Χαριστική βολή σε μικρομεσαίους τραυματίες

Η ανάπτυξη έρχεται. Οσονούπω.
Λέμε τώρα...

Υποθετικά, μια σειρά από δράσεις στήριξης της επιχειρηματικότητας, μείωσης της γραφειοκρατίας, και δήθεν μείωσης της διαφθοράς, στοχεύουν να εξυγιάνουν το ζοφερό περιβάλλον επιχειρηματικότητας που βιώνουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, ώστε να ξεκολλήσει η χώρα από την 119η θέση παγκοσμίως σε οικονομικές ελευθερίες.

Υποθετικά βέβαια όλα αυτά, καθώς, η κυβέρνηση βιάζεται να ρίξει τη χαριστική βολή σε επιχειρήσεις που επιζούν ακόμη μεν, αλλά με βαριά τραύματα που προκάλεσε η τεχνητή εσωτερική υποτίμηση, την οποία επέτυχαν κυβερνώντες και τρόικα με υπερφορολόγηση.

Συγκεκριμένα, τόσο το ΥΠΟΙΚ όσο και η Τράπεζα της Ελλάδος, δράττονται της ευκαιρίας ότι έχουν χρηματοδοτηθεί με τα τελευταία χρήματα των Ελλήνων, τόσο οι Τράπεζες όσο και η δημοσιονομική ασυδοσία του κράτους, για να πυροβολήσουν ανάμεσα στα μάτια όσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις ακόμα αναπνέουν αλλά με τραύματα, ώστε αν ανοίξουν το πεδίο σε νέους παίκτες που δεν υπέστησαν τη λεηλασία των υπαρχόντων.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όταν το τραπεζικό σύστημα δανείζεται με 3%-4,5% από την ΕΚΤ και το ΤΧΣ που εγγυάται ο Έλληνας πολίτης, θα έπρεπε να δανείζουν αντίστοιχα τους πελάτες τους αναλογικά.

Όμως, παρά το γεγονός ότι στα χρόνια της κρίσης το επιτόκιο ΕΚΤ έχει πέσει από το 4,5% στο 0,25%, ακόμη και σήμερα τα επιτόκια πιστωτικών καρτών παραμένουν στο 17%-20% (80 φορές το επιτόκιο ΕΚΤ δηλαδή), τα καταναλωτικά παραμένουν στο 12% (48 φορές επιτόκιο ΕΚΤ), ενώ τα προϋπάρχοντα επιχειρηματικά δάνεια των μικρομεσαίων κυμαίνονται ανάμεσα στο 8% και το 11% (32-44 φορές το επιτόκιο ΕΚΤ)!

Ταυτόχρονα, τα λειτουργικά κόστη του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα έχουν μειωθεί κατακόρυφα, καθώς τόσο οι δραστικές μειώσεις προσωπικού με εθελουσίες εξόδους, όσο και οι μειώσεις αποδοχών στελεχών ως 40%, έχουν ρίξει το μισθοδοτικό κόστος των εναπομείνασων τραπεζών κάτω από το μισό απ΄ όσο ήταν προ κρίσης.

Αντί λοιπόν στα πλαίσια της εσωτερικής υποτίμησης να συμμετέχουν και οι τράπεζες στη μείωση του κόστους του χρήματος, για να έρθει αυτή η “τιμημένη” η ανάπτυξη, οι τράπεζες αύξησαν το κόστος του χρήματος ώστε πλέον σε κάποιους κλάδους με πολύ μικρά περιθώρια να είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί μια επιχείρηση εκείνες του εξωτερικού. Αναρωτήθηκε κανείς άραγε ποιός έδιωξε την 3Ε και την Βιοχάλκο, και χιλιάδες εξωστρεφείς ελληνικές βιοτεχνίες στο εξωτερικό και στις γειτονικές Βαλκανικές χώρες;

Ποιον εξυπηρέτησε αυτή η μεταναστευτική αιμορραγία παραγωγικών θέσεων εργασίας;

Γιατί εφόσον η παραγωγική οικονομία έχασε το 27% των θέσεων εργασίας της, δεν ακολούθησε η ισόποση σμίκρυνση του δημοσίου, της διαφθοράς του, της γραφειοκρατίας του;

Χώρια την παύση χορηγήσεως νέων δανείων που ισχύει ήδη εδώ και τέσσερα χρόνια.

Χώρια την εκτόξευση του κόστους ενέργειας κατά 40% στην πενταετία, και επιπρόσθετων τελών που βγαίνουν πλέον στο λογαριασμό της ΔΕΗ που ουσιαστικά έχει διπλασιαστεί.

Χώρια την μη μείωση των εισφορών όπως είχε προγραμματιστεί εξαρχής, προκειμένου να μην σταματήσουν να δίδονται συντάξεις σε 40ετείς και 50ετείς προνομιούχους συνταξιούχους.

Χώρια τον υψηλότερο ΦΠΑ στην Ευρωζώνη, που με τις καθυστερήσεις πληρωμών στην αγορά λόγω έλλειψης ρευστότητας, οι μικρές επιχειρήσεις χωρίς πρόσβαση σε διεθνή κεφάλαια βρίσκονται σε μια αγχόνη καθυστερημένων οφειλών προς κράτος-ταμεία-τράπεζες, που σφίγγει γύρω από το λαιμό τους.

Στις δε καθυστερημένες οφειλές προς το κράτος, αντί να βρεθεί μια λύση με πολλές και άτοκες δόσεις, προσπαθούν να στραγγίξουν το αίμα από τις επιχειρήσεις αυτές όσο πιο γρήγορα μπορούν, με 12 ή 36 δόσεις, και με αυτό τον τρόπο σπρώχνουν τις επιχειρήσεις αυτές να μειώσουν τις θέσεις εργασίας τους για να ανταπεξέλθουν στις δόσεις, τροφοδοτώντας ένα φαύλο οικονομικό κύκλο ανεργίας, επιδομάτων, ανασφάλιστων, φτώχειας, εξαθλίωσης. Αντί να δώσουν 240 δόσεις όπως υπόσχεται η αντιπολίτευση που όμως κανείς δεν την πιστεύει γιατί ταυτόχρονα έχει υποσχεθεί να τους φορολογήσει όλους μέχρι θανάτου.

Οι Έλληνες μικρομεσαίοι που ακόμη αντέχουν και αναπνέουν, σε μια οικονομία χωρίς τραπεζική πίστη παρά μόνο για πολυεθνικούς κολοσσούς, είναι ήρωες. Ένας επιχειρηματίας που μπορεί να επιζήσει σε περιβάλλον χωρίς πιστώσεις και με οριακά ισοσκελισμένες ταμειακές ροές, στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού θεωρείται αριστοτέχνης της επιχειρηματικότητας.

Εμείς τί ακριβώς θέλουμε να κάνουμε εδώ με αυτούς τους ήρωες;

Όσοι είναι τραυματισμένοι θέλουνε να τους εκτελέσουνε;

Ποιοι θα ωφεληθούν από την αύξηση της ανεργίας στο 45% από το σημερινό “επίσημο” 28,6%;

Που θα πάνε οι μισθοί αν οι μισοί διαθέσιμοι για εργασία Έλληνες είναι άνεργοι;

Ποια κοινωνία μπορεί να αντέξει 45% ανεργία χωρίς να ξεσπάσουν αιματηρές συγκρούσεις στους δρόμους;

Οι κ.κ. Προβόπουλος λογαριάζει με εντολή στις τράπεζες να καταγγείλουν τις δανειακές συμβάσεις μικρομεσαίων που έχουν ζημίες, και Στουρνάρας με εντολή να κλείσει ο ΑΦΜ τους, θέλουν να στήσουν στα 6 μέτρα όσες εναπομείνασες μικρομεσαίες επιχειρήσεις αναπνέουν ακόμη. Να καταστρέψουν δηλαδή μέρος αυτών που πληρώνουν τους φόρους για το δημόσιο, και ταυτόχρονα συντηρούν το 57% των θέσεων εργασίας της οικονομίας!

(Λες και όταν οι συγκεκριμένοι ήσαν διορισμένοι από το κράτος επικεφαλής τραπεζών, δεν είχαν ζημίες που να γονατίσουν ακόμη και εκείνους τους ίδιους τους Γάλλους ιδιοκτήτες...).

Σε μια χώρα με 28% Ανεργία, όπου οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις παρέχουν σχεδόν τα 3/5 των θέσεων εργασίας που δεν έχουν ακόμη καταστραφεί από την συγκεκριμένη πολιτική καμένης γης, κάποιοι σκέφτονται να πυροβολήσουν στο κεφάλι τους τραυματισμένους που ακόμη μπορούν και περπατούν!

Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της οργής τροφοδοτείται από τα θύματα αυτών των πολιτικών εμπρησμού και κατόπιν οικοπεδοποίησης του ελληνικού οικοσυστήματος μικρομεσαίων επιχειρήσεων και γενικότερα της οικονομίας.

Δυστυχώς κάποιοι ανεγκέφαλοι καρεκλοκένταυροι και ανεπάγγελτοι ακαδημαϊκο-πολιτικοί νομίζουν ότι περιποιούν υπηρεσία στην κοινωνία και την οικονομία εκτελώντας μικρομεσαίους.

Κάποιος να τους σταματήσει εγκαίρως, διότι αν όντως δρομολογηθούν αυτές οι δράσεις, τότε σίγουρα κάποιοι βάρβαροι θα βρεθούν να τους σταματήσουν μελλοντικά, πλην όμως όχι όμως με τον ευχάριστο τρόπο που όλοι ελπίζουμε να κάνει ο πρωθυπουργός...

Δεν καταστρέφεις την παραγωγική βάση μιας κοινωνίας καταδικάζοντάς την σε εξαθλίωση και πείνα, και μετά περιμένεις να επιζήσεις πολιτικά.

Όταν δε, μελλοντικά, θα ζητηθούν και ποινικές ευθύνες, κανένας χαριστικός αμνηστευτικός νόμος δεν πρόκειται να σταθεί ενάντια στο αίσθημα δικαίου μιας κακοποιημένης κοινωνίας. Ειδικά μάλιστα όταν αυτές οι δολοφονικές πολιτικές τρέφουν το τέρας του φασισμού αποτελεσματικότερα από οποιαδήποτε ναζιστική ιδεολογική στρατολόγηση.

Ακούει κανείς;

Του Άγη Βερούτη

Πηγή:www.capital.gr