Αν αυτό έγινε για καλό ή για κακό θα το διαπιστώσουμε προσεχώς.
Μια νίκη και κυβέρνηση αριστερού προσήμου ίσως να ήταν ο καλύτερος τρόπος να κονιορτοποιηθούν οι προκαταλήψεις της αριστερής ιδεολογίας που κυριαρχούν τις τελευταίες δεκαετίες και αποτελούν το άλλοθι της πελατοκρατίας και του παρασιτισμού...
Βέβαια κάτι τέτοιο θα είχε και ανάλογο κόστος το ύψος του οποίου δεν μπορεί να υπολογιστεί.
Ένα από τα καλά του προχθεσινού εκλογικού αποτελέσματος είναι πως δεν ξημέρωσε η Δευτέρα, με ουρές έξω από τις τράπεζες. Από εκεί όμως μέχρι να πούμε πως βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ, υπάρχει τεράστια απόσταση.
Η χώρα παραμένει σε δεινή θέση, απλά απέφυγε την πιθανότητα ενός ακαριαίου «θανάτου» από το σοκ της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο φόβο για την αδυναμία της αριστεράς να προλάβει να προσαρμόσει ένα εσμό ακροαριστερές πομφόλυγες της δεκαετίας του ’70 σε ρεαλιστική κεντροαριστερή προσέγγιση του 2012.
Η χώρα απέφυγε τον ακαριαίο «θάνατο» επίσης από τις όλο και αυξανόμενες πιθανότητες της Ευρώπης να της γυρίσει τη «πλάτη», καθώς οι δυνάμεις εντός της Ευρωζώνης που θέλουν αποπομπή της Ελλάδας με κάποια αφορμή, έχουν ισχυροποιηθεί...
Παρά το αποτέλεσμα όμως η χώρα παραμένει σε αδιέξοδο.
Η χώρα παραμένει σε αδιέξοδο κυβερνησιμότητας καθώς υπάρχουν σημαντικές κατηγορίες συντεχνιών, πελατών και τοπικών κοινωνιών που για χάρη των κεκτημένων και ειδικών συμφερόντων αρνούνται να επιτρέψουν την εφαρμογή οποιασδήποτε απόφασης ή μεταρρύθμισης...
Το πελατειακό και παρασιτικό κράτος παραμένει πανίσχυρο εντός των μεγάλων κομμάτων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.
Η χώρα συνεχίζει να κινδυνεύει εντός του θέρους να υποστεί κατάρρευση εσόδων, καθώς παρά τους αυξημένους φόρους ο αριθμός αυτών που αδυνατούν να τους καταβάλουν αυξάνεται ραγδαία. Επιπλέον το κλίμα της αστάθειας των τελευταίων μηνών επιδείνωσε την οικονομική δραστηριότητα.
Η χώρα χρειάζεται μια επανάσταση για να σωθεί και απουσιάζει η κρίσιμη επαναστατική μάζα του πληθυσμού που μπορεί να την στηρίξει κοινωνικά και πολιτικά.
Στο πολιτικό προσκήνιο της Ελλάδας, μετά από δυο χρόνια χρεοκοπίας, κυρίαρχα παραμένουν τα πρόσωπα και τα κόμματα που ευθύνονται για την χρεοκοπία του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, έστω και αν άλλαξαν κατάταξη στα εκλογικά αποτελέσματα.
Η χώρα παραμένει σε αδιέξοδο κοινωνικό και πολιτισμικό καθώς συνεχίζει να απολαμβάνει, έστω και υποβαθμισμένο λόγω χρεοκοπίας, βιοτικό επίπεδο δυτικής ανεπτυγμένης κοινωνίας, ενώ κυριαρχείται από ιδεοληψίες εναντίον της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητα και της αξιοκρατίας που προϋποθέτουν την ευημερία.
Τα ελληνικά προβλήματα, συνυπάρχουν στο γενικότερο πλαίσιο που έχει προκύψει εντός της Ευρωζώνης, όπου η κρίση χρέους έχει αποκαλύψει σημαντικά προβλήματα στην αρχιτεκτονική του ενιαίου νομίσματος. Κάθε εβδομάδα που περνά γίνεται και περισσότερο ξεκάθαρο πως σύντομα η Ευρωζώνη θα χρειαστεί να αποφασίσει αν θα πρέπει να προχωρήσει σε πλήρη οικονομική και πολιτική ενοποίηση αφαιρώντας εθνική κυριαρχία, ή να διαλυθεί...
Και οι δυο διέξοδοι πολιτικά απαιτούν τιτάνιες προσπάθειες ενώ το οικονομικό τους κόστος είναι απροσδιόριστο.
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως επειδή η κατάρρευση είναι αναπόφευκτη, σε λίγους μήνες θα αναγκαστούμε να πάμε σε πρόωρες εκλογές τις οποίες θα κερδίσει άνετα η Αριστερά.
Σε συνθήκες κρίσης είναι παρακινδυνευμένο να κάνει κάποιος προβλέψεις. Πόσο μάλλον σε συνθήκες κατάρρευσης ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού μιας εποχής. Η αριστερά παρά την ακραία φλυαρία είναι μια από τις συστημικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης.
Την κρίσιμη περίοδο της χρεοκοπίας αντί να ηγηθεί της μεταρρύθμισης εναγκαλίστηκε το βαθύ κράτος των πελατών και μετεξελίχθη σε οπισθοφυλακή του καθεστώτος που ψυχορραγεί.
Η εξωσυστημική δύναμη που ισχυροποιήθηκε τα μάλα το 2012 προέρχεται από αλλού και σκοπεύει να συνεισφέρει στο τέλος της μεταπολίτευσης με την αναβίωση του προς αυτής καθεστώτος.
Κώστας Στούπας ~ capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου