Εργαζόμενοι ιδιωτικού τομέα: Δουλοπάροικοι μέχρι το 2040;

Στο μνημόνιο Τσίπρα, το οποίο έστειλε η κυβέρνηση στην τρόικα («θεσμοί»), περιλαμβάνεται μεταξύ πολλών άλλων και η πρόβλεψη της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό σύστημα. Σ’ αυτήν παρατίθενται οι προβλεπόμενες από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέσες ηλικίες συνταξιοδότησης στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα (ΙΚΑ). Αυτές ξεκινούν το 2016 από τα 56,3 (δημόσιο) και 60,4 (ιδιωτικό) χρόνια και καταλήγουν το 2040 στα 64,4 και 67 χρόνια αντιστοίχως.


Απορία. Γιατί οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα να μένουν τρία ή τέσσερα χρόνια περισσότερα στη δουλειά από αυτούς του δημοσίου;

Δίνουν λιγότερες εισφορές; Όχι. Ιστορικά οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ πλήρωναν πάντα τις μεγαλύτερες εισφορές (πάνω από 40%) και όσοι εξ αυτών λαμβάνουν μεγαλύτερους μισθούς πληρώνουν πολύ μεγάλες εισφορές, οι οποίες από ένα επίπεδο και πάνω απλώς δεν τους αποδίδουν ποτέ τίποτε πίσω. Πολύ υψηλότερες εισφορές από αυτές των δημοσίων υπαλλήλων, που πολλές φορές δεν αφορούν καν το σύνολο του μισθού, αφού πλείστα επιδόματα του δημοσίου απαλλάσσονται κάθε εισφοράς.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν επίσης μονιμότητας, σε αντίθεση με τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα που οδηγήθηκαν -ως πρόβατα επί σφαγήν- κατά πολλές εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία. Επίσης μεγάλος αριθμός εξ αυτών μπήκαν στο δημόσιο από το παράθυρο, χωρίς αξιοκρατικές διαδικασίες. Εξασφάλισαν δηλαδή διορισμό με ρουσφέτι και κομματική συναλλαγή. Αντίθετα κάθε ιδιωτικός υπάλληλος έχει απέναντί του έναν ιδιώτη εργοδότη που τον προσέλαβε γιατί κατά κανόνα πιστεύει ότι θα κερδίσει από τη δουλειά του και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον απολύσει.

Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έχουν επίσης το πλεονέκτημα της αναγνώρισης, ως πλασματικών ετών που εξασφαλίζουν πρόωρη συνταξιοδότηση, των ημερών απεργίας! (με πολλαπλάσιες ημέρες απεργίας από τον ιδιωτικό τομέα, όπου ούτε συνδικάτα υπάρχουν ούτε ανέξοδος συνδικαλισμός). Επίσης οι συνθήκες εργασίας είναι συνήθως πολύ καλύτερες στο δημόσιο και ο βαθμός εργασιακής απόδοσης –με τιμητικές αλλά υπαρκτές εξαιρέσεις (π.χ. σε κάποια δημόσια νοσοκομεία, σε κάποιες αστυνομικές υπηρεσίες κ.λπ.)- κατά κανόνα χαμηλότερος. Για να μην αναφερθούμε και στην παρανοϊκή κατάσταση, στη φάση αυτή, της επί πολλούς μήνες καθυστέρησης των μισθών εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα, που προκαλεί σε μεγάλο βαθμό το ίδιο το χρεοκοπημένο κράτος καθυστερώντας παράνομα τις πληρωμές του, την ώρα που προκλητικά δηλώνει ότι «οι μισθοί και οι συντάξεις πληρώνονται στην ώρα τους». Αγνοώντας τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, σαν οι εργαζόμενοι εκεί να είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες και συνεπώς το τι τους συμβαίνει να μην αφορά το δημόσιο διάλογο.

Επαναλαμβάνω λοιπόν το ερώτημα; Γιατί οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να βγαίνουν αργότερα στην σύνταξη; Γιατί ο ιδιωτικός τομέας να εξοντώνεται με ακραία φορολογία για να συνεχίσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι να βγαίνουν (πρόταση ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι το 2021 στη σύνταξη –κατά μέσο όρο- κάτω από τα 60, την ώρα που η μέση ηλικία συνταξιοδότησης στον ιδιωτικό τομέα θα ανεβαίνει στα 64, για να φτάσει στα 67 (προσοχή ο μέσος όρος! όχι η ηλικία για πλήρη σύνταξη), το 2031.

Η απάντηση είναι απλή. Τα κόμματα του κρατισμού (παραδοσιακά στο αριστερό του πολιτικού φάσματος), έχουν πλήρως επικρατήσει πολιτικά και μεταχειρίζονται τις κοινωνικές ομάδες που δεν τους ενδιαφέρει να εκπροσωπήσουν πολιτικά, ως δουλοπάροικους. Η επικράτησή τους μόλυνε θανάσιμα ακόμα και τα κόμματα που υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν παραδοσιακά την ιδιωτική οικονομία και πρωτοβουλία, τα οποία κορόιδεψαν και πρόδωσαν τους ψηφοφόρους με προέλευση από τον ιδιωτικό τομέα. Όσοι δε στο πολιτικό φάσμα επέμεναν να μιλούν υπέρ του ιδιωτικού τομέα απομονώθηκαν από το σύστημα και έμειναν, ως φωνές «βοώντος εν τη ερήμω», να διασχίζουν τη δική τους -άνυδρη και ανεμοδαρμένη- πολίτική Σαχάρα.


Τί θα φέρει το μέλλον;

Το χρεοκοπημένο κράτος και τα κομματικά στρατεύματα που το διαφεντεύουν, συνεχίζουν ακόμα κι σήμερα να απομυζούν τον ιδιωτικό τομέα, εξαπολύοντας ένα νέο κύκλο ακραίας φορολογίας. Που στηρίζεται η ισχύς του; Στο γεγονός ότι τρέφει –μέσω συντάξεων και μισθών του δημοσίου- περισσότερους υπαλλήλους και συνταξιούχους από όσους απασχολούνται με οποιονδήποτε τρόπο στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και στην αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να ομονοήσει, να οργανωθεί πολιτικά και να υπερασπιστεί τα θεμιτά κοινωνικά του συμφέροντα, που ταυτίζονται στη φάση αυτή και με το ευρύτερο συμφέρον της χώρας.

Όμως το σύστημα αυτό έχει ήδη φτάσει στα όριά του. Γιατί χωρίς  τα δανεικά (που ξεπούλησαν το μέλλον μας), το χρεοκοπημένο κράτος δεν έχει τίποτε να μοιράσει παρά φτώχεια και δυστυχία. Κι ο κόσμος –τώρα που το παραμύθι του αντιμνημονίου αποκαλύφθηκε- αρχίζει πλέον να το καταλαβαίνει. Η ισχύς του φαίνεται κραταιή, στην ουσία όμως καταρρέει υπό το βάρος της ανικανότητάς του. Κι αργά ή γρήγορα θα έρθει η επόμενη μέρα. Φτάνει η άλλη πλευρά να αποφασίσει επιτέλους να διεκδικήσει πολιτικά, τα αυτονόητα και δίκαια συμφέροντά της.

* Ο κ. Θεόδωρος Σκυλακάκης είναι Πρόεδρος της Δράσης