Για επίθεση εν ψυχρώ, η οποία ήταν υποκινούμενη από κάποιους, έκανε λόγο ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Νίκος Μαραντζίδης περιγράφοντας τον ξυλοδαρμό του από τρεις αγνώστους την ώρα που καθόταν σε καφετέρια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, μαζί με φοιτητή του.
Ένα προφητικό κείμενο:
Θα μπορούσε να είναι τραγική ειρωνεία εάν δεν ήταν ωμή, επικίνδυνη πραγματικότητα. Μόλις πριν από δύο μήνες, τον Απρίλιο, ο Νίκος Μαραντζίδης σε άρθρο του που φιλοξένησε η Καθημερινή, υπό τον τίτλο "Να σέβεσαι και να ανέχεσαι τους άλλους" περιέγραφε την απαξίωση, τη δυσανεξία της ελληνικής κοινωνίας στη διαφορετική άποψη.
"Μια κοινωνία μπορεί να παρουσιάζει πλεόνασμα σεβασμού και έλλειμμα ανεκτικότητας ή το αντίστροφο. Καμιά χώρα όμως δεν μπορεί να πάει μακριά εάν έχει έλλειμμα και στις δύο αυτές αξίες. Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Παραδοσιακά συντηρητική, η ελληνική κοινωνία ήταν ανέκαθεν ελλειμματική σε ανεκτικότητα. Ο άλλος, ως διαφορετικός, είτε ενέπνεε φόβο είτε περιφρόνηση και διακωμώδηση (οι ομοφυλόφιλοι και οι διάφορες πολιτισμικές, θρησκευτικές ή άλλες μειονότητες το έζησαν έντονα στο πετσί τους αυτό). Από την άλλη όμως, η αξία του σεβασμού ήταν ιδιαίτερα ψηλά μέσα στη μέση ελληνική οικογένεια: να μάθεις να σέβεσαι τους άλλους ήταν κάτι με το οποίο γαλουχήθηκαν γενιές ολόκληρες παιδιών ακόμη (ή συνήθως) και με τη μέθοδο της «ράβδου».
Προφητικό δε, σαν προανάκρουσμα των όσων ακολούθησαν, είναι και το απόσπασμα που ακολουθεί από το ίδιο άρθρο του Καθηγητή:
"Η ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση της μεταπολίτευσης υπονόμευσε τις καθιερωμένες κοινωνικές ιεραρχίες. Ο ηλικιωμένος καθηγητής σου, για παράδειγμα, έπαψε να θεωρείται πηγή κοινωνικής αυθεντίας και αξιοσέβαστο πρόσωπο. Τώρα μπορείς να τον χλευάζεις δημόσια, να του χτίζεις το γραφείο ή να τον κρατάς όμηρο για ώρες. Αν χρειαστεί μπορείς και να τον χτυπήσεις (όχι πολύ, ίσα-ίσα για «συμμόρφωση»). Το ίδιο μπορείς να κάνεις και με τους αντιπροσώπους (που εσύ ψήφισες) στο Κοινοβούλιο ή οποιονδήποτε άλλο φορέα υποτιθέμενου κύρους ή εξουσίας. Η ατομική ή συλλογική επιδίωξη, το «έτσι θέλω» έγινε για πολλούς η μόνη νομιμοποιητική δύναμη (παρατηρήστε πώς συμπεριφέρονται πολλοί συνδικαλιστές). Η μεταπολίτευση έθεσε άλλες προτεραιότητες και η παλιά τάξη πραγμάτων έπρεπε να υποχωρήσει. Εξάλλου, όπως το είχε πει ο Α. Παπανδρέου: δεν υπάρχουν θεσμοί παρά μόνο ο λαός".
Το κανάκεμα στην "κόκκινη βία"
Δεν είναι προφανώς προφήτης ο κ. Μαρατντζίδης. Περιέγραφε επιμόνως και αγωνιωδώς μια ζώσα πραγματικότητα που τα τελευταία χρόνια, από τότε που η χώρα έχει διαιρεθεί από τη διάζευξη: "Μνημονιακός- αντιμνημονιακός", "εμείς και εσείς", "Μαζί μας ή με τους άλλους", κινδυνεύει να βυθίσει τον τόπο στο εμφυλιακό χάος. Τα περιστατικά "κόκκινης" βίας αυξάνονται και πληθύνονται με ρυθμό εφιαλτικό. Μόλις πρόσφατα θύμα τραμπούκων έπεσε και ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης, ο οποίος πηγαίνοντας να μιλήσει στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, προπηλακίστηκε, βλέποντας ταυτόχρονα το αυτοκίνητό του να μετατρέπεται σε άμορφες λαμαρίνες.
Η ριζοσπαστική αριστερά, επιμένει είτε να αγνοεί τα περιστατικά, είτε να απαντά με μισόλογα. Ακόμα κι όταν στριμώχνεται και αναγκάζεται να πάρει θέση προχωρά σε αθωωτικούς για τους δράστες συμψηφισμούς "ναι μεν αλλά", παρέχοντας ιδεολογική θωπεία στον τραμπουκισμό.
Δεν είναι περίεργο. Οι λέξεις έχουν απεκδυθεί τελείως το νόημά τους από τη στιγμή που "βία" έγινε η "βία των μνημονίων" και η "βία της φτωχοποίησης". Μετά από την διεστραμμένη τούτη εξίσωση, δεν είναι να απορεί κανείς με την απενοχοποίηση του "πυξ λαξ".
Η επίθεση
Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό "ΣΚΑΙ" περιέγραψε το περιστατικό λέγοντας "τρία παιδιά 20 χρονών χτυπούσαν τον πατέρα τους εν ψυχρώ, νεαρά παιδιά που θα ήταν αξιοθρήνητοι αν δεν ήταν επικίνδυνοι, δεν με αναγνώρισαν, πήγαν στον φοιτητή μου πρώτα. Φορούσαν μαύρα, τους πέρασα για χρυσαυγίτες είπα ‘ωχ μπλέξαμε’, στην πορεία κατάλαβα ότι ήταν του αντιεξουσιαστικου χώρου επειδή ο ένας από τους τρεις είπε ‘τι είναι αυτά που γράφεις για όλα φταίει η αριστερά’; Τότε κατάλαβα είναι η άλλη πλευρά".
Ο ίδιος εμφανίστηκε στις δηλώσεις του βέβαιος ότι τα παιδιά αυτά τα έστειλε κάποιος επειδή ενοχλούν οι απόψεις του για την αριστερά.
"Πες μας ρε τις απόψεις σου, μιλά με το καλό θα σε κάνουμε να μιλήσεις με το άγριο" ανέφερε πως του είπαν. "Έχω μώλωπες από μπουνιές και κλωτσιές στο κεφάλι, κρατήθηκα στο τραπέζι έχασα την ισορροπία μου" πρόσθεσε ο κ. Μαραντζίδης.
"Η επίθεση που δέχθηκα επιβεβαιώνει την άποψη της Χάνα Άρεντ για την κοινοτοπία του απόλυτου κακού. Δεν ήταν τίποτε τρομεροί... Έλεγαν ασυναρτησίες", σημείωσε ο καθηγητής.
"Συνειδητοποίησα τη βασική διάκριση ανάμεσα στο ένα άκρο που έχει μπότες και το άλλο άκρο που έχει ελβιέλες, είναι πιο μαλακές για το κεφάλι", πρόσθεσε ο κ. Μαραντζίδης.
Ο καθηγητής στη σημερινή του ανάρτηση υποστηρίζει ότι τα άτομα του
Αναλυτικά, η ανάρτηση στο blog του καθηγητή είναι η ακόλουθη:
"Μετά τη χθεσινή παρουσία των ακτιβιστών στο κεφάλι μου σκέφτηκα πως θα άξιζε να γράψω δυο λέξεις προβληματισμού:
Θέλω καταρχήν να παροτρύνω τους ακτιβιστές της εξτρεμιστικής δεξιάς και αυτούς του αντεξουσιαστικού χώρου να αντιμετωπίσουν το στυλιστικό τους ζήτημα. Όταν ήρθαν κοντά μου οι ακτιβιστές, φορώντας μαύρο συνολάκι (παντελόνι και μπλούζα) και κουρεμένοι όπως ήταν (mainstream κοντό κούρεμα), μόλις άρχισαν τα πρώτα ήπια “γαλλικά” (τι είναι αυτά ρε που γράφεις και τέτοια) είπα από μέσα μου :”ωχ χρυσαυγίτες”.
Μετά μου μεινε το ωχ αλλά είχα κάνει λάθος δεν ήταν οπαδοί του τρίτου Ράιχ αλλά ιδεολόγοι της κολεκτιβιστικής κοινωνίας που απελευθερώνει τους ανθρώπους από τις ανάγκες τους (όπως από την ανάγκη να λες τη γνώμη σου ελεύθερα για παράδειγμα που είναι μια κακή αστική συνήθεια). Απ’έξω ήταν όμοιοι με τους χρυσαυγίτες, αλλά φυσικά εγώ ο αντιδραστικός και ανιστόρητος οπαδός της θεωρίας των δύο άκρων δεν διέκρινα το ριζικά διαφορετικό ψυχικό τους πλούτο που κρύβεται επιμελώς κάτω από την όμοια σχεδόν εμφάνιση.
Πρέπει να εκφράσω την ευαρέσκεια μου για γεγονός πως άλλο πράγμα οι ελβιέλες της αταξικής κοινωνίας και άλλο οι μπότες του φασισμού. Επ’ αυτού οφείλω να υπογραμμίσω πως η διάκριση είναι πολύ σημαντική. Οι ελβιέλες όταν τις τρως στο κεφάλι είναι μαλακές και δεν αφήνουν σημάδια, σε αντίθεση με τις μπότες.Ελπίζω βέβαια τώρα να μην δίνω ιδέες στους ακτιβιστές της κολεκτιβιστικής αταξικής κοινωνίας και αρχίσουν τις αλλαγές μόλις που αρχίσαμε να συνηθίζουμε.
Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση η φράση του ενός ακτιβιστή: “μίλα ρε με το καλό γιατί αλλιώς θα σε κάνουμε να μιλήσεις με το άγριο”. Με τέτοια ποσοστά ανεργίας, νέα παιδιά να διαθέτουν έμφυτες και να καλλιεργούν τις τεχνικές της ανάκρισης νομίζω πως δεν πρέπει να πάνε χαμένα και πρέπει να αξιοποιηθούν στο μέλλον σε τέτοιες θέσεις ευθύνης. Επειδή καταλαβαίνω πως δεν θα θέλουν να υπηρετήσουν το άθλιο καπιταλιστικό κράτος, σκέφτομαι πως ο κόσμος είναι γεμάτος αταξικές ευκαιρίες σαν της Β.Κορέας ή της Κούβας.
Προτρέπω σε όσους βρεθούν σε ανάλογη κατάσταση με τη δική μου στο μέλλον να μην ειρωνεύονται τους ακτιβιστές. Το ερώτημα μου “είστε ανακριτές παιδιά;” εκνεύρισε τους ακτιβιστές και τους έκανε να παραφερθούν.
Όσοι (ποδοσφαιρόφιλοι΄και μουντιαλικοί) δεν είδατε το Βέλγιο-ΗΠΑ χθες χάσατε. Εγώ ξεκίνησα ως οπαδός του Βελγίου και κατέληξα να υποστηρίζω τις ΗΠΑ (μπορεί πάλι γιαυτό να φταίει και ο γενικός ιδεολογικός κατήφορος που έχω πάρει, τι να πω).
Για τα υπόλοιπα θα μιλήσουμε άλλη στιγμή, προς το παρών να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσοι μου συμπαραστάθηκαν και μου συμπαραστέκονται από χθες καθώς και τα μέσα ενημέρωσης. Μπορεί να μου τελείωσαν την μπαταρία του κινητού δύο φορές, να έκαψαν το αυτί μου από την υπερθέρμανση και να μην με έχουν αφήσει να κάνω καμιά άλλη δουλειά αλλά πέρα από τα αστεία η παρουσία τους υπήρξε πολύτιμη και τους ευγνωμονώ.
Y.Γ Επίσης, θέλω να διευκρινίσω πως ΔΕΝ είμαι στέλεχος του Ποταμιού."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου