Γιατί τα κάνει όλα αυτά ο Λαφαζάνης;

Το χθεσινό σκηνικό στην Πανεπιστημίου ήταν τουλάχιστον επικό. Ο πρώην υπουργός Λαφαζάνης να σκαρφαλώνει με σκάλα σε κλούβα της αστυνομίας με υπόκρουση Νότη Σφακιανάκη από κοντινό - αγνώστου προέλευσης- ηχείο... Και από κάτω οι υπόλοιποι σύντροφοι να φωνάζουν εν χορώ κατά των πλειστηριασμών.

Βεβαίως είμαστε μια χώρα όπου τα λόγια του Όργουελ ταιριάζουν μια χαρά στην περίπτωση του «επαναστάτη» Λαφαζάνη και της «επικής» Αριστεράς:

«Tα ακραία αισθήματα πάντα κερδίζουν τελικά.

Οι ηγέτες που προσφέρουν δάκρυα, λύπη, αίμα και ιδρώτα πάντα παίρνουν περισσότερα από τους οπαδούς τους σε σχέση με αυτούς που προσφέρουν ασφάλεια και καλοπέραση. Στα δύσκολα οι άνθρωποι είναι πάντα ηρωικοί!».

Όσο όμως περνούν τα χρόνια, η αναζήτηση της ερμηνείας τέτοιων φαινομένων περνάει πλέον, από τη σφαίρα της πολιτικής ανάλυσης στη βάσανο της ψυχανάλυσης. Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: Γιατί τα κάνει όλα αυτά ο Λαφαζάνης;

Είναι ο άνθρωπος που συμμετείχε στο δραματικό εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ. Που πήρε μέρος σε ένα από τα πιο δραματοποιημένα θεατρικά στιγμιότυπα της πολιτικής ιστορίας. Αυτοί οι άνθρωποι κέρδισαν τις εκλογές σκιαγραφώντας στις συνειδήσεις των οπαδών τους, μία χειμαζόμενη χώρα. Με χιλιάδες αυτοκτονίες, με παιδάκια να λιποθυμούν στα σχολεία, με γερμανικές μπότες στην πλάτη των κατεχόμενων Ελλήνων. Μέσα σε λίγα χρόνια, χρησιμοποίησαν τόσα ψέματα και τόσο λαϊκισμό που δεν συγκρίνονται ούτε με ολόκληρη την δημαγωγία του πολιτικού συστήματος στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Τόσο ξεδιάντροπα και τόσο ανεύθυνα δεν έχει συνομιλήσει με τους ψηφοφόρους του κανένας πολιτικός, όση δίψα κι αν είχε για εξουσία.

Ο ίδιος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν αυτός που βρέθηκε στον σκληρό πυρήνα μιας ανεδαφικής και αντιφατικής πολιτικής, που παραλίγο να τινάξει στον αέρα τη χώρα και την οικονομία της. Και τώρα, σαν να μην έγινε τίποτα σκαρφαλώνει σε κλούβες και παίζει θέατρο σαν μικρό παιδί για να σώσει την «ψυχή» και τον «επαναστατημένο» χαρακτήρα του.

Μπορείς να πολιτεύεσαι μόνο με ψέματα, ικανοποιώντας το θυμικό των ψηφοφόρων σου που διψούν για «γλαφυρή και έντεχνη απάτη»; Ναι, μέχρι που να ξεθωριάσουν τα ακραία αισθήματα που αναφέρει ο Όργουελ. Αλλά ως τότε, μπορείς να συνεχίσεις να τα εκτρέφεις με το αζημίωτο. Ενισχύοντας το μίσος και υποδαυλίζοντας πάθη. Και παίζοντας αποτυχημένους ρόλους στην προσπάθειά σου να επιβιώσεις με τις εντυπώσεις σου.

Το κακό όμως είναι ότι το ψέμα είναι «παιδαγωγικό» και λυτρωτικό, όπως στα παραμύθια. Άλλα μας λένε κι άλλα καταλαβαίνουμε. Και η παρηγοριά της απάτης καταλήγει στο τέλος, να γίνει όχι μόνο αποδεκτή αλλά και αναγκαία για την ικανοποίηση των ενστίκτων.

Μια κρίσιμη μάζα από συμπολίτες μας, ανέχεται και δικαιολογεί πλέον, με μεγάλη ευκολία, το θέατρο. Αρκεί να παίζεται σε μία ιδεολογικά φορτισμένη σκηνή.

Από μνημόνιο σε μνημόνιο κι από υπογραφή σε υπογραφή, με μια γλώσσα κατάλληλη μόνο για «τοξικομανείς της απάτης». Ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι πρόκλησης για τους υπόλοιπους που παρακολουθούμε, με το στόμα ανοιχτό, κυνικούς ανθρώπους να επιμένουν σε έναν τραγέλαφο, γραμμένο με ξεπερασμένους και αδιάφορους μύθους.

Είναι φανερό ότι πασχίζουν να μας συνηθίσουν να αποζητούμε έναν κόσμο όπου η λογική και ο ρεαλισμός είναι τόσο αποκρουστικά πράγματα που επιλέγουμε αναγκαστικά την μετα- αλήθεια!

Δεν φέρνουν πια γέλιο τέτοια θεάματα. Περισσότερο θλίψη και οίκτο μας προκαλούν..

Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα