Γιατί οι Τούρκοι συνεχώς προκαλούν; -Πώς πρέπει να λειτουργούμε εμείς;

Η επίγνωση ότι το κράτος τους θεμελιώθηκε πάνω στην αρπαγή και τη λεηλασία, προκαλεί στους Τούρκους ανασφάλεια και καχυποψία απέναντι στους γείτονές τους, την οποία κρύβουν επιμελώς κάτω από ένα προσωπείο αλαζονείας.

Για να καταλάβουμε γιατί ενεργεί η Τουρκία με τον προκλητικό τρόπο που συνηθίζει εδώ και δεκαετίες, θα πρέπει κατ' αρχάς να καταλάβουμε ποια είναι η νοοτροπία των Τούρκων και πώς βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Εμείς μπορεί να τους αντιμετωπίζουμε ως μία απολίτιστη και βάρβαρη φυλή που μας κουβαλήθηκε εδώ γύρω στον 10ο αιώνα μ.Χ. ερχόμενη από τα υψίπεδα του Παμίρ εκεί όπου ζουν ακόμα σήμερα οι Ουιγούροι, οι πρόγονοί τους, και από τις στέπες του Τουρκεστάν. Επειδή όμως...
δεν τους φράξαμε αποφασιστικά τον δρόμο όταν έπρεπε και δεν τους απωθήσαμε αμέσως  να πάνε πίσω από εκεί που ήρθαν αλλά απεναντίας με την αδυναμία μας, τη βλακεία μας και την εμφύλια φαγωμάρα μας τους προικίσαμε με εδάφη, με πόλεις (ανάμεσά τους και τη θεωρούμενη ως ωραιότερη πόλη του κόσμου) και με πληθυσμό (η πλειονότητα των σημερινών Τούρκων δεν είναι τουρκικής καταγωγής), την ψώνισαν κι αυτοί και πίστεψαν ότι αποτελούν όχι μόνο μεγάλη δύναμη αλλά και νόμιμο συνεχιστή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Για πολύ καιρό μετά την Άλωση ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής εξακολουθούσε να σφραγίζει τα δημόσια έγγραφα ως «Ρωμαίος αυτοκράτορας» και οι διάδοχοί του αξίωναν να αντιμετωπίζονται από τη χριστιανική Δύση ως συνεχιστές των βυζαντινών αυτοκρατορικών δυναστειών. 

Επειδή μάλιστα στην Άγκυρα έχει να μπει ξένος κατακτητής από το 1402 που την πάτησε ο Ταμερλάνος (ένα ρεκόρ που σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Ασία το κατέχουν μόνο η Άγκυρα και το Λονδίνο από όλες τις πρωτεύουσες), οι Τούρκοι μπορεί να είχαν κατά καιρούς πολεμικές ατυχίες και περιόδους παρακμής αλλά δεν έχουν στερηθεί ποτέ την κεντρική κρατική τους υπόσταση αφού δεν έχουν χάσει την πρωτεύουσά τους, τον κεντρικό πυρήνα του κράτους τους. Δεν τους έχει κατακτήσει ολοκληρωτικά κανείς εδώ και 6 αιώνες! Δεν έχουν βιώσει ποτέ οι Τούρκοι αυτό που βιώσαμε εμείς τον Απρίλιο του 1941 όταν παρακολουθήσαμε τον γερμανικό στρατό κατοχής να παρελαύνει μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη της Αθήνας. 

Φυσικό είναι λοιπόν να βλέπουν οι Τούρκοι τον εαυτό τους ως έναν κυματοθραύστη που στέκει απαρασάλευτος μέσα στον χρόνο. Κόσμος πάει κι έρχεται δηλαδή, κράτη γεννιούνται και πεθαίνουν, επαναστάσεις ξεσπούν και σβήνουν, πόλεμοι ξεκινούν και τελειώνουν, σύνορα αλλάζουν, υπερδυνάμεις ακμάζουν και παρακμάζουν, αλλά η Τουρκία είναι πάντα εκεί, γερά εδραιωμένη πάνω στους δίδυμους πυλώνες της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας, κατέχοντας ένα από τα στρατηγικότερα σημεία σε ολόκληρο τον πλανήτη: τον υδάτινο δίαυλο Βοσπόρου-Μαρμαρίδας-Δαρδανελλίων. Μάλιστα δεν είναι καθόλου υπερβολή αν ισχυριστεί κανείς ότι η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ για ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟ: επειδή κατέχει αυτόν τον ανεκτίμητης στρατηγικής  αξίας δίαυλο ο οποίος εγκλωβίζει τη Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα και την εμποδίζει να βγει ελεύθερα στη Μεσόγειο. Αν υποθέσουμε ότι αυτόν τον δίαυλο τον ήλεγχε σήμερα ο Πάπας, τότε οι Αμερικανοί θα είχαν το Βατικανό μέσα στο ΝΑΤΟ αντί για την Τουρκία. Όταν χάσει αυτόν τον δίαυλο η Τουρκία, τότε την περιμένει ξεγυρισμένη κλωτσιά από τον σημερινό υπερατλαντικό προστάτη της. Όσο τον κρατάει όμως, οι Αμερικανοί την έχουν μεγάλη ανάγκη, παραβλέπουν τις χοντράδες που κάνει και τις φιλοδοξίες που τρέφει, και τη χαϊδεύουν. Χάρη στον έλεγχο αυτού του ναυτικού διαύλου το Βυζάντιο έμεινε κραταιά αυτοκρατορία επί 1.000 χρόνια.

Εκτός από την κατοχή του υπερπολύτιμου θαλάσσιου διαύλου όμως, η Τουρκία βρέχεται από την Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα και συνορεύει με τη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν, τη Γεωργία, την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, τη Βουλγαρία, και την Ελλάδα ενώ έχει διαθέσει 19 ναυτικές και αεροπορικές βάσεις πολύ μεγάλης στρατηγικής αξίας στους συμμάχους της του ΝΑΤΟ οι οποίες μπορούν να ελέγξουν τη Μέση Ανατολή, τη Μαύρη Θάλασσα και τον Καύκασο, πράγμα που δυστυχώς η Ελλάδα δεν διαθέτει. Και βέβαια η γεωγραφική θέση της Τουρκίας την καθιστά ιδανικό κόμβο για τη διέλευση αγωγών υδρογονανθράκων από τις ασιατικές χώρες παραγωγής προς την Ευρώπη.





Γενικά οι Τούρκοι θεωρούν ότι είναι άτρωτοι από τις ιστορικές μεταβολές, ότι αποτελούν τον πιο επιβλητικό ογκόλιθο σταθερότητας σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ξέρουν φυσικά ότι είναι κατακτητές στην περιοχή και ότι τα εδάφη που κατέχουν δεν τους ανήκουν ιστορικά, αφού όπου κι αν σκάψει κανείς στη σημερινή Τουρκία η ίδια η γη μιλάει ελληνικά. Η επίγνωση ότι το κράτος τους θεμελιώθηκε πάνω στην αρπαγή και τη λεηλασία, προκαλεί στους Τούρκους ανασφάλεια και καχυποψία απέναντι στους γείτονές τους, την οποία κρύβουν επιμελώς κάτω από ένα προσωπείο αλαζονείας. Θεωρούν τους γείτονές τους ως πρώην υποτελείς και ως μυρμήγκια μπροστά σε ελέφαντα, και αντιμετωπίζουν ακόμα και τη ρωσική υπερδύναμη με μια αλαζονεία που εκπλήσσει. (Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Πούτιν παρά το μαχητικό αεροσκάφος που του κατέρριψαν οι Τούρκοι τον Νοέμβριο του 2015, χαρακτήρισε μετά την Τουρκία ως φίλη, σύμμαχο και στρατηγικό εταίρο, κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ για την Ελλάδα). 

Σε περιόδους όπου η Τουρκία αντιλαμβάνεται πως είναι αδύναμη, απλώς λουφάζει και παρατηρεί τις εξελίξεις αμέτοχη μέχρι να περάσει η μπόρα. Σε περιόδους όπου αποκτά και πάλι εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της, επιχειρεί να κερδίσει μέρος της παλιάς της αίγλης και να ασκήσει επιρροή στους χώρους και τους λαούς που ήλεγχε παλαιότερα. Αυτό κάνει τα τελευταία χρόνια και στη Συρία όπου έχει ταχθεί αναφανδόν κατά του Άσαντ και υπέρ μιας καθαρά σουνιτικής κυβέρνησης, αυτό κάνει με τους Παλαιστινίους όπου έχει αυτοανακηρυχθεί προστάτης τους, ενώ παράλληλα επιχειρεί από κοινού με τη Σαουδική Αραβία να ανακόψει τη ραγδαία άνοδο της ιρανικής σιιτικής ισχύος.

Την Ελλάδα οι Τούρκοι τη βλέπουν ακόμα ως έναν παλιό υποτελή τους που εξεγέρθηκε κατά του οθωμανικού κράτους και του απέσπασε εδάφη εκμεταλλευόμενος μία παροδική αδυναμία του. Όπως εμείς έχουμε ως αγκάθι στην καρδιά μας την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και τις χαμένες πατρίδες του Πόντου, έτσι και οι Τούρκοι έχουν ως καρφί στο μάτι τους τη Θεσσαλονίκη (γενέτειρα του Κεμάλ) και τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Θεωρούν δηλαδή ότι θα έπρεπε σήμερα να είναι δικά τους όλα αυτά τα εδάφη και ότι εμείς τους τα αρπάξαμε.

Απέναντι στον σαφή και απροκάλυπτο αναθεωρητισμό της Τουρκίας δεν έχει καμία σημασία να επαναλαμβάνουμε ότι δεν διεκδικούμε τίποτα από κανέναν. Χώρες που δεν διεκδικούν είναι καταδικασμένες να υποστούν τις συνέπειες των διεκδικήσεων των γειτόνων τους. Στην πραγματική ζωή και την Ιστορία δεν υπάρχουν αμετάβλητα σύνορα και αιώνια σταθερότητα. Όλα μπορούν να αλλάξουν, εφόσον αλλάξουν οι συνθήκες, οι συμμαχίες και οι ισορροπίες. Το πρόβλημα είναι πως εμείς φθίνουμε δημογραφικά, ηθικά και οικονομικά ενώ οι Τούρκοι βρίσκονται σε φάση ορμητικής ανόδου και ακμής.

Επειδή λοιπόν παραδοσιακά η συμπεριφορά των Τούρκων μοιάζει με εκείνη των αερίων (δηλαδή τείνουν να καταλάβουν όλο τον χώρο που τους παρέχεται), δεν πρόκειται να απαλλαγούμε εύκολα από την αρπακτική διάθεσή τους και πρέπει να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση απέναντί τους θέτοντας ξεκάθαρο φραγμό στις διεκδικήσεις τους χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις - και με την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας αν χρειαστεί.


Stirlitz