Γιατί εγκαταλείπει το σινεμά ο Τζακ Νίκολσον

Ο λόγος δεν εξέπληξε και πολλούς: Πάντα είχε ένα πρόβλημα να θυμάται τις ατάκες του και αυτό ως ένα σημείο τον ξεχώριζε, τον οδηγούσε σε αυτοσχεδιασμούς και την επιστράτευση άλλων ερμηνευτικών εργαλείων που τον έκαναν έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς όλων των εποχών. Ωστόσο η είδηση ότι ο μέγας Τζακ Νίκολσον αποσύρθηκε από την ηθοποιία επειδή έχει πρόβλημα με το μνημονικό του, σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής για ολόκληρη την Εβδομη Τέχνη.


Οπως ανέφερε στο Radar Online, άνθρωπος που είναι σε θέση να γνωρίζει, «υπάρχει ένας απλός λόγος πίσω από την απόφασή του να αποχωρήσει: Στα 76 του, ο Τζακ έχει θέματα με τη μνήμη του και δεν μπορεί πια να απομνημονεύει τις ατάκες των ρόλων του, που του ζητούν».

Οντως ο Τζακ Νίκολσον, των τριών Οσκαρ, έχει καιρό να δουλέψει. Τελευταία του ταινία ήταν το «How Do You Know» το 2010. Εκτοτε πέρασαν τρία χρόνια.

Ωστόσο ο Νίκολσον δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει και τον κόσμο του θεάματος. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από έξι μήνες παρουσίασε μαζί με την Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ Μισέλ Ομπάμα το βραβείο καλύτερης ταινίας στην τελετή των Οσκαρ.

«Δεν αποσύρεται από τη δημόσια ζωή. Δεν θέλει τιμές και άλλα τέτοια. Είναι χαρούμενος που αθόρυβα εισήλθε στο κλαμπ των συνταξιούχων όπως ο Σον Κόνερι» δήλωσε η ίδια πηγή. Αλλωστε τον Τζακ δύσκολο να τον χάσεις. Ολο και σε κάποιο αγώνα των αγαπημένων του Λος Αντζελες Λέικερς θα τον πετύχεις να φωνάζει για κάποιο όμορφο καλάθι ή να απαιτεί «άμυνα».



Ο Τζακ Νίκολσον είναι στα βραβεία των Οσκαρ από την εποχή του θρυλικού «Ξένοιαστου Καβαλάρη» («Easy Rider», 1969) και οι ταινίες του πάντα έκαναν αίσθηση χάρη κυρίως στις απαράμιλλες ερμηνείες του.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το εμβληματικό «Chinatown» (1974); Την τρομακτική «Λάμψη» (1980); Τους «Κόκκινους» (1981) και την «Τιμή των Πρίτζι» (1985); Ή τους ρόλους του ως Τζόκερ στον «Μπάτμαν» (1989), ως Πρόεδρος Τζέιμς Ντέιλ στο «Mars Attacks» (1996) και ως Φρανκ Κοστέλο στον «Πληροφοριοδότη» (2006);

Η αποχώρηση του Νίκολσον από τα κινηματογραφικά πλατό είναι πάντως μια θλιβερή στιγμή. Ο ηθοποιός των τριών Οσκαρ – για τη «Φωλιά του Κούκου» (1975), το «Καλύτερα δε γίνεται» (1997) και για το «Σχέσεις Στοργής» (1983) για το οποίο απέσπασε το βραβείο β' ανδρικού ρόλου – και των άλλων εννέα υποψηφιοτήτων, αποτελεί την προσωποποίηση του καλού αμερικανικού σινεμά εδώ από τη δεκαετία του '60 ως και τις ημέρες μας.


Τα Νέα