Τα παραμύθια της φοροδιαφυγής και η... αφαίμαξη των συνεπών

Διαβάζουμε ότι θα ελεγχθούν επιτέλους όλοι οι φορολογικοί παράδεισοι και θα πιαστούν όσοι φοροδιαφεύγουν. Μέχρι τότε όμως, θα αντιμετωπιζόμαστε όλοι σαν κλέφτες, θα καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες και θα υπερφορολογούμαστε!

Ιστορικά, εμείς οι ίδιοι κάθε φορά καταστρέφαμε τη χώρα μας, κάθε φορά που πήγαινε η Ελλάδα να ορθοποδήσει, της δινόταν το τελικό χτύπημα από μέσα!

Δεν φταίει καμία άλλη χώρα παρά μόνο εμείς οι ίδιοι για τη δεινή θέση στην οποία βρισκόμαστε.


Δεν πρόκειται να έρθει η ανάπτυξη, γιατί δεν κάνουμε τίποτα για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Τουναντίον, διασύρουμε συνεχώς τη χώρα μας, πολλαπλώς και επιδέξια. Δεν φτάνει που οι Έλληνες πολίτες έχουν αφαιμαχθεί οικονομικά, είναι άνεργοι στο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους και αγωνίζονται καθημερινά γι' αυτή, πληρώνουμε και την αναποτελεσματική διοίκηση που εμείς ως ψηφοφόροι επιλέξαμε. Πληρώνουμε και τα δάνεια που εκχωρήθηκαν στους συνανθρώπους μας, χωρίς να γίνουν οι απαραίτητες μελέτες φερεγγυότητας από την εκάστοτε τράπεζα που τα εκχωρούσε.

Και τώρα, όχι μόνο η κάθε τράπεζα δεν αναλαμβάνει τη συνέπεια της εκάστοτε πολιτικής αύξησης των εσόδων της, αλλά μέσω των ανακεφαλαιώσεων πληρώνουμε όλοι εμείς αυτές τις επισφάλειες και θα συνεχίσουμε να τις πληρώνουμε. Αλλά από πού να το πιάσει κανείς αυτό το οργανωμένο έγκλημα. Γιατί το ότι είναι πολύ καλά οργανωμένο είναι ολοφάνερο.

Διαβάζουμε συνεχώς ότι θα ελεγχθούν επιτέλους όλοι οι φορολογικοί παράδεισοι και θα πιαστούν όσοι φοροδιαφεύγουν. Από την άλλη, αναρωτιέμαι, χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να προστατεύσει μια κυβέρνηση τον λαό της από τη φοροδιαφυγή; Κανείς δεν είναι νέος στην πολιτική σκηνή. Όλοι συμμετείχαν με κάποιο τρόπο σε αυτήν, όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Και ειδικά τώρα, σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, αντί να κάνουν όλοι τη δουλειά τους, δημιουργούμε «σαματά». Εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε την τακτική του εκφοβισμού, για να στρέψουν την προσοχή του λαού από το βασικό του πρόβλημα, που είναι τα όρια της ανέχειας που αντιμετωπίζει καθημερινά και τη συνεχιζόμενη αφαίμαξη που του γίνεται από το κράτος χωρίς έλεος. Χωρίς ανθρωπιά, με το πρόσχημα ότι όλες οι μεταρρυθμίσεις γίνονται για το καλό του, γιατί οι άλλοι το απαιτούν, γιατί πρέπει να περάσει από αυτή τη φάση για να πάμε στην επόμενη, που είναι η ελευθερία και η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και τότε όλα θα αλλάξουν.

Μέχρι τότε φυσικά θα αντιμετωπιζόμαστε όλοι σαν κλέφτες από το φορολογικό σύστημα της χώρας μας. Θα υπερφορολογούμαστε, γιατί δεν θέλουν να πιάσουν τους φοροφυγάδες, θα υπερφορολογούμαστε για να συντηρηθεί με κάθε κόστος ο αναποτελεσματικός και υπέρογκος, χωρίς κανέναν έλεγχο, δημόσιος τομέας. Το δημόσιο μπορεί να κάνει επανελέγχους για όσα χρόνια  θελήσει.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, εξακολουθούν να μην έχουν καμία επίπτωση. Ο πολίτης καλείται να αποδεικνύει κάθε φορά ότι δεν είναι ελέφαντας. Το δημόσιο δεν έχει καμία ευθύνη, έχει μόνο απαιτήσεις, δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί μας. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που χειρίζονται προς όφελός τους τη θέση στην οποία βρίσκονται και χειραγωγούν με ιδιαίτερους χειρισμούς και με μηχανισμούς τους συνανθρώπους τους, με στόχο όχι το κοινό καλό αλλά την ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων.

Και φυσικά, σκόπιμα δεν υπάρχει αντικειμενικός μηχανισμός κρίσης και ελέγχου, γιατί, εάν υπήρχε αυτός, σίγουρα θα έπρεπε να αλλάξει και η δομή και ο τρόπος λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος.

Πληρώνουμε τον αναποτελεσματικό και υπέρογκο δημόσιο τομέα, ο οποίος μας διασύρει συνεχώς και στερούμαστε την υγεία, την παιδεία, την αξιοπρέπεια. Το θέμα, όπως επανειλημμένως έχει γραφτεί, δεν είναι ο ιδιωτικός ή ο δημόσιος τομέας, γιατί είμαστε όλοι πολίτες αυτού του κράτους, αλλά η χειραγώγηση ενός λαού μέσα από τις πελατειακές σχέσεις και η χρησιμοποίηση αυτής της σχέσης.

Στην Ελλάδα κάθε νομοταγής και ευσυνείδητος πολίτης ληστεύεται καθημερινά.

Είναι ντροπή η ύπαρξη αυτού του ποσοστού ανεργίας, είναι ντροπή η ανυπαρξία συστήματος υγείας, είναι ντροπή η έλλειψη παιδείας, είναι ντροπή αυτή η φορολογική αφαίμαξη, είναι ντροπή αυτό το παιχνίδι των προθεσμιών των φορολογικών δηλώσεων και φορολογικών καταστάσεων, είναι ντροπή οι συνεχείς αλλαγές και η ενημέρωση της τελευταίας στιγμής για αυτές. Είναι ντροπή η συνεχής δημιουργία κόστους στις επιχειρήσεις για την προσαρμογή κάθε φορά στις νέες φορολογικές απαιτήσεις. Είναι ντροπή η μεταφορά αυτού του κόστους συνεχώς, όχι μόνο στους επαγγελματίες Λογιστές και Οικονομολόγους αλλά και σε κάθε επαγγελματία. Είναι ντροπή η ύπαρξη των capital controls, είναι ντροπή η αύξηση των προμηθειών σε κάθε τραπεζική συναλλαγή, από τη στιγμή που αυτή επιβάλλεται και είναι μονόδρομος.

Είναι ντροπή να μην τιμωρούνται όσοι κατά συρροή λειτουργούν εις βάρος του ελληνικού δημοσίου, όσοι καταχράζονται ελληνικό χρήμα με κάθε μορφή. Είναι ντροπή να νομιμοποιούνται όσοι καταθέτουν πλαστά στοιχεία, πλαστές βεβαιώσεις και να μη διώκονται ποινικά. Είναι ντροπή να μη λειτουργεί προς όφελος των πολιτών η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία. Είναι ντροπή να μιλάμε για προσέλκυση επενδύσεων, τη στιγμή που κάνουμε τα πάντα για να τις διώχνουμε. Είναι ντροπή από τη μια να αναφέρουμε ότι θέλουμε να προσελκύσουμε επενδύσεις κι από την άλλη να λέμε αορίστως ότι εμείς θέλουμε άλλο προφίλ επενδυτών, χωρίς να προσδιορίζουμε ποιο είναι αυτό. Αυτά είναι μόνο θεωρίες.

Δυστυχώς δεν υπάρχει τέλος!





*Η κ. Μαρίνα Πολίτου είναι Γεν. Γραμματέας του Λογιστικού Συλλόγου Αθηνών.