Στη μετασοβιετική δημοκρατία

Προχθές, στη μετασοβιετική δημοκρατία μας, συνέβη κάτι πρωτοφανές.

Μερικές δεκάδες περίεργοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην οδό Ακαδημίας και κάτι φώναζαν για κάποιον ΟΑΕΕ. Προσπάθησα να βρω κάποιο πανό, το οποίο θα πιστοποιούσε τη γνησιότητα της διαμαρτυρίας, όπως ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ ή έστω ΕΡΤ, πλην όμως δεν υπήρχε τίποτε εκεί γύρω.

Επειδή μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν το θάρρος να κλείσουν έστω για λίγο, «συμβολικά» που λένε, την οδό Ακαδημίας, άρχισα να υποψιάζομαι πως κάτι δεν πάει καλά...
με το αγωνιστικό ποιόν τους. Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν εντός ολίγου. Επρόκειτο για ελεύθερους επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες και λοιπά παράσιτα που τρώνε ό,τι αγριόχορτα αφήνει ελεύθερα η ιερή αγελάδα του υπέροχου, ανυπέρβλητου, μοναδικού και θαυματουργού ελληνικού Δημοσίου.

Πώς τόλμησαν να εμφανιστούν, ουδείς γνωρίζει. Υποθέτω ότι, αν το είχαν πάρει είδηση οι τοποτηρητές της διαμαρτυρίας, η οποία ανήκει αποκλειστικά στον στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ως επίσης και στους βιομηχανικούς εργάτες της ανύπαρκτης βιομηχανίας μας, θα είχαν φροντίσει να τους περιμαζέψουν.

Αυτοί, για να καταλάβετε, είναι οι άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει την ανεργία στη χώρα μας. Κλείνουν τα μαγαζιά τους και τις επιχειρήσεις τους το ένα μετά το άλλο, χωρίς να σκέφτονται ότι, εκτός του ότι απολύουν υπαλλήλους, στερούν και από το δημόσιο ταμείο έσοδα. Διότι, ως γνωστόν, στη μετασοβιετική δημοκρατία μας ο μόνος λόγος για να λειτουργεί η αγορά είναι γιατί συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο. Οποιαδήποτε άλλη άποψη είναι ειδεχθώς φιλελεύθερη και ως εκ τούτου καταδικαστέα και μακριά από εμάς. Ισχυρίζονται ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της κρίσης, φωνάζουν ότι η αγορά στενάζει και υποφέρει, όμως επειδή όλοι το ίδιο λένε –ακόμη και ο κ. Σόιμπλε–, δεν πείθουν κανέναν.

Δεν λέω ότι και αυτοί, ένα μεγάλο μέρος τους, δεν είχαν συνυπογράψει το κοινωνικό συμβόλαιο που σου επέτρεπε να πληρώνεις την εφορία μόνον όποτε δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι αθώοι του αίματος τούτου και ότι ανάμεσά τους ορισμένες τάξεις επιλέκτων δεν απολάμβαναν συντεχνιακά προνόμια, ή ότι δεν διαθέτουν και αυτοί, όσοι έχουν απομείνει ζωντανοί εξ αυτών, τα υπέροχα προστατευτικά αντανακλαστικά της σοβιετικής δημοκρατίας μας. Οι μεταφυσικοί τόνοι που έχει πάρει η συζήτηση για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές είναι μία ακόμη απόδειξη ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα έτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών – ποιων καιρών είναι άλλο θέμα.

Και για να σοβαρευτούμε. Το πτωχευμένο και βουλιμικό κράτος, η κουρελού των συντεχνιών, δεν μπορεί ούτε να ανοίξει τα μαγαζιά τους ούτε να υποχρεώσει τους πελάτες να μπουν μέσα και να αγοράσουν. Μπορεί όμως να τους ελαφρύνει μειώνοντας δραστικά τις εισφορές, προσαρμόζοντάς τες στον κύκλο εργασιών, πείθοντάς τους για την ανταποδοτικότητά τους – κάτι που δεν ισχύει. Όσοι δε δηλώσουν ότι δεν επιθυμούν σύνταξη, να απαλλαγούν από την υποχρέωση. Το ζήτημα της ιατρικής περίθαλψης, του ΕΟΠΥΥ δηλαδή, το αφήνω ασχολίαστο ως ευκόλως εννοούμενο. Ομως, επειδή ο ΟΑΕΕ πριν από όλα μεριμνά για την υγεία των ασφαλισμένων του, ούτε αυτό το ευκόλως εννοούμενο τους παρέχει σε περίπτωση που χρωστούν. Προφανώς τους λυπάται και δεν θέλει να υποστούν την κακομεταχείριση του ΕΟΠΥΥ.

Μην ανησυχείτε. Τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Διότι η μετασοβιετική δημοκρατία μας μπορεί να διακρίνεται από τη σοβιετική πρόγονό της επειδή ουρλιάζει απ’ το πρωί ώς το βράδυ πως θέλει μεταρρυθμίσεις, όμως, ως μετασοβιετική, δεν ξεχνάει ορισμένες βασικές αρχές. Και η πρώτη βασική είναι ότι το Δημόσιο υποχρεούται, για ιστορικούς λόγους, να εφευρίσκει διάφορες μηχανές βασανιστηρίων, όπως ο ΟΑΕΕ, ώστε οι πολίτες να το σέβονται και να το εκτιμούν.

 
 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου