Προδοσία Πρεσπών: Πού ακριβώς βλέπεις το Εθνικό συμφέρον;

Είναι ένας καβγάς που έχει ο κ. Τσίπρας με την Ιστορία. Δεν αφορά κάποιον άλλον, πέραν από αυτούς που νιώθουν ότι πρέπει να πάρουν κάποιου είδους ρεβάνς για την ήττα των κομμουνιστών στον Εμφύλιο.

Κάποιοι υποστηρίζουν δογματικά ότι η συμφωνία με τα Σκόπια είναι μία εθνικά ωφέλιμη συμφωνία. Ας διαβάσουν πάλι τα κείμενα και ας μας πουν που ακριβώς βρίσκεται το εθνικά ωφέλιμο. Μήπως στο άρθρο 36; Δεν καταλαβαίνουμε, για παράδειγμα, γιατί ο Σταυρός Θεοδωράκης στηρίζει στα δύσκολα τους νεοσταλινικούς του Τσίπρα, κάνοντας τα ρεπό του Καμμένου. Ας το ξανασκεφτεί. Αυτή η υπογραφή δεν «σβήνεται» στο μοντάζ!

Να μην ασχοληθούμε με τα αστεία επιχειρήματα, ότι με την συμφωνία θα κλείσουμε την πληγή στα βόρεια σύνορά μας για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο εξ ανατολών. Το αντίθετο! Ο κίνδυνος της Τουρκίας είναι αυτός που θα πρέπει να μας κάνει να προσέχουμε πολλές φορές τι ακριβώς συμφωνούμε και υπογράφουμε με τους βόρειους συμμάχους μας. Είτε με την κυβέρνηση των Σκοπίων, είτε με την Αλβανία.

Σωστά, η προσοχή μας πρέπει να στραφεί προς τα Ανατολικά. Και τι εμπόδιζε αυτή την κυβέρνηση, Σταύρο, να το κάνει τέσσερα χρόνια τώρα; Το … «Μακεδονικό»; Αστεία πράγματα! Διότι τέσσερα χρόνια τώρα αυτή η κυβέρνηση είχε για υπουργό Άμυνας τον Πάνο Καμμένο. Έκανε τις επιλογές της. Κι ήρθε η ώρα να κάνουμε εμείς τις δικές μας. Εκτός κι αν ο σκοπός ήταν αυτός αρχής εξ αρχής! Τα ρεπό του Καμμένου. Κάτι το οποίο δεν μπορούμε να πιστέψουμε.

Αν με το επιχείρημα για το κίνδυνο εξ Ανατολών εννοούν ότι εμείς θα κάνουμε την χάρη στους Γερμανούς και οι Γερμανοί στην συνέχεια θα μας βοηθήσουν σε μία πιθανή σύρραξη με τους Τούρκους, τότε θα πρέπει να έχουν πάρει πολλές απουσίες την ώρα που στο σχολείο κάνανε μάθημα Ιστορίας. Δεν πρόκειται κάποιος να μας βοηθήσει. Και να έχουμε όλοι μας υπόψη μας ότι τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας.

Στο Σύνταγμα της «Βόρειας Μακεδονίας» υπάρχει το περίφημο άρθρο 36. «Η Δημοκρατία εγγυάται ιδιαίτερα δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και όλων των Μακεδονικών απελευθερωτικών πολέμων σε ανάπηρους πολέμου, σε όσους έχουν απελαθεί και φυλακιστεί για τις ιδέες της ξεχωριστής ταυτότητας του Μακεδονικού Λαού και του Μακεδονικού κράτους». Ο κ. Ζάεφ αρνήθηκε σε αυτό το άρθρο να αναφερθεί σε Βόρεια Μακεδονία, για ιστορικούς, λέει, λόγους. Μα, εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα! Και μπορεί οι Αριστεροί να νιώθουν μία υποχρέωση απέναντι στους Σλαβομακεδόνες που βρέθηκαν μαζί τους στα χαρακώματα των μαχών του Εμφυλίου Πολέμου, αλλά εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε κάποιο τέτοιο «ιστορικό» χρέος. Οι Αριστεροί τους είχαν υποσχεθεί ανεξάρτητη Μακεδονία. Όχι η Ελλάδα.

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να κάνει έναν νέο διαχωρισμό μεταξύ των δήθεν προοδευτικών που στηρίζουν την συμφωνία και των… ακροδεξιών που την μάχονται. Σε αυτή την μάχη έχει την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση του Σταύρου Θεοδωράκη και του Ποταμιού. Γιατί άραγε είναι ακροδεξιά θέση να μην παραχωρηθεί η Ιστορία της χώρας μας στους Σλαβομακεδόνες; Από πού ως που είναι… προοδευτικό να επιστρέψουμε εκεί που η ηττημένη Αριστερά άφησε το νήμα στο τέλος του Εμφυλίου; Τι ακριβώς είναι αυτό που προοδεύει στην Ελλάδα με αυτή την θέση;

Επιχειρούν σκόπιμα ένα μπέρδεμα. Αυτό της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας (το οποίο και με την σειρά του σηκώνει μεγάλη συζήτηση) με την εθνικότητα των Μακεδόνων. Προσέξτε! Το Σύνταγμα της «Βόρειας Μακεδονίας» αναγνωρίζει πλέον ότι στην χώρα εκείνη κατοικούν Αλβανοί, Τούρκοι, Ρομά και Μακεδόνες! Με άλλα λόγια, οι Μακεδόνες δεν είναι οι κάτοικοι της Βόρειας Μακεδονίας. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι οι κάτοικοι της Αρκαδίας λέγονται Αρκάδες. Αλλά είναι μία εθνική ομάδα, όπως αντίστοιχα είναι οι Τούρκοι και οι Αλβανοί. Τι περισσότερο πρέπει να συζητήσουμε;

Εμείς, πάντως, από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει αυτό ακριβώς. Ότι η σημερινή FYROM είναι ένα Βαλκανικό πολυεθνικό κράτος. Είναι προς το συμφέρον μας να βρεθεί μία λύση, αλλά η λύση αυτή δεν μπορεί να είναι σε βάρος της δικής μας εθνικής κληρονομιάς.

Εκείνο που ενοχλεί δεν είναι η χρήση της λέξης Μακεδονία. Αλλά το γεγονός ότι αυτή η χρήση χάνει τα γεωγραφικά της χαρακτηριστικά. Και πολύ περισσότερο ότι παραχωρείται η αποκλειστικότητα της χρήσης της λέξης στον κ. Ζάεφ και στους όποιους μελλοντικούς τους συμμάχους.

Η συμφωνία αυτή ανοίγει τον δρόμο για την δημιουργία μιας νέας Θράκης στην Δυτική Μακεδονία. Δεν είναι μία συμφωνία που φωτίζει τους δρόμους της Ειρήνης, αλλά τους δρόμους του μίσους.

Η σημερινή συμφωνία ανοίγει πιο πολλές πληγές από εκείνες που επιχείρησε να κλείσει. Επειδή ακριβώς έγινε με τον τρόπο που έγινε. Αλλά και διότι επιχειρήθηκε από την πρώτη στιγμή από αυτή την κυβέρνηση να εξυπηρετηθεί η άποψη της νεοσταλινικής ηγεσίας της για το πώς θα πρέπει (κατά την γνώμη της) να κλείσουν τα δήθεν ανοικτά κεφάλαια της Ιστορίας.

Είναι ένας καβγάς που έχει ο κ. Τσίπρας με την Ιστορία. Δεν αφορά κάποιον άλλον, πέραν από αυτούς που νιώθουν ότι πρέπει να πάρουν κάποιου είδους ρεβάνς για την ήττα των κομμουνιστών στον Εμφύλιο. Ότι υπάρχουν κάποιοι που νιώθουν ότι πρέπει να συνδράμουν τον κ. Τσίπρα στο έργο του, είναι ακατανόητο. Να ξέρουν, πάντως, ότι δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον κ. Τσίπρα. Κι έτσι αναλαμβάνουν και την πολιτική ευθύνη για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα. Η Novartis, η θεσμική εκτροπή υπουργών της κυβέρνησης, η «ομολογία» Σγουρίδη για ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, η ναζιστική αντιμετώπιση των προσφύγων στην Μόρια κι αλλού, είναι μόνο μερικά ανοικτά ζητήματα. Αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή να ανοίξει μερικά ακόμη. Αν θέλουν, λοιπόν, να στηρίξουν αυτή την κυβέρνηση, των Πολάκηδων και των Παπαγγελόπουλων, μπορούν να ψηφίσουν «ναι» στην συμφωνία. Έχουν κάθε δικαίωμα. Αλλά μην μας λένε για εθνικό συμφέρον. Μην μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr



Μακεδονία και Αριστερά: Μια σχέση με αμαρτωλό παρελθόν

Φαίνεται πως το αποκαλούμενο από του αριστερούς «Μακεδονικό ζήτημα» έχει βαθιές τις ρίζες του μέσα στην Ιστορία της ίδιας της Αριστεράς. Φαίνεται πως αποτελεί μια καταστατική αρχή πάνω στην οποία κτίστηκε ένα ολόκληρο οικοδόμημα που άντεξε σχεδόν εκατό χρόνια.
Εμείς οι υπόλοιποι Έλληνες το πρόβλημα το αποκαλούμε «Σκοπιανό», υπό την έννοια πως το Μακεδονικό ζήτημα λύθηκε τρεις φορές με χυμένο πολύ ελληνικό αίμα. Στους βαλκανικούς πολέμους 1912-13, στην Μικρασιατική καταστροφή και στις κορφές του Γράμμου και του Βίτσι το 1949.
Για όλους εμάς «Μακεδονικό» ζήτημα δεν υπάρχει. Το πρόβλημα το είχαν μέχρι πριν από μερικούς μήνες οι Σκοπιανοί, όταν αίφνης μια κυβέρνηση της Αριστεράς τους έκανε ένα απρόσμενο δώρο. Την συμφωνία των Πρεσπών. Δηλαδή τους παραχώρησε τα πάντα, χωρίς να πάρει τίποτα.
Και γιατί να πάρει; Οι ίδιοι οι αριστεροί αποκαλούσαν τους κατοίκους της FYROM Mακεδόνες, χωρίς κανέναν προσδιορισμό. Οι ίδιοι οι αριστεροί ταξίδεψαν με πούλμαν στα Σκόπια το 1995 για να διαδηλώσουν κατά της ενδιάμεσης συμφωνίας που έχει την στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού κοινοβουλίου. Και τέλος αυτοί οι άνθρωποι αποδέχθηκαν, χωρίς καμιά ντροπή, την «Δημοκρατία του Ίλιντεν». Ανιστόρητοι; Καθόλου. Γνώριζαν άριστα τι σημαίνει, όταν την αποδέχθηκαν τον Μάιο του 2018. Απλώς, συμφωνούσαν απόλυτα με αυτήν την ονομασία, καθώς αποτελούσε ένα από τα βασικά στοιχεία του ιστορικού γονιδιώματος της Αριστεράς. Ίλιντεν, ΣΝΟΦ, ΝΟΦ.
Οι επικλήσεις τους για το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού είναι υποκριτικές. Γιατί όταν τις επικαλούμαστε εμείς για την Β. Ήπειρο ή την Ίμβρο, μας αποκαλούν «εθνίκια», αυτοί οι εθνομηδενιστές.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως το αποκλειστικό πρόβλημα της FYROM είναι η μη αναγνώριση της από την Ελλάδα. Όλες οι χώρες του πλανήτη να την αναγνωρίσουν με το όνομα «Μακεδονία», αν δεν τους αναγνωρίσουμε εμείς, είναι δώρον -  άδωρον. Να υπενθυμίσω πως την Ανατολική Γερμανία την είχαν αναγνωρίσει όλα σχεδόν τα κράτη του ΟΗΕ, πλην της Δ.Γερμανίας. Η κατάληξη είναι γνωστή.
Οι εγχώριοι εθνομηδενιστές προσέφεραν απλόχερα αυτό που η ηγεσία της FYROM απεγνωσμένα ζητούσε επί 26 σχεδόν χρόνια. Την αναγνώριση της «Μακεδονικής» τους ταυτότητας.
Η Αριστερά με την συμφωνία των Πρεσπών και τον ξεδιάντροπο συμβολισμό του χώρου όπου υπογράφηκε, παίρνει την ρεβάνς από την Ιστορία. Οι ηττημένοι του Εμφυλίου κλείνουν τους παλιούς τους λογαριασμούς. Αυτό είναι το κυρίαρχο ζήτημα γι΄αυτούς. Το ότι συγχρόνως εξυπηρετούν και τα συμφέροντα του διεθνούς παράγοντα είναι κάτι το παρεπόμενο.

Κι εμείς οι πολλοί, οι πάρα πολλοί τι κάνουμε; Θα συγκεντρωθούμε στο Σύνταγμα την Κυριακή 20 Ιανουαρίου για να συν-κλονίσουμε την κυβέρνηση και τους πρόθυμους ηλίθιους - χωρίς εισαγωγικά - που την ακολουθούν.
Θα τους κτυπήσουμε εκεί που πονάνε. Στις πλατείες και στους δρόμους.

Του Σάκη Μουμτζή