλούσε φασίσ

τες και την έσωσαν από τα πυρά αυτών που υπερασπιζόταν. Αυτές είναι οι περίεργες καταστάσεις της ζωής!

Οι εμπειρίες ζωής, όπως λέμε.

Του Σάκη Μουμτζή