Συντεχνιακή αναισχυντία

Από τις 30 Αυγούστου η ΑΔΕΔΥ απεργεί και εμείς δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Τόσο το χειρότερο για εμάς, λέω· διότι αυτά που προασπίζεται με την απεργία της η ΑΔΕΔΥ στρέφονται εναντίον του γενικού συμφέροντος, όπως εγώ το καταλαβαίνω τουλάχιστον. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, τόσο το καλύτερο για την ΑΔΕΔΥ, γιατί η απεργία της αποκαλύπτει τη συντεχνιακή αναισχυντία του συνδικαλισμού της Μεταπολίτευσης...

Από τις 25 Αυγούστου, η Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ) έχει γνωστοποιήσει εγγράφως σε υπουργεία, τράπεζες, οργανισμούς, ρυθμιστικούς φορείς και ό,τι άλλο αποτελεί το Δημόσιο την προκήρυξη μιας ιδιότυπης «απεργίας-αποχής». Αφορά αποκλειστικά τους δημοσίους υπαλλήλους του διοικητικού κλάδου, τους οποίους η ΑΔΕΔΥ καλεί να απόσχουν από κάθε διαδικασία που συμβάλει στην πραγματοποίηση της αξιολόγησης, καθώς και -το παραθέτω ακριβώς- «από όλες τις διαδικασίες επαναπροσδιορισμού με νέα κριτήρια της μετατροπής των συμβάσεων αορίστου χρόνου του Ν.4250/14».

Πίσω από την παραπάνω ηχηρή αρλούμπα, κρύβεται το εξής πολύ απλό, ταπεινό και σιχαμένο: η ΑΔΕΔΥ καλεί τους υπαλλήλους που θα κληθούν να ελέγξουν τη γνησιότητα των πιστοποιητικών με τα οποία έγιναν μονιμοποιήσεις (επί Πάκη «ψυχούλα μου» Παυλόπουλου...) να μην κάνουν τη δουλειά τους. Τους ζητεί δηλαδή να μη συμβάλουν στην αποκάλυψη μιας απάτης και τους προσφέρει γι’ αυτό πλήρη συνδικαλιστική κάλυψη.

Οτι τέσσερα χρόνια και κάτι παραπάνω μέσα στην κρίση, ο κόσμος, οι πολίτες που έκαναν όλες αυτές τις θυσίες (άνισα κατανεμημένες μεν, αλλά έγιναν και κάπως τις αντέξαμε) θα υφίσταντο έναν τόσο στυγνό εκβιασμό από την ΑΔΕΔΥ, με σκοπό την παροχή ασυλίας σε ανθρώπους που εξαπάτησαν το Δημόσιο, είναι μεν θλιβερό αλλά είναι και αναμενόμενο. Το πραγματικά αξιοθρήνητο όμως είναι ότι η κυβέρνηση ακόμη δεν ξέρει πώς να αντιδράσει στις πιέσεις παρόμοιων συντεχνιακών συμφερόντων. Ακόμη παραμένει αβέβαιη και άτολμη για μια σύγκρουση που η κοινωνία την περιμένει εδώ και χρόνια, αλλά η ατολμία και η ρηχότητα των πολιτικών διαρκώς την αναβάλλει...

Με επιστολή της προς το υπαλληλικό προσωπικό της Περιφέρειας Αττικής, η Ρένα Δούρου ζήτησε «προσφορά και ευθύνη». Εδώ τη βλέπουμε με κομπολόι, ενώ δίπλα της διακρίνεται αγριωπός μουστακαλής κύριος, η παρουσία του οποίου προφανώς προσθέτει κάτι στο επιθετικό μαγκιώρικο ύφος που έχει υιοθετήσει η πολιτικός. Λυπηρή, ωστόσο, η απουσία του παραδοσιακού φραπόγαλου. Αν υπήρχε, θα αναβίβαζε τη σύνθεση στο επίπεδο του μικρού αριστουργήματος.