Πάλι την πληρώνει ο ιδιωτικός κι όχι ο δημόσιος τομέας

Αυτό πάει πολύ! Εδώ και δύο χρόνια το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για να χτυπήσει τη ρίζα του κακού.

Να βάλει, δηλαδή, τέλος στο ρουσφετολογικό Κράτος, να περιορίσει τις Δημόσιες δαπάνες που διαρκώς - παρά τα μέτρα- αυξάνονται, να αποφασίσει να στείλει ένα μήνυμα τέλος πάντων πως κατανοεί ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη χαμηλή παροχή υπηρεσιών που το δημόσιο επιστρέφει στον πολίτη και τη γραφειοκρατία που εμποδίζει την προσέλευση επενδύσεων.

Αντί η κυβέρνηση Παπανδρέου να κάνει...
 μια τομή που να δείχνει πως ανατρέπει κατεστημένες λογικές, τί έπραξε; Μια εφεδρεία, που κι αυτή έμεινε μισή. Μια εφεδρεία που οδήγησε σε νέες απαιτήσεις από τη μεριά των δάνειων δυνάμεων.

Κι αντί την κρίση να την πληρώσει αυτός που τη δημιουργεί, το δυσκίνητο, ανίκανο Δημόσιο που καθημερινά μας κάνει τη ζωή κόλαση, αντί να την πληρώσουν οι λεβέντες εκείνοι που ενώ η χώρα βυθίζεται εξακολουθούν στις εφορίες να κάνουν λευκή απεργία (λες κι άμα πτωχεύσουμε αυτοί θα μείνουν στην απ' έξω) και πάλι με τις νέες απαιτήσεις των δανειστών, ο ιδιωτικός τομέας θα κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά μέσω μισθολογικών περικοπών.

Λες και το πρόβλημα της ανάπτυξης είναι οι υψηλοί μισθοί ή τα επιδόματα. Για τη γραφειοκρατία που το Δημόσιο γεννά κανείς δεν μιλά. Για το αργοκίνητο Κράτος που μόνο με λάδωμα εξυπηρετεί τις πολυεθνικές ή άλλες ιδιωτικές εταιρείες, ούτε λόγος. Ένα είναι το πρόβλημα. Οι μισθοί. Κι ας είναι πολύ πιο κάτω από άλλες χώρες της Δύσης.

Αν δούμε λοιπόν το τί συμβαίνει σήμερα στην ιδιωτική αγορά εργασίας, θα κατανοήσουμε προς τα που πάνε πραγματικά τα βάρη της κρίσης και ποιος την πληρώνει μέχρι στιγμής. Κανένας δεν αρνείται τις μειώσεις μισθών στο Κράτος, που πλήττουν και την κατανάλωση και χιλιάδες οικογένειες. Όμως, αυτές είναι πολύ μικρότερες και λιγότερο οδυνηρές από αυτές που συμβαίνουν στον ιδιωτικό τομέα. Το να χάσει ένας εργαζόμενους περί το 10% ή 15% των αποδοχών και επιδομάτων του, είναι ευθέως δυσανάλογο με τα ποσοστά που "παίζουν" στην αγορά. Ποσοστά που αγγίζουν πλέον το -30% έως και -60%! Αν συνυπολογίσουμε και τον φόβο της ανεργίας τον οποίο οι Δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν, συν την τρελή πλέον φορολόγηση σε όσους παράγουν πλούτο, κατανοούμε που πάει το πράγμα.

Πολλοί θα είναι εκείνοι που θα σπεύσουν να μιλήσουν για μια ακόμα άποψη που ρίχνει νερό στο μύλο του ...κοινωνικού αυτοματισμού. Αλλά μια απλή ματιά στα δεδομένα πείθει πως για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση διάλεξε. Και η επιλογή της είναι μία: η με κάθε τρόπο διατήρηση του μεγάλου Κράτους, το ρήμαγμα του ιδιωτικού τομέα που πλέον έχει γυρίσει στη δεκαετία του '70 άρα δια της επαγωγικής μεθόδου η συντήρηση με κάθε κόστος του ρουσφετολογικού μηχανισμού που διατηρούν τα κόμματα σε ποσοστά σχετικώς υψηλά.

Όμως σε όλα αυτά θέλω να προσθέσω και μια ακόμα επιλογή της κυβέρνησης. Οι ανεξέλεγκτοι από τον πρωθυπουργό βαρόνοι του ΠΑΣΟΚ που εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο στα εργασιακά επιλέγουν και τη χρεοκοπία. Γιατί όσο δεν μπαίνει το μαχαίρι στο κόκαλο του Κράτους, όσο πληρώνει η ιδιωτική αγορά, τόσο οι δανειστές θα ζητάνε κι άλλο αίμα. Κι αυτός ο κύκλος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μάταιος.

Δημ. Μαρκόπουλος