Οι θεωρητικοί της παρτσακλότητας

Το άρθρο δεν αφορά τις σιτεμένες κορασίδες τής (όπως αποδείχθηκε) νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που αυτογελοιοποιήθηκαν «παρελαύνοντας» σαν παρτσακλά. Συριζαίες είναι, μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό τους, δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα.

Αφορά τους, αρκετούς δυστυχώς, θεωρητικούς της «παρτσακλότητας» που τις υπερασπίστηκαν, άλλοι ενθουσιωδώς, κι άλλοι πιο συγκρατημένα αλλά με κατανόηση γι’ αυτό «που ήθελαν να πουν τα παιδιά».

Επειδή αυτός ο αριστερίζων (συχνά με τον μανδύα του φιλελεύθερου) ιδεοπολτός έχει επιβληθεί στον δημόσιο λόγο κι έχει επίσης διαμορφώσει μια τεχνική «ψαρώματος» του κοινού με περισπούδαστες αναλύσεις και σοφά γνωμικά, ότι τάχα μου πρέπει να «αφουγκραστούμε το μήνυμα» κάθε διαταραγμένου, αλλιώς είμαστε εθνίκια που έλεγε κι ο πρώην κύριος σύμβουλος και αυταρχικοί, ενώ αυτοί είναι η προοδευτικουριά και οι δημοκράτες, συγκέντρωσα τις «θέσεις» τους και τις αποδομώ, μία προς μία.


Πρέπει να ακούμε το μήνυμα των παιδιών, ακόμα κι αν το εκφράζουν «άγαρμπα».

Ποιο μήνυμα; Είναι κάποιος σε θέση να εκφράσει με σαφήνεια ποιο ήταν το μήνυμα μιας ομάδας που παρήλασε σαν να έχει βαριά κινητικά προβλήματα; Ο καθένας «ερμηνευτής» έδωσε τη δική του εκδοχή, δηλαδή το δικό του μήνυμα. Η πρώτη λοιπόν αποτυχία του «χάπενινγκ» ήταν πως δεν είχε μήνυμα. Αν πρέπει να εξηγήσεις για ποιον λόγο κάνεις κάτι, δεν το κάνεις σωστά! Έχει σημασία αυτό; Βεβαίως. Διότι αναδεικνύει ακόμα μια πτυχή της αμορφωσιάς των συμμετεχουσών στο χάπενινγκ, δηλαδή της αποτυχίας της ειμαι-τέρας Παιδείας. Μορφωμένος είναι ο έχων μορφή, αυτός που μπορεί να δώσει μορφή στις εκδηλώσεις του, στην επικοινωνία του, στις σχέσεις του με τους άλλους. Αμόρφωτος είναι ο αδιαμόρφωτος. Γιατί χρειάζεται η μορφή; Διότι η μορφή είναι στοιχείο του μηνύματος και πολύ συχνά είναι το ίδιο το μήνυμα.  Πρέπει να ξέρεις πώς, πότε, και πού εκφράζεις κάτι ώστε να γίνει τουλάχιστον κατανοητό, πριν γίνει αποδεκτό. Τα παρτσακλά της παρέλασης δεν κατάφεραν ούτε αυτό το στοιχειώδες.

 
Δεν είναι σωστό να υποχεώνουμε τα παιδιά να συμμετέχουν σε μια παρέλαση με το νόημα τη οποίας διαφωνούν.

Ποιος υποχρεώθηκε να συμμετάσχει; Δεν είμαστε πια στο ’67. Αν ένα παιδί διαφωνεί, μπορεί να ζητήσει να εξαιρεθεί από την παρέλαση. Όσα συμμετέχουν το κάνουν οικειοθελώς και με καμάρι. Αν ένας γονιός διαφωνεί, επίσης μπορεί να ζητήσει να εξαιρεθεί το παιδί του. Είμαστε όμως σίγουροι ότι αυτή είναι και η επιθυμία του παιδιού;


Δεν είναι σωστό να βάζουμε τα παιδιά να παρελαύνουν σαν στρατιωτάκια. Άλλο το σχολείο, άλλο ο στρατός.

Γιατί «σαν στρατιωτάκια»; Φέρουν τυφέκιο; Η παρέλαση, δηλαδή η συντεταγμένη πορεία μιας ομάδας ανθρώπων που συμμετέχουν σε μια τελετή είναι εκδήλωση που συνηθίζεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας: από την πομπή των Παναθηναίων, μέχρι τις μηχανοκίνητες πορείες των «χαρλεάδων» κι από τις student processions των Πανεπιστημίων μέχρι την Gay Parade της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Είναι μια μορφή έκφρασης που εξαίρει την ομαδικότητα και δημιουργεί αυτοπεποίθηση. Γιατί αυτά να είναι χαρακτηριστικά μόνο των στρατιωτών και όχι και των μαθητών; Αλήθεια, πώς θα έβλεπαν οι θεωρητικοί της παρτσακλότητας ένα αντίστοιχο χάπενινγκ που θα χωνόταν στη Gay Pride και θα τη διακωμωδούσε;


Με άλλους τρόπους δημιουργείται εθνική συνείδηση, όχι με παρελάσεις.

Προφανώς δημιουργείται με άλλους τρόπους, δηλαδή με τον εξής έναν: την Παιδεία. Ποιος σας είπε όμως ότι η παρέλαση έχει σκοπό τη δημιουργία εθνικής συνείδησης; Υπάρχουν άνθρωποι τόσο χαζοί που να πιστεύουν ότι περπατώντας με ρυθμό και στοίχιση, μπορεί να δημιουργηθεί οτιδήποτε άλλο, εκτός από ιδρώτας; Η παρέλαση είναι εκδήλωση προϋπάρχουσας εθνικής συνείδησης. Για όσους έχουν. Για όσους δεν έχουν, ας δεχθώ ότι είναι ένα πανηγυράκι. Ακόμα κι έτσι, σε τι εμποδίζει τη δημιουργία εθνικής συνείδησης; Μάλλον βοηθάει προς αυτόν τον σκοπό, καθώς ακόμα κι αν ο δάσκαλος είναι στο ΚΚΕ και όλη μέρα στο μάθημα καταγγέλλει τον καπιταλισμό, ο μαθητής λόγω του εορτασμού και της παρέλασης κάτι θα ακούσει για τη θυσία των παππούδων του. Εκτός κι αν είναι αυτό ακριβώς που ενοχλεί τους θεωρητικούς της παρτσακλότητας.


Είναι στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης. Τα παιδιά πρέπει να έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν τα πάντα.

Εδώ είναι που ο ιδεοπολτός έχει χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια. Οι πάντες, όχι μόνο τα παιδιά, πρέπει να έχουν αυτό το δικαίωμα. Έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι κατά της παρέλασης, του στρατού, του έθνους, της γης και του ηλιακού συστήματος, άμα λάχει. Μπορείς να το εκφράζεις στις παρέες σου, στα social media, μπορείς να γράφεις άρθρα και να εκδίδεις βιβλία εναντίον τους. Δεν μπορείς όμως να πηγαίνεις εκεί που συγκεντρώνονται όσοι έχουν αντίθετη άποψη με σένα και να τους προσβάλεις. Ποια λογική έχει ένα χάπενινγκ ακτιβιστών κατά του γάμου, την ώρα μιας γαμήλιας τελετής; Αν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ελεύθερη έκφραση από την προσβολή, τη χυδαιότητα και την αλητεία, έχουμε μεγάλο πρόβλημα.


Στο κάτω-κάτω ήταν μια ειρηνική εκδήλωση.

Αυτό έλειπε να μας πλάκωναν και στο ξύλο τα παρτσακλά. Όμως βία δεν είναι μόνο η σωματική βία. Βία είναι η βάναυση προσβολή για όσους συμμετείχαν στην παρέλαση, οι περισσότεροι με νεκρούς και τραυματίες προγόνους στο έπος του ’40. Βία είναι να διακόπτεις με το «έτσι θέλω» τη ροή οποιασδήποτε εκδήλωσης στην οποία συμμετέχουν άνθρωποι οικειοθελώς, από τη ροή μιας ομαδικής προσευχής μέχρι τη ροή ενός ομαδικού σεξ.


Δεν υπάρχει αδίκημα στον ΠΚ που να τιμωρεί αυτό που έκαναν.

Δυστυχώς, είναι αλήθεια. Υπάρχει όμως «κράξιμο». Υπάρχουν οι φατσούλες τους, είναι αναγνωρίσιμες, από αυτές μπορούμε να μάθουμε το ποιες είναι και να γίνουν ρεζίλι, με ονοματεπώνυμο. Όταν διεκδικείς το δικαίωμα να με φτύνεις στα μούτρα, δεν φαντάζομαι να σε ενοχλεί το δικαίωμά μου να προβάλω την πράξη σου, έτσι δεν είναι; Στο κάτω κάτω θα σε ηρωοποιήσουν οι ομοϊδεάτες σου. Αυτό δεν επεδίωκες;


Τελικά, θα πρέπει να έχουμε μαθητικές παρελάσεις ή όχι;

Αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Ευχαρίστως να κάνουμε τη συζήτηση ανταλλάσσοντας επιχειρήματα. Όχι με γελοία χάπενινγκς και χυδαίες προσβολές. Αν θες την άποψή μου, συνοπτικά: δεν θα τις χρειαζόμασταν αν ήμασταν μια σοβαρή χώρα στην οποία η εθνική συνείδηση θα είχε αναπτυχθεί καλλιεργούμενη από το σύνολο των φορέων που είναι επιφορτισμένοι με αυτό το καθήκον. Όταν όμως οτιδήποτε εθνικό (όχι εθνικιστικό, να συνεννοούμαστε, ε;) δέχεται πυρά ομαδόν από την αριστερίλα και από την κορεκτίλα ταυτόχρονα, κι όταν η Παιδεία είναι σφηκοφωλιά ενθομηδενιστών, οτιδήποτε μας συνδέει έστω και συμβολικά, έστω και υποσυνείδητα, με τις θυσίες που απαιτήθηκαν για να είμαστε ελεύθεροι και να μπορούμε να κουβεντιάζουμε αυτά που κουβεντιάζουμε τώρα, το διαφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού. Δεν νομίζω να είχαμε αυτή την άνεση σε καθεστώτα σαν κι αυτά που ονειρεύονται τα παρτσακλά. Αν γίνουμε ποτέ σοβαρή χώρα, τα ξαναλέμε.


Γράφει ο Θάνος Τζήμερος
https://kourdistoportocali.com/read-this/oi-theoritikoi-tis-partsaklotitas/