Πριν λίγες ημέρες είδα έναν φίλο μου από τα παλιά. Άνεργος τα τελευταία χρόνια, ζει με τη σύνταξη της μάνας του. Πάνω στην κουβέντα, μου αναφέρει ότι πριν λίγα χρόνια αγόρασε με την κάρτα της ένα κινητό αξίας περίπου 900 ευρώ. Όταν τον ρώτησα πως το πληρώνει, πέραν της διαπίστωσης του ατόπου της πράξης του, μου είπε ότι δεν μπορεί να το πληρώσει και ότι το χρέος πλέον...
ανέρχεται στα 1500 ευρώ περίπου. Τον ρώτησα πάλι πως σκοπεύσει να το τακτοποιήσει το θέμα και μου είπε ότι αφού θα έρθει "πόλεμος" πάνω στην καταστροφή θα χαριστεί και το δικό του χρέος μεταξύ άλλων. Φυσικά αντιλαμβάνεστε τι είδους αποκόμματα υποστηρίζει.
Φανταστείτε, "ελπίζει" σε μία μεγάλη καταστροφή ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΙΝΗΤΟ.
Αλλάξαμε μετά κουβέντα, είπαμε πολλές κουταμάρες, αλλά η απάντησή του με είχε σοκάρει.
Έκατσα αργότερα και σκέφτηκα, πόσοι κυκλοφορούν γύρω μου με χρέη μεγαλύτερα του ενός κινητού τηλεφώνου και οι οποίοι δεν είναι "κολλητοί" μου για να μου εμπιστευτούν τι πραγματικά ΕΛΠΙΖΟΥΝ και με τι σκεπτικό πραγματικά ΨΗΦΙΖΟΥΝ ως λύση για τα οικονομικά τους προβλήματα.
Τους βλέπουμε καθημερινά, μας μιλάνε, παραπονιούνται για την κατάστασή τους, ζούνε ανάμεσά μας.
Όμως κάτι κρύβουν.
Κρύβουν το μέλλον που σχεδιάζουν (ψηφίζουν)*.
*Αποθανέτω ψυχή μου μετά των άλλων αλλοφύλων (Κριταί ΙΣΤ', 30).
Περικλής Γ
Στα καταναλωτικά δάνεια πρέπει να τιμωρείται ποινικά και ο δανειστής. Δανείζει μισθωτό εργαζόμενο που δεν γνωρίζει αν σε δύο μήνες θα έχει δουλειά για να το εξοφλήσει. Μηδέν εξασφάλιση του δανείου συνεπάγετε σκοπιμότητα από τον δανειστή εναντίον ηλιθίου εγγυητή. Άσε αν δεν πληρώνει κανένας πληρώνουν οι υπόλοιποι τις τράπεζες μέσω φόρων. Καλή ώρα. Δέκα χρόνια μνημόνια και το ηλίθιο σύστημα συνεχίζετε.
ΑπάντησηΔιαγραφή